Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Αλήθεια γιατί δεν πήρε ο Τσοχατζόπουλος υπουργείο;

Πω πω μια συνεντευξάρα που έδωσε στην Καθημερινή της Κυριακής ο  Κος Θ. Πάγκαλος. Ολοσέλιδη , με μεγάλη φωτογραφία στο κέντρο , μεγάλους τονισμένους τίτλους και σε κουτάκια τα σοβαρότερα λόγια του . Με εντυπωσίασε για άλλη μια φορά.  Μίλησε για όλες τις αποτυχίες! Τι θάρρος! Πως ξέρει να μαζεύει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του! Μίλησε για τις αποτυχίες κορυφαίων στελεχών του κόμματος του όπως του Κου Παπακωνσταντίνου , του Κου Βενιζέλου, του Κου Παπουτσή και δεν μάσησε τα λόγια του. Κάτω απο τον τίτλο ''Αποτύχαμε στην οικονομική πολιτική'' μίλησε για την ευθύνη των άλλων! Η ευθύνη του πανίσχυρου αντιπροέδρου της κυβέρνησης όπως είπε ,  περιορίζεται σε συμβουλευτικό χαρατήρα και έτσι ο ίδιος δεν ευθύνεται για τίποτα. Τους τα έλεγε, αλλά...οι άλλοι  αποτύχανε να εφαρμόσουν την στρατηγική του Μνημονίου.
Σκέφτομαι πως το να παίζεις με τα αισθήματα του λαού είναι χυδαιότητα. Το πολιτικό μας σκηνικό με το να μην αναλαμβάνει ποτέ και πουθενά την παραμικρή ευθύνη όχι μόνο συντηρεί αυτό τον φαύλο κύκλο , μα τον εκτοξεύει σε μυθικά μεγέθη. Γιατί δεν είναι μονάχα ο φαύλος κύκλος της ύφεσης , μα κυρίως είναι ο φαύλος κύκλος της πολιτικής ομηρείας. Τα κουκουλώματα , τα παρε -δώσε, τα ΄΄το ένα χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο΄΄ και όλα τα υπόλοιπα και παρεμφερή. Αλήθεια απο το σημερινό συνονθύλευμα της εθνοσωτηρίου κυβέρνησης μας  με τους 50 παλιοκομματικούς, εμπλεγμένους και σκληρά δοκιμασμένους στα αλώνια της φθοράς απο την κεντροδεξιά και πέρα , τι λείπει ; Μονάχα ο Τσοχατζόπουλος δεν πήρε ένα υπουργείο να είμαστε πιο πλήρεις.
Βασικό ψυχοπαθολογικό πρόβλημα είναι  η άρνηση της πραγματικότητας. Λογική και ανθρώπινη και η ανάγκη και η αντίδραση μας. Ωστόσο  καθόμαστε και μας αποπροσανατολίζουν απο το πραγματικό πρόβλημα μας που δεν είναι άλλο απο το ότι τις τελευταίες δεκαετίες δομήσαμε μια κοινωνία αντιπαραγωγική , διεφθαρμένη χωρίς ίχνος ανταγωνιστικότητας και οι πρωταγωνιστές είναι οι ίδιοι και ακόμα κάθονται στα βουλευτικά έδρανα. Και είναι  βουλευτές και υπουργοί που εξακολουθούν και παίρνουν μισθό απο  6000 ευρώ και πάνω με διπλές συντάξεις και  πολλά πολλά επιδόματα. Και όλα αυτά στην Ελλάδα του σήμερα. Δεν δικαιούνται ούτε αυτά να πέρνουν αλλά και ούτε να στέκονται στις θέσεις τους χωρίς να αναλαμβάνουν ευθύνες. Γιατί αυτοί είναι πρωτίστως οι υπεύθυνοι της μεγάλης τραγωδίας.
'Οταν έρθει η στιγμή που θα ξεχυλίσει το ποτήρι, και θα έρθει αυτή η στιγμή γιατί δεν θα έχουν τίποτα εκτός απο την απόγνωση τους να χάσουν οι πολίτες , τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο. Πολλά δάκρυα θα ενωθούν και θα κυλήσουν ορμητικά προς τα περιβόητα κέντρα εξουσίας, οι ένοικοι των οποίων καλά θα κάνουν να βρεθούν πολύ μακριά , όχι για να ξεχαστούν , οι προδότες δεν ξεχνιούνται ποτέ , αλλά γιατί δεν θα βρίσκουν  την θέση τους, θα πνιγούν στο κύμα της οργής. Τίποτα δεν θα τους μένει, πουθενά δεν θα μπορούν να κρυφτούν.
Όσο για την αριστερά που για πρώτη φορά μετά την μεταπολιτευτική της ιστορία, μπορεί να στέκεται με αξιοπρέπεια και να παρακολουθεί την θλιβερή παρωδία που εξελίσσεται μπροστά της, καλά θα κάνει , να έχει κάτι  εκτός λογικής μικρομαγαζακίου να πει, γιατί και για αυτήν όταν έρθει εκείνη η στιγμή της οργής, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.


Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Μπέσα και φιλότιμο το νέο μας νόμισμα

Το νέο «Δεκάμπεσο» και το νέο «Φιλότιμο» με τη συμβολική φράση «In Barba Giorgo We Trust» (Digital Arwork: Μάκης Ανασιάδης)

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του ann-lou.blogspot τυπώνεται το νέο μας νόμισμα! Σύμφωνα με εντελώς εξακριβωμένες πληροφορίες το νέο νόμισμα τυπώνεται στο εθνικό τυπογραφείο ''  έχεις τον λόγο μου'' , δεν θα΄φέρει υπογραφές και τέτοια απο την Κεντρική τράπεζα της Ελλάδας'' ( σύμφωνα με την τακτική Σαμαρά) και θα έχει παραστάσεις και πρόσωπα της ελληνικής ιστορίας που έχουν ταυτιστθεί με την έννοια της εμπιστοσύνης πχ Δούρειος Ίππος.
Το δεκάμπεσο θα εικονίζει το πρόσωπο του Νίκου Ξανθόπουλου τιμής ένεκεν.
Οι μπέσες θα είναι πληρωτέες επι τη εμφανίσει. Υποδιαίρεση της μπέσας θα είναι το φιλότιμο . 100 φιλότιμα θα κάνουν μια μπέσα . Οι ξένοι δεν θα μπορούν να καταλάβουν το νέο μας νόμισμα γιατί δεν έχουν τέτοιες λέξεις στο λεξιλόγιο τους και έτσι δεν θα μπορούν να το εκμεταλλευτούν. Οι στιγμές που ζούμε είναι ιστορικές γαι το έθνος μας...

Στην ίδια παρέα...


Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Πολυαγαπημένο μου αύριο


Πολυαγαπημένο μου αύριο σε ποιά χώρα κατοικείς άραγε;
Στην δική μου σβήνουν τα φώτα νωρίς πια. Τώρα άρχισαν να μας κόβουν και το ηλεκτρικό ρεύμα εντελώς. Έρχεται το σβήσιμο ξαφνικά , αναπάντεχα και όπου σε βρει. Μπορεί να είσαι όρθιος και να περπατάς σ'ένα απο τα βρώμικα πεζοδρόμια της Αθήνας μας, μπορεί να έρθει την στιγμή που κλείνεις για εκείνη την μέρα το pc σου και σε ενημερώνει ένα μήνυμα να περάσεις απο το λογιστήριο για να σε ευχαριστήσουν για τα 30 χρόνια που δούλεψες τίμια και καθαρά . Σ' ένα φιλαράκι ήρθε την ώρα που άρχιζε η ταινία που είχε πάει να δει στο σινεμά. Ντριν κτύπησε το τηλέφωνο του και του είπανε πως η γυναίκα του μόλις απολύθηκε.
Στην χώρα μου το φαγητό μοιράζεται σε κονσέρβες. Λίγοι άνθρωποι προλαβαίνουν να μαγειρέψουν και απο αυτούς που προλαβαίνουν τους λείπουν τα περισσότερα υλικά . Οι μπουκιές που μαγειρεύουν είναι ξερές, είναι άνοστες και γεμίζουν μονάχα το στομάχι. Τους λείπει η αγάπη , η φανατασία. Λάστιχο το φαί.
Στέκομαι αύριο μου πολύ. Και όταν δεν στέκομαι βουλιάζω. Λίγο προχωρώ, σημειωτόν. Βηματάκι , βηματάκι. Και πάντα μου φάινεται σαν να ήταν χθες..
Στέκομαι σκυφτός στις ατέλειωτες ουρές του ΟΑΕΔ και ντρέπομαι. Στέκομαι στις αφετηρίες των λεωφορείων και περιμένω να έρθει το πρώτο δρομολόγιο μετά τις άπειρες στάσεις εργασίας. Στέκομαι να μου κτυπήσουν την σφραγίδα στο βιβλιάριο υγείας του ΙΚΑ μήπως και τα καταφέρω αυτή την  φορά να την κάνω αυτή την ρημάδα την εξέταση στα νεφρά γιατί με πεθαίνει ο πόνος και το τσούξιμο. Στέκομαι απέναντι απο τον συμβολαιογράφο μου , να δω και να καταλάβω πως κάτι θα καταφέρω με το εκτός σχεδίου χωραφάκι μου στην Κύμη που μου άφησε ο πατέρας μου πριν φύγει. Καλά που δεν θα το βλέπει τώρα αυτό το χάλι. Στέκομαι και ξεροσταλιάζω μπροστά στις βιτρίνες με τα παπούτσια . Τι φίνο δέρμα, τι τέλεια χρώματα. Καταπίνω αύριο μου αργά το σάλιο μου μήπως και αυτό καταφέρει να με χορτάσει , γιατί είμαι άδειος ρε αύριο μου , πεινάω , πεινάει η καρδιά μου και περνώ δύσκολα.
Βαρύνανε και τα πόδια μου πολύ. Δεν μπορούν σχεδόν να με σηκώσουν. Όσο είχα όνειρα να σηκώσω ήμουν ανάλαφρος. οι προσδοκίες με τρέχαν παρακάτω. Είχα τους στόχους για μαξιλάρι μου. Στο τίποτα τώρα, στο πουθενά. Σβήσανε αυτά και έμεινα μονάχος εγώ και η ύπαρξη μου. Πολύ βαριά αυτή η ύπαρξη. Γιατί σαν δεν μπορείς και πως να μπορείς, πάνω απο τις καταστάσεις να πετάξεις , αργά ή γρήγορα θα βουλιάξεις.Ανόητες κουβέντες, ανόητα φιλιά και λόγια ψεύτικα. Τα έφερα απο δω , τα έφερα απο κει , τα ζάρια μου φαίνονται πειραγμένα. Νύχτες χωρίς όνομα, χωρίς σκοπό.
Δεν σε άκουσα αύριο μου , τι μου λες ψυχή μου ; Ναι ξέρω είμαι αγωνιστής, δεν είναι η πρώτη μάχη που δίνω . Μα τούτη η μάχη είναι άγριος άνεμος. Άγριος ο καιρός. Σκληρή και άνιση η βρωμιά τριγύρω μας. Μονάχα το χώμα που πατώ δεν είναι δανεικό και αυτό προς το παρόν.
Έχεις δίκιο σε ακούω, κρέμομαι απο τα χείλη σου. Τα μέσα μου δεν είναι δανεικά. Τα έχεις δει φωτεινά και δυνατά. Όμως φοβάμαι αύριο μου και ξαγρυπνώ με το κορμί μου, στερημένο. Σε περιμένω , μα φοβάμαι μην τύχει και όταν έρθεις δεν υπάρχω για να με βρεις.
Σου γράφω για να σου πω πως σ' αγαπάω. Σου γράφω για να ακούσω λίγο την αναπνοή σου. Φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να σε ακούσω να μου μιλάς.
Σου γράφω καμιά φορά και χωρίς λόγια, κοιτώ τα φωτεινά σου μάτια και  περιμένω να με κοιτάξουν.
Μα περισσότερο σου γράφω για να σου πω πως είναι νύχτα εδώ και εγώ δεν ξέρω που να πάω. Σου γράφω για σε ακούσω να μου μιλάς. Χάνομαι και ζω για να μου πεις πως μ' αγαπάς.

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Βαρέα και ανθυγιεινά

Όχι δεν μιλάνε για σένα. Αυτά που λένε δεν σε αφορούν. Για άλλους λένε. Τι δουλειά έχεις εσύ με επιδόματα και κατηγορίες. Έλα μην φλιπάρεις, θα είναι που είσαι λιγάκι μελαγχολικός και δεν κυλάει ο καιρός όπως θα ήθελες. Κάθε μέρα ψάχνεις κάτι και δεν το βρίσκεις. Τα κανάλια φταίνε, αυτά και τα παράθυρα τους, άλλα εννοούν και άλλα λένε. Σου πήραν τα αυτιά. Τι δουλειά έχεις με τα βαρέα και ανθυγιεινά εσύ.
Θυμήθηκες και τις προπέρσυνες διακοπές . Τι ωραία είχατε περάσει. Είχατε κάνει και εκέινη την σύντομηη εκδρομή. Τα φωτάκια στην ελίτσα της εισόδου. Α ναι και το τραπέζι στους φίλους. Τι ωραίες βραδιές. Με τα κρασάκια και την κουβεντούλα. Τι τρυφερή κουβέντα που είχε γίνει. Ναι πω πω,  είχε παίξει και ο Μιχάλης κιθάρα . Τι βραδιές...με τα φωτάκια στο βεραντάκι και τα αγαπημένα σου cd..
Έμπλεξες τώρα με τις σκοτούρες . Είναι και το παιδί που δεν το αισθάνεσαι καλά, δεν πάει και στα μαθήματα καλά. Ε πως να πάει και αυτό, μήπως δεν βλέπει και δεν αισθάνεται ; Λίγο ακόμα και θα την κόψετε και απο τα εγγλέζικα , τι να κάνεις δεν υπάρχει σάλιο. Δημόσιος υπάλληλος η Μαρία ,  κομπιουτεράς εσύ. Δυο χρόνια πριν είχες δουλειές , τώρα έκοψε πολύ. Δεν βγαίνεις. Το ξέρεις , τι δεν το παραδέχεσαι. Πως να βγεις απο αυτό τον μαύρο κύκλο και να ξανα βρεις την τροχιά σου. Δεν θα  ξανα έρθεi, το ξέρεις το βλέπεις , είσαι μεγάλος πια. Η Μαρία σου λέει πως είσαι καταθλιπτικός και τα βλέπεις όλα μαύρα. Σε σφίγγει η νύχτα . Τα λάθη είναι πολλά και κλαις σιωπηλά . Δεν θέλεις να σε ακούσουν. Πως θα βγεις απο αυτή την αγωνία; Ο Γιώργος και η δική του η Μαρία φεύγουν για την Γερμανία..Λες αυτή να είναι η λύση ; Πως φεύγουν μου λες ; Μα όταν τελειώσουν και τα λίγα τα κρατημένα, απο που θα κρατηθείς;
Πόσο φοβάσαι. Τι σε νιάζει εσένα ποιός υπέγραψε και ποιός όχι.. Έχει κανένας να σου πει το βράδυ πως θα κοιμηθείς , που όλο πετάγεσαι στον ύπνο σου. Είναι και οι συμβουλές της μάνας σου...ε ρε και να ήξερε πως είσαι ημιάνεργος. Καλά κάνει και την κρατά η άνια σε ημιανάπαυση...διαφορετικά θα είχες και άλλον ένα στο κεφάλι σου.
Τι έπαθες βραδιάτικα ρε παιδί μου  και σε πλακώσανε οι σκέψεις. Αφού και χθες είχες τα ίδια στο μυαλό. Κόλλησες με τις ειδήσεις για τα βαρέα και ανθιγιεινά. Γιατί ; Πες το αγόρι μου , μην ντρέπεσαι. Γιατί σκεφτόσουν , υπάρχει κάτι   περισσότερο βαρύ και ανθιγιεινό απο το να ζεις σήμερα στην Ελλάδα της ευρωζώνής; Ότι αγαπούσες , τ' αρνήθηκες για να τα καταφέρεις. Για της μικρής το χαμόγελο και της Μαρίας το τρυφερό βλέμμα. Σύρμα και κόπηκε η ζωή σου και πως να το ματίσεις.  Θα υπάρχει μια  διέξοδος δεν μπορεί. Κάτι θα υπάρχει και δεν το βλέπεις τώρα. Μην σκέφτεσαι ρε γαμώτο σαν ανθρωπάκι, κοίτα το πιο ήρεμα. Ανθρωπάκι σε μια γυάλα, αυτό κατάντησες. Ανθρωπάκι στης σιωπής του το θαλάμι. Και ο άλλος απο το διπλανό κελί, τίποτα δεν έχεις και αυτός να σου πει διαφορετκό. Άλλωστε ο κόσμος δεν αλλάζει με κουβέντες και προσευχές. Ότι δεν πάρεις μοναχός , κανείς δεν θα έρθει να στο δώσει.Και εσύ βουλιάζεις κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.  Και οι νύχτες είναι χωρίς όνομα, χωρίς σκοπό.  Υπάρχει άραγε κάτι πιο βαρύ και πιο ανθιγιεινό απο αυτό αλήθεια ;




Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Η Montserrat Figueras δεν είναι πια κοντά μας

Με κλειδωμένα αντανακλαστικά και μονταρισμένα βήματα

Δεν κλείνουμε τα μάτια ,δεν ξεχνάμε..



