Αποτυπώματα

       Δίπλα στην μπαλκονόπορτα του σαλονιού ένα μικρό σκυριανό τραπεζάκι. Πάνω ένα σεμεδάκι σταυροβελονιά, σκυριανό και αυτό. Απέναντι από το τραπεζάκι και το άνοιγμα της πόρτας,  η  μακρόστενη, μικρή κουζίνα. Οριακά χωρούσε τέσσερις ανθρώπους, οι δύο καθιστοί. Το τραπέζι κολλημένο στον τοίχο στρωμένο με καρώ τραπεζομάντηλο. Άσπρα κόκκινα τετράγωνα. Παντοτινά ψίχουλα στο πάγκο της κουζίνας. Χιλιάδες κουβέντες μπροστά από την ψωμιέρα και τα κλειδιά στην φρουτιέρα. Στο σκυριανό τραπεζάκι ένα τηλέφωνο γκρι αναλογικό και δίπλα του δύο πήλινα βαζάκια. Το ένα να χωράει ένα στυλό και το άλλο ένα κλωναράκι. Φρέσκο νερό και ένα κλωναράκι γιασεμί ή ζουμπούλι από τις γλάστρες στην βεράντα. Δίπλα στο τραπεζάκι μια καρέκλα. Κάθε φορά που καθόταν στο καρεκλάκι να μιλήσει, τέντωνε τα πόδια της απέναντι στον τοίχο. Αποτυπώματα.

    Σαν όνειρα είναι που βλέπει συχνά πως στέκεται μπροστά απ ΄αυτό το τραπεζάκι, να ψάχνει τ΄αποτυπώματα. Nα προσπαθεί να επικοινωνήσει. Τα χέρια της ψάχνουν τα νούμερα ενώ το τουτ τουτ της τρυπάει το μυαλό. Κάθεται στην καρέκλα και κοιτάζει απέναντι. Από μέσα ακούγεται ο ήχος της τηλεόρασης. Δεν διακρίνει λόγια, μονάχα τον βόμβο της.

    Θυμάται τις κουβέντες τους. Προχωρούσαν στον δρόμο, γύρναγε, την κοιτούσε, της εξηγούσε. Ξενάγηση στα ψυχικά ορυκτά του. Στα λόγια των ανθρώπων υπάρχει πάντα ένα αδιόρατο κενό. Πίσω από τις λέξεις. Πώς άρχισε η συζήτηση, που τελείωσε, ποιός μίλησε τελευταίος; Είπες αυτό που ήθελες να πεις; Μήπως είπες αυτό που δεν ήθελες να πεις; Κι έτσι περνούν οι μέρες σαν σελίδες κιτρινισμένες βαθιά κολλημένες στην ράχη ενός βιβλίου. Κάποτε τα γράμματα σκορπίζουν στο αέρα και γίνονται ζωή, άλλοτε κλείνονται σε τζάμινη, γυαλιστερή προθήκη με ραφάκια για να μπορείς να βλέπεις μέσα και να καθρεφτίζεσαι στις απώλειες σου. Θα της άρεσε πολύ η ιδέα να κατάφερνε να τον ρωτήσει ''εσένα ποιά μέρα τελείωσε η ζωή σου;"

    Επικοινωνία. Συναντήσεις με καθαρά πρόσωπα, απ΄αυτά που τα κουβαλάει κανείς μαζί του είτε σε κουτιά, είτε σε μάτια, είτε σε αισθήματα. Να γίνεται έτσι να μην σε νικά η παραίτηση. Μεγάλη και σπουδαία πράξη η διαίρεση. Κόβεις και κόβεσαι. Νικάς το ένα. Ενοικείς. Στο αυτί ακούει ακόμα την περιστρoφή του μηδέν να ολοκληρώνεται. Δεν ακουμπάει το ακουστικό κάτω και σε όλόκληρο το δωμάτιο απλώνεται σαν από ηχεία η γνώριμη φωνή ''στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι...'' Μέχρι τώρα σε εκείνο το επόμενο τόνο η ώρα ήταν μια παλιά ώρα. Να γίνει καινούργια για να γίνει καινούργιος και ο χρόνος, αυτό θέλει. Στον επόμενο τόνο η ώρα να την αφήσει να νιώσει πως δεν ζει μονάχα για να αφήσει αποτυπώματα αλλά και για να την νιώσουν μέσα απ΄αυτά που άφησε.