Σαν μακροβούτι

     Γεμίσαμε με υποκοριστικά  και αποσιωπητικά. Θαυμάζουμε με πολλά θαυμαστικά. Περιγράφουμε την τρυφερότητα και την ίδια στιγμή δεν είμαστε στάλα τρυφεροί ο ένας με τον άλλον.  Μας είναι δύσκολο. Μας φταίνε πάντα οι άλλοι ,  η Παναγιά, ο Βούδας, ο Χατζιαβάτης, εδώ πολλά αποσιωπητικά. Ξεσκούφωτες τριγυρνούν παντού οι  καταλήξεις σε -ουλα και σε - ακι. Επί σκοπού; άσκοπα; άραγε τι να ελαφρύνουν; Δεν γεμίζουν με καταλήξεις τα κενά.
     Κι όμως η ομορφιά των λέξεων είναι απλή. Λες μια παραφορτωμένη λέξη και φτηναίνει το στόμα σου. Λες μια απλή λέξη και γεμίζει το στόμα σου.  Ένα μόνο ''όχι'' ή ένα μόνο ''ναι'' . Ένα μεγάλο ΄΄ναι΄΄ και ένα μεγάλο ''όχι'', απ΄αυτά που λένε  οι ποιητές, απ΄αυτά που κρίνουν και αλλάζουν την ζωή μας. Απ' αυτά του απόλυτου μεγέθους , της ουσίας και του βάθους, που για να τα πεις δεσμεύεσαι.
     Ξεχάστηκα, εμείς ζούμε στον πλανήτη των μικρών ναι και όχι. Εκεί που δεν τα εννοούμε. Στον πλανήτη  της απάτης, της αυταπάτης. Στα μου σου ξου σου μανταλάκια. Ζούμε περιγραφικά. Περιγράφουμε το φθινόπωρο, το ηλιοβασίλεμα ακόμα και την μυρωδιά του αυγολέμονου.
Όταν σφίγγουν τα δύσκολα, τι να σου κάνει η περιγραφή. Μπορείς ν΄ακουμπήσεις στον διπλανό σου όταν σφίγγουν τα δύσκολα ; Αν δεν τον έχεις τιμήσει ποτέ με την προσοχή σου ;  Πάλι ξεχάστηκα . Τόσες φορές τον διπλανό καλύτερα έχουμε να τον εξαφανίσουμε  από το πεδίο, παρά  ν΄ ακουμπήσουμε πάνω του. Εμείς οι τιμητές της περιγραφής, του ορισμού της τρυφερότητας. Πόσο ψηλά έχουμε τον θυμό μας. Χρήσιμος ο θυμός δεν λέω, αλλά εξαντλείται εύκολα. Άλλα συναισθήματα είναι περισσότερο γόνιμα. Η λύπη, η αγωνία, η στεναχώρια.
     Με τόση μαγκιά και άνεση στην κοινωνικοπολιτική μας εκπροσώπιση μπλεχτήκανε τα συναισθήματα. Αριστερά και δεξιά . Πολύ τσιγάρο και ιδέα και είμαστε ωραίοι τύποι . Για το πως έγινε λαμπόγυαλο εδώ πέρα, τόσα χρόνια τσιμουδιά φυσικά. Τι να σου κάνει και η λύπη , δεν βρήκε χώρο ν΄ανθίσει και γεροντομέστωσε. Να εξετάσει ο καθένας τον εαυτό του βαθειά , να βρει τις ευθύνες του , που τέτοιο παράδειγμα. Έτσι και αλλιώς , έτσι καθιερώθηκε . Να μην πληρώνουμε ισάξια το κόστος της ευθύνης που μας αναλογεί, σ΄αυτό το ρημαδότοπο. Τέτοια τα παραδείγματα. Αλήθεια και η  κατάθλιψη ; άλλοθι και αυτό ;
     Σε πείσμα των καιρών , αγαπώ τους ανθρώπους που δεν φοβούνται να λυπηθούν. Που μεγαλώνουν και ωριμάζουν για να χωρέσουν καλύτερα την θλίψη τους. Υπάρχει άραγε καλύτερος τρόπος να τιμήσεις στην ζωή , αυτό που έφυγε και αυτό που έρχεται; Που παραδέχονται πως δεν τα ξέρουν όλα και δεν παραχώνουν την άγνοια τους σε μια ολέθρια ''καλή διάθεση'' επι παντός. Τους ανθρώπους που προτιμούν μια βαθειά ζωή ,από μια ανούσια και επιφανειακή. Αυτούς που οραματίζονται πράγματα ακόμα και όταν δεν υπάρχουν στην καθημερινότητα τους. Τους δημιουργικούς. Αυτούς που σε όλα αυτά που ζουν προσθέτουν και αυτά που μπορεί η έμπνευση να τους αποκαλύψει . Γιατί η ζωή χωρίς φαντασία είναι στενή και δεν κυλάει.
     Φθινοπωρινό απόγευμα. Χθες άλλη μια βραδιά με φίλους κύλησε για να καταλήξει με ευκολία στη ματαιότητα των πραγμάτων. Αλλά εκεί μέσα στο σπίτι σε περιμένει μια ζεστή αγκαλιά και υπάρχουν άνθρωποι που σε χρειάζονται. Η δυνατότητα επινοείται , δεν δίνεται, ούτε μετριέται επί τις εκατό.  Δεν είναι ποσοστό. Ούτε εκπροσωπείται από φθαρμένους κωδικούς. Γεννιέται μαζί με την ελπίδα, να γίνουμε εμείς πρώτα πρώτα, η αλλαγή που ονειρευόμαστε. Μέχρι τότε ούτε -ουλα , ούτε -ακι. Λέξεις καθαρές , νέτες σκέτες. Με στόχο.Και όταν θαυμάζουμε, ένα θαυμαστικό ή κανένα αρκεί, όλα τ΄άλλα μου φαίνονται ύποπτα.
 Σαν μακροβούτι μοιάζει. Για να δούμε.


Ζωγραφική Samantha French
http://www.samanthafrench.com   



Δημοσιεύθηκε στο vetonews.gr
http://www.vetonews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=13457%3A2012-11-29-13-58-28&catid=85%3A2012-09-02-10-34-45&Itemid=90#.ULeki-hbO9M.facebook

Σε θαυμαστή συμφωνία

     Oι ίδιες ακριβώς κουβέντες ( παράδειγμα ένας άντρας λέει στην γυναίκα του σ΄αγαπώ) μπορεί να είναι τυχαίες ή εξαίσιες, ανάλογα με τον τρόπο που προφέρονται. Και αυτός ο τρόπος εξαρτάται από το βάθος του χώρου απ΄όπου πηγάζουν.  Και με θαυμαστή συμφωνία θ΄αγγίξουν σ΄αυτόν που ακούει τον ίδιο χώρο. Έτσι εκείνος που ακούει μπορεί να διακρίνει τι αξίζουν αυτά τα λόγια. Αν έχει διαύγεια, δηλαδή αν είναι τυχερός.


 Φωτογραφία Andre Kertez Buenos Aires 1962-67

Καλημέρα

Καινούργιο ελληνικό συγκρότημα, παρακαλώ.

Αυτά που μας ενώνουν

     Κάποτε με πιάνει και μετρώ.  Φτιάχνω στο νου μου  λίστες με τα πιο ευφορικά  της χρονιάς . Αφού όλα είναι  ένας κύκλος αποχαιρετισμών και συναντήσεων . Χωρίς undo μονάχα κάποιες φορές με repeat.
Μετράω τις υποσχέσεις που αθέτησα.
Τα θέλω
Τα μπορεί και τα μήπως
Τα γιατί.
     Μετράω   διαδρομές, πλεύσεις, πτώσεις και ακραίες καταστάσεις. Πάντα εκεί  κοντά ρωτώ  '' που το πάω ; μέχρι που θα το φθάσω; Ανεβαίνοντας βουνά εγωισμού , κατακτώντας ψηλές κορφές θυμού  για να φθάσω  στους αιθέρες της αποφασιστικότητας .Να παλέψω  τα κύματα των επιθυμιών , να με ξεβράσουν  στην έρημο της απελπισίας . Μέχρι να αποφασίσω να τα ξαναδώ  όλα από την αρχή. Είναι άραγε η αδρεναλίνη το πιο ευφορικό ; θα δίναμε τα πάντα αρκεί να νιώσουμε έστω και για λίγο ζωντανοί ;
      Μετράω  και τα λόγια μου ,αυτά που είπα και αυτά που δεν είπα . Αν ποτέ τα πω , ίσως, μπορεί αύριο, αν αξίζει, αφού, όποτε, όχι τώρα, δεν βαριέσαι του χρόνου,χρόνο έχουμε. Έχουμε; Μετράω  το χρόνο που περνάει, Ποτέ δεν κατορθώνω  να καταλάβω  αν είμαι στην αρχή, στη μέση, στο τέλος ή ακόμα πιο πέρα και πρέφα δεν πήρα .
Επιτρέφω  ξανά και ξανά το χρόνο εκεί στις στιγμές της μεγάλης μαγείας. Της στιγμιαίας ανατροπής των δεδομένων, της μεγάλης ευφορίας. Είναι η ελευθερία το μεγαλύτερο ευφορικό ; Είναι όμως πάντα  και λίγο αργά, κρύβει και μοναξιά , έχει τρελλό καρδιοχτύπι , κοκκινίζει τα μάγουλα . που και που δεν την θέλεις καθόλου . Άλλωστε σιγά σιγά την μαθαίνεις.
    Μετρώ αυτά που ενώνουν τους ανθρώπους και είναι εκεί που η καρδιά μαλακώνει. Αυτά που τους  κάνουν να είναι μαζί, να σκέφτονται ο ένας τον άλλον, να στηρίζουν ο ένας τον άλλον, να αγαπιούνται, να συγχωρούν, να λένε '' πάμε πάλι απ΄ την αρχή''. Είναι άραγε  η αγάπη το πιο ευφορικό ;
     Και τώρα που το ξαναβλέπω το θέμα, αυτά που ενώνουν τους ανθρώπους ( είναι άραγε η αγάπη το πιο ευφορικό; ) ούτε μετριούνται , ούτε εξηγούνται, ούτε αλλάζουν. Κι ας τα ξεχνάμε και ας προχωράμε αφήνοντας τα πίσω. Στέκονται πάντα εκεί, ακόμα και όταν λέμε αντίο. Ίσως και για να μας κάνουν να τα ψάξουμε και να τ΄αναγνωρίσουμε παρακάτω σαν καινούργια και να μας ξαναγεμίσουν με μια εκ νέου ευφορία.
     Μετράω λοιπόν και ελπίζω να φθάσω μετρώντας και καταγράφοντας σ΄αυτά που λένε πως είναι τα πιο ουσιαστικά και σημαντικά. Αλλά δεν φθάνω. Γιατί αυτά είναι τα μικρά, τ΄ασήμαντα, πολλές φορές και αντιφατικά. Διαφεύγουν το μέτρημα , γιατί από την αρχή είναι φευγαλέα, αδιόρατα , είναι εκεί και δεν τους δίνεις σημασία. Μονάχα όταν τα χάσεις , τα καταλαβαίνεις. Ίσως τα νιώσεις  σ΄εκείνες εκεί τις εκκρεμότητες, τις διαφωνίες αλλά και τις άλλες τις καλά περιφρουρημένες κανονικότητες.
     ''Και όλα τ΄άλλα φήμες και ψευτιές και ανοησίες και στατιστικές.''



Φωτογραφία Diego Lofredo

http://theskunkpot.com/index.php/black-and-white-photo-contest-by-jbw-essence-of-photography/



Δημοσιεύθηκε στο aixmi.gr
http://www.aixmi.gr/index.php/aftapoumasenwnoun/

Σαβούρα

    Ακόμα και στην Ερμού που μέχρι πρόσφατα καλλωπιζόταν με στεγαστικά δάνεια , ανάμεσα σε κραταιά παλαιοπωλεία με ακριβά κομμάτια , η παλιατσούρα εισβάλλει κυρίαρχη και αμείλικτη . Έρχεται παντοδύναμη , κλιμακωτά , από τα μεγάλα παζάρια της Πειραιώς, και από κάθε αχανές παζάρι , από την κάθε γνωστή μας πια ( άραγε και εσωτερικευμένη; )  σαβούρα που αναζητεί όλο και νέο χώρο να καταλάβει.


''Κάτι μ ΄αρρωσταίνει σ΄αυτή την πολιτεία
και παίρνω σβάρνα τα φαρμακεία ''


Φωτογραφία Ανν Λου

Αντίο

Νιώθω την απώλεια του Χρόνη Μίσσιου σαν ορφάνια. Ήταν πάρα πολλές οι φορές που στα βιβλία του, στα λόγια του , στην παρουσία του σιωπηλή ή βροντερή, έβλεπα την ζωή όπως ήθελα να την νιώθω και ας έκανε εκείνη, ακριβώς την ίδια στιγμή ό,τι μπορούσε για να την ξεχνώ.

