Όταν φτάσαμε εκείνο το απόγευμα στη θάλασσα, είδαμε να έρχεται καταπάνω μας η παρέα με τους συνομήλικούς μου. Σαν δικό μας καθρέφτισμα, μια ομάδα οκτάχρονων αγοριών που συνοδεύονταν από τους πατεράδες τους, διαγράφονταν μέσα στο πορτοκαλί χρώμα του σούρουπου. Ο πατέρας μου άνοιξε το βήμα του για να τους συναντήσει νωρίτερα. Ακολούθησα και εγώ πλάι του σχεδόν τρέχοντας.
Στο ένα μέτρο σταματήσαμε όλοι και καθίσαμε στην αμμουδιά. Μικροί και μεγάλοι φορούσαν όλοι τα μαγιώ τους. Οι πατεράδες ήταν φίλοι, είχαν μεγαλώσει μαζί και τώρα συναντιόντουσαν μόνο τα καλοκαίρια όταν συμπίπταν οι διακοπές τους. Ήταν οι Αθηναίοι που επισκέπτονταν πάλι την περιοχή που παραθέριζαν μικροί. Το λες και προσκύνημα στις παιδικές τους αναμνήσεις. Τότε είχαν την ίδια ηλικία με τους πιτσιρικάδες που συνόδευαν τώρα. Ίσως τότε να τους πήγαιναν στη θάλασσα οι δικοί τους πατεράδες, ίσως να μιλούσαν για τα κορίτσια που τους άρεσαν, ίσως κάποιος απ΄όλους να ήταν ο πιο δυνατός, ο πιο ξεχωριστός, ο πιο δημοφιλής ή ο αρχηγός της παρέας. Ίσως κάποιος να ήταν πιο αδύναμος, να έμενε πίσω, να μην άρεσε στα κορίτσια, να μην έπαιζε καλά μπάλα. Σίγουρα ο πιο αδύναμος θα ένιωθε άσχημα. Ίσως να μην ήταν καν τώρα εδώ ανάμεσα τους. Ίσως και να είχε καταφέρει να το ξεπεράσει και να έχει έρθει τώρα εδώ με τον γιό του. Όπως και να είναι, αυτά δεν τα γνωρίζαμε.
- Amigos! Παίξτε, τρέξτε, κάντε ό,τι θέλετε. Ένας φίλος του πατέρα μου έδωσε το σύνθημα.
Για λίγο μείναμε άπραγοι να κοιτάμε τη θάλασσα. Όμως μέσα σε λίγα λεπτά αρχίσαμε να ξεφαντώνουμε. Με φωνές που χωρίς να το καταλαβαίνουμε μετατρεπόντουσαν σε στριγκλιές, τρέχαμε και μπαίναμε στη θάλασσα, κάναμε βουτιές, παίξαμε μπάλα. Οι φωνές μας σίγουρα θα έφταναν μέχρι το πολυτελές ξενοδοχείο στην άκρη της παραλίας.
Κάποια στιγμή ο πατέρας μου μας έβαλε να κολυμπήσουμε μια απόσταση για να δούμε ποιος θα βγει πρώτος. Εγώ ήμουν σίγουρα καλύτερος στο κολύμπι και βγήκα πρώτος με άνεση. Θυμάμαι την χαρά μου και κυρίως θυμάμαι πόσο περήφανος ένιωθα γιατί έβλεπα και τον πατέρα μου να είναι ικανοποιημένος με την νίκη μου. Θυμάμαι πως ακόμα και όταν γυρίσαμε στο σπίτι ο ενθουσιασμός του ήταν ακόμα ίδιος και απαράλλαχτος. Θυμάμαι σαν τώρα πως είπε στην μητέρα μου πως έπρεπε να έχει έρθει να δει τον γιό της πως τους άφησε όλους πίσω και πως βγήκε πρώτος και πως έχω φοβερό ταλέντο και πως είναι κρίμα να μένει χαμένο.
Από τότε άρχισε το μαρτύριό μου. Ο πατέρας μου επέμενε πως ήμουν γεννημένος πρωταθλητής και εγώ ένιωθα υποχρεωμένος να τον δικαιώσω. Προπονήσεις από τα χαράματα πριν πάω στο σχολείο και εγώ να σκέφτομαι πως ο πατέρας μου θυσιάζει για μένα όλα τα πρωινά του για να με πηγαίνει. Τα απογεύματα, συζητήσεις για τους αγώνες μεγάλων αθλητών που τους βλέπαμε μαζί. Είχε αναλάβει τη διατροφή μου, τη γυμναστική μου, με ζύγιζε, μετρούσε το ύψος μου. O πατέρας μου ασχολειόταν αποκλειστικά με την κολύμβηση.
Όμως εγώ δεν ήμουν γεννημένος πρωταθλητής. Αυτή η κολύμβηση δεν με ενδιέφερε. Η ζωή μου αυτή δεν με ενδιέφερε. Πώς θα μπορούσα όμως να του το πω; Πώς θα μπορούσα να τον απογοητεύσω τόσο πολύ; Οι αγώνες ήταν μια τραγωδία. Σπάνια πήγαινα καλά. Τουλάχιστον τόσο καλά όσο θα ήθελε ο πατέρας μου. Είχε τότε ένα παράπονο που με έκανε κομμάτια. Καλύτερα θα ήταν να μου φώναζε ή ακόμα να με πλάκωνε στο ξύλο. Θα έβγαινα πιο εύκολα απ΄όλα αυτά.
Δεν θα το πιστέψετε, αλλά αυτή η ιστορία κράτησε μέχρι τα δεκαεννιά μου. Μετά από δυο αποτυχημένες προσπάθειες στις Πανελλήνιες, δεν δέχθηκα την πρόταση του πατέρα μου να πάρω αναβολή από το στρατό και σηκώθηκα και πήγα φαντάρος. Τώρα είμαι 25 χρονών και δεν ξέρω ακόμα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Είναι στιγμές που λέω να παίξω κορώνα-γράμματα αφού δεν μπορώ να αποφασίσω. Να πετάξω ένα κέρμα στον αέρα, να πέσει μακριά, μέσα στο ποτάμι της ζωής, να βυθιστεί, να βγει στην επιφάνεια ξανά και να αρχίσει να στρίβει και να απομακρύνεται μέσα στη ροή του νερού. Μαζί του κι εγώ.
Φωτογραφία Paul Cupido
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου