Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Σαν χέρι φίλου αγαπημένου



    Σε ποιον να εμπιστευθώ τις χαρές και τις πίκρες μου, τις μυστικές δονκιχωτικές λαχτάρες της νιότης , την τραχιά σύγκρουση αργότερα με το Θεό και με τους ανθρώπους , και τέλος την άγρια περηφάνια που έχουν τα γεράματα που καίγονται μα αρνούνται , ως θάνατο να γίνουν στάχτη ; Σε ποιόν να πω πόσες φορές σκαρφαλώνοντας , με τα πόδια , με τα χέρια , τον κακοτράχαλο ανήφορο του Θεού, γλίστρησα κι έπεσα ; πόσες φορές σηκώθηκα όλο αίματα και ξανάρχισα ν' ανηφορίζω ; που να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη , σαν την ψυχή μου , να της ξομολογηθώ;

     Σφίγγω ήσυχα , πονετικά , ένα σβώλο κρητικό χώμα  στη φούχτα μου , το κρατούσα το χώμα τούτο πάντα μαζί μου , σε όλες μου τις περιπλανήσεις , και στις μεγάλες μου αγωνίες το σφιγγα μέσα στη φούχτα μου και έπαιρνα δύναμη , δύναμη μεγάλη, σα να ΄σφιγγα το χέρι φίλου αγαπημένου. Μα τώρα που βασίλεψε ο ήλιος  και το μεροκάματο τέλεψε, τι να την κάμω τη δύναμη ; Δεν την έχω ανάγκη πια, κρατώ το χώμα ετούτο της Κρήτης και το σφίγγω με άφραστη γλύκα , τρυφεράδα κι ευγνωμοσύνη  , σα να σφίγγω μέσα στη φούχτα μου και ν' αποχαιρετώ το στήθος γυναίκας αγαπημένης. Αυτό ήμουν, αυτό θα είμαι αιώνια , πέρασε αστραπή η στιγμή που στροβιλίστηκες , άγριο χώμα της Κρήτης κι έγινες αγωνιζόμενος άνθρωπος.

     Τι αγώνας, τι αγωνία , τι κυνηγητό του ανθρωποφάγου αόρατου θεριού, τι επικίντυνες ουρανικές και σατανικές δυνάμες η φούχτα τούτη το χώμα ! Ζυμώθηκε μ΄αίμα , δάκρυα και ιδρώτα , γίνηκε λάσπη , γίνηκε άνθρωπος , πήρε τον ανήφορο , να φτάσει- που να φτάσει ; Σκαρφάλωνε αγκομαχώντας το σκοτεινό όγκο του Θεού, άπλωνε τα χέρια , έψαχνε , έψαχνε και μάχουνταν να βρει το πρόσωπο του.
   
     Κι όταν , τα ολόστερνα τούτα χρόνια , απελπισμένος πια, ένιωσε πως ο σκοτεινός αυτός όγκος δεν έχει πρόσωπο , τι καινούριος , όλο αναίδεια και τρόμο , αγώνας να πελεκήσει την ακατέργαστη κορφή και να της δώσει πρόσωπο-το πρόσωπο του!
     Μα τώρα το μεροκάματο τέλεψε , μαζεύω τα σύνεργα μου. Ας έλθουν άλλοι σβώλοι χώματα να συνεχίσουν τον αγώνα . Είμαστε εμείς οι θνητοί , το τάγμα των αθανάτων , κόκκινο κοράλλι το αίμα μας, και κτίζουμε απάνω σε άβυσσο νησί.

     Χτίζεται ο Θεός, έβαλα κι εγώ το δικό μου κόκκινο πετραδάκι , μια στάλα αίμα, να τον στερεώσω, να μην χαθεί , να με  στερεώσει , να μη χαθώ , έκαμα το χρέος μου.

