Παρασκευή 31 Αυγούστου 2018

Το ψυγείο






           Γύρω στις τέσσερις το πρωί ανοιγοκλείνει σχεδόν πάντα το ψυγείο. Το ψυγείο περιέχει τα συνήθη. Όλα αυτά τα απλά και απαραίτητα της στιγμής. Στο γυάλινο τάπερ ό,τι απέμεινε από το φαγητό της ημέρας. Πέντε τελευταία σύκα, θυμίζουν τις καλοκαιρινές διακοπές.  Μια βδομάδα έχουν που γυρίσανε και θυμίζει μήνα. 
       Ίσως να μην είναι το περιεχόμενο. Ίσως να αρκεί η συνήθεια. Για να είναι ειλικρινής δεν ξέρει τι αρκεί και τι όχι. Όμως το φως που βγαίνει από το ψυγείο τον βοηθά. Τώρα που το σκέφτεται, καθησυχάζει όλα όσα νυχτιάτικα τρώνε το κεφάλι του. Έτσι λευκό και παγωμένο που ξεγλυστρά από τα ράφια εξισορροπεί τον φόβο και το παράπονο για όσα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα μέσα στο χρόνο. Είναι αυτή η υποβόσκουσα υπόσχεση να κρατηθούν ζωντανά όσα ελεύθερα εκθέτονται. Τα χρώματα, οι πτυχώσεις, οι ανεκπλήρωτες ανάγκες, οι νίκες - ψεύτικες και αληθινές, τα καλοκαίρια που έφυγαν τόσο γρήγορα. Μαζί μ΄αυτά και η φωτογραφία με τη Μαρία που το μαγνητάκι κρατά ζωντανή είκοσι χρόνια τώρα.  
      Κάποιες φορές έχει καθίσει στη καρέκλα να κοιτάζει προς το ψυγείο. Λες και περιμένει να παίξει μαζί του. Μια επικοινωνία μ' ένα άψυχο αντικείμενο ξέρει πως δεν είναι ακόμα εφικτή. Είναι πέρα από κάθε λογική. Από την άλλη όσο ανοιγοκλείνει η πόρτα, το ψυγείο του ρίχνει το κρυούτσικο, λευκό του φως. Το περιεχόμενο του μιλάει για τη μέρα που πέρασε και για τη μέρα που καταφθάνει. Όλα αυτά είναι υπαρκτά, συμβαίνουν μπροστά στα μάτια του. Σαν ο θόρυβος από τον ανεμιστήρα του ψυγείου να γίνεται ένα με τη φωνή εντός του.
     Το ξέρει πως θα υπάρξουν πολλά βράδια γύρω στις τέσσερις που θα σηκωθεί ξανά. Θα ανοιγοκλείσει το ψυγείο. Μια, δυο, τρεις φορές. Θα καθίσει στην καρέκλα απέναντι του. Θα λουστεί με το παγωμένο, λευκό φως του. Είναι η δική του λευκή καταιγίδα. Ξέρει ακόμα, όσο κι αν δεν το παραδέχεται, πως παρόλο που προσπαθούσε να διατηρήσει τον έλεγχο στα πάντα, αυτό ήταν ψευδαίσθηση. Τουλάχιστον τώρα το ξέρει. 
   Όπως επίσης ξέρει πως παραμένει αναπάντητο ακόμα το ερώτημα μέσα του για το πού στο διάολο πάνε τα καλοκαίρια του. 
       

5 σχόλια:

  1. Κάθε που πέφτει επικίνδυνα το βράδυ
    ξυπνάει η φωνή σου μέσα μου και με ρημάζει.
    (Ντίνος Χριστιανόπουλος)

    Υγ. κάτι υπάρχει έξω από τα στενά μας ρούχα, δεν μπορεί, κάτι υπάρχει. Οι επιλογές μας, μας χαρακτηρίζουν. Και στον απολογισμό, ασκούν κριτική. Έχουν όλο το δικαίωμα, εμείς τους το χαρίσαμε. Απλόχερα.
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. In the meantime, in the living room...
    (another shadow's coming up)
    https://www.youtube.com/watch?v=UEOiPGm4Z1E
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Στη δεξιά στήλη του υπολογιστή ξαγρυπνάνε τα πράσινα φωτάκια. Ίσως αν τα ψυγεία είχαν συμπέσει με την εποχή του facebook να είχαν κι αυτά πράσινα φωτάκια. Που σπάνε τη νυχτερινή ερημιά και σου ψιθυρίζουν εγγύτητα. Είναι εκπληκτικό πόση ανάγκη έχουμε για ένα τοσοδά φωτάκι αναμμένο τη νύχτα. Και το κρύο φως του ψυγείου είναι ίσως το πιο ζεστό φως της νύχτας.
    Πολύ ωραίο το κείμενό σου. Χάρηκα που συνάντησα το ιστολόγιό σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν καταγράφει το βαρκάκι ναυτικά μίλια μελάνης κι ανησυχώ. Σα να πάγωσε κάποιος τον χρόνο πατώντας το pause στο ημερολόγιο της καπετάνισσας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή