Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Eκκρεμότητες






Είναι άθλιο πράγμα να ζει κανείς  σε εκκρεμότητα , είναι η ζωή της αράχνης. 
Τζόναθαν Σουίφτ


Φωτογραφία Αντρέας Ζέρβας

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Στο φόβο του ταξιδιού κρύβεται η συνέχεια



    'Ετσι απλά , μια μέρα βρίσκεις τον εαυτό σου . Όπως πετάς τα κλειδιά γυρνώντας στο τραπέζι. Όπως κατεβάζεις το φαί από την φωτιά. Κύμινο , μοσχοκάρυδο και κόκκινο πιπέρι. Σκουπίζεις τα λερωμένα χέρια σου στην λερωμένη σου ποδιά . Έτσι απλά παραδίνεσαι σ΄ένα βάθος μεγαλύτερο .
     Έχει η ενηλικίωση τους χρόνους της, την ένταση και την θεαματικότητα της. Αποκτάς όνειρα , φίλους, σχέδια αγωνίες , αποκτά το φαγητό σου μια γεύση μαγική. Γίνεσαι αυτό που όταν ήσουν παιδί ήταν απαγορεμεύνο. Σχεδόν εσύ , σχεδόν διάσημος. Μην κουνάς το ενήλικο κεφάλι σου, σίγουρος πως την έχεις ήδη κατακτήσει . Kάποια μικρή , αθόρυβη στιγμή γινόμαστε μεγάλοι.
     Έτσι απλά το αποφασίζεις . Σχεδόν καταστατικά.. Να αναγνωρίσεις τους όρους στην διεξαγωγή ενός παιχνιδιού που δεν δίνει ( αλλά δεν το ήξερες) ούτε φαβορί , ούτε αουτσαιντερ, παρά μονάχα χρόνο που απομένει ως το τέλος. Την κλεψύδρα που μετρώντας την θα αποτελέσει το μοναδικό κίνητρο στο αντιστάθμισμα της ζωής σου.
     Έτσι απλά γνωριστήκαμε. Το μοναδικό μας περιουσιακό στοιχείο. Των δυό μας,της παρέας μας, της γενιάς μας. Ίσως και το μοναδικό που μπορούμε να δηλώσουμε στην εφορία χωρίς να κινδυνεύουμε να πληρώσουμε επιπλέον φόρο. Όχι για τίποτα άλλο αλλά γιατί έχουμε ήδη πληρώσει πολύ , βλέποντας για ολόκληρες δεκαετίες το φθαρμένο μας είδωλο να απορεί. Και δεν μπορείς  να καταλάβεις  πως γίνεται ακόμα να απορείς , χωρίς να έχεις προλάβει καν να ρωτήσεις . Να δεις , να μιλήσεις.
      Πολλές φορές , συμβαίνει να επωμίζεσαι ένα ρόλο στην ζωή χωρίς να το επιλέγεις συνειδητά, να σε διαλέγει αυτός για να τον εκπροσωπήσεις. Αναγνωρίζοντας σου εκείνα τα χαρακτηριστικά που τροφοδοτούν την δυναμική του. 'Ετσι απλά έμπλεξες. Γνέθοντας το κουκούλι της δικής σου αθωότητας, μένοντας μακριά από παζαρέματα και σταυροδρόμια.
     Το που τελικά θα  φθάσεις είναι προσωπικό ζητούμενο. Σίγουρα όλα αυτά δεν είναι τα καλύτερα για να χαιδέψεις τ΄αυτιά σου αν πιστεύεις σε άλλου είδους κληρονομιές. Δεν είναι ούτε και το σταθερότερο βήμα που με το εκτόπισμα του θ΄ανοίξουν διάπλατα οι δρόμοι. Είναι όμως ό,τι ονειρεύτηκες για να εξουδετερώσει τον ήχο και την εικόνα ενός συστήματος που δεν σε περικλείει. Ό,τι μπορείς να κάνεις για να πολεμήσεις την νοοτροπία που σε ενοχλεί.
     Έτσι μια μέρα το αποφασίζεις και διαχωρίζεσαι από τον άλλο που παίζει όλη την μέρα σκάκι. Τραβάς τις διαχωριστικές σου γιατί το έμαθες πια. Όσο σκάκι και να παίζεις , τ΄άλογα θα κρίνουν το αποτέλεσμα. Εκείνα εκεί τα ευέλικτα άλογα που έχουν μάθει να δίνουν αγώνες σε δύσκολους καιρούς . Εκείνα που κάνουν ματ σε κρίσιμες στιγμές, ενώ ο άλλος έχει  βγει μπροστά και απειλεί τον βασιλιά. Να τ΄αντιγράψεις ξεχνα το. Δεν αντιγράφονται τ΄άλογα.
       Κι αν νιώθεις προσωρινά χαμένος, αδιέξοδος. Στο φόβο του ταξιδιού κρύβεται η συνέχεια.Τίποτα δεν τελειώνει πριν το τέλος. Θα το δεις.


Φωτογραφία Ελευθερία Αγγελάκη
http://photocircle.gr/content/view/436/140/lang,el/

Στον δάσκαλο και φίλο μου


Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Προτιμήσεις


Μου αρέσουν οι άνθρωποι που αρχίζουν τις προτάσεις τους με το ''άναρωτιέμαι΄΄. Που χωράνε το ίσως, που βαριούνται τις σιγουριές τους , που σκέφτονται, που αναθεωρούν. Οι άνθρωποι που γίνονται  χώρος και χρόνος.

Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Βλέμμα


   

        Είμαστε μαζί από τα νήπια. Περισσότερο την θυμάμαι στο γυμνάσιο. Με τα χέρια στις τσέπες , δίπλα στο παράθυρο που ανταλάσσαμε τις εφηβεικές μας κουβέντες.Το βλέμμα της να καρφώνεται στα μάτια και στα λόγια του συνομιλιτή της για να μην πέσει κάτω λέξη . Όταν τελείωνε η κουβέντα  , μόνο τότε ξεκολούσε το βλέμμα και έπεφτε αργά στα μποτάκια της, σαν να περίμενε μια απάντηση από τα κορδόνια . Ήταν λίγο πιο ψιλή απ΄όλες μας, πιο λεπτή από τον κάθε μέσο όρο. Γέλιο τρανταχτό και μάτια που ήσυχα σου στερούσαν κάθε σκέψη για ανούσιες περιστροφές .
        Δεν κατάλαβα ποτέ, γιατί εκείνη την Πέμπτη, μόλις είχε κτυπήσει το κουδούνι σταμάτησα να ακούω κάθε ήχο , έμεινα κολλημένη στην εικόνα. Χέρια που με άρπαξαν και με κατρακύλησαν στον δρόμο , κραυγές , η ματωμένη άσφαλτος, η σειρήνα του ασθενοφόρου, κάποια άλλα χέρια που με αγκάλιασαν, τα σταματημένα αυτοκίνητα,  όλοι παγωμένοι σ΄ένα κύκλο και στο μυαλό μου καρφωμένο το βλέμμα της Σοφίας στα μποτάκια της. Οι μνήμες μου από τα πρώτα λεπτά του ατυχήματος.
     Τα επόμενα βράδια δεν κοιμήθηκα. Στην άρχή όλο και κάποιες πληροφορίες πηγαινοέρχονταν , κάποια νέα πρόσφεραν επιπλέον εικόνες και κάποια συνέχεια. Μετά έπεσε σιωπή. Λίγους μήνες αργότερα άρχισαν να έρχονται καινούργιες σχολικές στιγμές, καινούργια βιβλία, φλερτ. Μετρούσαμε καινούργια ΄΄μαθαίνω΄΄και επίπεδες γεωμετρίες.
     Πρώτη φορά την άκουσα πριν την δω.  Ο μόνος λόγος που δεν την αναγνώρισα. Γελούσε δυνατά με κάποιον που είχε περιστοιχίσει το καροτσάκι με το ένα μποτάκι, το ένα κορδόνι. Όλοι παρατηρούσαμε το κενό από το γόνατο και κάτω. Εκείνη παρατηρούσε μόνο εμας. Μια λεπίδα που σε περίμενε να προσγειωθείς ήταν το βλέμμα της. Ανυπόμονο να σε λιώσει ακόμα περισσότερο και από όσο είχε λιώσει το αυτοκίνητο την σάρκα της.
     Επιδιοορθώσιμα. Σε λίγους μήνες σ΄ένα τεχνητό πόδι βολεύτηκε και το δεύτερο μποτάκι. Από κει και πέρα όποιος την γνώρισε δεν έμαθε ,πως ούτε η φωνή , ούτε το βλέμμα ήταν μέλη φυσικά. Μεταμοσχεύεται ο πόνος, με σχεδόν παντοτινό αποτέλεσμα . Ο δυναμισμός της απώλειας, η αλλαζονεία της δυστυχίας. Και να έχεις ακόμα να χάσεις , κανένας δεν μπορεί να σου στερήσει το παραμικρό. Όπως λέμε ελευθερία!
      Δεν ξαναστάθηκε ποτέ όρθια. Μέχρι που σκορπίσαμε σε πανεπιστημαικά αμφιθέατρα . Χαθήκαμε σε τόσα, ''δεν ξέρω'', ''δεν μπορώ'', ''θέλω'', ''δεν θέλω''.  Η Σοφία ανέβηκε ασθμαίνονατς ένα σκαλί . Δεν ξεμάκρυνε εκείνη, εμείς κοντοσταθήκαμε και κάθε βάσανο μας μεγάλωνε την απόσταση.
     Είναι πολλές οι φορές που ψάχνω το βλέμμα της. Μερίκα ηλιόλουστα , χειμωνιάτικα Σάββατα , δίπλα στο ό,τι κάνω  την αναπολώ. Την βλέπω να μου κλείνει το μάτι , να μου πετάει χαλικάκια όπως τότε στο σχολείο. Γλυστράει το χαλίκι στην τσέπη του μπουφάν. Ενθύμιο συνάντησης. Να το βρίσκω τους επόμενους χειμώνες, απόδειξη πως είμαστε ακόμα και οι δύο On the road.
      ''Άλλαξες'', λένε διστακτικά κάποιες φορές τα χέρια,τα βλέμματα που περιμένουν πάνω στο τραπέζι, δίπλα στο καφέ που παγώνει περιμένοντας την αναπόληση σου να τελειώσει. Όσο περισσότερο αλλαζόνας όμως είσαι , τόσο άλλη η αίσθηση σου για το κρύο και το ζεστό. Κάποια στιγμή εσύ τελειώνεις με όλα τα τεχνητά σου μέλη , γίνεται βάσανο αποκλειστικά των γύρω σου η συνύπαρξη με κάποιον που όσα πολλά και αν έχει ακόμα να χάσει , τίποτα δεν μπορείς να του στερήσεις . Με την όποια βαθμολογία σου.

Duane Keiser