Μυρωδιά γιασεμιού

    

   

     Στον κόσμο μας ανέτειλε η μέρα που διέκρινε με όρια ευδιάκριτα και συγκεκριμένα το έξω από το μέσα. Μείναμε μέσα. Μείναμε μέσα σε μια βραδυφλεγή σιωπή που μέσα στην αξιοπρέπεια της κουβαλούσε τόνους δυναμίτη. Διατηρήσαμε την προσδοκία να βγούμε και πάλι έξω. Αναζητήσαμε τις παλιές συνταγές των μανάδων, των γιαγιάδων και των δημοφιλών μαγείρων, τα αρώματα των μπαχαρικών, τις γυμναστικές αναπνοές, τις συναυλίες, τις όπερες και τα βραδινά χειροκροτήματα. Μιλήσαμε, δουλέψαμε και σεβαστήκαμε αλλήλους εξ αποστάσεως.

    Υπάρχουν όμως κάποιοι που με κάποιο τρόπο έμεναν πάντα μέσα. Άνθρωποι μόνοι, άρρωστοι ψυχικά, σωματικά δυσκολεμένοι. Άνθρωποι έγκλειστοι στις δικές τους ή στις δικές μας φυλακές. Άνθρωποι νέοι αλλά και άνθρωποι ηλικιωμένοι. Άνθρωποι που ήρθαν από μακριά, άνθρωποι που πέρναγαν και έφευγαν. Άνθρωποι που δεν μπορούσαν να βγουν γιατί δεν διέθεταν την ικανή διάθεση, γιατί δεν είχαν ούτε τον τρόπο, ούτε τον τόπο, ούτε τελικά μέρος να πάνε.  

     Με κάποιο τρόπο ενώ τους γνωρίζαμε, τους αγνοούσαμε.  Σε κάποια δεδομένη στιγμή της ζωής μας διαταυρωθήκαμε. Μπορεί στη δουλειά, στη γειτονιά, σε μια παρέα ένα βράδυ, σε μια συνεργασία. Είναι ο φίλος που χάθηκε ξαφνικά, που δεν βγαίνει πια έξω. Η συνάδελφος που πήρε αναρρωτική επ΄αόριστον ή ο μουσικός που μένει στην διπλανή σοφίτα και δεν βγαίνει ποτέ έξω. Είναι η μάνα του φίλου μας που ξεχάστηκε στη γκαρσονιέρα και δεν προλαβαίνει να πάει κανείς να την δει, είναι και η κοπέλα στο λογιστήριο που έδωσε προχθές εντελώς ξαφνικά ψυχωσικό επεισόδιο. Είναι κι αυτό το παιδί που νιώθει μόνο του ανάμεσα σε τόσους. Γιατί δεν μπόρεσε να πει ποτέ αυτά που ήθελε και όταν μια μέρα το κατόρθωσε είχαν περάσει τα μεσάνυχτα και είχαν όλοι μπει στα σπίτια τους. Άνθρωπος δεν βρέθηκε ποτέ να το ακούσει. Είναι και εκείνος ο φίλος που έμεινε ακίνητος από τη μέση και κάτω μετά το ατύχημά του. 

     Σήμερα για όλους αυτούς τους ανθρώπους το έξω έγινε απλά ένα με το μέσα. Μπορεί τώρα να νιώθουν πιο ασφαλείς. Δεν είναι πια μόνο αυτοί διαφορετικοί, ούτε μόνο αυτοί απομονωμένοι. Δεν είναι όλοι οι άλλοι έξω και αυτοί μέσα. Δεν φοβούνται μόνο αυτοί, δεν στερούνται μόνο αυτοί, δεν ξεχωρίζουν μόνο αυτοί, δεν αδυνατούν μόνο αυτοί. Δεν είναι μόνο αυτοί συντετριμμένοι. Αν τώρα καταφέρουμε να τους καταλάβουμε δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. Ή τώρα θα γίνουμε περισσότερο άνθρωποι ή ποτέ. 

    Έχει κάτι που μπορεί να αφήσει αυτός ο πόλεμος. Πως στην πραγματικότητα όλοι μοιάζουμε σαν σταγόνες της ίδιας βροχής. Οι συνθήκες και οι ευκαιρίες μόνο αλλάζουν. Πως το άπελθε απ΄εμού το ποτήριον τούτο είναι το ίδιο. Και πως όταν πέσει η σκόνη από τα φρέσκα γκρεμίσματα, η μυρωδιά του γιασεμιού είναι για όλους ίδια. 

     

       Ζωγραφική Χρήστος Μποκόρος