Εικόνα
1ο πανόραμα ταινιών για την βία κατά των γυναικών



Το μεγάλο μυστικό μας.  Εκεί που αιμοραγεί η ψυχή. Η βία κατά των γυναικών είναι κάτι που εξακολουθεί και υπάρχει  Βία ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική, φυλετική, κοινωνική.  Βία ενδοοικογενειακή .Βία σιωπηλή, σκοτεινή, βία μποστά στα μάτια μας, Βία αόρατη και χειριστική, βία για την βία .  Βία του αδύνατου στον δύνατο. Το ''για τελευταία φορά'' που δεν είναι ποτέ για τελευταία φορά.  Το χαστούκι και η μπουνιά της ανεπάρκεια του συντρόφου, πατέρα, φίλου, γνωστού άγνωστου , στο μάγουλο του δικαιώματος της αυτοτέλειας και αυτοδιάθεσης. Η καταπάτηση των στοιχειωδέστερων δικαιωμάτων.Σε αυτή την σιωπή ζουν χιλιάδες γυναίκες δίπλα μας και μέσα μας. 1 στους 5 συζύγους είναι βίαιος και επιθετικός λένε οι στατιστικές. Και άλλοι που δεν μετριούνται γιατί κρύβονται απο τον εαυτό τους κάτω απο κοινωνικές προκαταλήψεις. Τραυματισμένες ζωές. Πληγωμένες ψυχές.
Η ταινιοθήκη της Ελλάδας φιλοξενεί ένα σπουδαίο 4ημερο αφιέρωμα ταινιών που θα διαρκέσει απο τις 25 έως τις 28 Νοεμβρίου΄και έχει ελεύθερη είσοδο.
Το αφιέρωμα εντάσσεται στην καμπάνια ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και η προσπάθεια ανήκει στην Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων. Το αφιέρωμα περιλαμβάνει 16 ταινίες απο τις οποίες 2 προβάλλονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα ( τσιγγάνικη ψυχή και Ο αγώνας του Κρίπαν)  και μια σπουδαία συζήτηση με θέμα '' Βία κατά των γυναικών - Κινηματογραφικές αναπαραστάσεις'' με κεντρική ομιλίτρια την καθηγήτρια του πανεπιστημίου Birkbeck College , Joanna Bourke αλλά και συγγραφέα των βιβλίων : Φόβος εκδόσεις Σαβάλα και Rape: sex, Violence. History και συντονίστρια την Κα Μαρία Κομνηνού αναπληρώτρια Καθηγήτρια του τμήματος ΕΜΜΕ του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και Γενική Γραμματέα Ιτου Δ.Σ της Ταινιοθήκης.
Μια φιλότιμη πρωτοβουλία σε μια  εξαιρετικά δύσκολη και επιθετική εποχή  που μας πληγώνει βαθειά και ανελέητα. Ας ευχηθούμε το μέγιστο της απόδοσης της!

VAWlogoGrviolence2

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Ελαστικά

'' Η εθνική κυριαρχία είναι μια ελαστική έννοια, καθώς δεν τηρείται ούτε όταν ζητάμε αλλά ούτε όταν δίνουμε βοήθεια'' . Αυτό είπε  ο αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας κος Βέρνερ Χόγιερ σε συνέντευξη που έδωσε σε Έλληνες δημοσιογράφους χθες βράδυ.
Η συνείδηση ; η αξιοπρέπεια ; ελαστκές έννοιες είναι και αυτές ; Αυτό που λέμε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα με άλλα λόγια. Να με συγχωρούν δεν πολυκαταλαβαίνω. Έλεγα πως είναι συλλογικό το πρόβλημα και όχι μονάχα δικό μας. Έλεγα πως το δικό μας θέμα είναι και δικό τους και πως η λύση του αφορά ολόκληρη την Ευρώπη και ξεφεύγει απο τα δικά μας σύνορα.Μα αν ήταν έτσι δεν νομίζω να τα είχαν τόσο ελαστικά όλα.
Τελεσίγραφο. Μέχρι τις 29 Νοεμβρίου να βάλει ο Κος Σαμαράς την υπογραφή του διαφορετικά η 6η δόση δεν θα εκταμιευθεί. Να την βάλει ο Κος Σαμαράς. Αλήθεια γιατί δεν την βάζει ; Αφού θα ψηφίσει τον προυπολογισμό και στηρίζει τα οικονομικά μέτρα που έχουν ψηφιστεί μέχρι τώρα χωρίς καμιά αμφισβήτηση. Μα ξέχασα. Η ελαστικότητα του θέματος που είπαμε. Τώρα έτσι , πριν διαφορετικά , λίγο αργότερα ξανά άλλα , ότι ταιριάζει καλύτερα σαν χρώμα στην φωτογραφία. Μην βγούμε και κοκομούτσουνοι γιατί θα το πληρώσουμε είτε έσω είτε έξω..φωτογραφικά πάντα , επιφανειακά , ελαστικά. Τι παραπάνω θα έδινε μια υπογραφή ;
Μια συγνώμη ζητούν να τους πούμε. Με το τρόπο μας . Με την υπόσχεση πως ανάρμοστα πράγματα δεν θα ξανασκεφθούμε, γιατί διαφορετικά θα μείνουμε μόνοι στο σκοτεινό δωμάτιο. Έχει τους κανόνες του αυτό το παιχνίδι. Θα μας αφήσει το τραίνο και θα φύγει. Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων , η απελευθέρωση επαγγελμάτων δεν είναι εγγυήσεις ; Μια συγνώμη.
Ο έλεγχος, ο θρίαμβος, η περιφρόνηση. Και τα τρία αυτά είναι δοσμένα σε τέτοια δοσολογία , έτσι που το παγωμένο μείγμα τους να εκτοξεύει στους αιθέρες την εξάρτηση του πολιτικού αντιπροσωπευτικού μας σώματος απο τον παντοδύναμο έλεγχο των ισχυρών. Υπο έλεγχο και τα αισθήματα απελπισίας ακόμα ,σχεδόν και τα αντανακλαστικά  μέχρι τώρα,  μη εξαιρουμένης και της αριστεράς που παρόλο που καταψήφισε , δεν έπαψε ποτέ να σκέφτεται το μαγαζάκι της και να μην μπορεί να καλύψει διαφορές και κενά.
Η ψυχή του πάρτυ όμως είναι αλλού. Κτυπά τον δικό της ρυθμό και δεν είναι ελαστική. Αργά  ή γρήγορα θα μιλήσει .  Η γλώσσα της ψυχής όμως δεν γνωρίζει ούτε απο χρόνο , ούτε απο χώρο και μιλά σε όλες τις διαλέκτους , προσπαθώντας πάντα να ευτυχήσει και να ικανοποιηθεί. Θα έρθει η στιγμή που θα  προσφέρει τους καρπούς της συγκομιδής . Την σοδειά των αξιών . Και θα είναι ανελαστική.

Δικαίωμα στην διαφορετικότητα



Ο Oscar γεννήθηκε με δυο τρυπούλες στην θέση των ματιών . Αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο ούτε στον ίδιο για να παίζει , αλλά ούτε στην οικογένεια που τον υιοθέτησε να του δείξει την αγάπη της.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Κλωτσάμε πετραδάκια στο τέλος του δρόμου

Φοβάται ο άνθρωπος την απομόνωση. Φοβάται την απώλεια. Απο τα ψηλά στα χαμηλά, απο τα πολλά στα λίγα. Να μη σε θέλουν , αυτοί που σε ήθελαν , να σε μετρούν για σοβαρό λάθος τώρα, όταν χθες σε κοίταζαν στα μάτια. Να σε διώχνουν αυτοί που σε ζήτησαν. Φοβάται ο άνθρωπος την μοναξιά , την ανατροπή. Φοβάται το τέλος του παραμυθιού.
Στέκεται και κλωτσά τα πετραδάκια στο τέλος του δρόμου, σηκώνει σκόνη πολλή και καθυστερεί. Καθυστερεί να αποφασίσει, να δει το βάθος του , να πάρει δύναμη και να αναμετρηθεί με την δική του αλήθεια, αυτή που θα του δείξει συνέπειες, τρύπες, ανεπάρκειες.Την αλήθεια που γκρεμίζει τα ιδανικά σταθμά και λατρεύει τα ανθρώπινα μέτρα. Καθυστερεί να κόψει το τελευταίο σχοινί και να απομακρυνθεί. Και όσο καθυστερεί χάνει το μόνο που αναλλοίωτο φεύγει μαζί του. Την τιμή και την  αξιoπρέπεια του.Καθυστερεί να δει πως σαν τον μέτρησαν για λάθος, η ζωή έφυγε πια απο κει και πήγε παρακάτω. Φοβάται να πιστέψει πως τα βήματα του μέτρησε λάθοςκαι αστόχησε.
Γεμάτη λάθη και αδικίες η ζωή. Συστήματα πολιτικά, οικονομικά , κοινωνικά τούτα τα λάθη προσπάθησαν να λύσουν χρόνια τώρα. Τούτες τις αδικίες να γλυκάνουν και να σβήσουν. Χάθηκαν ζωές και οι αγώνες ακόμα δεν δικαιώθηκαν. Γυρνάει ο κόσμος γρήγορα και γίναμε όλοι σκλάβοι.
Στις σημερινές μας φυλακές, οι φύλακες απ'έξω παίζουν μπαρμπούτι, μιλούν γερμανικά και στα ζάρια έχουν τον φόβο μας. Εμείς,  τα σημερινά σοβαρά λάθη,  είμαστε απο τα πρώτα μεγάλα θύματα της παγκοσμιοποίησης που δρομολόγησε και όρισε η απληστία του τζόγου και του μαύρου, άκοπου κέρδους. Είμαστε εμείς που δείξαμε με τις πληγές μας πως καμιά νομισματική ένωση δεν μπορεί να συμβεί χωρίς να προυπάρξει πολιτική ένωση και πολιτική ένωση δεν μπορούμε να έχουμε όταν οι λαοί καλούνται να δεχθούν  τον πλούτο να μετακυλιστεί και να συγκεντρωθεί στα χέρια των λίγων ιδιωτών που απο τότε και μετά θα στήνουν εκείνοι το παιχνίδι.Για να το δεχθεί αυτό ο άνθρωπος ,πρέπει να ξεχάσει την φύση του. Και όσοι το σκέφθηκαν και προσπάθησαν να οικοδομήσουν τέτοια απανθρωποίηση έχουν πέσει σε πλάνη μεγάλη και σύντομα θα μαζέψουν αντι για κέρδη , στάχτες. Η ζωή μας μια πορεία γνωρίζει. Αυτόν της ευτυχίας, αργά ή γρήγορα προς τα κει θα κινηθεί. Νομοτελειακά.
Φοβάται να δεχθεί ο άνθρωπος  την πραγματικότητα.Να πιστέψει πως τον πρόδωσε το όνειρο του. Φοβάται να πει την λέξη . Δεν είναι η πρώτη φορά που ζούμε την προδοσία και την παρακμή της. Και άλλες φορές υπήρξαν. Κάθε μια με την δική της ένταση και τον δικό της φόβο.
Είναι ένα τέλος. Και σαν τέλος το ζούμε.
Παρακάτω θα μπορέσουμε να ανοίξουμε λίγο το παράθυρο να μπει φρέσκος αέρας , να δροσιστούμε. Είναι η ώρα της συνειδητοποίησης και των αποφάσεων. Όσα σημάδια και αν μας αφήσει αυτή η εποχή, όσα και αν χάνουμε , όσο βαθειά και αν είναι , δεν μπορεί παρά πιο πλούσιοι να γίνουμε. Πιο κει η μέρα είναι πιο καθαρή , η ελπίδα πιο ζεστή και το όνειρο θα ξανα έρθει με καλύτερους όρους, γιατί τώρα θα γνωρίζουμε καλύτερα και εμείς τι ζητάμε.Παρακάτω υπάρχει μια καινούργια μέρα Μια παραδοχή μας χωρίζει .

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Σβήστε το φως να κοιμηθούνε!



Ένα όμορφο μελαχρινό κορίτσι τραγουδούσε ξυπόλυτο ρεμπέτικα, στο Λονδίνο . Δίπλα της ένας λεβέντης κούρδος έπαιζε ευλαβικά σαντούρι. Μια δεκαμελής μπάντα νέων φοιτητών της σχολής μουσικολογίας.Πετάγανε τα συναισθήματα για πάρτη τους , χορεύανε στις παλάμες και στα λακάκια των λαιμών μας. Έτσι να έκανες έπιανες δυο τρια στην καθησιά σου. Αμανέδες. νανουρίσματα, του έρωτα, του χωρισμού, της αγροτιάς. Σπίτι, πατρίδα τα Βαλκάνια και  η Ανατολή μαζί. Όλοι μαζί ένα μεγάλο, ένα τεράστιο αχ , για όλα αυτά που ξέρουν και τα έχουν ξαναδεί.
Η Βίκυ, η Νίκη,η Suna, o Εdy, δεκάδες παιδιά, εκαντοντάδες παιδιά, χιλιάδες παιδιά, δικά μας παιδιά. Τα παιδιά που έφυγαν έξω γιατί δεν μπόρεσαν να μείνουν μέσα. Παιδιά διαφόρων ηλικιών και οικογενειακών καταστάσεων. Απο τους εικοσάρηδες έως και τους πενηντάρηδες και βάλε.
 Σαν να δραπέτευσα  ήταν μου είπε η Άννα. Ερευνήτρια βιολόγος στο πανεπιστήμιο του Cambridge μιλά για τα πειράματα της σαν να μιλά για την τριανταφυλλιά και τον σγουρό βασιλικό της. Έφυγε απο το Πανεπιστήμιο στα Γιάννενα πριν δυο χρόνια, απλήρωτη επι μήνες μ'ένα μπλοκάκι παροχής υπηρεσιών ελεύθερου επαγγελματία που του είχαν μείνει οι τελευταίες σελίδες, αυτή η ερωτευμένη με την έρευνα ερευνήτρια. Liberty ονόμασε το ποδήλατο  που την παέι κάθε μέρα στα εργαστήρια. Ο πατέρας της , καθηγητής Γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο Πατρών . Η Ελλάδα μας του ωφείλει σχεδόν όλη την χαρτογράφηση της. Η Ελλάδα όμως τα ξεχνά τα παιδιά της. Δημόσιος υπάλληλος απαντούσε με καμάρι όταν τον ρωτούσαν τι δουλειά κάνει.
Δραπέτευσα μου είπε και ο Πάρης. Εδώ έχουμε βιβλία, βιβλιοθήκες, επιστημονικά περιοδικά. Όχι δεν έχουμε καλύτερους καθηγητές , μα έχουμε οργάνωση, σύστημα,εδώ είμαστε πανεπιστημιακή επιστημονική κοινότητα και δουλεύουμε για να παράγουμε και να προάγουμε .
Στις 31 Αυγούστου του τρέχοντος έτους, το  Υπουργείο Παιδείας και δια βίου μάθησης , αθόρυβα και στεγνά δεν ανανέωσε τις συμβάσεις των υπευθύνων των βιβλιοθηκών μας δείχνοντας για άλλη μια φορά τα πραγματικό του πρόσωπο και τα πραγματικά του κίνητρα. Με τα κοινοτικά προγράμματα της περασμένης δεκαετίας εισπράξαμε 200 εκατομμύρια ευρώ, για να κατασκευάσουμε,να συντηρήσουμε και να λειτουργήσουμε 3500 βιβλιοθήκες. Τα χρήματα με τον γνωστό τρόπο φαγώθηκαν και απο τις 750 βιβλιοθήκες που τελικά αποκτήσαμε , άλλες κλείνουν και άλλες υπολειτουργούν έξαιτίας της έλλειψης προσωπικού. Οι σχολικές , αν και όπου υπάρχουν βασίζονται στο κενό του εθελοντή καθηγητή και στην καλή διάθεση του εκάστοτε διευθυντή που όμως δεν είναι υπεράνθρωπος.
Γιατί ; Γιατί δεν το μάθαμε, γιατί το κάνανε, γιατί δεν μιλήσαμε, γιατί πήγε άκλαφτο.
Η μπέσα δεν είναι λέξη ελληνική. Είναι αλβανική. Bese σημαίνει στα αλβανικά λόγος τιμής και είναι  ο λόγος που δίνουν οι συγγενείς ενός νεκρού  στον δολοφόνο  να μην αρχίσουν βεντέτα έναντι δυνατών ανταλαγμάτων.Λόγια του κόσμου και κουβέντες μασημένες. Αλήθειες αργοπορημένες. Έστω και αυτή την ύστατη στιγμή. Χωρίς βιβλιοθήκες η διάδοση της γνώσης γίνεται με εμπόδια και φτωχά. Χωρίς γνώση θα γινόμαστε όλο και καλύτερα εξαρτήματα της μεγάλης μηχανής και θα είναι έτοιμα και τα ανταλλακτικά μας.. Πάνω απο τα κεφάλια μας το λένε...Σβήστε το φως να κοιμηθούνε.

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό ; Χρόνια σου πολλά!


Έψαχνα πάντα ένα σπίτι. Μικρό, φωτεινό, γεμάτο φίλους, αδερφούς, γνωστούς, καλεσμένους, συναδέρφους, άγνωστους,διαφωνούντες, συμφωνούντες. 'Ενα ντριν και να ανοίγει η πόρτα..ένα ντριν και να γίνεται μια παρέα. Δεν μου αρέσουν τα κλειστά παραθυρόφυλλα, οι κλειστές πόρτες , τα κατεβασμένα ρολά. Να μπαίνει φως. Να ζεσταθεί το κοκκαλάκι μας , να μιλάμε όλοι μαζί , να επικοινωνούμε, να κλαίμε , να γελάμε ,να περιμένουμε όλοι μαζί μια καινούργια μέρα.. Αν είχε και καλοψημένες πατάτες τηγανιτές ακόμα καλύτερα.Μια παρέα,πολύ πολύ μεγάλη. Ένα ήθελα να έχει αυτό το σπίτι. Ευγένεια. Όχι απο την στείρα ευγένεια του σαλονιού, μα απο την άλλη που συνοδεύει κάθε πόθο, κάθε αγάπη , κάθε ανάγκη του φίλου και αδερφού,κάθε διαφοροποίηση του.
Βρήκα ένα σπίτι. Τούτο δω . Και εσείς μου έρχεστε που και που και εγω σας περιμένω και άλλο. Και σας βλέπω και σας ακούω και σας χαίρομαι και μου λείπετε και σας μιλάω και μου μιλάτε,και όλοι μαζί ζούμε. Τούτα τα χρόνια τα θλιμμένα και άγουρα. Με τους χιλιάδες ανέργους και τις κλειστές καρδιές. Με τα ψέμματα τα μεγάλα και τις προσδοκίες που χάνονται. Τα χρόνια που για να σε νιώσει ο διπλανός και να σε καταλάβει, ψάχνει λεξικό. Μεγάλοι οι εγωισμοί, μεγάλοι και οι φόβοι. Μεγάλες και οι νύχτες καταμεσις της μέρας ανατέλλουν.
Γιορτάζει λοιπόν το σπίτι μας, τον πρώτο μήνα που το πιάσαμε! Που  μπήκαμε και το ζεστάναμε. Και θέλω ένα τεράστιο ευχαριστώ να σας πω, για τον χρόνο,τα λόγια, την συμμετοχή, τα σχόλια , την αναπνοή σας που την ακούω στο κάθε κλικ . Να είμαστε καλά να το μεγαλώσουμε το σπίτι μας και να το χαρούμε . Για μένα όσο πιο δύσκολοι οι καιροί, τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη να μιλώ. Όσο πιο δύσκολοι οι καιροί τόσο πιο φουσκωμένα τα πανιά ...και στο που πας καραβάκι  με τέτοιο καιρό; πάντα απαντώ στην χώρα της καρδιάς. Εκεί που δεν είναι κανείς μόνος με τα θέλω του, μα είναι και άλλοι με τα δικά τους. Εκει που χάνομαι και ζω για να αγαπώ. Άργησα να το βρω τούτο το δυαράκι, άργησα να το ανοίξω, μα τώρα που το βρήκα δεν το χάνω με τίποτα. Θέλω και άλλα πολλά να του βάλουμε μέχρι και κούνια στην βεράντα...Δικό μας είναι !.Άλλο ένα μεγάλο ευχαριστώ σε φίλους, αδέρφια , συναδέρφους, συνοδοιπόρους, σε όσους με άντεξαν και με αγάπησαν. Να μας τα εκατοστήσει!

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Χωρίς τρύπα ανοικτή που πονά

Θέλει τον χρόνο της. Δεν φθάνει μονάχα το βίωμα μιας ατελέσφορης κατάστασης . Χρειάζεται και η συνειδητοποίηση της για να την ακυρώσουμε. H διαδικασία της συνειδητοποίησης και της ωρίμανσης είναι επίπονη και κουβαλά μαζί της δάκρυα πολλά , κυρίως γιατί κουβαλά μαζί της την αναγνώριση της προσωπικής μας ευθύνης, που πιστέψαμε, που αφεθήκαμε, που είχαμε ανάγκη, που γίναμε ένα με το σάπιο και το ψεύτικο του συστήματος με το ένα ή με το άλλο τρόπο.
Να σκεφθούμε ανθρώπους που εξακολουθούν να είναι ενταγμένοι κάπου και τώρα το λιγότερο που νιώθουν είναι υποτιμημένοι.
Η νοσταλγία πονάει. Προτιμάς να πεθάνεις παρά να αναγκαστείς να ξαναζήσεις κάτι και όμως την ίδια ώρα το νοσταλγείς . Ο εαυτός σου εκείνης της εποχής , που επένδυσε σε ανθρώπους και ιδέες είναι κάτι σαν εχθρός ή σαν φίλος παλιός που τον ξέρεις τόσο καλά ώστε δεν θέλεις να τον ξαναδείς.Εξαιτίας αυτής της νοσταλγίας, που τρυπά τα κόκαλα ,οι κομματικοί φορείς , μηδενός εξαιρουμένου δυστυχώς , μισώντας και περιφρονώντας, σέβονται περισσότερο τους ''εκτός'' γιατί αυτούς θέλουν να κερδίσουν παρά τους ΄΄εντός΄΄. Η ηγεσία τους είναι μια άψυχη γραφειοκρατική κεφαλή που πολύ λίγη σχέση έχει με το σώμα της και τις ανάγκες του. Το έχουμε δει τόσες φορές και έχουμε προδωθεί άλλες τόσες. Αν αφήσουμε σ' ενα περίτεχνο κουτάκι την νοσταλγία και γεμίσουμε την τρύπα που αφήνει μέσα μας η συνειδητοποίηση του ότι πιστέψαμε δεν ήταν αυτό που νομίζαμε, αργά ή γρήγορα θα προχωρήσουμε σε κάτι καινούργιο, που θα μας συμπεριλαμβάνει και θα μας σέβεται και θα μας αναδεικνύει. Και Θα το κάνουμε ! Το βλέπω και το αισθάνομαι. Γιατί ο άνθρωπος και εξάρτημα της μηχανής κάποια στιγμή να γίνει και νούμερο σ'ένα άπληστο κέρδος να μετατραπεί, η ζωή τον καλεί να την ζήσει. Με νοσταλγία ναι...αλλά χωρίς τρύπα ανοικτή που πονά.

