Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Όλα περνούν και φεύγουν



     Ήταν δεν ήταν σαράντα κιλά και δεκαεπτά χρονών. Στεκόταν λίγο πιο αριστερά από τις ηλεκτρικές πόρτες του σουπερ μάρκετ.Αμίλητη με τα μικροκαμωμένα χέρια της , βυθισμένα στις τσέπες του πανωφοριού της . Δεκάδες άνθρωποι περασαν βιαστικά μπροστά της. Έβρεχε.
      Τα δελτία καιρού είχαν δείξει εδώ και μέρες επιδείνωση. Αλλοπρόσαλλες άμυνες , έκτακτα μέτρα. Συνήθως ανεπιτυχή. Πολλοί θυμοί στην μεγάλη πόλη και η καρδιά να μην ξέρει πως να ντυθεί.
      Σιγά σιγά αρχίζουν τα πρώτα πλάνα για τις γιορτές. Στολίδια και φωτάκια από τις αρχές ακόμα Νοεμβρίου. Εκβιάζεται άραγε η χαρά ; Σε λίγο θα φωταγωγηθεί και η Σταδίου . Η πόλη της διαθεσιμότητας και της ανεργίας , θα προσπαθήσει να φορέσει τα καλά της. Σαν γυναίκα που θέλει να υποδεχθεί τον μεγάλο έρωτα. Δίπλα μου μια κοπελιά μιλάει στο τηλέφωνο για κάποιο Χριστουγεννιάτικο πάρτυ.
      Αλήθεια δεν είναι περίεργο ; Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη τις γιορτές χωρίς να ξέρουμε  ακριβώς πως να τις γιορτάσουμε. Κλείνουμε  ραντεβού, πάρτυ, ρεβεγιόν σε μαγαζιά, επισκέψεις στα κομμωτήρια. Δοκιμάζουμε να ξεπεράσουμε την θλίψη μας . Υπάρχει όμως αλήθεια τίποτα πιο μελαγχολικό από μια γιορτή που δεν μπορείς να την γιορτάσεις γιατί η συμμετοχή σου σ΄αυτήν είναι από εφήμερη ως τυχαία ;
       Εκεί πια μιλάς για μοναξιά . Και όταν μιλάς για μοναξιά , δεν μιλάς για κάτι που επιλέγεις ή απορίπτεις. Μιλάς για κάτι που απλώς υπάρχει και πρέπει να το αποδεχθείς. Είναι σαν να ξυπνάς ένα πρωί από ένα ύπνο βαθύ και να λες θα χτίσω την ζωή μου με αυτό αφετηρία. Με το να ξεκινάς τα Χριστούγεννα από τον Νοέμβριο , που έχει μόλις τελειώσει το καλοκαίρι και να τα φτάνεις ως τις Απόκριες που και αυτές θα τελειώσουν το Πάσχα , για να ξεκινήσει ένα πρόωρο καλοκαίρι που θα τραβήξει ως τα επόμενα Χριστούγεννα , δεν κάνεις τίποτα άλλο από το να μεταμφιέζεις τις ημερομηνίες , προσβλέποντας σε μια γιορτή που πρώτα απ΄όλα δεν υπάρχει μέσα σου.
       Εξακολούθησε να στέκεται στο ίδιο σημείο παρόλο που η βροχή δύναμωσε. Διασταυρώθηκαν τα βλέμματα μας.

-Πως σε λένε ;
-Ειρήνη
Σιωπή. Προσπάθησε να μιλήσει διστακτικά.
-Είμαι ανύπαντρη και άνεργη μητέρα.
   
    Από όποια γωνιά και να το κοιτάξεις είναι λάθος. Σκηνικό είναι τα ζαχαρωτά Χριστούγεννα , όλα περνούν και φεύγουν. Μου τελειώσαν τα ψέμματα. Τα πήραν οι Μάγοι και μου αφήνουν για ενθύμιο τα δώρα τους ενθύμια της φρίκης. Καλά θα κάνουμε να το πιστέψουμε ότι όσο υπάρχουν συνάνθρωποι που υποφέρουν , κανείς δεν θα είναι καλά. Κι αν φέτος  χιονίσει , δίπλα στο μεγαλο δέντρο της πλατείας Συντάγματος , θέλω να πάω να φτιάξω ένα θλιμμένο χιονάνθρωπο. Θα του βάλω δυο κάστανα για μάτια . Θα του κάνουν παρέα όλοι οι περαστικοί ή οι μόνιμοι της πλατείας που τρίβουν τα χέρια  τους για να ζεσταθούν.  Για να μην νιώθει μόνος ανάμεσα σε τόσο κόσμο.
   

Ζωγραφική Alex Hall

Δημοσιεύθηκε http://www.vetonews.gr/editorial/item/20368-ola-pernoyn-kai-feygoun     

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Oλιγόλεκτο 4



Στα πακέτα των τσιγάρων έγραφε ποιήματα.
Ηδονοβλεπτικά, άστατα, πλανόδια.
Αναβράζοντα δισκία




Φωτογραφία Stanco Abatzic

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Ολιγόλεκτο 3




Ο άνθρωπος αυτός προχωρούσε κουβαλώντας την ακινησία του.
Όταν έφθασε στην ημερομηνία λήξης της αμφισβήτησης , ονόμασε το διήγημα του υπερβολικό.



artwork Gilbart Carsin




Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Ολιγόλεκτο 2




Όνειρα έβλεπε μόνο κοιμισμένη.
Όταν το συνειδητοποίησε , άνοιξε  μια μεγάλη τρύπα  στον ύπνο της και πέρασε απέναντι.



artwork Adam Caldwell

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Ολιγόλεκτο 1



Είπε να μεγαλώσει . Μαζί  μεγάλωσαν οι λέξεις του.
Δεν αναρωτήθηκε ξανά που πάνε οι λέξεις όταν μεγαλώσουν.


artwork Kaitlin Rebesco

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Ρίσκο




      Περιμένοντας πότε θ΄ ακουστεί ένα ''αναρωτιέμαι''.
Μνήμη επωνύμων, μνήμη ανωνύμων, μνήμη αυτών που δεν έχουν όνομα.
Μνήμη για ν΄αντισταθμίσουμε ισορροπώντας στο πεδίο της ευθύνης μας.
Τι να υπάρχει πίσω απ΄αυτό που βλέπουμε; Απ΄αυτό που φοβόμαστε ; Απ΄αυτό που ζούμε ; Κυλάμε σε ράγες που εγκατέστησαν στις γνωστές διαδρομές οι εργολάβοι της ζωής μας. Τα βήματα μας συνεχώς στραμμένα προς τα κει  που δεν υπάρχει φόβος. Χωρίς την παραμικρή προσπάθεια, να πούμε ένα αναρωτιέμαι τι θα ήθελα να είναι διαφορετικά και απ΄αυτά ποια έχουν αξία. Περιμένοντας τα δύσκολα από τους άλλους τ΄εύκολα από τους εαυτούς μας.
      Ο χειμώνας προχωρά και εμείς συνεχίζουμε να γράφουμε για ό,τι δεν ζούμε και για ό,τι δεν έχουμε. Η υγρασία των λέξεων μας είναι απαραίτητη . Μ΄αυτές αντιλαμβανόμαστε επαρκώς τα οδυνηρά μας διαλλείματα. Συννενοούμαστε πια με λίγες λέξεις και αυτές άσχημες. Αυτές ορίζουν την ζωή μας. Φτώχεια, βία, τα μέτρα, το χρέος.
     Αναρωτιέμαι αν δεν βλεπουμε πως νοθεύουμε πράγματα, γεγονότα, στιγμές, πρόσωπα, καταστάσεις, δημιουργώντας νέο χρέος. Μια διαρκή έκπτωση ζωής, που μας επιτρέπει να παραμένουμε ικανοποιημένοι απλά στο μέγεθος μας. Χωρίς το παραμικρό ρίσκο.
     Και  βρισκόμαστε λίγο πολύ εκτός θέματος. Αλλά το έχεις ξαναδεί, και εκεί που λες τελείωσε , εκεί ξαναρχίζει απ΄όπου ξεκίνησε και αυτό οι σοφοί το λένε ζωή. Καλά θα κάνουμε και εμείς να αρχίσουμε να το λέμε το ίδιο. Γιατί ζωή δεν είναι μόνο ό,τι ζεις, αλλά κυρίως ό,τι ονειρεύεσαι ότι θα ζήσεις ή καλύτερα ότι σου απαγορεύουν να ζήσεις. Αυτό το ρίσκο είναι το όνειρο.
      Και αυτό το όνειρο είναι τόσο μοναχικό στη σύλληψη του και τόσο συλλογικό στη διάθεση του,  όσο ένας περίπατος δύο αγγέλων στην άδεια Πανεπιστημίου , μιας πόλης έρημης λόγω διάλυσης.


Φωτογραφία από την '' Κόκκινη ταινία'' Κριστοφ Κισλόφσκι


http://www.vetonews.gr/editorial/item/20312-risko

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

Όταν χαμογελάσουν ξανά οι ημερομηνίες



   
      Πριν να ξεσπάσει η κρίση είχε ξεχρεώσει τα τρία τέταρτα του σπιτιού . Σαν να λέμε σαλόνι, κουζίνα και λουτρό. Έμενε τώρα μόνο η κρεβατοκάμαρα. Δύσκολες εποχές να ξεχρεώσεις την κρεβατοκάμαρα.
      Καθημερινός επιβάτης του τραίνου των 07:00 . Πιανει θέση πάντα δίπλα στο παράθυρο. Με το αριστερό του χέρι ακουμπά με τον αγκώνα το τζάμι και με το δεξί ξεφυλίζει μια free press που βρήκε στον σταθμό. Διαβάζει ειδήσεις μηχανικά . Διπλώνει την εφημερίδα και την ακουμπά στα γόνατα του . Ανοιγοκλείνει δυό τρείς φορές το κινητό , ανταλλάσει ματιές με τους υπόλοιπους . Έχει τύχει να κοιτάξει και μένα. Όταν έχει γεμίσει το βαγόνι ανεπίδοτα βλέμματα, έχει φθάσει και η ώρα να κατέβει. Εδώ και 18 χρόνια η ώρα που τερματίζει η πρωινή του διαδρομή είναι 7 και 25. Ευτυχής που ακόμα έχει πρωινή διαδρομή.
      Τον τελευταίο καιρό δεν νιώθει πολύ καλά. Όλο και περισσότερο θυμάται τον Λευτέρη. Ένα σύνολο όλων αυτών που περίσσευαν ήταν ο Λευτέρης, ένα συνοθύλευμα ρόλων. Ένα δημιούργημα της φαντασίας του. Μια μικρή , ανύποπτη στιγμή τον είχε επινοήσει. Ήταν ακόμα παιδί , όταν χωρίς να το θέλει και χωρίς σχεδόν να το καταλάβει απομακρύνθηκε απ΄αυτά που ποθούσε. Τότε ζήτησε από τον Λευτέρη να του φέρει όλα αυτά που εκείνος δεν μπορούσε.
      Από τότε , μπροστά σε όλα αυτά που δεν μπορούσε έστελνε εκείνον. Όταν δεν άντεχε, όταν δεν ήξερε, δεν θυμόταν , δεν ρωτούσε, δεν προσπαθούσε, δεν έβλεπε, δεν άκουγε, έστελνε εκείνον να καθαρίσει και να  μαζέψει. Ήταν ο καλύτερος του φίλος μόνο που Λευτέρης δεν υπήρχε.
     Μια μέρα, ήταν τέλος του καλοκαιριού και έπρεπε να πάει επειγόντως στο χωριό.  Θα ακολουθούσε από πίσω το αυτοκίνητο με το φέρετρο του πατέρα του. Θα έβλεπε όλα αυτά που αγάπησε σαν παιδί , που τον διαμόρφωσαν και τον καθόρισαν να περνούν για τελευταία φορά μπροστά από τα νεκρά του μάτια. Ζήτησε από τον Λευτέρη να πάει μαζί του. Να κοιτάει κι αυτός , μέσα στο λαμπρό μεσημέρι , από το ανοκτό παράθυρο. Αλλά ο Λευτέρης δεν πήγε , δεν ήταν πια εκεί.
        Και τώρα με ποιόν θα πάλευε τις αμφιβολίες του ; Η αλήθεια είναι πως ο Λευτέρης τον έκανε να πιστέψει πως από μικρό παιδί μαθαίνεις την αλήθεια. Δεν έμαθε ποτέ τι έκανε τον Λευτέρη να φύγει. Αν ήταν οι δυό γάμοι, οι τρεις τέσσερις σχέσεις ναυάγια ή τα γραμμάτια και η κακή διαχείρηση όλων αυτών. Όπως δεν κατόρθωσε ποτέ να καταλάβει , τι έγινε και δεν πήρε πάλι τις αποφάσεις που χρόνια τώρα τριγυρνούσαν στο κεφάλι του. Τι τον έκανε να εξακολουθεί να ξοδεύεται σε ανείπωτη θλίψη και νοθευμένα ποτά. Έτσι που να γεμίσει ελπίδα . Να μεγαλώσουν οι αποφάσεις , να βρουν δύναμη να το σκάσουν και να γίνουν ζωή. Μήπως και χαμογελάσουν ξανά οι ημερομηνίες. Και για λίγο θυμηθούμε πόσο πολύ θέλαμε να πιάσουμε στα χέρια μας την άκρη του ουράνιου τόξου. Όπως εκείνο το ''φτου ξελεφτερία'' που λέγαμε μικροί και ορθώναμε άμυνες ιδανικές στην επίθεση του χρόνου.
   

Φωτογραφία Yannis Kalas

http://www.vetonews.gr/editorial/item/20262-otan-xamogelasoun-ksana-oi-imerominies     

http://bibliotheque.gr/?p=31083

Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

Μέρες νοσταλγίας







      Κάποιες μέρες νοσταλγίας, τρέμει το σαγόνι, βρέχει πρασινάδες, ο σκηνοθέτης έχει την επίσημη πρώτη της καινούργιας ταινίας , οι φίλοι σου είναι όλοι φοβισμένοι και τριγυρνούν έξω, κάνει όμως κρύο και αρχίζουν να γυρνάνε σιγά σιγά και εσύ αρχίζεις να πιστεύεις πως δεν γίνεται παρά να όταν ο θάνατος μεγαλώσει πολύ και γεράσει να ξαναγίνει ζωή . Έτσι και μόνο για να ξαναβρεθούμε.