Σκέψεις

     Λέω στον εαυτό μου καμιά φορά , σκέψου, τι θα συνέβαινε αν τρύπωνε ενας δαίμονας στην πιο μοναχική μοναξιά του καθένα μας και του έλεγε '' Αυτή τη ζωή , όπως την ζείς και όπως την έχεις ζήσει έως τώρα , θα είσαι υποχρεωμένος να την ξαναζήσεις , όχι μια αλλά αναρίθμητες φορές. και σε αυτή , δεν θα υπάρχει τίποτα καινούργιο , αλλά καθε πόνος και καθε χαρά και καθε σκέψη και αναστεναγμός και καθε τι ανείποτα μικρό η μεγάλο στη ζωή σου , θα ξαναγυρίσει υποχρεωτικά σε σένα , όλα στην ίδια διαδοχική σειρά και ακολουθία. Η αιώνια κλεψύδρα της ύπαρξης γυρίζει πάνω -κάτω ξανά και ξανά κι εσύ μαζί της , ένας κόκκος άμμου. Σκέφτομαι πως αν γινότανε ποτέ αυτός ο διάλογος, θα ριχνόμαστε μάλλον σε βαθειά μελαγχολία και θα καταριόμασταν τον δαίμονα που μίλησε έτσι. Αλλα επειδή πάντα υπάρχουν μεγαλειώδεις στιγμές , μέσα στις στιγμές που ζούμε , μπορεί καΙ να του λέγαμε ''ποτέ δεν ξανά άκουσα κάτι τόσο θείο!''
Αμέσως μετά , προσπαθώ να καταλάβω τι φέρνει την διαφορά , ανάμεσα στις δυό απαντήσεις, και μου έρχεται στο μυαλό η φράση του Νίτσε, ''αγάπα το πεπρωμένο σου'' με άλλα λόγια , δημιούργησε το πεπρωμένο που μπορείς να αγαπήσεις.