Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Μακάριοι , μοιραίοι και ζηλευτοί




    Καλή στους απολογισμούς δεν ήμουν ποτέ. Σχεδόν με ανακούφιζε όταν έφευγε  η τελευταία μέρα του χρόνου και ερχότανε η Πρωτοχρονιά.
    Το 2012 ήταν μια χρονιά που πίκρανε , πόνεσε, μελαγχόλησε, λύπησε ( πολλούς και δεν αποτελώ εξαίρεση) .Κυρίως όμως διέψευσε. Μύθους και φαντασίες . Χαμόγελα και υποσχέσεις εκλεγμένων που ακόμα και τα τελευταία λεπτά του χρόνου δεν μπόρεσαν να πουν στάλα αλήθειας. Το σεντόνι έπεσε και έμεινε γυμνός ο Άνθρωπος. Οι λαοί γίνανε ζητιάνοι και μετανάστες για να επιβιώσουν. Άδικοι επιβραβεύθηκαν και αθώοι έχασαν. Ικανοί αποχώρησαν. Τράπεζες μετατράπηκαν σε ναούς προσευχής. Εποχή της ματαιότητας των προσωπικών επιδόσεων.
     Στο όνομα της δήθεν αντεπίθεσης, τιμή και δόξα μέχρι τελευταίας πνοής στον άκρατο εγωισμό. Απίστευτες σκηνές φρίκης με θύματα αθώους , τρομακτική επίδειξη βαρβαρισμού για την επίσης δήθεν δίκαιη τιμωρία. Νήματα που κινούνται υπογείως . Ισχυροί για άλλη μια φορά οι ανώνυμοι, των αχόρταγων αγορών. Ο κραταιός καπιταλισμός γνώρισε πρωτόγνωρα βάθη γκρεμού και εμείς μάθαμε για τα καλά ό,τι δεν υπάρχει βυθός.
     Ζούμε σε μια ιστορία απ΄αυτές που συνηθίζουμε να λέμε σ΄ εμένα δεν θα συμβεί ποτέ. Μπροστά στα μάτια μας και εμείς μαζί , άνθρωποι ροκανίζουν το δέντρο της ζωής με δυνατά και φονικά δόντια και χέρια και μυαλά.
     Και αφού δεν ήρθε πριν καμιά δεκαριά μέρες το τέλος του κόσμου, λέω να υπερασπιστώ μιαν Αρχή. Όπως όταν περπατάς στην καρδιά της  νύχτας και από ένα σημείο και πέρα αρχίζει και κερδίζει χρόνο το φως. Κερδίζει η ελπίδα χώρο μέσα μου, ίσως και από ανάγκη. Γιατί υπάρχουν όλες αυτές οι άπειρες μικρές στιγμές, για τον καθένα μας, οι ανάσες της ζωής. Αυτές που κάνουν την ζωή να μην είναι μόνο άσπρο ή μαύρο.
     Καινούργια χρονιά και εγώ σου εύχομαι να μην πεινάσεις ποτέ από αγάπη. Εύχομαι επίσης το 2013 να πάψουν να επιπλέουν οι φελλοί. Να αποκτηθεί εκείνο το ειδικό βάρος , που θα τους πετάξει έξω , εδώ μπρος στα μάτια μας. Ανεπιστρεπτί. Εύχομαι ανυπακοή και αμφισβήτιση αλλά όχι άκοπες και λόγια του αέρα. Ζουμερές και ουσιαστικές, για να σπάσουν τα άλατα από τις μπετόν αρμέ νοοτροπίες μας και όχι για να ξαναβολευτούμε σε καινούργιες νιρβάνες πλούσιου παραμυθιού . Ο άνθρωπος έχει τρομερό οπλοστάσιο δύναμης  και ανθεκτικότητας. Δεν υπάρχουν όρια σ΄αυτό που μπορεί να κάνει.Κάτι που με υπομονή δημιουργούμε και με μεράκι χτίζουμε , δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει. Και ούτε άλλο διαλέγω , άλλο θέλω, άλλο εμπιστεύομαι. Αυτά είναι καμώματα της συγκάλυψης και το μάθαμε πια, η συγκάλυψη μυρίζει θάνατο.
Μακάριοι , μοιραίοι και ζηλευτοί .  Και όχι άλλαξε ο Μανολιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.
Μεγάλο το άνοιγμα στο φεγγίτη της σκέψης μας. Να μπει γερά ο χρόνος.





Δημοσιεύθηκε στο vetonews.gr 31/12/2012
http://www.vetonews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=13963%3A2012-12-31-15-37-19&catid=85%3A2012-09-02-10-34-45&Itemid=90

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Το ακορντεόν

 
     Σαν ακορντεόν ανοιγοκλείνει η ζωή και φεύγουνε τα χρόνια. Και δεν έχω δει , ούτε λαχταρήσει ποιό βαθειά κόκκινο ουρανό απ΄αυτό που δέχεται τα αληθινά βιωμένα χρόνια. Αυτά που ξέφυγαν απο τα ιλουστρασιόν και τα photoshop και μείνανε κατάλληλα και αρμονικά ζυγισμένα να προκαλούν τα μέγιστα. Σαν την ρυτιδούλα που αυλακώνει και αναζητά αν όταν της έλεγες πως την αγαπάς , της έλεγες αλήθεια.
     Μια ώρα δεν φθάνει παρά μονάχα για να κεραυνοβοληθείς από την ομορφιά ενός σκέτου ερειπίου. Χιλιάδες ώρες να φτιάξουμε τον κόσμο μας. Ο κόσμος μας όλα αυτά που έχουμε φυλαγμένα μέσα μας. Τα βιβλία, τα αποκόμματα, οι μουσικές, τα σκοτάδια μας, όσα αντικρύσαμε, όσα αποσπασματικά θυμόμαστε και με την φαντασία μας ανασκευάζουμε. Οι αγαπημένοι μας , πανέμορφοι και αγέραστοι απλά και μόνο γιατί τους αγαπήσαμε.
      Η συνολική εικόνα της ζωής μας. Στιγμιότυπα και φωτογραφίες βγαλμένες όχι από το ψηφιακό σύμπαν, αλλά από μια παλιά πολαρόιντ. Εικόνες που όσο και αν τις περάσουμε από ρετούς , θα ''χάνουν'' πάντα κάτι. Θα παραμένουν τσαλακωμένες , αλλοιωμένες και ελαττωματικές και ακριβώς γι΄αυτό αναντικατάστατες.
    Γιορτινές μέρες και ο χρόνος έρχεται ακόμα πιο κοντά. Σχεδόν ακούς την αναπνοή του, σε  συνδιασμό με τα κρακ κρακ των φωτογραφικών μηχανών. Τριγυρνώ μέρες τώρα, χρόνια ανάμεσα σε χριστουγεννιάτικα δέντρα υπερπαραγωγές. Εκατομμύρια pixel φαντασμαγορικής ευτυχίας με προγραμματισμένη περιοδικότητα φωτεινότητας , φθάνουν στην οθόνη μου . Και όσο πιο μεγάλες οι υπερπαραγωγές τόσο περισσότερο  αναπολώ, εκείνο. Έτσι όπως ολοκάθαρα το θυμάμαι. Κοντό , να κονταίνει κι άλλο  όσο εγώ ψήλωνα. Να στέκει καμαρωτό δίπλα στην τηλεόραση, μπροστά από την μπαλκονόπορτα. Με γιρλάντες από βαμβάκι και παιχνίδια από ασημόχαρτο. Με φώτα μεγάλες,  πολύχρωμες , σταθερές λάμπες και όχι αναβοσβηνόμενες ψειρούλες. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο των παιδικών μου αναμνήσεων. Το φέρνει και το παίρνει στον αφρό της , η μνήμη μου.
     Οι μέρες προχωρούν, ο χρόνος κυλά και εσύ θέλεις να τρέξεις προς πάσα κατεύθυνση.  Σου έτυχε τώρα να προσπαθείς να αναστηλώσεις και τόση ιστορία , ακμή και μεγαλείο, να βρεις λύσεις, ν΄αλλάξεις σχήματα .Και  είναι τόσες πολλές  φορές οι στόχοι σαν τους ξακουστούς κούρους, μεγαλειώδεις και άκαμπτοι μέσα στην απραξία τους.
     Τελικά οι γιορτές έρχονται πολλές φορές. Άπειρες συν μια. Μια φορά ξεχωριστή για τον καθένα μας και μια για όλους μαζί. Και εκείνη η μια ξεχωριστή του καθένα είναι σαν τότε που έχει  έρθει η σειρά σου  να πετάξεις πολύ ψηλά , γιατί τα κατάφερες, και φωνάζεις ''απίστετυτο'' . Κάθε φορά φωνάζεις απίστευτο . Πολλά απίστευτα . Και παραμένεις να προκαλείς τα μέγιστα.  Σε μια μοναδική ,  ανεπανάληπτη  και απίστευτη ζωή και ενώ το ακορντεόν ανοιγοκλείνει  ασταμάτητα.




Καλή μας χρονιά.
   




Φωτογραφία από την περιοχή Gretna στην Σκωτία ( Φωτογραφία Scott Heppell Associated Press)


Δημοσιεύθηκε στο aixmi.gr
http://www.aixmi.gr/index.php/akordeonanoigokleineizwhfevgounxronia/

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

Χρόνια πολλά

   

      Δεν έχω φωτογραφία του να σας δείξω. Το θυμάμαι όμως τόσο καθαρά, σαν να το βλέπω τώρα.  Ήταν κοντό. Και κόνταινε περισσότερο όσο εγώ μεγάλωνα. Είχε ξύλινα παιχνιδάκια και γυάλινες πολύχρωμε μπάλες. Είχε γιρλάντες , χρυσόσκονη, είχε και στολίδια από ασημόχαρτο φτιαγμένα. Είχε φώτα μεγάλα και  σταθερά όχι αναβοσβηνόμενες ψειρούλες. Στεκότανε καμαρωτό κάπου κοντά στην τηλεόραση , μπροστά στην μπαλκονόμπορτα και κοιτούσε προς την τραπεζαρία με τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα.
     Τριγυρνώ μέρες τώρα, χρόνια ανάμεσα σε δέντρα υπερπαραγωγές με στολίδια γυαλιστερών προσδοκιών . Με περιοδική  προγραμματισμένη φωτεινότητα ανάλογα με τις τρέχουσες μόδες. Και όλα αυτά με στέλνουν πίσω, στο δέντρο των παιδικών μου αναμνήσεων .
   Από εκεί , σας εύχομαι χρόνια πολλά. Με αγάπη να απολαμβάνετε τους αγαπημένους σας και με δύναμη να ανοίγετε και να δίνετε.

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Βάστα καρδιά μου


     Όταν επιτέλους ο πολυμήχανος Οδυσσέας έφθασε στην χαμένη του Ιθάκη  και αντίκρυσε κατάματα το θέαμα της καταπάτησης των θεμελιωδών της τιμής και της αξιοπρέπειας του, πνίγηκε στην οργή. Μέσα σε δευτερόλεπτα έπνιξε τον θυμό του και μονολόγησε '' Βάστα καρδιά μου'' ( τέτλαθι δή καρδίη) . Εκεί , μέσα σ΄αυτή την δίνη, ανεμοδαρμένος από την θλίψη και τον θυμό, έπρεπε να νικήσει το τελευταίο και πιο μεγάλο εμπόδιο, τον ίδιο του τον πόνο. Αυτές οι νίκες θέλουν σχέδιο και υπομονή. Ζήτησε ν΄ακούσει.
      Ν΄ακούσει την γεύση που ξέχασε. Ν΄ακούσει τον ήχο που αφήνει ο Αύγουστος στον ακάλυπτο με τα ιδρωμένα παράθυρα. Ν ΄ακούσει αυτόν που μένει τελευταίος στο τραπέζι τα μεσημέρια της Κυριακής και παίζει με τ΄αλάτι. Ν΄ακούσει την σιωπή της χειρολαβής στα κρύα χέρια του απολυμένου. Για να ξαναπεί '' Βάστα καρδιά μου '' και να προχωρήσει πιο μέσα.
     Ν΄ ακούσει όσα προσπαθεί να  πει το παιδί του. Αλλά αυτά που λέει το παιδί, όχι αυτά που θα έλεγε ο ίδιος αν ήταν στην θέση του. Να ακούσει να του περιγράφει πως ανακάλυψε τον λαμπερό ήλιο , το δροσερό χορτάρι , την αυγή της κάθε μέρας. Και αφού ακούσει , να καθρεφτίσει στα μάτια του, την αδιαπραγμάτευτη αξία όλων αυτών  που λέει και σκέφτεται και κάνει, το παιδί του. Εκεί δίπλα του , όπως θα το βλέπει να μπαίνει και να βγαίνει στο θαυμαστό κήπο των συναισθημάτων, την ίδια στιγμή να του δείξει να κοιτά και ν ΄αγαπά τους ανοικτούς ορίζοντες. Και ας είναι μια μέρα να του φύγει μέσα σ΄αυτούς. Τα παιδιά είναι πουλιά , δεν είναι για να στέκονται .Να το ακούσει , να το παρακολουθήσει, να το προστατεύσει αθόρυβα και διακριτικά γιατί  ξέρει πως  ''όσο υπάρχει το παιδί , υπάρχει ελπίδα''. Για να ξαναπεί, ''βάστα καρδιά μου'' και να προχωρήσει ακόμα πιο μέσα.
     Ν΄ακούσει τον ήχο της  προσδοκίας που σκοντάφτει  και χάνεται. Του ονείρου που αλλάζει , της φωτογραφίας που παίρνει φως και καίγεται. Ν΄ακούσει το κρακ κρακ στο σφίξιμο της ολοκαίνουργιας ιεραρχίας των αξιών.  Να παραδεχτεί πως μέχρι τώρα δεν ήξερε ν΄ακούει και πως μονάχα μίλαγε. Και πως είχε ξεχάσει να διακρίνει , γιατί είχε συνηθίσει στην θέση της ουσίας την ανοησία. Και πως κάθε φορά που πείναγε σήκωνε το τηλέφωνο και ερχότανε το γεύμα. Αλλά δεν χόρταινε, γιατί είχε χαθεί η χαρά πολύ πριν χαθούν τα λεφτά και το πιάτο ήταν άδειο.
      Τώρα όμως το πιάτο γεμίζει . Γεμίζει από την πείρα του καθενός. Ένα πιάτο  εμπειρίας χωρίς φόβο πως αυτό που θ ΄ακουμπήσει στο πιάτο του ο άλλος συνταξιδευτής, είναι επέμβαση , απειλή . Έτσι κι αλλιώς το τι είναι ο καθένας θα το βρει , όχι στα λόγια αλλά στη πράξη , στο χρέος της κάθε απλής μέρας. Στο μεράκι και στην υπομονή του. Και άντε να αξιώσουν κάτι όταν με υπομονή το δημιουργείς. Αυτά δεν γίνονται.
      Κάπου εκεί ελεύθερος από τα περιττά θα ξεκινάει. Το σχέδιο θα είναι έτοιμο , η Ιθάκη θα προκαλεί , η πιο βαθειά πληγή θα επουλώνεται . Το βήμα θ΄ανοίγει. Τα χέρια πλεγμένα , θα κρατάνε γερά.  Η καρδιά θα  ξέρει  πια πως να βαστάει.



 Φωτογραφία Haselberger Irma
http://www.flickr.com/photos/irmahas/ 

   
      

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

50 χρόνια πριν


Αθήνα Δεκέμβριος 1960

Φωτογραφία Κώστας Μπαλάφας

Αρχείο Μουσείου Μπενάκη.


ΥΓ Πέρα της συναισθηματικής φόρτωσης που φέρνει η φωτογραφία, ας μην ξεχνάμε τι έκανε και που βρισκότανε η ελληνική κοινωνία εκείνη την εποχή. 