Κυλάω

   

     Κυλάω.
Ανάμεσα σε μέτρα, σε περικοπές, σε μειώσεις . Ανάμεσα σε ανθρωποκυνηγητά και ρατσιστικά χτυπήματα. Μαζί κυλούν οι σκέψεις και τα λόγια μου.
Φίλοι και γνωστοί χάνουν μέρα με την μέρα σταθερές και δεδομένα. Δεν τους προλαβαίνω. Ούτε τις εξελίξεις προλαβαίνω.
     Κυλάω. Ανάμεσα σ' ένσημα , επιδόματα, ωράρια, μισθούς. Πάντα , όλα και μόνο στα κατώτερα όρια τους.  Και εγώ που νόμιζα πως στην ζωή μου θα κυνηγώ τ' ανώτερα.  Ένας πόλεμος για τα κατώτερα, χωρίς όπλα για τ΄ανώτερα. Κυλάω ανάμεσα σε ανθρώπους που λένε ''κουράστηκα '' και  εννοούν πως τελειώσαν και τα κατώτερα. Και εγώ κουράστηκα, να περνώ κάθε μέρα από το βρώμικο παρκάκι της γειτονιάς μου, με τον σπασμένο κάδο του να είναι το μοναδικό στολίδι του. Κουράστηκα να νιώθω πως ανήκω  σε ουρές για τ΄ανύπαρκτα φάρμακα, τις ανύπαρκτες ευθύνες , τα ναυαγισμένα σχέδια, τα εγκαταλελειμμένα νοσοκομεία , για το κάθε κοινωνικό που αφήνεται στην τύχη της ατυχίας του. Και για το ορφανό  προσωπάκι, που με κοιτά περιμένοντας την πρόνοια μου, αφού  δεν γνώρισε , ό,τι ήταν να γνωρίσει.  Και αντί γι΄αυτό  διαιωνίζω την ατυχία του.
     Κυλάω ανάμεσα στα σκουπίδια που πληθαίνουν μέσα και έξω από τους κάδους και στους ανθρώπους που περιμένουν να περάσει ο παλιατζής για να χωρέσουν στην επόμενη αχρηστία. Ανάμεσα στις επτά ψυχές του  lifestyle που κρατάνε ακόμα δεμένους τους έρωτες μας στα μοδάτα μπαράκια και στα ψαγμένα ταξίδια αναψυχής.Ανάμεσα σ΄αυτούς που θέλουν να έρθουν στα πράγματα.  Όλοι μιλούν την ίδια γλώσσα. Αυτοί που φεύγουν με αυτούς που μένουν και με τους άλλους που θέλουν να έρθουν. Είχα πάντα και μια αλλεργία στο άρωμα εξουσίας , τώρα με τόσο συνωστισμό εκεί πάνω , βγάζω εξανθήματα . Κάποτε μιλούσαμε ατέλειωτες ώρες για τα κίνητρα που λείπουν. Είχαμε τότε κοινά οράματα, που να φανταστώ πως τώρα περισσότερο θα λείπουν τα αντικίνητρα για να κατεβούν από τα συντροφικά καλάμια.
     Κυλάω προς αυτά που πάντα με κέρδιζαν, τα μέσα μου, τα συναισθήματα μου. Να σου πω την αλήθεια, σου εξομολογούμαι πως πάντα αυτά μ΄ενδιέφεραν περισσότερο απ΄όλα. Ακούγομαι σαν εγωίστρια , σαν αδιάφορη; Ναι το παραδέχομαι  δεν θέλω να χάσω ούτε στιγμή, ούτε άνθρωπο. Ούτε και με συνήθισε η ζωή να μου φέρνει τους ανθρώπους κατόπιν παραγγελίας. Ούτε πότε θα μου φύγουν ξέρω. Εδώ κάποιοι φεύγουν και χωρίς αντίο. Δεν μου επιτρέπω την πολυτέλεια να τους χάσω.
Και αν χρειαστεί για να μην τους χάσω να αφήνω απλήρωτα και να χρωστάω , θα το κάνω.
Για τους φίλους μου, για το φεγγάρι που με τρυπάει με την αδιασάλευτη ομορφιά του, για την θάλασσα που έχω μέσα μου, για την ελευθερία μου και για την εκδρομή που σου έταξα και δεν πήγαμε ακόμα,
     Θέλω να δώσω, θέλω να πάρω, θέλω να στηρίξω τους ανθρώπους και όχι μόνο τους δικούς μου. θέλω να τους συγκινήσω, θέλω να τους αφήσω να με συγκινήσουν. Να συνεχίσουμε το ταξίδι.
Κάποιος πάτησε pause.
Στρατιωτάκια ακούνητα, αγέλαστα , μέρα ή νύχτα ;
Νύχτα την βλέπω έρχεται.
Να προλάβω σήμερα να είναι μέρα.Να μην καίω τις αληθινές, βαθειές μου ανάγκες μόλις βγουν στο ελεύθερο αέρα του ελεύθερου πνεύματος. Θέλω σ΄αυτό το σήμερα να ζήσω με θάρρος, με φαντασία, με συμπόνια, με τρυφεράδα ,, με θυμό, με υπομονή, με ποίηση, με χρώματα, με βλέμματα, με εποχές, με γεύσεις, με τέχνες, με αμφιταλαντεύσεις, με αγάπη, με έρωτα, με δημιουργική τρέλλα.
Αυτό ήθελα πάντα , το ομολογώ. Να ζήσω.
     Κυλάω.

Φωτογραφία Sarah Ann Loreth
http://www.flickr.com/photos/likedaffodils/

 

Δημοσιεύθηκε στο ostria.gr http://ostria-gr.blogspot.gr/2012/11/blog-post_1514.html

Δημοσιεύθηκε στις 20/11/2012 στο vetonews.gr
http://www.vetonews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=13296:2012-11-19-20-43-07&catid=85:2012-09-02-10-34-45&Itemid=90

Κυριακάτικο

O θυμός και το θυμικό, έχουν κοινή ρίζα την λέξη της αρχαίας ελληνικής  ''θυμός'' δηλαδή ψυχή.

Τα μπλουζ της άγριας νιότης

    Σαν γεννηθήκαμε οι 'Ελληνες , θα πρέπει οι μοίρες να είχαν πεταχτεί παραδίπλα. 'Ετσι που μονάχοι μας δεν καταφέραμε τα πρώτα, τα πιο όμορφα και πιο σημαντικά βήματα  στην ζωή μας να  τα ολοκληρώσουμε ποτέ. ΄Ηρθε η επταετία και πάγωσε η εικόνα. Μόλις που είχαμε αρχίσει να πενθούμε την μαύρη πληγή του εμφυλίου . Καρκάδι δεν είχε βγει ακόμα και κλειστήκανε τα παιδιά στο Πολυτεχνείο. Στέγνωσε ένα δάκρυ πριν κυλήσει. Από το 74 και μετά άρχισε ένας άλλος περισσότερο βουβός αλλά εμφύλιος και αυτός.   Μάθαμε να παίζουμε με το στήθος της μάνας, να το δαγκώνουμε και να το πονάμε, να χορταίνουμε και να του γελάμε χαρούμενοι μετά  και όταν ερχόταν η ώρα να το αφήσουμε , να μην μπορούμε να κλάψουμε. Να νιώσουμε την απώλεια , βρε αδερφέ, να τον γευθούμε τον πόνο μέχρι το μεδούλι , να απολαύσουμε την αλλαγή μας και το προχώρημα μας, το μεγάλωμα μας. Μας φόβιζε το προχώρημα, από το στήθος, στο κουτάλι, απο τα στρατιωτάκια στο προστατευμένο δωμάτιο, στην αλάνα με τα βρώμικα γόνατα. Απο το σπίτι στο σχολειό ,απο το σχολειό στο πανεπιστήμιο μακρυά.Mακρυά απο που άραγε ; Δεν θελήσαμε μα και δεν μας άφησαν να ιαθούμε ποτέ και εμείς μόνοι , μα και εμεις σαν Έλληνες. Και μείναμε μικροί , ανώριμοι, ανέτιμοι και ανέντιμοι.Ζήσαμε σε  ξένους παραδείσους . Φοβηθήκαμε. Φοβόμαστε . Μα δεν κατοικήσαμε τον φόβο μας. Έτσι οι μέρες κυλούν μέσα στην άγονη θλίψη και στην παράνοια .

    Στρέφουμε το κεφάλι να μην δούμε την πραγματικότητα και παραμένουμε στο νεκροταφείο ακόμα και όταν έχει φύγει και ο τελευταίος φίλος του νεκρού. Για να γιορτάσουμε την ζωή όμως , πρέπει να αρχίσουμε να κατηφορίζουμε προς το σπίτι.Σκοντάφτοντας στην αρχή και τρεκλίζοντας με το μαύρο περιβραχιόνιο στο χέρι,τα βουρκωμένα μας μάτια να σκάβουν το πρόσωπο μας και να μας μιλούν για την μεγάλη ιστορική αδικία. Εκεί στο σπίτι, θα βρούμε λίγο χρόνο να κατεβάσουμε τον Πλάτωνα απο το ράφι εκεί που τον αφήσαμε να αραχνιάζει και θα ρίξουμε μια ματιά στα τρυπόξυλα που βάλανε νερά τόσα χρόνια. 

   Και αυτή θα είναι η πιο μεγάλη μας λέξη, γιατί παρόλο που είναι νύχτα , θα ξέρουμε πως πίσω από  τα πατζούρια θα φανερωθεί το πρώτο φως.
Θα πούμε , τα πρώτα σ'αγαπώ, δεν θα ξεχάσουμε και θα συνεχίσουμε.  Να ξαναρχίσει ο χρόνος , που έχει κολλήσει τώρα. Είναι πολλά που δεν τα ξέρουμε και κανείς δεν μπορεί να μας τα πει . Μα θα τα βρούμε μονάχοι , σαν με αξιοπρέπεια κοιτάξουμε την ζωή μας.Τον δρόμο μας θα πάρουμε , δεν θα σβηστούμε δα και απο τον χάρτη. Τα μπλουζ της άγριας νιότης που δεν ζήσαμε κτυπούν την πόρτα μας, δεν θ'ανοίξουμε?

Και εσύ χαμένη μου πατρίδα μακρινή...
Και εις αύριον ας τεθούν οι θλίψεις κάτω από τα μπαλκόνια, εκεί  στα πιο αθόρυβα και ταπεινά , εκεί στα μέσα μας.






Φωτογραφία Τάκης Τλούπας
http://takis.tloupas.gr/from/sitemap/products_id/1

Για τους ονειροπόλους

Αφιερωμένο στους βαριά ονειροπόλους που παίρνουν τα σύμπαντα στα χέρια.Καλημέρα μας!

Οι σπάνιες στιγμές της

''Δεν είμαι άρρωστη, αλλά σακατεμένη. Είμαι ευτυχισμένη όσο μπορώ να ζωγραφίζω.''

Η ομάδα

    Θυμόσαστε εκείνο το '' φάτε σκ... κερνάει το κράτος ; ''. Και που δεν το είχαμε δει, σε τοίχους, τοιχαλάκια και σε διάφορα αναχώματα σκέψης. Δείχνει το σύνθημα να επανέρχεται . Ουδείς αρμοδιότερος να το γράψει και να το πει σήμερα ,  όσο ο  έφηβος  και ο νεολαίος . Αφού αυτός όπως δείχνουν τα πράγματα έχει ν΄αντιμετωπίσει σε βάθος χρόνου , το πιο βάρβαρο των βαρβάρων , την αίσθηση δηλαδή πως πολύ πιθανόν να ζήσει χειρότερα από τους γονείς του. Σαν ν΄ ανοίγει ένα χτισμένο παράθυρο.
     Στο σύνθημα , το πιο δύσκολο απ' όλα δείχνει να είναι η λέξη που λείπει. Αυτός ο αόριστος πληθυντικός, μιας ομάδας που προς το παρόν ούτε υφίσταται αλλά ούτε το πλαίσιο καν για να κινηθεί δείχνει να έχει αναπτυχθεί. Ομάδα δεν είμαστε και αυτό πρέπει να το παραδεχθούμε. Αν θέλουμε κάποτε να γίνουμε.
 Ομάδα σημαίνει υποστήριξη.
 Ομάδα σημαίνει  αποδοχή.
 Ομάδα σημαίνει  ελπίδα.
 Ομάδα σημαίνει γνώση.
 Ομάδα όμως δεν γινόμαστε για να φάμε μαζί, ό,τι ο καθένας δεν θέλει να φάει μόνος του. Ομάδα γινόμαστε γιατί προσδοκούμε μια επόμενη , καλύτερη μέρα . Μια ομάδα ριζώνει με την κοινή ελπίδα .  Η πίστη ότι κάτι μπορεί ν΄αλλάξει, γίνεται δύναμη και ορμή.  Η ελπίδα  δεν μπορεί να είναι ποτέ δανεική και έτσι δεν θα την ζητήσει ποτέ κανείς πίσω. Πηγάζει και κυλά από μέσα μας , εμπνέει και εμπνέεται. Δεν μπορείς όμως  να περιμένεις να ελπίσεις , όταν η επόμενη στιγμή μιας νέας προοπτικής μέχρι και τώρα ακόμα , δείχνει σαν κοροιδία. Και όταν οι επιβάλλοντες τα μέτρα , στέκονται εξ αποστάσεως , ψυχρά απέναντι σου , αντί να είναι μαζί σου και να συμπάσχουν ,αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους , σπάζοντας τα δεσμά της διαπλοκής.
     Χύθηκαν και χύνονται τόνοι μελάνι, γέμισαν εκατομμύρια κόλλες χαρτί με την υπερενοχοποίηση μας. Οι φοροδιαφυγάδες, οι τεμπέληδες, οι καλοπερασάκηδες, αυτοί που τώρα καταφέρνουν και δαιμονοποιούν την αλλαγή και περιμένουν τα πάντα από το κράτος.
Έχουν ειπωθεί αυτά τα πράγμτα από δικούς μας , ολόδικους μας αναλύτές ακόμα και  σε ξένα τηλεοπτικά κανάλια . Την ίδια ώρα που σιωπούσαν και όχι φυσικά επειδή αγνοούσαν , για το τι σημαίνει να είσαι άνεργος ή απολυμένος. Πως βιώνεται αυτή η σύγχρονη πραγματικότητα από εμας τους ίδιους , από την υπόλοιπη οικογένεια , τα παιδιά.
     Αυτό λοιπόν δεν είναι ομάδα . Ούτε την ομάδα μπορούμε να την επικαλούμαστε μονάχα όταν την έχουμα ανάγκη και μετά να την ξεχνάμε. Η ομάδα είναι το σύνολο των υποχρεώσεων και των δικαιωμάτων μας. Η ομάδα έχει κανόνες και αυτοκαθορίζεται .Έχει συγκεκριμένο ξεκάθαρο στόχο. Η ομάδα δεν κρατιέται από το άγονο '' κάνε αυτό τώρα, γιατί υπάρχουν και χειρότερα'' .
     Ομάδα είναι να δώσεις το χέρι σ΄αυτόν που μέχρι χθες κοινωνικοποιήθηκε στον ωχαδερφισμό , στον μικρομεσαίο που προσπαθούσε να την βγάλει καθαρή γλιτώνοντας ό,τι μπορούσε απο την εφορία , τον λουφαδόρο του δημοσίου, τον αραχτό , έτσι που να τον τραβήξεις εσύ ο ένας διαφορετικός, να μπει στην ομάδα.  .Όχι απο φιλεσπλαχνία , ούτε από ανιδιοτέλεια, αλλά γιατί είσαι άνθρωπος, και ο άνθρωπος μόνος του είναι μισός και ελλιπής. Εκεί μέσα στην ομάδα, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση πια, θα νιώσει τον εαυτό του ικανό και για καλύτερα πράγματα. Γιατί ας μην γελιόμαστε συλλογικότητα και αυτοπεποίθηση πάνε παρέα.
     Σε ποιό περιβάλλον θα μπορούσαμε να αισθανθούμε σαν ομάδα σήμερα ; Σ΄ αυτό που διστάζεις να μεγαλώσεις τα παιδιά σου , με αξίες , γιατί τρομάζεις πως θα αποτύχουν στην ζωή τους ; Σ΄αυτό της ιδιότυπης ασυλίας που απολαμβάνουν οι πολιτικοί;  Σ΄αυτό που θυσιάζεται η κάθε σκέψη και η κάθε δημιουργικότητα στο βωμό της διεκπεραίωσης της κάθε μέρας;  '' Πως να αποδείξεις ένα νόημα και μια τάξη , εκεί που δεν βλέπεις κανένα; '' γράφει ο Ευγένιος Ιονέσκο στις  '' Καρέκλες '' του .
     Είναι βάρβαρο η λέξη αξιοπρέπεια να μοιάζει πολυτέλεια. Μέχρι λοιπόν να απαιτήσουμε να  πάψουν να μας ενοχοποιούν όλους , ας ευχηθούμε ο ένας στον άλλον κουράγιο. Άλλωστε αυτό το κουράγιο μάζευε πέντε φάρμακα απο δω , δέκα βιβλία απο κει, τόσες ώρες εθελοντική εργασία παρα πέρα. Δίπλα μας ζουν άνθρωποι περήφανοι που δεν έφταιξαν σε τίποτα. Γι΄αυτή την δύσκολη ώρα που περνάμε φταίνε κάποιοι άλλοι που δεν μπορούν να είναι περήφανοι με τίποτα. Αυτό όμως είναι διαφορετικό. Τριγύρω μας υπάρχουν τόσοι και τόσοι απλοί άνθρωποι του μεροκάματου και μιας ζωής γεμάτης δυσκολίες και στερήσεις , που με τεράστια αποθέματα ψυχής και αξιοπρέπειας αντιμετωπίζουν την κάθε μέρα της ζωής τους , χωρίς μεσα τους να φωλιάζουν μίσος.
     Μπορεί πολλά ν΄αγοράζονται και κάπως έτσι να αποδυναμώνονται και να αφοπλίζονται. Δεν εξαγοράζονται όμως όλοι οι άνθρωποι, ούτε οι ψυχές, ούτε οι πεποιθήσεις. Μπορεί η βομβαρδισμοί να έχουν δώσει την θεση τους,  στους  χρηματοοικονομικούς δείκτες και τα βαμπίρ να είναι οι κερδοσκόποι. Αυτοί που αντιστέκονται όμως με την δημιουργικότητα και τα όνειρα τους , στην βαρβαρότητα είναι κομμάτι μας.   Πολλοί  αγωνιστές της καθημερινότητας είναι δίπλα μας, είναι μέλη της ομάδας μας. Μια ματιά σε αυτούς , είναι χίλιες αναμετρήσεις με την πληγωμένη μας αυτοεκτίμηση. Τελικά ομάδα σημαίνει να ξαναβρείς το χαμένο σου  σπίτι. Και εκεί πλέον ν΄ανήκεις.


 Ζωγραφική Τάσος Παυλόπουλος


Αφιέρωμένο στον έφηβο φίλο μου Δημήτρη Σ , που μου θύμισε το ΄΄Φάτε σκ ...κερνάει το κράτος'' και μαζί μ΄αυτό τους κύκλους που κάνει η ζωή.


Δημοσιέυθηκε στο aixmi.gr 14/11/2012
http://www.aixmi.gr/index.php/homada/

 και αναδημοσιεύθηκε  στο vetonews.gr
http://www.vetonews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=13245:2012-11-16-20-55-39&catid=85:2012-09-02-10-34-45&Itemid=90

Κυρικάτικο

Δεν θέλει πολλά περισσότερα η ζωή.

Ευτυχείτε

... Ο κος Ζαχαρίας, δεν ξέρω τι κρυφά συμφέροντα είχε κι επέμενε, κάνοντας βαρκούλα τα χέρια του να μπει επάνω η κυρία Φωφώ και να της μάθει μπάνιο δια της λογικής. Κυρία Φωφώ μου, παν σώμα βυθιζόμενο εντός του ύδατος χάνει το βάρος του. Αλλά η κυρία Φωφώ ανέτρεπε τον φυσικό αυτό νόμο, μ΄ένα φυσικότερο :  τον φόβο της, φοβάμαι κύριε Ζαχαρία μου, μην επιμένετε. Ως και αυτή η λέξη φόβος , που βυθιζόμενη οπουδήποτε δεν χάνει το βάρος της, προκαλούσε νέα κυματάκια ευθυμίας στην συντροφιά.
... Κάποια στιγμή μια δύτρια αναδύθη, με τις σταγόνες να κάνουν τατουάζ δροσίας στο δέρμα της με το ενθουσιασμένο χέρι της κάτι να κρατά , μ΄εκείνη σαν  υστερικό συστρεφόμενο κοχύλι να φωνάζει , δείτε βρήκα αστερία , κοιτάξτε τον.
Έλαμπε το εύρημα της στον ήλιο , αιρετικό άστρο . Πλησίασαν αδιάφορα οι άλλοι από γύρω, περιεργάστηκαν για λίγο  τον αστερία, και σε τι χρησιμεύει αυτό το ψάρι ,  ρώτησε με ειρωνική ευγένεια η κυρία Φωφώ. Δεν ξέρετε; Φέρνει μεγάλη ευτυχία σε όποιον το βρει και τον έχει, είπε η ήδη ευτυχισμένη νεαρά και απίθωσε με ευλάβια στην πετσέτα το εύρημα της να στεγνώσει-  έσταζε χαμένο ευτυχές περιβάλλον. Και είδα τότε, όλη την συντροφιά , πλην της κυρίας Φωφώς , να ρίχνεται τις βουτιές , είδα όλους αυτούς που πριν λίγο έπαιζαν ξένοιαστα κολυμπώντας στην ολιγάρκεια να ψάχνουν σαν τρελλοί για αστερίες , για ευτυχία. Περιζήτητη σου λέω.



Κική Δημουλά από την συλλογή Εκτός σχεδίου εκδ Ίκαρος.

Φωτογραφία Κωνσταντίνος Παπαγιανόπουλος

Θέλω να μην με φοβάσαι

     Θέλω να μην με φοβάσαι, όταν σου μιλώ για τ΄αντίθετα. Όταν στέκομαι απέναντι σου και σου δείχνω την τρύπα που άφησαν , στο διάβα τους οι νεκροί. Θέλω να μην με φοβάσαι όταν σου μιλώ με την καθαρή δική μου συνείδηση και τα εξίσου με τα δικά σου αγνά κίνητρα , για το δικό μου δίκαιο.
     Θέλω να μην με φοβάσαι όταν με λόγια γυμνά, προχωρώ για να σε συναντήσω, αλλά όχι από το δρόμο της κολακείας. Θέλω να μην με φοβάσαι όταν σου μιλώ για τις δικές μου ακλόνητες πεποιθήσεις, για τις συνέπειες που εγώ βλέπω.
     Θέλω να μην με φοβάσαι ότα σου μιλώ για την δική μου πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι πολύπλευρη. Δεν θα είμαστε άλλωστε εμείς που θα αποτιμήσουμε. Δεν προσπαθώ ούτε να σε θιξω , ούτε να σε υποτιμήσω, μιλώ από την πλευρά μου.
     Θέλω να μην με φοβάσαι όταν σου δείχνω τα ομοούσια με τα δικά σου , βάρη μου. Όταν απεγνωσμένα σου ζητώ να με αποδεχθείς σαν εξίσου με σένα πολύτιμο κομμάτι της ίδιας ομάδας. Όταν σου απλώνω το χέρι για αμοιβαία υποστήριξη. Συγκεντρώνομαι στο κέντρο μου, νιώθω ότι έχω  δυνατό πυρήνα και στέλνω ενέργεια σε όλο μου το σώμα. Στην άκρη των δακτύλων μου , ψάχνω τα δικά σου.
     Θέλω  να μην με φοβάσαι όταν προσπαθώ να υπερβώ την απλή δήλωση της θέσης μου, για να σε πλησιάσω. Να καταλάβω καλύτερα τον κόσμο σου, το παρελθόν, το παρόν σου. Όταν  διασχίζω για να βρω την στάση σου από το δικό μου πλαίσιο αναφοράς.
     Θέλω να μην με φοβάσαι όταν διανύω δρόμο , για να καταλάβω την άποψη σου, την εξίσου απολύτως ταιριαστή με σένα, όπως είναι και η δική μου με μένα.  Θέλω να μην με φοβάσαι όταν προσπαθώ να μπω στα παπούτσια σου και να σχηματίσω τα πρώτα μου βήματα φορώντας τα. Πόσο αλήθεια θα ήθελα να έμπαινες και εσύ στα δικά μου.
     Θέλω να μην με φοβάσαι όταν εκτείθομαι. Όταν βγάζω τ΄άπλυτα και τα κουσούρια  μου στην φόρα. Δίνω την μάχη μου. Τρόπος ν΄ ανήκω καθαρά και τίμια είναι . Θέλω να μην με φοβάσαι όταν σου ζητώ να συνδεθούμε. Σε σχέση συνεκτική και αληθινή. Μην με χάνεις  σε παλιά μονοπάτια ,  σε πεθαμένες, διαχωριστικές για φοβισμένους. Ψηλαφώ στα σκοτάδια να βρω συνεκτικότητα. 'Αγνωστη για χρόνια αξία. Κάτι σαν την αξιοπρέπεια. Την αναγνωρίζουμε όπου υπάρχει αλλά ακόμα και άν την περιγράψεις , δεν μπορείς να την μετρήσεις.Θέλω να μην  με φοβάσαι όταν σου ζητώ μια βαθειά ανθρώπινη επαφή. Εκεί που η διαφορετικότητα είναι αξιοποιήσιμη. και η δημιουργικότητα το ζητούμενο.
          Να κρατηθούμε από το γνοιάξιμο. Και  μην μου πεις πως και τώρα νοιαζόμαστε. Γιατί πρέπει πρώτα να έρθει η πείνα να κτυπήσει την δική μας πόρτα, για να πιστέψουμε πως ο απέναντι άστεγος , μας αφορά. Μέσα σ΄ένα κόσμο που τα όρια του γίνονται όλο και περισσότερο σαθρά και εφήμερα, υπάρχεις εσύ , εγώ . Υπάρχουμε εμείς. Είμαστε ομάδα.
     Θέλω να μην με φοβάσαι , γιατί μόνο τότε ίσως μπορέσεις να μου πεις πως μ' αγαπάς. Μιας και η αγάπη είναι και για τους δυό ανάγκη βαθειά και αναλοίωτη.
   

