Το σαράκι

Ανν Λου @ 13 Οκτ 2011 12:54

Βρέχει και είμαι περαστική ..βρέχει και δεν περνά η βροχή απο τα ρούχα στην καρδιά...Μάσκα λες να φορώ και την αντέχω τούτη την σιωπή; βαρεστε μια γερή μια καλή στον ουρανό να σκάσει , τούτη την μέρα που ενα μας παιδί λιποθύμησε απο πείνα . Κοιτούσε χαμηλά. Ντρεπότανε αυτό ...για μας που δεν καταφέραμε την θλίψη απο τα μάτια του να πάρουμε . Ένας γύρος είναι η ζωη ,μια ζωη ψάχνουμε λύσεις και τα σώματα διψάνε και τα μάτια αλλού κοιτάν. τι συμβαίνει εδώ; Πότε θα ξυπνήσουν τα όνειρα;
Σκουπίδι η σκέψη την πετώ, θα απαλλαγώ και απο την λογική ...να μέινω με το σαράκι , μπάς και μου φτιάξω με τον πόνο προίκα..και καταφέρω μέσα απο ανέμους να βρεθώ εκει στη γη που δεν θα προδίδει τα παιδια της , εκει που θα είμαι στο πλάι της πιο βαθειας αναπνοής , αυτής που αγαπήσαμε πιο πολύ. Εκεί αξίζει να ματώσουμε και να τσαλακωθουμε, να σηκωθούμε να βγούμε απο το καβούκι μας.. Φθινόπωρο είναι, μοίρισαν τα βουνά μας θυμάρι, υγρό το χώμα.
Να γδυθούν μπροστά στα μάτια μας . Να κατοικήσουμε την θλίψη μας, να αναγκαστούμε να πούμε συγνώμη στον εαυτό μας. Και να αφεθούμε μετα στο φως .