Τα σύνορα του κόσμου

   Ένα ταξίδι είχε ξεκινήσει, αυτό ήταν όλο. Ταξίδευε και προχωρούσε. Ξεκολούσαν τα πόδια του από τα τσιμεντωμένα ίδια. Σ΄ένα παραλογισμό στηρίχθηκε, το παραδεχόταν αδιαμαρτύρητα. Είναι ωραίο όμως όταν η πίστη αντί να σε διαψεύδει σε ανταμοίβει. Δεν  ήταν ποιητής. Ωκεανογράφος ήταν. Ένας απλός παρατηρητής των αμέτρητων, καθημερινών θαυμάτων. Ένας εξερευνητής του κοσμικού παραλόγου. 

    Η αναρρίχηση ήταν η πιο συχνή επιλογή του. Ακόμα και όταν δεν ήξερε αν η επιλογή της κατεύθυνσης  ήταν σωστή εκείνος προχωρούσε. Να βρει συντεταγμένες, σύνορα, να γράψει τη θέση του. Τον κόσμο του έψαχνε. Ανακαλύπτοντας ποιός ήταν ο κόσμος του ίσως και να έψαχνε άνοιγμα να φύγει. Προχωρούσε δίνοντας απαντήσεις σε ερωτήσεις που σχεδόν ποτέ δεν κατόρθωσε να διατυπώσει φωναχτά. Με ακατανόητους χάρτες και σκοροφαγωμένα από το χρόνο μισόλογα έψαχνε το κομβικό σημείο ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην υποκειμενικότητα. Ένα σημείο που θα μπορούσε να πάρει μια περισσότερο ακέραιη και λιγότερο χυδαία αναπνοή. Κι ας ήξερε πως ιδανικός κόσμος δεν υπάρχει. 

    Η αίσθηση πως ο κόσμος που είχε μπροστά του όλο και περισσότερο έμοιαζε με το τέλος του δικού του κόσμου, του έδινε βαθιά ελπίδα πως η κατεύθυνση που είχε πάρει ήταν η σωστή. Ξεπερνούσε την κούραση που άρχιζε να φωλιάζει στους λυωμένους μύες του και προχωρούσε. Τα σύνορα του κόσμου μου ψάχνω, έλεγε και συνέχιζε. Για μια στιγμή αισθάνθηκε σαν απειροελάχιστο μικρόβιο που πορεύεται σε μια θάλασσα λευκών αιμοσφαιρίων, αυτά που με αυτοθυσία υπερασπίζονται την ανοσία του δικού τους κόσμου και είναι έτοιμα να σε καταπιούν αμάσητο. ''Τι πιθανότητα έχω να νοιάζεται ο κόσμος για τις προθέσεις μου; σκέφθηκε. Σαν να αναρρωτιόταν τι αξία μπορεί να έχει μια ακόμα γνώμη ανάμεσα σε τόσες άλλες. Ποιός νοιάζεται τι νιώθεις. Άλλωστε αυτή ακριβώς η σκέψη είναι που κάνει πολλούς ταξιδευτές να εγκαταλείπουν και να φθάνουν πριν την ώρα τους στο τέλος του κόσμου τους. 

   Κοιτάζοντας με απόγνωση τον ωκεανό που απλωνόταν στα πόδια του, νόμισε πως για μια στιγμή είδε τα νεογέννητα κύματα να ενώνονται με τα υπερήλικα σ΄ένα αμείλικτο και πανίσχυρο μπλε και τελικά να γλυστρούν μακριά από τον επικείμενο θάνατο τους μετά από μια βίαιη και περιπετειώδη ζωή. Στάθηκε συγκλονισμένος γιατί ήξερε για τα καλά πως αυτό που είδε ήταν μια δική του βιωματική εμπειρία. Κάτι που δεν θα το έβλεπαν όλοι. Ήταν μια δική του αλήθεια, μια προβολή του δικού του ειδώλου. Μια καθόλα πραγματική, δική του εμπειρία που δεν είναι ορατή απ΄όλους. 

   Ήταν η πρώτη στιγμή του ταξιδιού του που χαμογέλασε. Η κορυφογραμμή του φάνηκε ανούσια. Καμιά φορά οι απαντήσεις είναι βάσανα, σκέφθηκε. Άλλοτε έχουν την ρίζα τους στο σπόρο μιας νέας ερώτησης που αναιρεί την ομορφιά της προηγούμενης και άλλοτε μεταμορφώνονται σε σαρκοφάγα που καταβροχθίζουν την αγνότητα των ερωτημάτων που τις δημιούργησε. Άρχισε να συνειδητοποιεί πως τα σύνορα του κόσμου του, του ήταν αδιάφορα. Μπορεί αυτό για έναν ωκεανογράφο να ήταν απαράδεκτο. Δεν θα εξακρίβωνε λοιπόν ποτέ ποιός κινεί τις σκιές πίσω από τον μπερντέ. Παραδέχθηκε πως η μόνη πραγματικότητα που έχει αξία κατοικεί στο χαμόγελο της αγαπημένης του την ώρα που αδιαμαρτύρητα τον περιμένει να γυρίσει από τους νοερούς νυχτερινούς του περιπάτους. 

Ίσως να είχε έρθει η ώρα να γίνει ποιητής. 

Ζωγραφική Paolo Ventura