Ήταν τότε που ζητούσε επίμονα ένα μεγάλο ξύλινο κουκλόσπιτο γεμάτο δωμάτια με μινιατούρες έπιπλα. Να κάνει στρογγυλά κουλουράκια από χιλιάδες λέξεις πλαστελίνες. Σε ανυποψίαστο χρόνο ν΄απλώνει τα κουλουράκια, να τα κάνει χαλιά. Να βρίσκουν δρόμο να τρέχουν πάνω τους οι διάλογοι του άλλου του μεγάλου σπιτιού. Ήταν τότε που ζητούσε να του αγοράσουν ένα ποδήλατο ισορροπίας. Αυτό με τη σέλα, το τιμόνι και τη μια ρόδα. Όπως αυτό που έχουν οι ακροβάτες. Να μάθει μόνος του να ισορροπεί, στο διάδρομο, στο δρόμο, στην πυλωτή. Να φρενάρει στον πάγκο της κουζίνας, την ώρα που κόβανε την σαλάτα για να διεκδικήσει το δικό του φιλί. Ήταν τότε που ζητούσε να ντυθεί Super Man και η φίλος του Bad Man. Να τριγυρίζουν όλη μέρα με μπέρτες και δύναμη μαγική. Τα βράδια να βγαίνουν στην πυλωτή να κάνουν κόλπα ζογκλερ με κορίνες, μπαλάκια και στεφάνια.
'Ομως τα κουκλόσπιτα ήταν ακριβά και κυρίως δεν ήταν για άντρες. Η μαμά προτιμούσε το κολυμβητήριο και τα αγγλικά από τις μπέρτες και τις κορίνες. Στην πυλωτή αντί για ποδήλατο ισορροπίας φύτρωσε μια μπασκέτα, μόνο και μόνο γιατί έτσι το ήθελε ο μπαμπάς. Στο φίλο του δεν άρεσαν οι ζογκλέρ και εκείνος ήταν πολύ μικρός για να ισορροπήσει μόνος του. Πόσο μάλλον για να διεκδικήσει αγάπες και φιλιά.
Περάσαν τα χρόνια. Οι εποχές άλλαξαν. Τώρα μπορεί να παραγγείλει από το εξωτερικό το πιο μεγάλο κουκλόσπιτο μαζί με τις πιο λεπτοδουλεμένες μιανιατούρες έπιπλα. Έπιπλα από αληθινό κέδρο και οξιά. Κουκλόρουχα ραμμένα από κανονικές έμπειρες μοδίστρες. Μπορεί να αποκτήσει το καλύτερο ποδήλατο ισσοροπίας. Μπορεί ν΄ αγοράσει όλα τα τρικ του ζογκλέρ, μαζί και το μαγαζάκι που τα πουλάει. Μπορεί αλλά δεν θέλει.
Θέλει μονάχα να εξαφανίσει τις συζυγικές επιθυμίες. Να μην θυμάται τις παιδικές προσευχές, αφού παράδεισος δεν υπάρχει. Να θάψει βαθιά τα όνειρα των δικών του μικρών. Να μην θυμάται ούτε εκείνος που τα έθαψε για να μην τα βρει όταν του ζητηθούν. Γιατί μια μέρα θα του ζητηθούν, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αυτό τότε θα είναι ένα τέλος. Ένα τέλος που δεν θα ταιριάζει με την μεγάλη του επιτυχία, ούτε με το γυαλιστερό χαμόγελο του.
Για την μελαγχολία που τον βασάνιζε δεν μίλησε ποτέ κανείς. Ούτε τότε, ούτε μετά.
Ζωγραφική Liu Yue
Για την μελαγχολία που τον βασάνιζε δεν μίλησε ποτέ κανείς. Ούτε τότε, ούτε μετά.
Ζωγραφική Liu Yue
Και τα λεγε ο ποιητής μα κανείς δεν τον πίστεψε. Αλοίμονο στην εκδίκησή τους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σαι καλά Αννίτα. Καλό μήνα να χεις και καλή βδομάδα.
http://www.youtube.com/watch?v=7nDOEk7Mz48
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι είναι αυτό που ψάχνουμε στο σύντομο διάβα μας, καριέρα, οικογένεια, χάδι, συντροφικότητα, επικοινωνία, ο καθείς με τις επιλογές και τις προτεραιότητες του. Απολαμβάνουμε μικρές μερίδες σε ανύποπτους χρόνους, σε στιγμές που αποτυπώνονται και κυοφορούν μέσα μας έως την επόμενη μικρή μπουκιά που θα βρεθεί μπροστά μας για να αντικαταστήσει, να συμπληρώσει, να γεμίσει προς στιγμή την αδειανή ψυχή μας. Μια λάθος στροφή και έχουμε πάρει άλλο μονοπάτι στο προσωπικό μας λαβύρινθο, δυστυχώς με ακριβό το τίμημα. Μειδιάζουμε μελαγχολικά και, κουρασμένα τα χείλη μας αναφωνούν “στην υγειά των καλοπληρωτών” σε μια προσπάθεια απεγνωσμένα να αυτοσαρκάσουμε. Εγκλωβιζόμαστε και περιστρεφόμαστε σαν τους δερβίσηδες, επαιτώντας και αναμένοντας μια ανώτερη δύναμη να μας βγάλει από το καρουσέλ μας που εν γνώσει μας δημιουργήσαμε. Μια εργασιοθεραπεία στη πολλοστή δύναμη το γιατρικό μας. Έχουμε την αποδοχή του περίγυρου και μας λείπει το άθροισμα στο μπακαλοτέφτερο μας. Χανόμαστε στα θετικά και αρνητικά πρόσημα, στα κρατούμενα και στα αναχωρούμενα. Τα άκρα μας υποχωρούν άοκνα, το μέσα μας αιμορραγεί όσο ο αμυντικός μηχανισμός το βάφτισε φυσιολογικό ορό στην αρρώστια μας. Χτυπάμε τη πόρτα του διπλανού σπιτιού κι οι γειτόνοι όλο ευγένεια και θαυμασμό μας ρωτούν “τι θέλεις από μένα, ομορφιά μου;” Και εμείς, μια το βλέμμα στην ευθεία και μια στα χαμηλά… γυρίζουμε την πλάτη, κυρτώνουν οι ώμοι μας και επιστρέφουμε στα αθεράπευτα δώματα μας. Έχουμε χρόνο, λέμε, θα ξυπνήσει η κοιμωμένη ελπίδα αλλά ο δείκτης του ρολογιού καγχάζοντας δείχνει την έξοδο.
υγ. οι σκέψεις μου, το κομμάτι και το όμορφο κείμενο σου με μελαγχόλησαν. Καλή σου μέρα, όλη μέρα κι ας έχει πρωτοβρόχια.
Μαρία:-)