Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Η κουρελού



  Παρασκευή ήταν όταν έβγαλες τα έπιπλα στο πεζοδρόμιο. Ισόγειο ήταν το σπίτι , είχε και δίφυλλη πόρτα, δεν δυσκολεύτηκες πολύ. Μονάχος έκανες την δουλειά, δεν ήθελες άλλον στα πόδια σου. Τα έβαζες πάνω στην κουρελού και τα έσπρωχνες να βγούνε έξω. Εκεί τα άφηνες , το ένα κολλητό στο άλλο, σώμα με σώμα μέχρι τα τελευταία τους. Από εκεί , την άλλη μέρα το πρωί, θα τα παίρνανε. Το ίδιο μεσημέρι θα σου έφερναν τ΄άλλα. Καινούργια, μοντέρνα όπως τα ήθελε και τα είχε ανάγκη. Όταν σου ζήτησε αυτή την αλλάγή, τρόμαξες. Τα δικά σου έπιπλα αυτά ήταν. Μερικά ερχόντουσαν από πολύ παλιά.  Με λίγα και απλά λόγια σου έβαλε το δίλλημα. Με την ίδια γνώριμη φωνή που αγαπούσες και απομυζούσες χρόνια τώρα. Γιατί απομυζούσες και να το παραδεχθείς. Και αυτή , η ιερή εικόνα που ούρλιαζε  στη γέννα ,  σου ζητούσε τον πλάγιο τρόπο και όχι το μέσα σου .Έτσι το είχατε. Και αυτό δεν είναι άλλοθι.
Αυτό που σου ζήτησε ήταν δίλλημα. Στάθηκες εκεί μπροστά σαν παιδική πανωλεθρία και κοιτούσες το στόμα που ανοιγόκλεινε . Ρεύματα ένιωσες να έχει παντού , αέρα δυνατό. Μια βροχή από χρώματα σκοτεινά που καταλήγανε σε λάσπη . Και δέχθηκες. Ανάγκη για την εξέλιξη θα είναι σκέφθηκες. Αντανάκλαση της πιο σοφής ζωής. Θυμήθηκες την κουρελού. Αυτή δεν θα την έδινες. Την κάθε στιγμή τα τοπία του μυαλού σου , αλλάζανε αυθαίρετα την προοπτική, καθώς βλέπεις ο χρόνος υπακούει μόνο στην ψυχή και γράφει με  τον τρόπο που εκείνη ξέρει.
Πρώτα έβγαλες τις καρέκλες , μετά το καναπέ . Όταν ήρθε  η σειρά του τραπεζιού, ήρθε η λέξη και σε βρήκε. Άπρακτος μονολόγισες, θα μείνω άπρακτος. Σαν να μην υπάρχω. Αν προχωρήσω έτσι, θα βλέπω τον εαυτό μου μονάχα απ΄έξω. Όπως ακριβώς ήταν η ζωή σου μέχρι τώρα. Γεμάτη ψευδαισθήσεις και φαντασιώσεις. Έτσι χόρταινες. Έβγαλες και το τραπέζι. Σε έσπρωξε η ανασφάλεια. Έπρεπε να υπηρετήσεις την διαταγή, το τελεσίγραφο.
Όταν άδειασε το σπίτι, κάθησες στην κουρελού. Εδώ γεννήθηκα, το πρώτο που σκέφθηκες.  Άρχισες να ψάχνεις μέσα στο παρελθόν μια λεπτομέρια που να σε δικαιώνει. Γιατί ήθελες να κάνεις μια εξέγερση. Μα δεν ήξερες  αν την κάνεις, αν θα κρατούσεις το κεφάλι σου ακόμα πάνω στους ώμους σου. Και κοκκάλωνες.
Εκεί πάνω στην κουρελού θυμήθηκες πολλές λεπτομέρεις. Δεν σε δικαιώνανε, μα σου έδειχναν. Σου δείξανε αμέσως την πικρή σου συνήθεια ,  να προσαρμόζεσαι. Την μεγάλη σου φυλακή, που εκεί μέσα κλείδωνες τον εαυτό σου, όταν ήθελες να κρύψεις την εξυπνάδα  σου.Εκεί μπορούσες να προσποιείσαι και τελικά να μην διαφοροποιείσαι , κάτι που θα σου έδινε δύναμη και αξία. Γιατί αυτά και τα δύο τα απέφευγες.
Τυλίχτηκες πιο σφιχτά στην κουρελού. Το πρωί θα τα έφερνες μέσα το αποφάσισες. Ό,τι ήταν να γίνει , ας γινόταν. Κάποτε θα έπρεπε να αρχίσεις να μην προδίδεις. Δεν θα αφήσεις , τώρα που αρχίζεις να καταλαβαίνεις, την ιερή εικόνα που ποθείς να γλυστρίσει μέσα από τα χέρια σου. Δεν θέλεις πια να ζεις μια ζωή συγκεχυμένη και ακαθόριστη που ορίζεται από άλλους  με όρους και διλλήματα.
Θα την ξανασυναντήσεις το ξέρεις. Μα αυτή την φορά χωρίς την υπόμνηση της διαδοχής των ημερών . Σε έναν άλλο βυθό.  Όταν πια δεν θα φέρνει βαρέως την εποχή που δεν έκανες την αλλαγή. Γιατί θα ξέρει τότε πια δεν μπορεί , πως μονάχα έτσι μπορούσες να κλείσεις τους λογαριασμούς με το παρελθόν και να κάνεις το ενδιάμεσο συναρπαστικό. Και το ενδιάμεσο είναι η ζωή.
Σφίχτηκες πάνω στην κουρελού και αποκοιμήθηκες.


Φωτογραφία από την ταινία Χιόνια στο Κιλιμάντζαρο
http://entertainment.in.gr/html/ent/256/ent.105256.asp?mod=cinema_sel_title&id=105256

14 σχόλια:

  1. Μια ειλικρινής, σεμνή υπόκλιση από εμένα, Αννίτα μου.

    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΄Τι μεγάλη αλήθεια . Το ενδιάμεσο είναι ζωή. Τρέχουμε προς διάφορες κατευθύνσεις, χωρίς καλά καλά να ξέρουμε ποιοί είμαστε και που θέλουμε να πάμε. και μπροστά μας , στις πτώσεις και στις ανατάσεις μας, περνά αυτή,ή ίδια η ζωή. Ποτέ δεν το είχα σκεφθεί έτσι, και σαν να μου φαίνεται πως έχεις δίκιο. Ό,τι θέλουμε να ζήσουμε , χωρίς καν να γνωρίζουμε τι είναι, γιατί αυτό θα σήμαινε πως είμαστε έτοιμοι και να παραδώσουε και να παραχωρήσουμε εαυτό, για αυτό, παιρνά αποό μπροστά μας και εμείς το ψάχνουμε αλλού. Και ας είναι γκρι, άχαρο, βλαμμένο, είναι η ζωή και έχει και τις χάρες του. Θαρρώ πως έχεις δίκιο..
    Την καλημέρα μου

    Βάλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πως γίνεται με λέξεις να συναντιούνται τόσο απλά τα βάσανα και οι καημοί μας. Να περιγράφονται, να ξεδιπλώνονται,, να εκτυπώνονται και να συλλέγονται. Πως γίνεται να βουτάς μέσα στης ψυχής τα άδυτα και να μας φέρνεις δείγμα προς τα έξω. Πόσα κοινά βρήκα εδώ , σε τούτες τις λέξεις σου και στα έπιπλα που έπρεπε να αλλάξει . Πως θα μπορέσει όμως να συμπεριληφθεί η ανικανότητα μας η έστω και προσωρινή, να μην είμαστες έτοιμοι, να σταθούμε επι των επάλξεων, Γιατί συγχώρεση θα βρει΄ο πρωταγωνιστής? ακόμα και από τα παιδιά του? Για όλη αυτή την απουσία του?
    Λουκριτία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συγχώρεση.Χωρίς όμως να ξεχνώ, δε θα πρεπε κιόλας.
    Συγ-χωρεση.Χωράμε και εγώ και εσύ στον ίδιο χώρο.
    Τακτοποίηση.

    και σαν βρεθεί ο χώρος μέσα μου για όλα όσα με θύμωναν, με πλήγωναν, με αμελουσαν και με παραμελουσαν ,τότε ξαναγεννιέμαι.

    Τακτοποιώ το ράφι εκεί, τοποθετώ σωστά τη κάθε φιγούρα και που και που την ξεσκονίζω για να μην αραχνιασει. ακόμα και αν είναι αυτοί που με γέννησαν. Δε θα ήθελα άλλωστε να χλωμιασουν και να πνίγουν στη σκόνη γιατί θα σήμαινε πως ποτέ τελικά δεν βρήκα το χώρο μέσα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. o Έλληνας δεν έμαθε ποτέ να χαίρεται την διαφοροποίηση του, ούτε καν να την γνωρίσει θέλησε. Σαν χαμένοι επιζητούμε γρήγορα να καλύψουμε τις ανάγκες μας χωρίς βνα βρούμε μια φλόγα μέσα μας. δεν μάθαμε να προσδιορίζουμε τον εαυτό μας από μέσα αλλά να ετεροπροσδιοριζόμαστε. Βασική αιτία για τα μαρτύρια που ζούμε τώρα. Και το μετακυλούμε και στο παιδί μας που του ζητάμε να παπαγαλίσει το βιβλίο ή που το καλομαθαίνουμε με την πίεση που ασκούμε καμιά φορά στους δασκάλους του. Γιατί αλήθει ο Έλληνας οταν πάει έξω διαπρέπει? γιαί εκεί βρίσκει τον εαυτό του. εδώ τον χάνει. Και θα συνεχ'ισει να τον χάνει όσο δεν δίνουμε την χαρά της παιδείας στα παιδιά μας. Είμαστε πνευματικά στερημένοι και για αυτό γινόμαστε θύματα του άκρατου συναισθηματισμού μας. Αν αφηνόμαστε να πιστέψουμε στον εαυτό μας, αλλά αυτό θέλει παιδεία , θα ενιχύαμε την αυτοπεποίθηση μας και θα μπορούσαμε με αξιοσύνη να διαπρέψουμε, μεσα από την διαφορετικότητα μας. Δεν το έχουμε, δεν είμαστε εκεί ακόμα.άγνωστο πότε και αν θα φτάσουμε. Για σένα και καμαρώνω.
    Πέτρος Κυριακίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τι μεγάλες αλήθειες..ένα εθνικό ψυχογραφημα, σε δόσεις. Χωρις να μας εμποδίσει κανείς να παίρνουμε και την προσωπική μας εικόνα.
    Γιώργος Γιαννα αιχμή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πάντα κολώ σε μια δυό λέξεις στα κείμενα σου.Μου γίνονται της ημέρας οι εμμονές. Θα με συναντούν σίγουρα και τις νύχτες.είμαι σίγουρος.μα της νύχτας της μισοκρύβωμαι. Άπραγος για σήμερα και τα τοπία του μυαλού που αλλάζουν αυθαίρετα την προοπτική. Υπέροχο...
    Χρήστος Ράπτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πολλοι πιστεύουν ακόμα πως το να βρει ο πολίτης μέσα στην Ελλάδα τον εαυτο του, είναι απο ανέφιχτο ως ουτοπία. Δικαιολογημενοι , δεν λέω αφού πολλοί απομυζώντας μείνανε μικροί αλλά και οι υπόλοιποι δικαιολογημένα να μένουν ααπισιοδοξοι , αφού λύση δεν βρίσκεται εύκολα , χωρις αναχωρήσεις , παραχωρήσεις και συνενοήσεις. Γιατι πρέπει να συνεννοηθούμε για να βάλουμε τα έπιπλα μέσα ξανά. Ποιος ενδιαφέρεται να συνεννοηθεί;
    ΣΛ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Και το πιο σπουδαίο ταλέντο να κάνεις το ενδιάμεσο συναρπαστικό.
    Ορφέας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Με βάρος μεγάλο το λέω και θα με καταλαβαίνες είμαι σίγουρος. Πρέπει να βρεθεί τρόπος να συμμετέχουν τα κόμματα επί της ουσίας στον κοινό πόνο. Μια τέτοια κίνηση θα έχει λογική και αίσθημα. Να συμμετάσχουμε στην οδύνη. Για να έρθει δικαιοσύνη. Και η αντιπολίτευση και αυτή έχει έλειμα εμπιστοσύνης. Νιώθω πως η κατανόηση είναι η αρετή που τώρα πρέπει να επιδείξουμε.Είμαστε διχασμένοι από ανασφάλεια. Το γράφεις σήμερα . Η ζωή έχει ανάγκη από ναι. Κυνηγήσαμε μια ρόδινη εκδοχή ασχέτως αλήθειας. Καμιά φορά κρύβουμε την αλήθεια ακόμα και από τον ευατό μας, ίσως ειδικά από τον εαυτό μας. Σε παρακαλώ πίστεψε πως στο άνοιγμα της σκέψης μου αυτό σε συναντώ.
    Και το σημερινό σου κείμενο είναι άλλη μια χαραμάδα να μπει φως. Λάμπει .
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. όταν σε διαβάζω , είναι σαν να παίρνω βαθειές αναπνοές, όπως μπαίνεις σε ένα δάσος δέντρα ψηλά , αιωνόβια , με ξέφωτα πολλά. Ανθρωπιά, τρυφεράδα μαζί. Ένα τύμπανο μου αναπαράγει τις εσωτερικές μας κραυγές.
    φΤΟΥ ΞΕΛΕΦΤΕΡΊΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Χωρίς καβάτζα καμιά, μονάχα με μια κουρελού , για να μπορέσουμε να κάνουμε την αλλαγή με τους δικούς μας όρους όταν μπορέσουμε. Να σταθούμε λιγάκι τυχεροί όμως και να μην πέσει πάνω μας κανένα πραξικόπημα, ή κανένα άλλο μακελειό, απο΄αυτά που ιστορικά απομακρύνουν τον λαό μας απο την ομαλή του εξέλιξη. με ήρεμα αποφασιστικά βήματα και με την συνείδηση ολάνοιχτη να δεχθεί περασμένα λάθη μας.
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Στήνεις περίτεχνα σκηνικά και δίνεις με δεξιοτεχνία τους ρόλους μας σε πρόσωπα άλλα, της φαντασίας αερικά , έπιπλα, αλλού παπούτσια, αλλού εικονες, γιασεμιά και μυρωδικά. Με ταλέντο, με βαθειά σκέψη, με φλόγα από την ψυχή σου. Βουτάς το μολύβι σου στην υγρή παρατηρητική ματιά σου και ακούραστα δίνεις , δίνεις , δίνεις. Είμαι σίγουρος πως και παίρνεις, αγάπη ίσως, θαυμασμό. Σου αξίζει. Καλή συνέχεια άγνωστη αδερφή μου
    Δημήτρης Ξ ( ποντίκι)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΑΝΙΤΑ ΤΙ ΟΜΟΡΦΑ ΛΟΓΙΑ!!!ΠΟΠΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή