Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Τα μπλουζ της χαμένης νιότης

     Σαν γεννηθήκαμε οι 'Ελληνες , θα πρέπει οι μοίρες να είχαν πεταχτεί παραδίπλα. 'Ετσι που μονάχοι μας δεν καταφέραμε τα πρώτα, τα πιο όμορφα και πιο σημαντικά βήματα  στην ζωή μας να  τα ολοκληρώσουμε ποτέ. ΄Ηρθε η επταετία και πάγωσε η εικόνα. Μόλις που είχαμε αρχίσει να πενθούμε την μαύρη πληγή του εμφυλίου . Καρκάδι δεν είχε βγει ακόμα και κλειστήκανε τα παιδιά στο Πολυτεχνείο. Στέγνωσε ένα δάκρυ πριν κυλήσει.  Μάθαμε να παίζουμε με το στήθος της μάνας, να το δαγκώνουμε και να το πονάμε, να χορταίνουμε και να του γελάμε χαρούμενοι μετά  και όταν ερχόταν η ώρα να το αφήσουμε , να μην μπορούμε να κλάψουμε. Να νιώσουμε την απώλεια , βρε αδερφέ, να τον γευθούμε τον πόνο μέχρι το μεδούλι , να απολαύσουμε την αλλαγή μας και το προχώρημα μας, το μεγάλωμα μας. Μας φόβιζε το προχώρημα, από το στήθος, στο κουτάλι, απο τα στρατιωτάκια στο προστατευμένο δωμάτιο, στην αλάνα με τα βρώμικα γόνατα. Απο το σπίτι στο σχολειό ,απο το σχολειό στο πανεπιστήμιο μακρυά.Mακρυά απο που άραγε ; Δεν θελήσαμε μα και δεν μας άφησαν να ιαθούμε ποτέ και εμείς μόνοι , μα και εμεις σαν Έλληνες. Και μείναμε μικροί , ανώριμοι, ανέτοιμοι και ανέντιμοι.Ζήσαμε σε  ξένους παραδείσους . Φοβηθήκαμε. Φοβόμαστε . Μα δεν κατοικήσαμε τον φόβο μας. Έτσι οι μέρες κυλούν μέσα στην άγονη θλίψη και στην παράνοια .
Στρέφουμε το κεφάλι να μην δούμε την πραγματικότητα και παραμένουμε στο νεκροταφείο ακόμα και όταν έχει φύγει και ο τελευταίος φίλος του νεκρού. Για να γιορτάσουμε την ζωή όμως , πρέπει να αρχίσουμε να κατηφορίζουμε προς το σπίτι.Σκοντάφτοντας στην αρχή και τρεκλίζοντας με το μαύρο περιβραχιόνιο στο χέρι,τα βουρκωμένα μας μάτια να σκάβουν το πρόσωπο μας και να μας μιλούν για την μεγάλη ιστορική αδικία. 
Και αυτή θα είναι η πιο μεγάλη μας λέξη, γιατί παρόλο που είναι νύχτα , θα ξέρουμε πως πίσω από  τα πατζούρια θα φανερωθεί το πρώτο φως.
Θα πούμε , τα πρώτα σ'αγαπώ, δεν θα ξεχάσουμε και θα συνεχίσουμε. Είναι πολλά που δεν τα ξέρουμε και κανείς δεν μπορεί να μας τα πει . Μα θα τα βρούμε μονάχοι , σαν με αξιοπρέπεια κοιτάξουμε την ζωή μας.Τον δρόμο μας θα πάρουμε , δεν θα σβηστούμε δα και απο τον χάρτη. Τα μπλουζ της άγριας νιότης που δεν ζήσαμε κτυπούν την πόρτα μας, δεν θ'ανοίξουμε?

4 σχόλια: