Έχει ιδέες να πει , σκέψεις να γράψει.

Ένα κορίτσι διασχίζει ρολάροντας με τα πατίνια του το δρόμο, έχει μακριά μωβ μαλλιά και σκουλαρίκι στην μύτη.

Έχει  ιδέες να πει , σκέψεις να γράψει.

Η φωνή της κολλά στον ουρανίσκο της,  την σκεπάζει το  σάλιο , κομματιάζοντας τις στιγμές. Κάθε στιγμή σε χιλιάδες μικρότερες δεκάδες του απειροέλαχιστου χρόνου. Εξουσιοδότησε  τότε τα νησιά ν΄αναγνωρίσουν τον ήλιο. Τα βουνά να συμφωνήσουν τις ανατολές .

Έφυγε , ρόλαρε στα πατίνια της  λέγοντας  πως ο κόσμος είναι εξαγορασμένος. Οι μέρες είναι όλες φτιαγμένες από χειμώνα, τα σπίτια είναι κρύα και οι οικογένειες νυστάζουν.

Μίλησε  σαν χθες. Ύψωσε τοίχους για  να μην μπορέσει κανείς επιτυχώς να πλησιάσει και είπε πως σε όλες τις εκστρατείες επικρατεί η βαρβαρότητα . Στις ρωγμές των τοίχων κατοικούν τα φαντάσματα.

Είμαι μόνη είπε σ΄αυτό το μέρος με τα βρώμικα πλακάκια στα πεζοδρόμια. Το διορθώνει. Σχεδόν μόνη. Ακούγεται ένα βιολί. Η ποίηση εφημερεύει. Οι αναπνοές ξεφουσκώνουν τις μοναξιές. Ένας αδέσποτος σκύλος τρέχει μαζί της. Νερά κυλούν από τις υδροροές. Αρχίζει να κολλάει στιγμές, εκμηδενίζοντας τις ραφές. Σε δυό τρεις ώρες ξημερώνει.

Φωτογραφία από την παράσταση ''Γίοι και κόρες'' στο θέατρο του Νέου Κόσμου