Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Χάσαμε τον μπαμπά


 
     Είναι πολλές φορές που το έχουμε ακούσει και άλλες τόσες αυτές που τό έχουμε οι ίδιοι πει, ΄΄να πάνε έξω τα παιδιά γιατί εκεί προκόβουν πιο καλά΄΄.
Παραδεχόμαστε έτσι αβίαστα και σε ανύποπτο χρόνο , ένα μεγάλο κομμάτι της πραγματικότητας που τις άλλες ώρες την κοιτάμε με  θολή ματιά , μη αποφασίζοντας που να  σταθούμε στη γη του συναισθήματος η της λογικής.
Παραδεχόμαστε πως διαθέτουμε την πιθανότητα να προκόψουμε και πως είναι μια πιθανότητα περισσότερο πιθανή όταν βγούμε έξω . Χωρίς να ξεχνάμε και αυτούς που νιώθουν πως μέσα δεν έχουν καθόλου την πιθανότητα να προκόψουν. Αλλά ούτε και αυτούς που κρατούν μεταίωρη την ιδέα , πως για να πετύχουν κάπου πρέπει να υποκύψουν ακαθόριστο  από την αρχή σε τι . Τι να είναι άραγε αυτό που μας κάνει να αμφισβητούμε στην επιτυχία μας μέσα , την ίδια ώρα που την προβλέπουμε και τελικά την γνωρίζουμε έξω;
     Σε πολλά που μας λείπουν πάει ο νους.  Ξεκινάμε με ροκανισμένη αυτοπεποίθηση. Το μικρό παιδί , έχει συνηθίσει τον γονιό του ( ιδιαίτερα όταν είναι ελληνόπουλο) να του υποδεικνύει τι πρέπει να κάνει. Γλυστρά το χεράκι του μέσα στην μεγαλύτερη παλάμη και από εκεί η ζωή είναι λιγότερο μεταίωρη και ανασφαλής. Στην θέση αυτή, φταίνε πάντα όλοι οι άλλοι και δεν αναγνωρίζεις καμιά δική σου ευθύνη. Από αυτή την θέση και με την παλάμη σφιγμένη στα δάχτυλα του μπαμπά , σκέφτεσαι λιγότερο το άρθρο ''περί ευθύνης υπουργών'' αλλά δεν κάνεις  και καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια αναγνώρισης μικρών  και καθημερινών ολισθημάτων , που όμως θα σε οδηγούσε στην δυνατότητα να δείχνεις το παράδειγμα της πολιτικής ηγεσίας που επιθυμείς. Μας αρέσει να έχουμε ένα καλοστημένο  μπαμπά , να μας λέει τι να κάνουμε κάθε ώρα και κάθε στιγμή. Υπάρχει έξω αυτός και είναι και δοκιμασμένος και έμπειρος. Εμείς χάσαμε τον μπαμπά.
     Η μικρή αυτοπεποίθηση μας δεν μας βοηθά να ξεπεράσουμε τον φυσιολογικό μας φόβο. Γιατί ο φόβος ανήκει αναπόφευκτα στην ζωή μας. Φοβόμαστε όλοι. Γεννιόμαστε σχεδόν φοβισμένοι , νιώθοντας το φθαρτό της ύπαρξης μας. Ο φόβος αυτός μας συντροφεύει μέχρι τον θάνατο μας , αλλάζοντας μορφές. Δεν είναι ο φόβος για τους δειλούς, είναι για τους ανθρώπους. Η ιστορία της ανθρωπότητας καταγράφει συνεχώς προσπάθειες του ανθρώπου να μειώσει , να ελέγξει ή να ξεπεράσει τον φόβο του. Με προεξέχουσες προσπάθειες αυτές της επιστήμης, της θρησκείας. Φόβος ο δημιουργός. Όταν διαθέτεις όμως κάποια στοιχειώδη αυτοπεποίθηση. Ο φόβος χωρίς να είναι πάντα συνειδητός , είναι πάντως πάντα παρών. Η εμπιστοσύνη, η γνώση είναι από τα βασικά μας όπλα έναντι του φόβου.
     Εμπιστοσύνη σε πιοιόν όμως ;  Εδώ σου παίρνει την ψυχή ο πολιτικός που σε αντιμετωπίζει στην καλή ,μόνο για βλάκα. Στην πραγματικότητα το μεγάλο κακό που σου κάνει , είναι πως πιστεύοντας τον , ίσως και να πιστέψεις πως δεν είσαι άξιος για καλύτερη τύχη. Αυτά ισχύουν για όλους αυτούς που μας στοχοποιούν και χύνουν κιλά μελάνι ενοχοποιώντας μας , μην καταφέρνοντας από την μια να γράφουν και να μιλούν με ένα λόγο που να μας συμπεριλαμβάνει όλους και από την άλλη αδυνατώντας  να αποκαλύψουν μια σταράτη και μεγαλύτερη αλήθεια . Μειώνουν και άλλο την μειωμένη μας αυτοπεποίθηση. Και  τι θα κάνει ο στενεμένος  άνθρωπος ; Θα το ρίξει σε μια  εύκολη , ρηχή καλοπέραση , θα ξανααραχνιάσουν τα βιβλία στην βιβλιοθήκη του , θα δώσει ένα καταθλιπτικό επεισόδιο, μια μανιοκαταδιωκτική σκέψη  και θα αλλάξει πλευρό να κοιμηθεί.
     Και εμπιστοσύνη πως χωρίς γνώση; και με αποδυναμωμένη παιδεία ; Είναι επιτακτική ανάγκη να σκεφθούμε την παιδεία σε βάθος και όχι στον ορίζοντα των εισαγωγικών εξετάσεων.  Αντί για αυτό  ξαναακούσαμε τον υφυπουργό παιδείας να προαναγγέλει την έναρξη διαλόγου για το νέο σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων που προγραμματίζεται  να ισχύει το 2015-2016. Παιδεία ως ουσία και όχι σαν διαδικασία.  Την παιδεία μιας δημοκρατικής πολιτείας που βοηθά στην διάπλαση του ήθους  του αυτοσεβασμού και της εμπιστοσύνης στους ανθρώπους. Αυτή που θα μας τραβήξει για τα καλά από την αυτολύπηση που η μειωμένη μας αυτοπεποίθηση μας ριζώνει.
     Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου στην χώρα μας ζούμε την κουλτούρα του κατακερματισμού. Η συλλογικότητα πάει περίπατο, δεν την γνώρισα ποτέ. Το καλά θεμελειωμένο πελατειακό μας σύστημα είναι και αυτό κουλτούρα διάσπασης. Δείχνουμε να αισθανόμαστε καλύτερα όταν έχουμε κάποιον απέναντι μας , με τον οποίο είμαστε σε σύγκρουση και για αυτό μπορούμε να τον αντιπαθούμε. Οτιδήποτε δεν καταλαβαίνουμε , το μισούμε εύκολα και καμιά προσπάθεια δεν κάνουμε να το καταλάβουμε ως κάτι διαφορετικό μεν , εξίσου σωστό δε. Το ρουσφέτι επίσης, ο συνδικαλισμός όπως εξελίχθηκε στα χώματα μας . Φαινόμενα μερικότητας . Επικαλούμενοι λάθη του παρελθόντος , όλες οι αντιπολιτεύσειις που θυμάμαι δεν συννενούσαν λέει σε λάθη. Μα το μεγαλύτερο λάθος που έκαναν ήταν που δεν βρίσκανε βάση συναίνεσης.  Παραμείναμε  ως πολίτες καθηλωμένοι στον ρομαντισμό της εικόνας  του προστάτη - πατέρα κράτους  με τίμημα την αδυναμία του μικρού παιδιού να αναγνωρίσει και να προσδιορίσει στον καθρέφτη τον εαυτό του . Και τώρα που χάσαμε τον μπαμπά , χάσαμε τον μπούσουλα.
     Γι΄αυτό νιώθουμε πως έξω θα πάμε καλύτερα. Γιατί εδώ αν μείνουμε θα ριζώσουμε στην αναξιοκρατία , στην αλληλουπονόμευση, στην συντεχνιακή συναλαγή. Νιώθουμε πως έξω δεν θα συναντήσουμε το προκλητικό  προσκύνημα του ισχυρού που ισοπεδώνει τους άξιους, μεταβάλλοντας αργά η γρήγορα την κοινωνία σε κοιμητήρι της κάθε νέας γενιάς.
Γιατί έξω νιώθουμε πως υπάρχει ο  μπαμπάς που θα μας προστατέψει από τις σκοτεινές τρύπες της αδικίας. Ενώ ο δικός μας πήγε για δουλειές .


Φωτογραφία από την ταινία  ''Ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές''


6 σχόλια:

  1. Δεν έχω να πω κάτι, παρά μονο πως το κείμενο είναι εξαιρετικό. Το μόνο που έχει ανάγκη είναι να το διαβάσει κάποιος 2-3 φορές γιατί είναι και απολαυστικό και πυκνό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σημασία δεν έχει πως μας βλέπουν οι άλλοι , αλλ πως βλέπουμε εμείς τον εαυτο μας.

    Εξαιρετικό :)

    Καλο φθινόπωρο και καλη γραφή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Παρακολουθώντας κανείς την αρθρογραφία σας απο το ξεκίνημα τούτης της σελίδας διαπιστώνει αμέσως οτι καιη αρθρογράφος με τον καιρό έχει κάνει τα δικά του άλματα τις δικές του υπερβασεις. Αυτό δεν ξέρω ποσο καλό ειναι για σας -το γνωρίζεται η ίδια - αλλα ειναι πολύ σημαντικό για τους αναγνώστες σας. Στην αρχή ενθυμούμαι τις διστακτικές περιγραφές σας,εικόνων καιχαρακτήρων,μετα είχαμε τις λεπτομέρειες, και τώρα σιγά σιγά περνάτε στις μεγεθύνσεις στιγμιοτύπων, που δεν ξεχωρίζει κανείς τις λεπτομέρειες με την πρώτη ματιά.Γράφετε στο άρθρο σας..(Οτιδήποτε δεν καταλαβαίνουμε, το μισούμε εύκολα και καμιά προσπάθεια δεν κάνουμε να το καταλάβουμε ως κάτι διαφορετικό μεν,εξίσου σωστό δε...)Δυστυχώς ειναι μία σημαντική παράμετρος της στάσης ζωής μας κα ιτης σχέσης με όσα μας περιβάλλουν. Σπυρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αισθάνθηκα στην πορεία, τις υπερβάσεις. Πρέπει μάλλον να ήταν υπερβάσεις γιατί με άφησαν με την γεύση της ανακούφισης και της κάθαρσης. Μιας κάθαρσης με γεύση αποδοχής περισσότερο του υλικού που είμαστε φτιαγμένοι και είμαστε ως γνωστό φτιαγμένοι από χώμα. Τα άλματα , δεν ξέρω , ίσως εσείς τα βλέπετε πιο καθαρά, δεν μπορώ να τα πααρατηρήσω . Με συγκινεί αυτό που γράψατε αγαπητέ Σπύρο. Γιατί μου δίνει ένα αναπάντεχο και πολυτιμότατο δώρο, αυτό της προσοχής . Την προσωπική αλλά ταυτόχρονα δημόσια πορεία, έκθεσης προκειμένου απο την μια να ελευθερωθώ απο τις ψευδαισθήσεις μου και από την άλλη να ενώσω την μικρή μου δύναμη με αγαπημένους, φίλους και γνωστούς, την διάλεξα από ένστικτο. Φούντωσε μια μέρα ένα ακατανίκητο, τουλάχιστον από μένα ποταμάκι ορμής προς τα έξω. Και συνεχίζει , συνεχίζει και καμιά φορά νομίζω και πως δυναμώνει. Μέσα στο ίδιο ποτάμι υπάρχουν και οι λεπτομέρειες και οι μεγενθύνσεις και ακόμα πιο σίγουρα οι διστατκτικές περιγραφές, μιας και αυτές είναι πιο συμβατές με τις εξερευνήσεις. Αλλά να , την μια το ποτάμι βρίσκει βράχο , την άλλη μεγάλη και απότομη κατηφόρα, πάντως πρέπει κάτι να κάνει κατάλληλο εκείνη την στιγμή για να είναι σύμφωνο με την ορμή του. Αυτό που δεν ξέρω που να χωρέσω από την χαρά μου σε αυτή την διαδρομή , είναι πόσο με συνάντησε και με κέρδισε η αποδοχή της διαφορετικότητας μας . Ήταν και αυτό ένα άλλο εξίσου πολύτιμο και σημαντικό δώρο . Από αυτά τα αφανή που κρύβει η ζωή μας , στις διαδρομές της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δυστυχώς, Αννιτάκι, η διαφορετικότητα στην Ελλάδα δεν μπορεί να είναι παραγωγική γιατί δεν είμαστε εκπαιδευμένοι στη σύνθεση. Διότι η σύνθεση θέλει συνύπαρξη, θέλει αυτογνωσία και αποδοχή, θέλει και γνώση και εμπιστοσύνη και αυτοπεποίθηση και όλα αυτά προϋποθέτουν κυρίως "καλές προθέσεις". Θέλει καλές προθέσεις, καλά ένστικτα να συνυπάρχεις, να θέτεις κοινούς στόχους, να μοιράζεσαι κοινά οράματα και να προσφέρεις ό,τι μπορείς, και να αποδέχεσαι καλοπροαίρετα πως ο δίπλα ή ο απέναντι ή ο πίσω σου μπορεί να προσφέρει περισσότερα ή λιγότερα.Θέλει λεβεντιά το ν' αναγνωρίζεις την ανεπάρκειά σου και να δίνεις το προβάδισμα στον πιο άξιο, στον πιο ικανό. Μόνο έτσι πας παρακάτω. Στην Ελλάδα όμως του ξερόλα, του "ό,τι δηλώσεις είσαι" ή, ακόμη χειρότερα, "είσαι ό,τι έχεις στην τσέπη σου", ο πλασματικός εαυτός και ο τεράστιος εγωισμός, η ατομοκεντρική θεώρηση των πάντων και η συνεπακόλουθη καταθλιπτική εσωστρέφειά μας, μόνο την κουλτούρα του κατακερματισμού μπορεί να ενισχύσει, όπου οι καλές προθέσεις, αν δεν κρίνονται ότι ανήκουν σε μία "φαιδρή" γλαφυρή ποιητική ατμόσφαιρα, τότε σίγουρα αμφισβητούνται ως προς την ειλικρίνεια και την ανιδιοτέλειά τους. Μεγαλώνουμε και λειτουργούμε με πλασματική εικόνα του εαυτού μας, μόνοι, καχύποπτοι, αξιολύπητοι. Δε μισούμε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε. Όχι. Μισούμε την αίγλη αυτού που το σκέφτηκε πριν από εμάς, που το πάλεψε πριν από εμάς, που το κατάφερε πριν από εμάς, που το είπε πριν από εμάς. Γίναμε κακοήθεις, μισαλλόδοξοι και γι' αυτό στάσιμοι. Τι και αν ακούγεται σκληρό τι και αν πονάει; Έτσι είναι. Έξω, μακρυά από τον κύκλο και τους γνωστούς μας, δεν μας ξέρει κανείς. Πετύχουμε δεν πετύχουμε. Γυρνώντας, ό,τι θέλουμε λέμε, πάλι. Ποιος θα μας αμφισβητήσει;
    Ο μπαμπάς πήγε για δουλειές, η μαμά για τσάι και τα παιδιά περίπατο. Σκορπιοχώρι και ό,τι του φανεί του λωλο-Στεφανή, η Ελλαδίτσα μας.