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Κομμάτια του παζλ



     Πολλά κομμάτια μικρά, μεγάλα, κατάλληλα, αταίριαστα, ιδανικά. Κομμάτια  σαν ολόκληρα κεφάλαια ενός πολύπλευρου, ατέλειωτου βιβλίου.  Άλλα σύντομα και περιεκτικά , άλλα περιγραφικά.
     Και πάντα ένα που θα πιστέψουμε πως είναι το πιο σπουδαίο απ΄όλα. Από έρωτα γραμμένο συνήθως  αυτό. Κεφάλαια που διαδέχονται το ένα τ΄άλλο με μας να κουραζόμαστε λίγο, αφού τα σενάρια ελαφρώς κάποιες φορές  επαναλαμβάνονται . Αρχίζουν τότε οι αναζητήσεις και οι ενδοσκοπήσεις, για το τι μπορεί να έφταιξε και το σενάριο επαναλήφθηκε. Αναρρωτιόμαστε μήπως μπήκαμε σε λάθος κινηματογραφική αίθουσα και είδαμε λάθος έργο.  Πολλοί σκοτωμοί τριγύρω και δεν τους είχαμε επιλέξει. Το έργο τελειώνει και εμείς αργούμε ν΄αγαπήσουμε αυτό που ζήσαμε και μαζί μ΄αυτό το κομμάτι που καταλάβαμε για τον εαυτό μας. Να πούμε ''τι ωραία που σ΄είχα'' σ΄αυτό που έφυγε. Να πάμε παρακάτω, κάπου αλλού που δεν έχει σκοτωμούς.
     Γιατί πάντα πάμε κάπου. Κάπου που θα μάθουμε και άλλα κομμάτια, ακόμα κι αν σταθούμε στο ίδιο έργο με μια άλλη πια διάθεση . Σαν μια συνάντηση με τον αληθινό χρόνο . Σαν να ανακαλύπτουμε άλλο ένα κομμάτι, για να συμπληρώσει το παζλ, που ας το ομολογήσουμε  μπορεί και να το φτιάχναμε για χρόνια πριν.
     Τριγύρω οι φίλοι. Άλλα σπουδαία κομμάτια. Μ΄αυτούς που θα γελάσουμε, θα μιλήσουμε, θα κλάψουμε, οι ώμοι που θα ακουμπήσουμε σε δύσκολες και όχι μόνο στιγμές. Αυτοί που αν δεν υπήρχαν θ΄άφηναν την ζωή ερημωμένο σπίτι. Τους φίλους που δεν δημιουργήσαμε , αλλά κερδίσαμε. Αυτοί που δεν έγιναν αλλά γεννήθηκαν. Οι άγγελοι που μας ακολουθούν για μια ζωή. Μ΄αυτούς που μπορούμε να καθήσουμε στην σιωπή και να γεμίσουμε . Αφού αυτά που λέμε στην σιωπή έχουν το ζουμί. Και όσο πια καταλαβαίνω όλο και πιο καθαρά, η αληθινή φιλία είναι φάρμακο αντιγήρανσης, ανάβει το μυαλό και τις καρδιές και μας κάνει ελαστικούς στα κόστη.
     Πως να μετρήσεις την φιλία ;  Μετριέται η ευτυχία ; H εποχή μας καμιά φορά το ζητάει. Επιδιώκει μετρήσεις και αποτιμήσεις. Την ενδιαφέρει πολύ η μεταμόρφωση της τραγωδίας, η τεχνιτή αποφυγή του πόνου. Κάτι σαν μια κατάσταση επάρκειας , δίχως ερωτηματικά , χάσματα, αμφιβολίες και ίχνη έλλειψης. Κοντολογίς αποχαύνωση, γλυκερά ροζ συννεφάκια, Της θεληματικής αισιοδοξίας χρώματα. Ακόμα κα ιοι δίδυμοι πύργοι γίνανε γκατζετάκια και αναμνηστικά φλυτζανάκια. Μια επιβεβλημένη θετική σκέψη, που σε οδηγεί πιο εύκολα να δεχθείς πως καμιά απολύτως υποχρέωση δεν έχει η κοινωνία να σε φροντίσει. Υποχρώση έχεις μόνο εσύ για τον εαυτό σου. Μα άνθρωπος γίνεσαι απ΄όλα τα κομμάτια σου, και από αυτά της θλίψης ακόμα περισσότερο. Αντίφαση. Ακόμα ένα κομμάτι του παζλ. Που μπαίνει αυτό άραγε;
     Η διάψευση των προσδοκιών καταφθάνει διαχρονικά με θλίψη. Χιονοστιβάδα κομματιών για το παζλ τότε. Μένουν οι φίλοι να φωτίζουν με τα στιχάκια τους, τους πόνους μας. Και  η ευχή να μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να είναι διαυγής, σαν έναστρος ουρανός και όχι αναγκαστικά και απαραίτητα ευτυχής.