Απόσπασμα από  το βιβλίο  ''Αναφορά στο Γκρέκο'' του Νίκου Καζαντζάκη


Ζωγραφική του Μεξικανού Xolotl Polo
http://xolotlpolo.com/

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Τότε πότε;





Άνθρωποι φθάνουν στα γραφεία των ψυχαναλυτών για να βρουν λίγη συντροφιά. Πληρώνουν για να βρουν λίγη ανθρώπινη φροντίδα
Αν δεν είναι τώρα η ώρα που θα πρέπει να κρατήσουμε ο ένας το χέρι του άλλου και να τον φροντίσουμε, με τρόπους αποτελεσματικούς, τότε πότε θα είναι; Αν δεν είναι τώρα η ώρα να μάθουμε πως η μοναξιά είναι η δίψα της ψυχής να συνδεθεί , η λαχτάρα της να γίνει κατανοητή , τότε πότε θα είναι;
Οι άστεγοι που βλέπουμε κάθε μέρα στο δρόμο, είναι μια από τις εκφράσεις της απέραντης μοναξιάς της εποχής μας, εδραιωμένες από αλλότριες δομές. Κλειδωμένοι και μπλοκαρισμένοι συνεχίζουμε να υφαίνουμε οι περισσότεροι  το κουκούλι του ατομικισμού μας και  αδυνατούμε να δούμε κατάματα το άστεγο μέλλον μας. Μα αν δεν το δούμε κατάματα τώρα, τότε πότε θα είναι η ώρα;






Zωγραφική Lucian Freud
bookmarks folder “Popular”

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Η Μαρία


Θα μιλήσω για μια φοιτήτριά μου στο Πανεπιστήμιο, για τη Μαρία. Δεν περπατάει, με πατερίτσες και με χίλια ζόρια έρχεται στο μάθημα. Είναι ανάπηρη. Ένας απαισιόδοξος ή αν θέλετε ένας ρεαλιστής άνθρωπος θα παροτρυνότανε και ξέρουμε όλοι, μπορούμε να φανταστούμε, για ποιο λόγο θα το έκανε, θα παροτρυνόταν να παρομοιάσει την Ελλάδα με έναν ανάπηρο οργανισμό που αγκομαχά να υπάρξει και γύρω – τριγύρω να ορθώνονται όλα αυτά τα χιλιάδες εμπόδια. Για αυτή τη σημερινή μας όμως συνάντηση, εγώ επέτρεψα στον εαυτό μου να κάνει, να φανταστεί μια άλλη εικόνα. Είδα λοιπόν τη Μαρία αρτιμελή, σε μια ανθισμένη, καταπράσινη, με όλα τα ζώα μέσα, που έλεγε ο κύριος Χωμενίδης, Πάρνηθα. Την φαντάστηκα λοιπόν, την είδα ολοζώντανη, αυτή τη Μαρία, να τρέχει εκεί μέσα σε μια Πάρνηθα, όπως τη γνωρίζαμε, όπως δεν υπάρχει πια.
Θα μου πείτε μα τι λες τώρα, τι ουτοπικά, αφελή, παιδικά ονείρατα είναι αυτά; Όμως θα έχετε κάνει ένα λάθος, γιατί υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια που θα ήθελα να σας πω, να σας αποκαλύψω, που κάνει όλη τη διαφορά.
Η Μαρία σαν άτομο με ειδικές ανάγκες είχε τη δυνατότητα να μπει στο Πανεπιστήμιο με ποσόστωση, δηλαδή να μπει χωρίς εξετάσεις. Πράγμα το οποίο αρνήθηκε. Είπε δε θέλω-θέλω να δώσω εξετάσεις, δεν θέλω ειδική μεταχείριση, έδωσε εξετάσεις και πέρασε πρώτη στο Τμήμα Ψυχολογίας και εξακολουθεί τρία χρόνια μετά να είναι πρώτη φοιτήτρια. Λοιπόν, τι έκανε. Δεν την πούλησε αυτή τη στάση.
Δεν ζήτησε αξιοποίηση, δεν ζήτησε ανταλλάγματα, ξέρετε το έκανε έτσι με μία γενναιόδωρη, αφιλόκερδη φυσικότητα. Για την Ελλάδα λοιπόν, αφήνω πίσω μου την ανημποριά, τη μεμψιμοιρία, αυτό το συνεχές παράπονο και κρατώ αυτή την υπέρβαση, αυτή τη δυνατότητα υπέρβασης, που είναι μια υπόσχεση ζωής και που είναι τελικά και η μόνη απάντηση ενάντια στο θάνατο. Και θα είχα εδώ την επιθυμία να κάνω μια ικεσία στους ιθύνοντες. Αυτή τη δυνατότητα υπέρβασης, που είναι βέβαιο ότι έχει ο καθένας μας, να μη την υπονομεύσουμε. Να βρούμε τρόπους να μη την υπονομεύσουμε, να μη την πετάξουμε στα σκουπίδια να μη την πετάξουμε στα σκυλιά.
Ευχαριστώ πολύ.
ΦΩΤΕΙΝΗ ΤΣΑΛΙΚΟΓΛΟΥ

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Πρωινό στο μακρυνότερο δωμάτιο


    Θα μπορούσα να πω , πως κατάσταση ευτυχίας είναι κάτι πολύ απλές αισθήσεις της καθημερινότητας . Κάτι που βρίσκεται πολύ κοντά μας, έτσι που σχεδόν μας διαφεύγει καθώς, εμείς αυτή την κατάσταση την ψάχνουμε σε μεγάλα ύψη .
    Πάντως, για μένα , οι πιο ευτυχισμένες στιγμές είναι εκείνες που περνάει ένας άνθρωπος όταν έρχεται σε επαφή με τα πιό κοινά πράγματα , αφού ξαναβρεθεί στον κανονικό ρυθμό ζωής μετά από μια μεγάλη δοκιμασία.

Νίκος Χουλιαράς από το ΄΄Πρωινό στο μακρυνότερο δωμάτιο''

Φωτογραφία από την ταινία ''Ρεβανς΄΄τουΝ.Βεργίτση

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Η θεία βεβαιότης


Δεν την χωνεύαμε την Μαρία στην τάξη. Γιατί μας καταβασάνιζε την λογική μας. Μαρία ξέρεις μάθημα ; την ρωτούσαμε. Κι εκείνη , δεν ξέρω αλλά θα πω! Για κάτι τέτοιες ακατανόητες τότε απαντήσεις τη βγάλαμε, μην ξέροντας πως αλλιώς ''ψωροπερήφανη'' . Και δεν βρέθηκε κανείς να μας πει το σωστό, να μας πει ότι αυτό λέγεται αυτοπεποίθηση . Να μας εξηγήσει πως αυτό είναι κάτι χρησιμότερο και ζωτικότερο κι από την αναπνοή και από τα μάτια , να μας μάθει ότι με αυτοπεποίθηση και χωρίς μάτια βλέπεις, ενώ με μάτια και χωρίς αυτοπεποίθηση δεν βλέπεις. Κανείς δεν βρέθηκε ;

Απόσπασμα απο την συλλογή διηγημάτων ''Εκτός σχεδίου'' της Κικής Δημουλά , εκδόσεις Ικάρος

Φωτογραφία Joseph Koudelca ( γιορτή N.Iταλία)
http://www.masters-of-photography.com/K/koudelka/koudelka.html

Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

Τα δίχως



Και ποιός σου είπε ότι κράτησα αυτά τα Δίχως μέσα μου;
Αφού  ο λόγος που μου τα έδωσες είναι για να δικαιολογήσεις το σχετικό , το σχεδόν μιας δήθεν ολικής καταστροφής.
Έτσι που με την βοήθεια σου να φθάσω στα όρια και ''δια ασήμαντον αφορμήν'' να εκραγώ. Ενάντια στον ευατό μου πρωτίστως.
Και να βρεις έτσι τον τρόπο να διακιολογήσεις απλουστεύοντας τα πάντα. Τριγυρίζοντας να λες αυτός βούλιαξε από την κρίση, τρελλάθηκε από την κρίση, μουγγάθηκε από την κρίση.
Μα εγώ τα πέταξα τα Δίχως από μέσα μου και οχυρώθηκα σε αυτά που δεν μπορεί κανείς να μου πάρει.
Και έγινε το τίποτα , τα πάντα.


Φωτογραφία από την ταινία στην άκρη του παραδείσου του Fatih Akin

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

Στοίχημα στο ανέφικτο

 

 Περπατούσα, προχθές , παρέα με την φωτογραφική μου. Απόγευμα Σαββάτου , ζέστη και λίγος κόσμος στα καφενεία. Άπνια. Δυό γατιά , πίνανε απο το συντριβάνι στην μεγάλη πλατεία και άλλα δυό πιτσιρίκια κουνιόντουσαν στις κούνιες. Οι εφημερίδες, πυρωμένες από την ζέστη ολόκληρης της μέρας , περίμεναν ακόμα αν περίσσεψε κάτι από την ημερίσια συνήθεια μας. Εκεί τον είδα ξαπλωμένο , έξω από το ΙΚΑ , πάνω σε δυό κουβέρτες. Ήταν άλλος ένας άστεγος. Μια ακόμα παράπλευρη απώλεια. Γύρω στα πενήντα, τζην, κοντομάνικο πουκάμισο. Πλησίασα.
     Στα παπούτσια του, που είχε ακουμπήσει λίγο παραδίπλα, είδα σε δευτερόλεπτα όλες  τις καταβροχθισμένες από την ιδιότητα του άστεγου , πρότερες ιδιότητες του και κοντοστάθηκα.
'' Όχι άλλες φωτογραφίες αδερφή '' Έτσι μου είπε. Μα δεν είχα πρόθεση να τραβήξω φωτογραφία ή μήπως είχα και δεν το ήξερα . Έσκυψα το κεφάλι και έφυγα. Αργότερα πλημμύρισα σκέψεις , γι' αυτό τον καινούργιο τρόπο του πάσχειν.
     Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε , άραγε μπροστά σε μια τέτοια συμπίκνωση ψυχικής και κοινωνικής οδύνης;
     Να αφουγκραστούμε την εξιστόρηση , της προς το παρόν ανιστόριτης ιστορίας τους. Να την πάρουμε από κει που την αφήνει συμπηκνωμένη το τηλεοπτικό και φιλοθεάμον κοινό και να την φθάσουμε με τα χεράκια μας και με τα ματάκια μας , μέχρι τους τόπους της εγκατάστασης της. Σ΄αυτούς τους ανοίκειους τόπους, με τα χαρτόκουτα , τα πλαστικά σκεπάσματα και τους μελαγχολικούς σκύλους.
Και παλαιότερα υπήρχαν άστεγοι . Άστεγοι του αλκόολ και των ουσιών. Τώρα άστεγος είναι ο άνθρωπος της διπλανής μας πόρτας.
     Να μπούμε στα παπούτσια τους και να δούμε τον κόσμο με δανεικά τα μάτια τους. Να τους συναισθανθούμε. Να μελαγχολήσουμε για πολλά , ένα από αυτά , γιατί αυτή η εικόνα διαρκεί πολύ και άγνωστο πόσο ακόμα θα διαρκέσει. Και να αντισταθούμε στην επιταγή της ψυχαναγκαστικής τεχνικής αισιοδοξίας, φοβούμενοι άδικα να αντικρίσουμε κατάματα την πραγματικότητα. Γιατί η μελαγχολία είναι δρόμος, γνώσης και εμβάθυνσης και κρύβει μέσα της μεγάλη δύναμη. Αυτή ανάβει και ζεσταίνει τις μηχανές της θέλησης μας.  Διαφορετικά πως γίνεται να γράφει ο Αρτώ '' Κανείς ποτέ δεν έγραψε, ούτε ζωγράφισε , ούτε έφτιαξε έργα γλυπτικής ή πλαστικής , ούτε κατασκεύασε, ούτε επινόησε κάτι , για άλλο λόγο παρά για να βγει από την κόλαση.''
     Δεν είναι η μελαγχολία για να την εξορίσουμε. Είναι για να μας κάνει να στοιχηματίσουμε στην έκπληξη, σ΄αυτό που δείχνει ανέφικτο , χωρίς να είναι. Ανθρώπινα να σταθούμε μπροστά στην εικόνα της εξαθλίωσης, ούτε το βλέμμα μας να τραβήξουμε , ούτε να την συνηθίσουμε. Έτσι που οι πιο ανθεκτικοί , να στηρίξουν τους πιο παραιτημένους.
     Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι ένα  φανταστικό ζωγραφικό πίνακα. Η αποτύπωση της ιστορίας , το ίχνος αυτής της πόλης. Συγγραφείς και άστεγοι και φοιτητές. Πολίτες μαζί με ποιητές στα χρώματα και στα αναχώματα. Έτσι που να μην προλαβαίνει να παγώσει η εικόνα και η σκέψη μας και να μείνουμε αναλφάβητοι της μελαγχολίας.  Αλλά με χέρια υγρά , να κάνουμε τα  ''στοιχειά, στιχάκια''.
 
 ψηφιακά έργα Jnk artworks
https://www.facebook.com/jnk2007?ref=ts

Κυριακή 8 Ιουλίου 2012

Φτερουγίσματα


Απολύτως τίποτα δεν έλειπε.
Όλα καλά τακτοποιημένα. Άδιαφορο αν άλλαζε κανείς την σειρά.
Τα χρώματα σου , βγήκαν στις διαφημίσεις .
Οι γερά πεινασμένοι , στις τράπεζες καραδωκούν.
Οι ειδικοί στα πεζοδρόμια.
Ο έρωτας στην απέναντι γωνιά.
Τα παιδιά μέσα μας εξακολουθούν.
Η διασκέδαση , πήγε μια βόλτα στην τραπεζαρία της τηλεόρασης.Η τηλεόραση είναι για τα σκουπίδια.
Για την τέχνη μην πολυμιλάς, θα θεωρηθείς ρομαντικός.Υπάρχει ειδικό χαράτσι γι΄αυτούς.
Άκου!
Ακούω φτερουγίσματα στον εξώστη. Θα είναι πουλιά.
Αυτοί είναι οι νεορομαντικοί. Φτερουγίζουν οι νεορομαντικοί.
Και εμείς; Εμείς, στους τέσσερις τοίχους εμείς ;

 Ζωγραφική Justyna Kopania
http://studiounderthemoon.webs.com/

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

Άκου λίγο



     Είναι απογειωτικό να μπορείς να πεις στον απέναντι και δίπλα σου μπράβο, να του δείξεις τον θαυμασμό σου , να συγκινηθείς με τα επιτεύγματα , τα κατορθώματα του , όσο απλά ή πολύπλοκα και αν είναι. Να ζεσταθείς μέσα στην αύρα τους και να γεμίσεις από την προσπάθεια τους. Ο συνεχόμενος, καθημερινός αγώνας μας , περνά μέσα από την φλέβα του κάθε άλλου συνοδοιπόρου μας. Ακόμα και του απέναντι. Μεγαλώνει ο χώρος μας, το βάθος της αναπνοής μας , όταν δεν τσιγκουνευόμαστε την κουβέντα μας , το χαμόγελο μας, την προσοχή και τον χρόνο μας. Όταν παύουμε να μιλάμε, για να ακούσουμε. Τελικά το μαξιλαράκι για τους πόνους μας , είναι και μέσα και έξω μας. Είναι ένα ταξίδι χωρίς σύνορα.

Ζωγραφική Ben Heine
http://benjaminheine.blogspot.gr/

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012

Συλλογισμός στιγμής


     Στο στραβό και για άγνωστες αιτίες σταθερό σου δρασκέλισμα , μύρισα την Ελλάδα μας. Στην γερτή σου πλάτη, στις ροζιασμένες σου παλάμες , είδα την θολή κορμοστασιά της. Το ψαθάκι και οι χορταριαμένοι αρμοί , μου φέραν το αεράκι της , ίσα πάνω  στα ρουθούνια μου. Τεντώθηκα κι άλλο να προλάβω να δω. Άκουσα τότε , το γνώριμο φθαρμένο τακουνάκι σου , στις πλάκες. Και λαχτάρησα, από την προσμονή . Μα κυρίως από αγάπη.


Συλλογισμός  λαχτάρας

Ζωγαρφική Michael Brandy