Η αλήθεια είναι λοξή

    Κάθεται απέναντι και σου φωνάζει. Χειρονομεί, ισχυρίζεται πράγματα ακατανόητα σε σένα. Ουρλιάζει. Σάλια ξεφεύγουν από το στόμα της, ανάμεσα στις λέξεις κάνοντας την ατμόσφαιρα του δωματίου παράξενα υγρή. Σηκώνεται, ξανακάθεται, εξαπολύει κατηγορίες. Ένας άνθρωπος εκτός ελέγχου που αδικεί, αλλά κυρίως ξεχνά. Πως εσύ είσαι διαφορετική. Αρχίζεις να φοβάσαι. Απλώνεται μέσα σου ο φόβος σαν ένας παλιός σου γνωστός. Μπαινοβγαίνει σε όλα τα ψυχοντουλαπάκια σου σαν να ξέρει και το πιο κρυφό τους σημείο. Σε κατακλύζει όπως ο καπνός μιας φωτιάς που σιγοκαίει σε κάποια μακρινή πατρίδα. ''Γιατί φοβάμαι; '' αναρρωτιέσαι. Δεν μπορείς ν΄ απαντήσεις. Φοβάσαι και μοιάζει σαν να θυμάσαι. Ας όψονται οι τραμπούκοι της ζωής σου. 

    Αυτοί που πέσανε πάνω σου απ΄όταν ακόμα ήσουν παιδί  να σε πατήσουν. Επειδή είσαι ψυχικά, σωματικά, πολιτικά, σεξουαλικά, φυλετικά διαφορετική. Επειδή είχες τις απόψεις σου, και όχι μόνο αυτό, αλλά ήταν και διαφορετικές από τις δικές τους. Είχες και τον τρόπο σου, διαφορετικός και αυτός. Εσύ δεν έπαιζες ποδόσφαιρο, δεν φορούσες τα μοδάτα ρούχα, δεν φοβόσουν τ΄αδέσποτα. Λοξή όπως είμαστε όλοι μας δηλαδή. Οι άνθρωποι όμως δεν έχουν μάθει ν΄αγαπούν τον εαυτό τους. Την λόξα τους αντί να την αγαπούν την αποφεύγουν και την κακοποιούν. Όταν όμως είσαι παιδί, ένα κλαράκι Άνοιξης δηλαδή, που ακόμα ούτε ρίζες έβγαλες, ούτε άνθη, την κακοποίηση της απόρριψης δεν ξέρεις τι να την κάνεις και την νιώθεις σαν ξαφνικό θάνατο. Αν κάποτε καταφέρουμε να μετρήσουμε όλους αυτούς που ενώ νομίζουν πως ζουν ανάμεσα μας, έχουν πεθάνει με τέτοιο θάνατο από την παιδική τους ηλικία, θα βρεθούν πολύ λίγοι υγιείς ζωντανοί.

    Όταν είσαι παιδί και πέσει πάνω σου ένα φορτηγό επιθετικότητας, κακίας, έμφυτης σκληρότητας, καθωπρεπισμού, ανορίοτης εγωπάθειας και όλα αυτά που μπορεί η ανθρώπινη ψυχή κατα καιρούς και κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες να φιλοξενήσει, δεν ξέρεις από πού να πιαστείς και πού να πας να κρυφτείς. Γιατί είσαι παιδί και δεν έχεις ακόμα σχηματίσει την κρίσιμη μάζα μέσα σου να τους στείλει στον αγύριστο και ακόμα παραπέρα. Παιδί είσαι και θέλεις ν' αγαπηθείς. 

    Αν είχες την ατυχία σ΄αυτή την ηλικία να φοβηθείς, δεν το ξεχνάς. Δεν ξεχνιέται. Δεν σου άρεσαν ποτέ οι ψεύτικες παρηγοριές. Σήμερα το λένε εκφοβισμό, ενδοσχολικό, διαδικτυακό, ψηφιακό. Χύμα καλύτερα να τον λέγαμε. Χύμα εκφοβισμός κυρίως μέσα στα σπίτια. Από κει θα ξεπηδήσει ο τραμπούκος. Εκεί θα έχει πάρει τα πρώτα του μαθήματα για να τα μεταφέρει στις ζωές των άλλων. Το ίδιο και οι δάσκαλοι που λυγίζουν κάτω από τα δικά τους και ξεσπούν πάνω στα παιδιά.  Όπως και να λέγεται είναι το ίδιο. Είναι αυτό που σ' έκανε τα βράδια να κλαις κρυφά κάτω από τα σεντόνια σου. 

   Κι ας έγιναν παλιά αυτά. Εσύ από τότε απέκτησες το κουσούρι να μην πιστεύεις καλά στον εαυτό σου. Από τότε αναρρωτιέσαι σε κάθε νέο σου βήμα, σε κάθε νέο σου κατόρθωμα αν το αξίζεις. ''Εγώ το έκανα;΄΄ αναρωτιέσαι αυτό. Κι ας έχεις καταφέρει πολλά. Κι ας χρησιμοποιείς τις λέξεις όπως λένε κάποιο καλά. Εσύ θα συνεχίσεις μια ζωή να το αμφισβητείς και να το αποδεικνύεις. 

   Καμιά φορά θυμάσαι τους τραμπούκους. Δες πώς κατάντησαν, λες στον εαυτό σου. Τίποτα δεν έκαναν στην ζωή τους, δυστυχισμένοι μείνανε. Κοίτα πώς προσπαθείς να γλυκάνεις το χάπι . Κατά βάθος προσπαθείς τον αντίλαλο της κακίας τους να μειώσεις για να παρηγορηθείς. Έπαψε να σε τρυπάει και εκείνο το ''γιατί;''. Το πήρες απόφαση γιατί δεν υπάρχει. Ούτε σε νοιάζει πια η απάντηση. Θα φοβόντουσαν λες κι αυτοί. Φοβόντουσαν και γι΄αυτό φόβιζαν.

    Τι άλλο μένει τώρα; Ο χρόνος τρέχει και εσύ μεγαλώνεις. Με την δική σου ιστορία τελείωσες. Ο φόβος πού και πού θα εμφανίζεται. Όπως όμως μπαίνει το βράδυ ο σύρτης πίσω από την πόρτα και κλείνει μέσα όλα εκείνα που χωρίς αυτά λένε δεν ζεις, έτσι κάτι ζητάς. Το φαγητό, την κατανόηση, την ήσυχη συνείδηση. Άμα μπει όμως ο σύρτης χωρίς να έχεις κατασταλάξει με ποιους θα πας και ποιους θ΄αφήσεις, χωρίς να ξέρεις δηλαδή αν ζεις ή δεν ζεις, το μόνο που κάνεις είναι να κάνεις κακό στους επόμενους. 

   Άλλωστε εσύ δεν ήσουν ποτέ της φυγής. Ούτε χρήματα και εξουσία και δύναμη αναζήτησες. Η προσωπική ευτυχία είναι το ζητούμενο. Ο σύρτης είναι για να μπαίνει λοιπόν και συ να ξέρεις με ποιους μένεις. Μιλάμε για τους επόμενους. Για τους επόμενους  ανθρώπους στους επόμενους καιρούς. Είσαι με όλους αυτούς που ονειρεύονται εκείνους τους  κόσμους που θα μπορούν να εκπαιδευτούν τα μικρά και τα μεγάλα παιδάκια που ξερνούν φορτία βίας στους συμπαίχτες τους. Είσαι με όλους εκείνους που όταν μιλούν για εκφοβισμό ξεκινούν απ΄αυτόν που εκδηλώνεται στο σπίτι, στα σπλάχνα της άγιας οικογένειας. Αυτός είναι ο πιο ύπουλος γιατί έχει το περιτύλιγμα των καλών προθέσεων, αλλά συνάμα είναι και ο περισσότερο επικίνδυνος γιατί σε κτυπά στα πρώτα ευαίσθητα χρόνια. Μετά προχωρούν σ΄αυτό που συμβαίνει στο σχολείο από τους ίδιους τους καθηγητές, που χωρίς να αξιολογηθούν ποτέ αναπαράγουν τα δικά τους στρεβλά πρότυπα και μετά φθάνουν στα παιδιά. Ο εκφοβισμός πρέπει ν΄αναγνωρίζεται, ν΄ αναχαιτίζεται, να τιμωρείται. Όλων των ειδών οι εκφοβισμοί. Ακόμα και αυτοί που εξαπολύωνται από τους υπεράνω πάσης υποψίας αυτοπροσδιοριζόμενους ως προοδευτικούς. Αυτοί να δεις ''ξύλο'' που ρίχνουν μπροστά στο διαφορετικό. Χύμα εκφοβισμός. 

   Τελικά τους ανθρώπους τους αποδεχόμαστε με τις λόξες τους. Τον εαυτό μας τον αγαπάμε με την λόξα του. Εκεί κρύβεται η διαφορετικότητα, η αυθεντικότητα. Η λοξή ευθεία είναι η πιο αληθινή.


Ζωγραφική Andrea Calisi