    ΥΓ: Είσαι από μόνη σου μία υπέρβαση, ένας συνδετικός κρίκος, μία λεπτομέρεια, που κάνει τη διαφορά.
    Φιλιά Πολλά Σε όλους,
    Καλό φθινόπωρο Με Υγεία
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ναι ναι , έτσι είμαστε Γιούλη. Μέχρι να έρθει η στιγμή να μην είμαστε. Αυτή η στιγμή σμιλεύεται μέσα στο χρόνο, αόρατες δυνάμεις την προετοιμάζουν σε ορατό και αόρατο πεδίο. Δεν μας ταιριάζει η μοιρολατρεία όχι γιατί είμαστε Έλληνες αλλά γιατί στον άνθρωπο δεν ταιριάζει. Αν ταίριαζε δεν θα γεννιόμασταν ούτε λυπημένοι, ούτε φοβισμένοι. Μελαγχολία και φόβος οι δημιουργοί. Μας έτυχε να ζήσουμε σε τούτη την συγκυρία. Νομίζω πως σε δυό γενιές από τώρα θα είναι αλλού τα πράγματα. Δεν ξέρω αν το μέλλον συνυπάρχει με την ελπίδα , νομίζω όμως πως ο κόσμος και άρα και εμείς αναγκαστικά θα δούμε την ανάγκη να διαχειρισθούμε την ζωή μας με άλλα κριτήρια. Εκεί θα έχουν την θέση τους και η σύνθεση και η αυτογνωσία και η αποδοχή. Τώρα αγωνιζόμαστε ο καθένας από το μετερίζι του. Ο καθένας με τον τρόπο του. Θέλει δουλειά πολλή...και πουκαι που ρίχνουμε μαι ματιά και στο μετερίζι του διπλανού και του ρίχνουμε καμιά φωνή ή κανένα μπράβο ή κανένα κουραγιο. Τώρα δουλεύουμε. Κοινωνική δουλειά. Και από όσο ξέρω εσύ εκεί, διαππρέπεις. Καλώς ήρθες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή