Οι καιροί το θέλουν ν΄ανασύρουμε από μέσα μας όσο απόθεμα ομορφιάς διαθέτουμε γιατί απ΄έξω δεν υπάρχει στάλα. Μια δική μας Ανατολή σαν ακριβοδωρεάν δώρο. Να μας μάθει να ενοχλούμε τα στρείδια. Τη λίγη ώρα που τα πετυχαίνεις ανοιχτά είναι πολύ κοινωνικά. Μετά ξανακλείνουν στα μούτρα μας.
Εμ, έτσι τους τα μάθαν στα σχολειά τους, τώρα κλώθουν και κλώθουν γύρω από τον εαυτό τους για μια αυταπόδειξη, μιά αυτοεπιβεβαίωση. Όσους πολύτιμους λίθους κι αν κρύβουν μέσα τους τα στρείδια μόνο στο στρίβειν εξασκούνται και αρκούνται. Και σαν αλιευτές άλλων οστράκων; Κάκιστοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα και κάτι από ένα οπισθόφυλλο βιβλίου (Σκισμένο Ψαθάκι)
Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να φτιάχνει στέκια και καταφύγια για την ψυχή μου. Κι εκεί που είναι όλα έτοιμα κι έχω αρχίσει να βολεύομαι, εκεί που είναι τα πάντα τακτοποιημένα και κάθομαι λίγο να ξεκουραστώ και να κάμω τσιγαράκι, μπαίνει ο διάολος μέσα μου και μου την ανάβει.
-Τι 'ναι τούτα δω τα σκιάχτρα; μου λέει. Δεν είναι για σένα η λούφα, κορίτσι μου. Πάλι πλαστογραφίες κάνεις;
Και βροντάω τότε ένα ασιχτίρ και τα κάνω όλα κεραμιδαριό.
Ύστερα κάθομαι σταυροπόδι και γλείφω τις πληγές μου σαν το σκυλί. Δεν πειράζει, λέω. Πάμε γι' άλλα. Όπως και να 'χει το πράμα, η Ρόζυ γεννήθηκε με το βλέμμα καρφωμένο στο ξημέρωμα. Όρτζα τα πανιά λοιπόν.
Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου. Ένα μικρό φθαρμένο ψαροκάικο που έχει σμαραγδένια φεγγάρια στο κατάρτι του κι έναν ξεσκούφωτο ήλιο αληταρά για τιμονιέρη. Ένα ψαροκάικο χωρίς ρότα.
Μα αυτό το μέσα μας δεν αντικατοπτρίζεται στο έξω μας; Και δεν εννοώ το υποκριτικό έξω μας, αλλά αυτό το γνήσιο, το ατόφιο. Πόση ομορφιά μπορεί να κρύβει το μέσα μας, όταν το έξω μας αναδεικνύει τόση ασχήμια; Θυμάμαι τη μαμά μου να λέει, αναφερόμενη σε άλλους: "Η καλοσύνη είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του/της". Παρά τις απορίες μου τότε λόγω ηλικίας, μέχρι σήμερα, κοιτάζω τους άλλους στα μάτια και τους χαρτογραφώ από το πρόσωπο. Χαρωπά ή συννεφιασμένα, τα πρόσωπα πάντοτε έχουν επάνω τους μία ζωγραφιά, αρκεί να είναι "ανοικτά", πρόθυμα να σε αφήσουν να τα δεις. Τα άλλα, τα κλειστά, πόση ομορφιά να έχουν, αναρωτιέμαι; Είτε κλείσουν στα μούτρα μου είτε στην πλάτη μου, το ίδιο άσχημα μου φαίνονται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά,
Γιούλη
Συνφωνώ Γιούλη. Το μέσα μας αντικατοπτρίζεται στο έξω μας. Είναι όπως αυτό που μου άρεσε πάντα να σκέφτομαι. Πως όλοι είμαστε παράθυρα. άλλοι ανοικτά , άλλοι ανοικτά με κλειστά τα τζάμια που όμως από τις κουρτίνες μπορείς να δεις το περιγραμμα τουλάχιστον του μέσα. Άλλοι είναι θεόκλειστα παράθυρα μαζί και τα πατζούρια. Αναρρωτιέμαι αν μπορεί κανείς να τ΄ανοίξει χωρίς να τα τραυματίσει. ίσως με την βοήθεια ενός αρχαιολόγου που κάνει πολύ απαλές και μικρές κινήσεις.Βλέπεις καλό είναι να κτυπάς την πόρτα πριν μπεις σ΄ένα περασμένο.
ΔιαγραφήΓιατί να δοκιμάσουμε να μπούμε σε κάτι κλειστό, αναρωτιέμαι από που παίρνουμε αυτό το δικαίωμα, προσωπικά το θεωρώ αδιακρισία, εκτός και αν ο άλλος μας το ζητήσει καθαρά... πάντως δεν χάνεις να κτυπήσεις απαλά τη πόρτα, έτσι απλά για να πεις: "Αν θέλεις είμαι εδώ".
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μας βραδάκι Άννα!