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Η ρετσινιά

Περιμένοντας την νέα μας κυβέρνηση να δώσει δείγμα γραφής και με την ευχή να τα καταφέρει, πλημμυρίζω σκέψεις και γιατί.
Γιατί  επιδιώχθηκε η συμμετοχή-ρετσινιά της ακροδεξιάς στην νέα κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ; Γιατί δεν έφθανε η ανετότατη κοινοβουλευτική στήριξη των 250 εδρών της Νέας Δημοκρατίας ; Γιατί ήταν σημαντική η προστιθέμενη αξία των 15 λαοτινίων ;
Η σημερινή κυβέρνηση, η οποία έγινε αποδεκτή απο  ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας και που με κρυφή και δειλή ελπίδα περιμένουν πολλοί καλοπροαίρετοι Έλληνες να πετύχει τον σκοπό της , έχει μέλη που διατηρούν σφιχτό δεσμό με την δική μας χούντα αλλά και την αφρόκρεμα της αντισημιτικής ακροδεξιάς. Με την υπουργοποίηση τους , όσο ικανοί και αν αποδειχθούν που το εύχομαι, νομιμοποιείται στην χώρα μας για πρώτη φορά αοράτως και σε όλο της το μεγαλείο η ξενοφοβική, αντιεβραική , υπερεθνικιστική ρητορική της ακροδεξιάς. Γιατί ; Ποιός απο την νέα κυβέρνηση έχει ανάγκη αυτή την ρετσινιά ;
Eίναι θέμα προσόντων ; Είναι γιατί οι ικανότητες τους είναι απαραίτητες στην επίτευξη των στόχων της νέας κυβέρνησης;
Τα γιατί μου με οδηγούν και σε άλλες σκέψεις. Ερωτηματικά μου δημιουργεί και το πλήθος των υπουργών και υφυπουργών. Στην σκέψη μου έρχονται τα χρόνια που η ιστορία έχει καταγράψει αποστασιές με κυβενήσεις πολυπληθέστατες και υπουργεία με 4 και 5 υφυπουργούς. Μακριά απο εμάς τέτοιες σκέψεις...
Είναι και η στάση της Ν.Δ . Με μανία να στέκεται στην θέση της αντιπολίτευσης, ενώ είναι κυβέρνηση. Με μικρή κυβερνητική συμμετοχή και με έντονη εξωκυβερνητική. Γιατί; Και τελικά αν δεν ήταν η Ν.Δ αξιωματική αντιπολίτευση ποιός θα ήταν ; δεν θα ήταν το ΚΚΕ ;
Οι σκέψεις μου. Οι απαντήσεις δικές σας και οι αποτυπώσεις της ιστορίας.
Όμως όπως και να είναι , το πυροφάνι άρχισε και εμείς περιμένουμε την ψαριά . Οι ευχές και οι ελπίδες στο κατόπι του. Τίποτα και κανείς δεν πρέπει να κρίνεται μακριά απο την πραγματικότητα του έργου του. Η ρετσινιά σύντομα θα δείξει τις ρίζες της. ΄Οπως και ο τρόμος που προκάλεσε στους πρωταγονιστές της πολιτικής μας σκηνής η προσφυγή στις κάλπες κα η αποτύπωση της λαικής βούλησης. Εκεί που ο καθρέφτης δείχνει το πραγματικό πρόσωπο και όχι το την παραμόρφωση του. Ποιός τελικά φοβήθηκε τις εκλογές;
Καλή μας Κυριακή!

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Αυτό...

Αυτό που δεν λέγεται.
Αυτό που γεννήθηκε πριν χρόνια αμνημόνευτα.
Αυτό που χτίζει μέσα μας κελιά.
Αυτό που βουλιάζει βαρύ σαν οργή.
Αυτό που κοιμάται σαν γέρος και ξυπνάει σαν παιδί.
Αυτό που διαλέγει τις μέρες που θάρθουνε σαν  δική μας αρχή.
Αυτό που την ίδια ώρα είναι φίλος και εχθρός.
Αυτό που μιλά χωρίς ν'ακούγεται.
Αυτό που μας ταίζει την πιο ηχηρή μοναξιά.
Αυτό που δεν το ξέρουν ούτε αυτοί που μας αγάπησαν.
Αυτό που σημαδεύει και σκέφτεται.
Αυτό που κυλά μέσα στο αίμα μας και μαζί του χάνεται.
Αυτό που φωτίζεται απο το φως του σύμπαντος.
Αυτό που δροσίζει του νου τις τρύπες.
Αυτό που μας γεμίζει και ύστερα μας αδειάζει.
Αυτό που μας κρατά ζωντανούς
Αυτό που δεν παρηγοριέται.
Αυτό που αντί για βήματα έχει φτερουγίσματα.
Αυτό που μας πυροδοτεί πάντα την κατάλληλη στιγμή.
Το μοναχικό ζειμπέκικο της Κυριακής. Ο δικό μας μικρός θεός. Κομποσχοίνι στο λεπτό καρπό μας.
Προσμονή χωρίς ελεημοσύνη.
Ο δικός μας λόγος .
Αυτό που εμπόδια όταν έρθουν δεν τα γνωρίζει.
Άνεμος δυνατός που όταν έρθει, μας παίρνει, μας στροβιλίζει μας ξαναβαφτίζει.
Είναι εδώ μας έφτασε. Το ακούω. Πάρε και γράψε θα μας πει. Δικό σου το χαρτί , δικό σου και το μελάνι. Δικά σου τα λάθη , δικά σου και τα πάθη.
Πάρε και γράψε ότι η ψυχή σου λαχταρά. Ήρθε η στιγμή. Η ζωή σου σε κοιτά.

Θέμα ισορροπίας


Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Καρφωμένοι στις αλυσίδες τους

Σαν ξένους μας κοιτούν . Δεν είναι καθόλου αυτοί που περιμέναμε. Μας προδίδουν με μανία χωρίς να κρατούν ούτε το ελάχιστο πρόσχημα. Ρίξτε ναρκισσάκια στα πόδια τους. Δεν έχουν αλλάξει. Αυτοί ήταν απο την αρχή . Μας προσβάλλουν και μας εξεφτελίζουν, για να μας σώσουν καλύτερα μετά.
Μπορεί να μην μπορούν διαφορετκά. Μπορεί να μην φθάνουν πιο πολύ. Μπορεί τα παραπάνω να μην είναι για αυτούς. Να φθάνουν μέχρι  εδώ. Μπορεί να τους λείπει το κίνητρο. Και κίνητρο για να αφήσεις το ίχνος σου στην πολιτική δεν μπορεί να είναι η προσωπική σου ανάδειξη. Αυτό είναι κίνητρο για να ικανοποιήσεις την μητέρα σου . Αν σου έτυχε η δυστυχία , η μητέρα σου να ψάχνει την ανάδειξη και απόδειξη της μέσα απο εσένα. Και εδώ που τα λέμε δεν είναι λίγες αυτές οι μητέρες που αυτοπροσδιορίζονται ως οι έχουσες  τα τάδε παιδιά με τα τάδε μεγαλειώδη χαραχτηριστικά και ταλέντα που ήρθαν σε τούτο τον κόσμο τον μικρό τον μέγα , το λιγότερο για να σώσουν  τον κόσμο ολόκληρο και αν μείνει και κάτι απο την διάσωση, να ζεσταθούν και αυτές στην ψυχρή  στοιχειωμένη ζωή τους. Με το αζημείωτο φυσικά και με χαραχτηριστικά ταλαντούχο προσωπείο , θα τις σώσουν τα βλαστάρια τους. Με τα κοντά παντελονάκια στην αρχή και μέσα απο τους προεδρικούς τους θώκους αργότερα. Τα αγόρια τους , κυριώς τα αγόρια τους γιατί οι κόρες τους απο άλλα περισσότερο πάσχουν... Μαθαίνουν να προδίδούν τον εαυτό τους με ταλέντο.Παραχαράχτες των ολόδικων τους ονείρων στην αρχή και μελλοντικοί αυτόχειρες αργότερα.
Μα σαν βρεθούν στο διάβα σου και σταθούν μπροστά σου με οποιαδήποτε ιδιότητα , τότε έμπλεξες φίλε μου. Θα βροντοφωνάζουν πως ήρθαν στον κόσμο αυτό για να σε σώσουν , εσένα , την Ελλάδα , την Ευρώπη, τον κόσμο ολόκληρο και όταν θα σβήνουν τα φώτα καρφωμένοι στις αλυσίδες τους, θα ψάχνουν μέσα στις φυλακές που έχτισαν μόνοι τους να βρουν σχοινί να κρεμαστούν. Θα μείνουν ανείποτα τα λόγια τους. Όλα για την μητέρα τους...Ο μαγεμένος ύπνος τους...
Και εμείς αγόρια και κορίτσια των δικών μας φυλακών , στεκόμαστε και κοιτάμε την βαριά κληρονομιά μας. Πότε θα τελειώσει το παραμύθι . Πότε θα βρεθεί επιτέλους ο καινούργιος σωτήρας και πότε θα αρχίσει το ξεπούλημα μας επιτέλους; Ο σωτήρας μας ! Αυτός που για χάρη μας θα πέσει στο λάκκο με τα φίδια, θα λυγίσει τα σίδερα και θα καταπιεί φωτιές. Αυτός που θα μας πάρει αγκαλιά και θα μας νανουρίσει . Αυτός που θα κάνει το πιο σπάνιο , το πιο μοναδικό , το πιο πολύτιμο! Θα μας κοιτάξει στα μάτια..Θα μας φροντίσει , θα μας κανακέψει , θα μας ταίσει και θα μας στηρίξει. Αυτός..ο σωτήρας μας, η μάνα που δεν είχαμε. 
Και περνούν οι μέρες και περνούν οι ώρες και ο σωτήρας δεν φαίνεται.. Μα κανείς δεν μας θέλει ; Λίγο παέι να φανεί και ξανα χάνεται.. δεν μας θέλει! Δεν μας θέλει γιατί δεν υπάρχει. Δεν υπάρχουν σωτήρες! Μονάχοι μας..μπορούμε καλύτερα. Θα τραφούμε με μνήμες , θα ξεδιψάσουμε με αλήθειες , θα κοιμηθούμε στην δική μας αγκαλιά και θα αντριωθούμε. Βγάλτε ένα όνομα να τελειώνουμε! Τα υπόλοιπα θα τα κάνουμε εμείς γιατί πρόκειται για μας και την ζωή μας. Φθάνουν οι μεγαλόχαροι. Είναι επικύνδυνα τα μονοπάτια και άγρια. Φθάνουν τα είδωλα στις λίμνες. Μονάχοι μας!

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Πες της να βγει απο το πλάνο

Φωτογράφε..σε παρακαλούμε μην μας πάρεις φωτογραφία μαζί της. Πες της να βγει απο το πλάνο, δεν την θέλουμε. Τώρα έχουμε κρίση και αυτή δεν έχει θέση κοντά μας, την φοβόμαστε, κατά βάθος ούτε καν την εμπιστευόμαστε. Είναι αφτιασίδωτη με φούστες μάλλινες, πλισεδωτές μέχρι τον αστράγαλο και με βαριά παπούτσια. Τις πιο πολλές φορές, φορά και τις πληγές της κατάσαρκα. Κρεμασμένο στο λαιμό της και αυτό το κολιέ με τις σταγόνες, δεν το αντέχουμε να το βλέπουμε, μας θυμίζει στιγμές παλιές. Σε παρακαλούμε βρες ένα πρόσχημα και τράβα την μακριά μας, όσο γίνεται πιο μακριά μας. Πες της πως θα την γιορτάσουμε μια μέρα ξεχωριστή, πες της πως θα της έχουμε πολλές επετείους, πες της πως τώρα χανόμαστε και δεν είναι η ώρα της ακόμα. Μια άλλη στιγμή παρακάτω, άμεσα μα όχι τώρα. Πες της πως και να θέλαμε δεν θα μας άφηναν οι άλλοι και πες της πως είναι η καλύτερη μας λέξη, μα τώρα πρέπει να την αναβάλλουμε. Πες της με καλό τρόπο να κρατηθεί, να μην λυπηθεί για την αναβολή και την ακύρωση. Είναι πάντα τόσο δυνατή θα το καταλάβει. Πάντα μας καταλαβαίνει και ξαναέρχεται.. Μα να έχεις καλό τρόπο φωτογράφε, να βρεις καλό πρόσχημα να σε πιστέψει γιατί είναι ευαίσθητη και αυτές τις μέρες πληγωμένη. Η απουσία της στην πραγματικότητα είναι τραγική μα για μας η μόνη λύση για να σταθούμε, να συνεχίσουμε το έργο της διάσωσης και να εξυπηρετήσουμε τους εντολείς μας. Έγινε εύθραυστη τον τελευταίο καιρό και απέκτησε ρυτίδες. Θα είναι οι προδοσίες..το κοινό πεπρωμένο..που διαφορετικά το φαντάσθηκε και διαφορετικά της βγήκε. Κάποτε είχε ονειρευθεί και μεγαλεία, να στέκονται στο πλάι της και να την αναζητούν όλοι, έτσι ονειρεύτηκε σαν είδε να μιλούν και για κατάργηση συνόρων ακόμα...Μια Ένωση..μια μεγάλη Ευρωπαική Ένωση δυνατή με κοινό νόμισμα..είχε κάνει όνειρα σωρό.. Ξεπεράστηκαν αυτά όμως τώρα. Κανείς δεν τα θυμάται πια. Τώρα μιλά το κέρδος. Να την πάρεις μακριά φωτογράφε και να της πεις να μην μιλά γιατί μας βρίζουν και μας φωνάζουν έτσι που τα καταφέραμε. Πες της πως τώρα δεν μπορεί να διεκδικήσει τίποτα για μας, γιατί μας είπαν πως εμείς φταίμε για όλα και πως εμείς οι υπαίτιοι δεν έχουμε δικαίωμα να αντιμιλούμε. Είναι πολλά που δεν ξέρει, γιατί γίνονται κρυφά, πισώπλατα για αυτό ας πάψει πια! Δεν έχουμε χρόνο τώρα  γι' αυτήν! Τι; Τι σου είπε; δεν καταλάβαμε για ξαναπέστο σε παρακαλούμε, πως χωρίς αυτήν να τα ξεχάσουμε τα προγράμματα και τις εξυγιάνσεις και πως οι κοινωνικές αντιδράσεις θα συνεχισθούν γιατί είναι η απόγνωση βαθειά και χωρίς σύνορα; Δεν τα καταλαβαίνουμε εμείς αυτά. Εμείς είμαστε η ελληνική πολιτική ελίτ, εμείς είμαστε άπληστοι τυχοδιώκτες. Έλα φωτογράφε, έλα να τελειώνουμε, τράβα μας με το καλύτερο χαμόγελο μας! Συναινέσαμε τώρα, τώρα χαμογελάμε πιο πολύ ακόμα, τώρα μοιάζουμε σαν δυο στάλες βροχής, τώρα επιτέλους μπήκαμε και στην ίδια βάρκα. Τράβα φωτογράφε! Τράβα μην σταματάς...Αποθανάτησε μας! Και γρήγορα πριν ξημερώσει και ξυπνήσουν οι αγορές και αναστατωθούν.
Το δικό της το χαραγμένο βλέμμα, θα το τραβήξεις άλλη φορά. Όταν γιορτάσουμε την μέρα της Δημοκρατίας...της επετείου της. Τότε θα την τιμήσουμε και θα ξεμπερδέψουμε απο αυτήν...που υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να ήταν  η καλύτερη μας λέξη, αυτή που θα την γιορτάζαμε πάντα μαζί με την ζωή μας, στις ώρες της καρδιάς μας. Υπό άλλες συνθήκες..Κλικ

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Για την καρέκλα ρε γαμώτο..

Σαν δεν μπορεί κανείς λάθος να βρει στη πορεία του , τον φοβάμαι. Αυτόν πιο πολυ απο όλους. Σαν με κοιτά κατάματα για να μου πει πως άδικα πληρώνει πράγματα που δεν έκανε και όμως τα χρεώθηκε θέλω να τρέξω και να φύγω γιατί γνωρίζω πια.Και να του φωνάξω πως όλα αυτά που λες τα ξέρω όλα τα εχω ξανα δει και την στάχτη που ρίχνεις στα μάτια πιο πολυ από όλα τα άλλα την γνωρίζω. Καμια φορά η ζωή ωφείλει την ύπαρξη της σε όλους αυτόυς που πήγαν να μας την αρπάξουν. Μα και τον άλλο που την αράζει παρακεί στην ασφάλεια του και μου χαράζει πάλυ νέες άκοπες αρχές δεν τον ξεχωρίζω απο αυτόν που με πρόδωσε. Γράφω τότε στο μυαλό μου ένα τεράστιο γιατι και δεν καταλαβαίνω γιατι δυο λάθη θα κάνουν ένα σωστό; και γιατί τη θέση μου εκει πρέπει να βρω..αφου και εκεί θέση για μένα δεν υπάρχει..και μετά να λατρεύω και τον αλάνθαστο σωτήρα μου που κλέβει την φωνή μου.
Σαν δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει την ευθύνη του και να την αναλάβει, τον αποφεύγω γιατί μου παίρνει τις καλύτερες μου λέξεις και τις κάνει δικές του στην αναξιοσύνη του και με αφήνει με την απορία που τον αφήνω να λεηλατεί και δεν του μιλώ.
Απο τους δρόμους μαζέυονται οι λέξεις και εκεί διαλύονται οι αυταπάτες. Διψάμε. Οποίος δεν έχει καταλάβει πως υπάρχει θυμός και οργή και πως όποιος δεν μπορεί μοναχός του την ευθύνη του να βρει, θα του την υποδείξουν σύντομα , θα πρέπει να μην έχει επαφή με την πραγματικότητα και να μην ζει την δική του ζωη αλλά των άλλων. Μια δανειακή ζωή με πολλά ανταλλάμγματα. Για αυτό αστείο ακούγεται να λένε πως δεν είναι γατζωμένοι στις καρέκλες . Οι μέρες αυτές αφήνουν σημάδια. Βάλθηκαν να κουκουλώσουν και να θάψουν όλοι μαζι πως δεν έχουν εντολή. Και πως δεν λένε τα ονόματα που πρέπει να πουν. Απο όλους τους σωτήρες είναι λοιπόν αυτοί οι πιο λάθος . Κοντά τους και όσο παραμένουν , θα μετράμε καλύτερα απο την ουσία την απουσία . Και αυτό μας πνίγει και μας βουλιάζει και το ξέρουμε καλά.

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει

Ένα πτώμα σε προχωρημένη αποσύνθεση. Το πολιτικό  μας κατεστημένο. Γνώριζε αλλά εψεύδετο.. Φύσει και θέσει δεν μπορούσε να μην γνωρίζει.Υπάρχουν λεφτά. Δαιμονολογίες για το κακό ΔΝΤ που στο δρόμο έγινε καλό. Διασφάλιση των συντάξεων και των μισθών με σαφέστατη στρατηγική ανάπτυξης σε ολοκαίνουργιο μοντέλο.Τα ακούγαμε. Πριν και μετά απο κάθε Σύνοδο. Ξέφυγε και φούσκωσε ο θυμός, ξεπεράστηκαν τα όρια αντοχής. Να εκτονωθούν. Να εγκλωβιστούν .Να ακυρωθούν οι αμφισβητήσεις. Καμία πρόταση. Καμία προοπτική. Καμιά συννενόηση. Όταν ήρθα είχες φύγει. Θα έρθεις μαζί μου ;μα δεν μου το είχες πει..Ματαιόδοξοι καινοτόμοι σε θλιβερή παράσταση. Καμία υπέρβαση. Ε τότε έστω μια τακτική! Ελιγμός.Και αν ο ελιγμός δεν πιάσει , που κάπου θα πιάσει, άλλος θα έρθει να μας σώσει. Ένα να αποφευχθεί...ένα να μην μας πιάσει..Η ρετσινιά. Πως χάσαμε ; όχι αυτή , αυτή την κουμαντάρουμε. Πως δεν είμαστε παλικάρια ; όχι όχι ούτε και αυτό , το κουμαντάρουμε, είναι οι συνθήκες δύσκολες, περίπλοκο το εθνικό οικονομικό πρόβλημα κανείς δεν θα το έφθανε καλύτερα θα λέμε..Άλλη είναι η ρετσινιά...αυτή που θα κολλήσει πάνω μας και δεν θα βγαίνει. Που θα μας καταλάβουν . Που θα δουν πως έχουμε σαπίσει  ως την ρίζα όλοι και θα μας το φωνάξουν.. Και αν μετρηθούν και οι φωνές... Που θα χάσουμε την κληρονομημένη μας βαρύγδουπη κενότητα , ρηχότητα και ανικανότητα και θα  μείνουμε γυμνοί. Χωρίς ιδεολογικό και πολιτικό ψύχουλο στα χνώτα μας , παρά μονάχα το κέρδος το προσωπικό, το φθαρτό , το ιδιοτελές και φτωχό. Που θα μας δούν όπως είμαστε πραγματικά, στις μικρούλικες διαστάσεις και στο χαμηλό μας μποί. Γι'αυτό κρυφθείτε!Τρεχάτε ποδαράκια μου! Κάντε ελιγμούς! Μάσκες άλλωστε πουλάνε στο παζάρι πολλές..Γιατί σας καταλάβαμε και σας κοιτάμε . Και σαν αρχίζουμε να κοιτάμε εμείς, κοιτάμε στα μάτια..όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί και για μας είναι κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει ..μας παραφυλά, μας κυνηγά και μας φοβίζει και  θέλουμε να τελειώνουμε ...για να πιστέψουμε μετά πιο σωστά και πιο ολόκληρα . Απο την αρχή.

ΔΕΘ 2011...


Dear Mr President


Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Ανεμογκάστρι


Ανν-Λου @ 01 Νοε 2011 16:10
Δουλέυω πολύ με το θυμικό μου..Πως το λένε αυτό που με κάνει να κάνω και να αποφασίζω σαν βρίσκομαι κάτω απο πίεση πράγματα που έχω συνηθίσει να κάνω είτε μου αρέσουν είτε όχι. Ψυχαναγακσμός της επανάληψης έμαθα πως το λένε αυτό. Για αυτό αποφεύγω τα διλλήμτα , αλλά και αυτούς που μου βάζουν διλλήματα. Συνήθως τα διλλήματα είναι ο τρόπος να σε χειριστούν αυτοί που θέλουν να σου ρίξουν στο κεφάλι την ευθύνη τους και να σου φέρουν πιο κοντά τις συνέπειες της τραγικής ανικανότητας τους.Μου αρέσει να μου φέρονται σαν ενήλικη. Να μην προσπαθούν να με βάλουν στο τσεπάκι τους, ούτε να με καθοδηγήσουν σε προπροσανατολισμένες αποφάσεις. Μισώ να με καταμετρούν με ΝΑΙ και ΟΧΙ και κυρίως δεν θέλω καθόλου να με εκτωνόνουν. Αλλά ούτε να με παραμυθιάζουν. Μου αρέσει να με υπολογίζουν. Σαν σημαντική μονάδα , σαν κομμάτι που χωρίς αυτό δεν συμπληρώνεται το όλο. Μου αρέσει να υπολογίζουν την αξία μου. Δεν μου αρέσουν καθόλου οι ιδιότυπες προφάσεις Δημοκρατίας που εξυπηρετούν ιδιοτελείς σκοπούς εσωτερικότατης κατανάλωσης. Γιατί τότε νιώθω να με χρησιμοποιούν και να με βάζουν σε κίνδυνο και τότε θυμώνω. Αν τόσο θέλουν το δημοψήφισμα , ας ξεκινήσουν πρώτα απο την ψήφο εμπιστοσύνης και ας μην ψηφιστούν όλα τα σκληρά μέτρα που έπονται εν όψει προυπολογισμού, απολύσεων, εφέδρείας κλπ Αν όμως κάνουν πάλυ τρικ και ταχυδακτυλουργικά , ας το σκεφθούν καλύτερα. Μέχρι προχθές γιορτάζαμε την νέα σωτηρία που έπεσε στο κεφάλι μας...Απο εκεί να συνεχίσουμε...η οποιαδήποτε παρεμβολή όπως και αν λέγεται , απο όπου και αν προέρχεται είναι σαν ανεμογκάστρι...και δεν μας αξίζει.

Όταν πιάσει φωτιά