Οι λέξεις

         Eυτυχώς που υπάρχουν οι λέξεις για όλα. Οι λέξεις το βουητό των μελισσών μέσα σε μια κυψέλη. Τους χρησιμεύει για να επικοινωνούν μεταξύ τους.Μιλάμε και ρίχνουμε την πρώτη λέξη, μετά την δεύτερη , την τρίτη, σαν πουλιά που τους άνοιξαν την πόρτα του κλουβιού χωρίς να καλοξέρουμε ή μάλλον χωρίς να ξέρουμε καθόλου που θα πάνε. Το να μιλάς τότε γίνεται περιπέτεια, μια αναζήτηση κάποιου που είναι εδώ και αφουγκράζεται . Σαν η επικοινωνία να μην είναι ποτέ οριστική αλλά ούτε και στιγμιαία. Και να πρέπει να γυρίσει κανείς πολλές πολλές φορές πίσω για να καταλάβει.

     Όλα αυτά βέβαια πριν γίνουν οι λέξεις δόγματα και καλουπωθούν μέσα σε άκαμπτα καλούπια από παλιό δέρμα που δεν μας αφήνουν να μεγαλώσουμε. Ιδιότητα φυσικά όχι των λέξεων αλλά των ανθρώπινων ερμηνειών και φαύλων αποδόσεων τους.

       Οι λέξεις είναι δρόμοι . Δρόμοι για να εξερευνήσεις  πως να μην περιορίζεσαι , ν΄ανακαλύψεις καινούργια ορατότητα ακόμα και σ΄αυτό που ο ίδιος νόμιζες ότι ήξερες και να συνεχίζεις να εκπλήσεσαι. Ν΄ανοίγεσαι , να γίνεσαι χώρος , χρόνος για να δεις πως το κρυφό, η διαίσθηση , το προαίσθημα μετατρέπεται σε αδιάψευστη διαπίστωση . Εντέλει να μαθαίνεις ο ίδιος τις λέξεις σου καλύτερα.

       Διηγούμαστε την ζωή μας με χίλιους τρόπους και παρουσιάζόμαστε στους άλλους. Είμαστε όλοι βιβλιοθήκες που φυλάμε μέσα μας χιλιάδες αναγνώσεις . Την ίδια ώρα πληθαίνουν οι φίλοι που μπαίνουν κάτω από το δέρμα όχι για να τους θυμάσαι αλλά για να τους έχεις, κάνοντας αυτά που έχεις να διηγείσαι να αλλάζουν . Κάποιες φορές ,  για να απαντήσεις κάποιες ερωτήσεις ,  βρίσκεσαι αντιμέτωπος μπροστά σε μια  λευκή σελίδα.'' Ποιος είμαι ; . Άλλη διατύπωση ''Τι είμαι ; ''. Δύσκολες απαντήσεις.

        Μιλάμε με τον ίδιο τρόπο που ιδρώνουμε; O ιδρώτας εξατμίζεται, πλένεται , εξαφανίζεται αργά ή γρήγορα φθάνει στα σύννεφα. Και οι λέξεις ; που πηγαίνουν ; πόσες παραμένουν ; για πόσο καιρό ; Άεργες ερωτήσεις θα μου πεις. Ίσως όχι και τόσο άεργες, αν σκεφθώ πως ο παππούς μου τις τελευταίες ώρες του,  πήγε και αποχαιρέτησε τα δέντρα που είχε φυτέψει , αγκαλιάζοντας τα και κλαίγοντας γιατί ήξερε πως δεν θα τα έβλεπε ξανά. Αγκαλιάζουμε λοιπόν τις λέξεις που γράψαμε  και είπαμε τους ευχόμαστε  μακροζωία και ξαναπιάνουμε  το γραπτό από το σημείο που  είχε μείνει. Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη απάντηση. 

 Φωτογραφία Yvetet Depaepe