Έμενε σε μια σοφίτα έξω από την επικαιρότητα. Έπαιζε πιάνο στην αρχή σ' άγνωστα μπαρ, απ΄αυτά που μυρίζουν υγρασία και φθηνό ουίσκι. Αργότερα έπαιζε σε στέκια επωνύμων στο κέντρο. Η μελαγχολία του κρατούσε αιώνες, γι΄αυτό και οι νότες του ήταν λυπημένες. Στη σοφίτα δεν είχε θέρμανση. Είχε όμως πιάνο. Φορούσε παλτό και σκούφο και ζεσταινόταν παίζοντας. Στα μπαρ φύσαγε μοναξιά, κι αυτός εξακολουθούσε να φοράει παλτό και σκούφο. Τις νύχτες έγραφε βιαστικά τις μελωδίες του στο πεντάγραμμο. Στην βιασύνη του πάνω ξέχναγε να γράφει το όνομα του. Σε κάποιους άρεσε η μουσική του και τον καλούσαν στα επίκαιρα σαλόνια τους να παίξει πιάνο. Τον επιδείκνυαν σαν συλλεκτικό κομμάτι αποκτημένο στις νυχτερινές τους εξορμήσεις. Κάποιοι τον έλεγαν αλήτη, ρέμπελο, τεμπέλη, άλλοι του ζητούσαν παραγγελιές κομμάτια που μισούσε κι άλλοι του μιλούσαν, τον εκτιμούσαν, τον αγαπούσαν αλλά πάντα τον άφηναν απ΄έξω. Ξημερώματα όταν τελείωνε αποσυρόταν στην αξιοπρέπεια και στην σιωπή του. Η σιωπή του κουβαλούσε τόνους δυναμίτη.
Με τα χρόνια σιγά-σιγά ξεχάστηκε. Πέθανε με χαρτί απορίας στο Γεννηματά. Στην κηδεία του πήγαν κάποια φιλαράκια από τα παλιά. Από τους επίκαιρους σπουδαίους φίλους του δεν παρουσιάσθηκε κανείς. Ήταν εργάσιμη μέρα και δύσκολη ώρα η κηδεία και είχαν δουλειές. Προχθές τον άκουσα τυχαία στο Τρίτο Πρόγραμμα. Ο μουσικός παραγωγός είπε πως ήταν έργο αγνώστου συνθέτη. Όμως νομίζω πως τον ήξερα. Σαν να έμενε στον παρακάτω δρόμο. Σε μια απ΄αυτές τις σοφίτες που μένουν άνθρωποι που ενώ τους ξέρουμε σαν άλλοι δικοί μας σοφοί και άγιοι δεν τους γνωρίζουμε ποτέ. Πάντα οι ήρωες είναι άγνωστοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου