Κορνίζες

      Οι φίλοι του , τον έλεγαν αφηρημένο. Τους άκουγε και νευρίαζε, πως δεν καταλαβαίνουν τίποτα τους απαντούσε και συνέχιζε να κρεμάει στους τοίχους άδειες  κορνίζες  χωρίς φωτογραφίες.  Δεν του άρεσε να εστιάζει πουθενά. Μ΄αυτό τον τρόπο δεν του διεύφευγε τίποτα και κανένας. Ήθελε να καρφώνει στο ντουβάρι ένα καρφί και να κρεμάει μια άδεια κορνίζα. Όπως κρεμάς  στο ίδιο καρφί ένα παγωμένο άνθρωπο. Ξύλινες , μαύρες , καφέ , πλαστικές , inox δεν είχε καμιά σημασία , φτάνει να ήταν άδεια και έκανε την δουλειά της .
     Στην πραγματικότητα θαύμαζε ειλικρινά τους αφηρημένους Από μικρός , όταν  έβλεπε εκείνα  τα άλλα παιδιά να βουλιάζουν βαθιά μέσα σε μια στιγμή και να τα ξεχνούν όλα μέσα σε λεπτά. Απλά και μόνο γιατί κάποιος στην γειτονιά βγήκε με μια καινούργια κοπέλα. Μούλιαζαν έτσι με την μυρωδιά σε καινούργια τραγούδια, καινούργιες γιορτές  χωρίς να προλάβουν ποτέ να στεγνώσουν. Εκείνα τα άλλα παιδιά  που τραγουδούσαν αλήτικα γύρω από αναμένες φωτιές, που τους αρκούσε μια νότα να κυλήσει για να ξεχάσουν την ακριβή ώρα του ραντεβού. Όλους εκείνους που δεν κρατούσαν λογαριασμό και στο πορτοκαλί του σούρουπου χάζευαν με τις ώρες στις διαβάσεις.
    Ήρθε μια στιγμή που όταν τον λέγανε  αφηρημένο δεν νευριάζε. Στεκότανε και άκουγε. Σε άλλη μια στιγμή το αποδέχθηκε και αφέθηκε. Έμεινε η βρύση ανοικτή. Σχηματίστηκε γύρω του μια όμορφη ,αφράτη λάσπη. Ικανή να τον ρουφήξει ολόκληρο.
     Παρασύρθηκε και λοξοδρόμησε.  Άρχισαν να του αρέσει να του διαφεύγουν τα πράγματα . Ακριβώς όπως η άμμος γλυστρά  μέσα από τα δάκτυλα μας μπροστά στα μάτια μας . Από τότε έπαψε να κορνιζώνει την απουσία. Κάτι σαν ν΄ άρπαξε  μια δεύτερη ευκαιρία.