Μπροστά μου και πίσω μου αυτός. Ο επικεφαλής , ο επίσημος. Αυτός ντυμένος στα επίσημα του. Φορέας της ιστορίας του. Φορέας της νοοτροπίας του, κοινωνικός φορέας. Στέκει στην εξέδρα, πέντε σκαλοπάτια πάνω απο μένα. Να με δει, να με καμαρώσει , να με εμπνεύσει με το ανάστημα του , να με ενθαρρύνει, να μιλήσει στην καρδιά μου. Τρια βήματα και τον φθάνω, έξι αναπνοές και τον πιάνω. Εγώ ντυμένος με τα επίσημα μου και τα τρύπια όνειρα μου. Ο φοβισμένος ο προδομένος , ο παραστάτης της σημαίας , ο εκπρόσωπος των προσδοκιών μου, ο μικρός που θέλει να μεγαλώσει, να φθάσει λίγο ακόμα ψηλότερα. Ο μαθητής του 18 και 7/13. Άσπρο πουκάμισο , γκρι παντελόνι, μαύρα καλογυαλισμένα παπούτσια .Η μάνα μου γυάλισε τα παπούτσια μου το πρωί. Η μάνα μου , ένα χρόνο άνεργη τώρα. Και η αδερφή μου που θέλει να γίνει ψυχολόγος .Θα δώσει πανελλήνιιες φέτος. Ίσως και να μην τα καταφέρει . Δεν υπάρχουν λεφτά να υποστηρίξουμε τα όνειρα της.Μετά , όταν τα πεις σε λένε λαικιστή..
Τον έφθασα. Νιώθω το βλέμμα του πάνω μου , με τρυπά . Ζητά να του παραδώσω κάτι. Τον σεβασμό μου , την εμπιστοσύνη μου, δεν ξέρω τι ακριβώς. Δεν γυρνώ το κεφάλι, Ούτε το σκύβω. Ψηλά..λίγο ψηλότερα. ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Σηκώνω το χέρι...
Illustration Πέτρος Μπουλούμπασης
Συγκίνηση
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία Τρ