 Ζωγραφική Leonid Afremov
http://www.youtube.com/watch?v=1SrHRc5sDpU

Κάποτε

Κάποτε που η καλοσύνη ήταν γυναίκα
Είχε πέσει μεγάλη πείνα
Κάθονταν οι άνθρωποι κουλουριασμένοι
Πάνω στα κράσπεδα των πεζοδρομίων.
Η καλοσύνη τότε
πούλησε τα κοσμήματα της και τα ακριβά φορέματα
Και άρχισε να τριγυρνά ανάμεσα τους
Μοιράζοντας καρύδια, αμύγδαλα και μέλι.
Μετά από αιώνες ήρθε η κακία και αυτή γυναίκα
Έπεσε πάλι πείνα μα εκείνη δεν πούλησε τίποτα.
Τριγυρνούσε περιπαιχτικά και έδινε μόνο για μεγάλο κέρδος.
Κύλησαν αιώνες, κράτη κοινωνικοποιήθηκαν
περιουσίες κρατικοποιήθηκαν
Τα παιδιά διασκέδαζαν με καρτούν
Η κακία απέκτησε κέρατα
Η καλοσύνη φτερά.

Ποίημα '' Κάποτε'' της Μάρθας Δήμου

  Στην φωτογραφία η Marion Cotiliard

Καλημέρα

Kυριακάτικο

Κράτα με

    Σε ονειρεύτηκε πολύ πριν σε γνωρίσει.
Ερχόσουν σ΄εκείνη από πολύ μακριά και από το ίδιο μακριά ερχόταν εκείνη σε σένα.
Σε περίμενε. Ακόμα και τότε που νόμιζε πως δεν την αφορούσες, πως δεν ήταν ακόμα έτοιμη ή πως δεν ήταν αυτά γι αυτήν. Αλλά και αργότερα , όταν γνώριζε καλύτερα αλλά φοβόταν. Υπήρξαν φορές που σ΄ένιωσε σαν απειλή. Άγνωστο ακριβώς σε τι.
     Και  να που έφθασες . Έσκασες σαν χρωματιστό , χαρούμενο πυροτέχνημα, στο θόλο τ΄ουρανού μας. Πρώτα σε άκουσε και μετά σε είδε. Στην αρχή μπορούσες μονάχα να αισθάνεσαι, μια βροχή από τα δικά σου πρωτόγνωρα συναισθήματα και ας μην ξεχώριζες ποια  ήταν τα δικά σου και ποια  τα δικά της. Εσύ και εκείνη ένα, τότε.
     Άρχισες να γνωρίζεις τον κόσμο μας, μυρίζοντας το δέρμα της , το στήθος, την ανάσα , τα μαλλιά της . Εκεί ήταν  το σπίτι σου . Ήθελες να σε κοιτά κατάματα. Άρχισες και εσύ να την κοιτάς και να κρατάς το είδωλο της μέσα σου.
Πλησίαζες τον έξω κόσμο, μέσα από τον κτύπο της καρδιάς της.
      Τα ζαρωμένα μικρά χεράκια σου , όταν έσφιγγαν με όλη την δύναμη σου  να κλείσουν το δάχτυλο της , ψιθύρισαν την πρώτη σου λέξη. ''Κράτα με '' . Το γοερό σου , απαρηγόρητο κλάμα πάλι είπε την ίδια λέξη, '' κράτα με΄΄.  Κράτα με να μην πέσω αλλά και κράτα με ,  δηλαδή στήριξε με.  Φοβόσουν. Μ΄ένα φόβο βαθύ και άνισο για το μικροσκοπικό σου μέγεθος.  Φοβόσουν όταν πεινούσες, όταν κρύωνες, όταν άκουγες τους παράξενους και ενοχλητικούς θορύβους μας,  φοβόσουν το δυνατό φως. Φοβόσουν μήπως χαθεί και χαθείς και εσύ μαζί.   Υπήρξαν φορές που δυσκολεύθηκε να διαβάσει τον φόβο σου. Αυτόν τον πιο κοινότυπο από όλους τους φόβους του ανθρώπου, τον φόβο του αφανισμού. Τον πιο συνηθισμένο και την ίδια στιγμή περισσότερο λησμονημένο και κρυφά  απωθημένο, αφού το αντίκρυσμα του πολλές φορές σπέρνει πανικό.
     Ήσουν τόσο δικαιολογημένος. Πόσο διαφορετικά έγιναν όλα για σένα μέσα σε λίγο χρόνο. Γεννήθηκες και άφησες με μια σκουντιά μια ζεστή, γαλήνια , προστατευμένη φωλιά για να μπεις σ΄ένα κόσμο ανίκοιο και μεγάλο  , σαν στόμα μεγάλης φάλαινας.
     Σε ένιωθε , σε καταλάβαινε και γι΄αυτό ακριβώς, ήσουν χωρίς να το ξέρεις απέραντα τυχερός. Μεγάλωνες μέσα στην αγκαλιά της, στα δάκρυα της, στα ξέμπλεκα μαλλιά της . Πόσες και πόσες φορές δεν  είχες αποκοιμηθεί με την παλάμη σου στο μάγουλο της , πάνω στα γόνατα της. Εσύ και εκείνη  ένα, ακόμα τότε. Σ΄έτρεφε.
     Μεγάλωνες και μαζί σου μεγάλωνε και εκείνη για να σε χωρέσει.  Στο δρόμο κατάλαβε πως έπρεπε να ανοίξει για να χωρέσει όλα τα δικά σου και τα δικά της. Ο κόσμος άλλαζε , ο χρόνος  άλλαζε και εσύ ξαναφώναξες ''κράτα με''.
Ήθελε να σε γνωρίσει . Κατάλαβε πως για να σε γνωρίσει και να σε κρατήσει αλλά χωρίς να σε εγκλωβίσει έπρεπε να φθάσει λίγο πιο πάνω και πιο ψηλά . Κάπως καλύτερα να προσαρμοστεί στις ανάγκες σου .  Όσο τα κατάφερνε και τα κατάφερνε γιατί είχε κλείσει σε μυστικό ντουλάπι τον παραπανίσιο εγωισμό,  τόσο ο κόσμος γινότανε φιλικός και ασφαλής , γεμάτος εκπλήξεις και προκλήσεις.
     Ήταν διαθέσιμη. Ήταν εκεί. Ήταν ευλίγιστη σαν το νερό . Έπιανε στον αέρα τις ξυλιασμένες αγωνίες και τους φόβους σου, τα ζέσταινε στην παλάμη της και σου τα επέστρεφε ελαφρότερα και μαλακά. Κοιμόσουν τότε. Κοιμόσουν και μεγάλωνες. Το ήξερε και χαιρόταν, γέμιζε. Είχε μάθει πια να σε κρατά.
     Δυνάμωσαν τα πόδια σου , μεγάλωσαν τα βήματα σου. Ξεκόλλησες. Ήρθε η πρώτη εμπειρία και μετά πολλές πολλές , η μια μετά την άλλη.
 Έμαθες πως όταν πονάς , θα περάσει.
Έμαθες πως η σιωπή δεν είναι τέλος , αλλά στιγμιαία παύση.
Έμαθες πως το αίμα δεν παγώνει ακόμα και όταν κρυώσεις πολύ .
Έμαθες πως έχεις μέσα σου ένα κρυμμένο δυναμό που φορτίζει ξανά και ξανά όσες φορές θέλεις να κρατάς ζεστά την καρδιά και το μυαλό σου.
Έμαθες να την παραβλέπεις αλλά να εξακολουθείς να νιώθεις ασφαλής και ολόκληρος.  Εσύ και ο αληθινός σου εαυτός με σάρκαι και οστά, ταξιδευτής .
     Κράτησες την ανάμνηση  . Και εκείνη κράτησε την ανάμνηση. Τα παχουλά σου πέλματα στα πρώτα τους βήματα,από τον καναπέ στο τραπεζάκι και πίσω πάλυ.Κράτησε την χαρά της γι΄αυτό που είσαι και ας μην το καταλαβαίνει απολύτως. Κράτησε και την ζωή της ψηλά. Έμαθε πως είναι ν΄ αγαπάς , να γεννάς και να μην περιορίζεις. Να μην χρησιμοποιείς για τις δικές σου ανάγκες το γέννημα σου απομακρύνοντας το απ΄αυτό που το ίδιο θέλει.
     Τώρα ακούει τα επιδεξια φτερά σου να σχίζουν τον αέρα. Γυρνά το κεφάλι της και σε κοιτά να πετάς, περήφανα πάνω από γυμνές , πληγωμένες γειτονιές. Ίσως κάπου παρακάτω σε δει άνεργο , να τα φέρνεις βόλτα δύσκολα, να εγκαταλείπεις σταθερές ακόμα και όνειρα. Έχεις όμως  αποθέματα, εφόδια τα νιώθεις , τα γνωρίζεις. Έχεις όλα εκείνα τα υλικά για να διατηρήσεις όλα τα σπλαχνικά σου κίνητρα.  Όσο ανάποδα και αν έρθουν τα πράγματα  , έχεις να δώσεις . Και όποιος έχει να δώσει , αντέχει  να κρατήσει τον άλλο, και όταν χρειαστεί, όσο κόντρα και άν φυσά ο καιρός γνωρίζει και αυτός πως και από που να κρατηθεί. Και είναι αυτό ένα κομμάτι της αληθινής ζωής για τους τυχερούς αλλά και για αυτούς που στέκουν κοντά στους μελλοντικούς τυχερούς.. Για τους ''άτυχους'' , για αυτούς δηλαδή που το δικό τους '' κράτα με '' στάθηκε λιγότερο συναισθηματικά διαθέσιμο τότε, στην ζωή θα συνεχίσουν να το αναζητούν. Μέχρι που κάπως , κάπου να βρεθεί μια ρίζα πιο γερή μέσα τους , μια ρίζα που θα αντέξει και να ακούσει και να πει '' Κράτα με''.


Φωτογραφία Julie Waroquier
http://www.juliedewaroquier.com/
   


Δημοσιεύθηκε στο aixmi.gr 3/11/2012
http://www.aixmi.gr/index.php/krata-me/

Ποτέ δεν είναι αργά

     Τελικά ένα βήμα ,ένα μοναδικό βήμα μεσολαβεί  από την παιδική στην ενήλικη ζωή.Ένα μοναδικό βήμα μοναχικότητας που μας απομακρύνει από τους γονείς μας , έτσι που να μπορέσουμε να γίνουμε ο εαυτός μας.
     Αλλά ακόμα και ο ερημίτης και ο γερόλυκος των βουνών κουβαλάνε πάντα μαζί τους ένα νήμα που τους συνδέει με τους γονείς τους , με τους συγγενείς τους και με τις αναμνήσεις των παιδικών τους χρόνων. Ακόμα  και οι πιο ανεξάρτητοι καθώς μιλούν , αυτό το νήμα κρέμεται από το στόμα τους και τους οδηγεί πίσω στην παιδική τους ηλικία. Κανείς δεν μπορεί  να σπάσει τελειωτικά αυτό το νήμα. Ανθρώπινο.
     Κάποιοι όμως γαντζώνονται , κρέμονται από αυτό και φοβούνται τις στιγμές της μοναχικότητας. Την αποφέυγουν σαν πανούκλα και έτσι δεν μένουν ποτέ μόνοι και δεν επικοινωνούν ποτέ αληθινά με τον εαυτό τους . Ωστόσο η μοναχικότητα , αντίθετα από την μοναξιά που έχει μια αποκρουστική σκληρότητα και ψυχρότητα, είναι  φωτεινή  και μας βάζει στην διαδικασία να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας και να έχουμε υγιείς σχέσεις με τους αγαπημένους μας , με όλους τους ανθρώπους γύρω μας και πάνω από όλα με τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτό τον πολύπλευρο και πολυτάλαντο εαυτό μας, την εστία μας. Για να νιώσεις όμως σπίτι τον εαυτό σου, πρέπει πρώτα να τον αγαπήσεις και να τον συγχωρέσεις, ακόμα και αν δεν κατάφερε τα σπουδαία και μεγάλα που του είχες κάποτε  κρυφά και επιτακτικά ζητήσει. Ανθρώπινο και αυτό.
      Να τον γνωρίσεις και να τον ανεχθείς. Μαζί μ΄αυτόν και τα όνειρα σου. Πόσες και πόσες φορές δεν μπρεδεύουμε τα όνειρα μας με υπερβολικές προσδοκίες , γεννήματα ξένων ματαιοδοξιών και άλλων ανοικτών λογαριασμών που πάντως δεν είναι δικοί μας. Ο εαυτός σου  έφθασε όπου και όπως μπορούσε. Μαζί συμμαχώντας  μπορείτε να ανοίξετε και άλλους δρόμους. Και αν έχεις ξεχάσει να του  πεις, πως τον αγαπάς  ποτέ δεν είναι αργά να του  το πεις. Ο χρόνος είναι γοητευτικός μέχρι την τελευταία του στιγμή και ένα γεμάτο λεπτό αξίζει όσο πολλά άδεια , ανούσια και ρηχά χρόνια.
     Στις πιο μοναχικές μας στιγμές , χωρίς μικροφωνισμούς και παράσιτα θα ακούσουμε  ολοκάθαρα την φωνή της αγάπης, της έμπνευσης , του θάρρους.
     Αλήθεια χωρίς να νιώσουμε την μοναχικότητα ως τόπο ανασύνταξης και γαλήνης πως περιμένουμε να υπάρξει ποίηση, δημιουργικότητα , αληθινή δράση;
Αυτή η μοναχικότητα, το ανοικτό παράθυρο με θέα την συλλογικότητα.