Γλυπτική Nadine Fourre
http://www.equilibrezen.com
   
   

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Αφιερωμένο



Σήμερα το πρωί στο mail  μου έφθασε αυτή η εικόνα, με την κουβέντα ''σου την αφιερώνω για  το ''Η ελπίδα μέσα μας''.
Πιστεύοντας πολύ στους δέκα που θα πάνε στην αντίθετη κατεύθυνση , μερικοί από τους οποίους έχουν βολτάρει για μεγάλη μου τιμή και χαρά  στην σελίδα αυτή, σας την αφιερώνω και εγώ.

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Μείνε να το παλέψουμε



   Σε είδα χθες βράδυ  φορώντας τις πυτζάμες να μιλάς σε αργή κίνηση,  μπροστά από μια κάμερα, με το Skype.  Ψάχνοντας φίλους και γνωστούς, ν΄ακούσεις ένα σ΄αγαπώ και το πως πάει.
Έφυγες λίγους μήνες πριν . Να προλάβεις ν΄αρπάξεις αν έχει μείνει καμιά ευκαιρία, έτσι είπες. 'Ετοιμος δεν ήσουν αλλά αφού σου έτυχε. Έκλεισες γρήγορα εισητήριο , μην μετανιώσεις , πριν το πολυ καταλάβεις. Εγώ έμεινα. Και για μένα και για σένα.
     Κοίτα όμως να το παραδεχτείς. Και πριν φύγεις πολύ καλά δεν ήσουνα.  Κατα βάθος ήθελες να φύγεις , δεν την πολυπίστευες εδώ την φάση. Να παραδεχτείς σε παρακαλώ και το άλλο. 4 -5 χρόνια πριν ξεσπάσει η κρίση,δυσκολευόσουν όχι με τα οικονομικά, εντάξει μ΄αυτά τα κατάφερνες. Με τα συναισθηματικά σου. Δεν τα βόλευες . Με δυσκολία χαιρόσουν . Θυμάσαι ; Είχες αρχίσει το πρωί να δουλεύεις βαριεστημένα, το μεσημέρι ψιλοαδιαφορούσες . Το απόγευμα όλο και έβαζες κάτι παραπάνω  να μην μπεις από νωρίς στο σπίτι, και πέσεις πάνω στα παιδιά και τα δικά τους. Το βράδυ , στα ''ψαγμένα΄΄και πιο  αργά εξαντλημένος.
     Καλύτερα να πω δηλητηριασμένος. Αδιάφορος ; Αρκετά. Τρύπησες και άρχισες να χύνεσαι έξω. Σου έτρωγε σιγά σιγά  τα σωθικά η κατανάλωση. Δεν μέτραγε  τι πίστευες, ούτε ποιός ήσουν. Σημασία είχε τι πίστευαν οι άλλοι για σένα , τι εικόνα τους έδινες. Η εικόνα, η οθόνη, η κάμερα, το μακριά.
     Θα γινότανε αυτό αργά ή γρήγορα , εδώ που τα λέμε. Για τριάντα τόσα χρόνια η Ελλάδα αντάλλαξε την φτώχεια που είχε περάσει έως τότε με την ευχαρίστηση να συμπεριφέρεται σαν να ήταν εύπορη.  Σαν να , όμως . Και ακόμα και τώρα να σου μιλήσω με το χέρι στην καρδιά αντίλογος δεν ορθώθηκε σε αυτό. Γιατί μέχρι ένα βαθμό είναι ανθρώπινο. Είναι βλέπεις και όμορφη η γωνιά μας, είναι ωραία εδώ, μαγικά, έχει ήλιο , θάλασσα , τρώμε και σουβλάκι στ΄όρθιο , πίνουμε και ρακές και σκάμε στα γέλια, ρίχνουμε μανταρίνια και κλαίμε. Τα μπερδέψαμε όμως. Μας έφαγαν οι ψευτοευκολίες. Και μείναμε στην θολούρα μας.
     Γιατί άλλο είναι να απολαμβάνεις πράγματα και άλλο να χαίρεσαι τον εαυτό σου.Και τον εαυτό σου μπορείς να τον χαρείς όταν του δώσεις την ευκαιρία να ξεδιπλωθεί και να γίνει κάτι.  Μέσα από την δουλειά. Δεν σου μιλαώ για προτεσταντικού τύπου ασκητισμό της εργασίας. Σου μιλώ για την ολοκλήρωση που φέρνει η δουλειά στον άνθρωπο. Είμαστε αυτό που είναι τα έργα μας. Για να βρούμε τι αξίζουμε πρέπει να πράξουμε έλεγε ο Γκαίτε. Δεν είμαστε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε ή αυτό που επιδεικνείουμε σαν νεκρό σκηνικό βιτρίνας. Όλους μπορείς να τους ξεγελάσεις, αλλά την τρύπα σου δεν  μπορείς.  Αυτή αν πας να την ξελάσεις , θα σε ρουφήξει. Και σε ρούφηξε.
     Σύμφωνοι, δεν είμαστε  όλοι το ίδιο. Είμασταν όλο και περισσότεροι όμως. Να το παραδεχτείς γιατί από την παραδοχή αρχίζει και η διόρθωση. Και αφήσαμε την πολιτική στους χειρότερους.
     Τώρα πακετάρεις και φεύγεις. Δεν αντέχεις να ζεις εδώ, πήρες μια βαλίτσα πήρες και τα βιβλία του Πετρόπουλου, την μπλούζα της Ελένης  και γυρνάς την γη να βρεις που δεν υπάρχει κρίση , να σταθείς. Φευγάτος. Θυμάσαι ποιόν ονομάζαμε στην σχολή   φευγάτο ; Τον ταξιδευτή, τον αντί, τον ονειροπόλο. Τώρα , ποιόν θα λέμε τώρα φευγάτο; Λίγο πριν φύγεις μου μίλαγες για την πόλωση, τους φασίστες την επικείμενη σύγκρουση. Κι αφού φεύγεις , εσύ και το γαμάτο βιογραφικό σου τότε  ποιά Ελλάδα πάμε να σώσουμε ρε γαμώτο; Αυτή που μπαίνει στο αεροπλάνο και μετακομίζει;
     Σε είδα χθες βράδυ στο Skype. Είχες ένα ποτήρι νερό μπροστά σου και με ρώταγες πως πάει.  Μιλήσαμε περί ανέμων και υδάτων . Στο γλαυκό της σβηστής οθόνης, έκρυψα το πρόσωπο μου στις παλάμες μου και ξέσπασα. Δεν αντέχω να σκορπίζουμε. Μείνε να το παλέψουμε.
     Εγώ θα μείνω ακούς;


Φωτογραφία Isabel Quintanilla

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Ντροπή

Δεν συνηθίζω ποτέ να ασχολούμαι με την επικαιρότητα στην σελίδα αυτή. Ειλικρινά όμως με γέμισε θλίψη και θυμό αυτή η είδηση. Είτε παραιτήθηκε η επιτροπή, το ΔΣ, ή όποιος άλλος. 

Γι΄αυτό και δεν θέλω να φροντίσω καθόλου την αισθητική της παρουσία. ( ακριβώς όπως μου κάθησε και στο στομάχι)



Παραιτήθηκε το ΔΣ του ΕΚΕΒΙ και η Επιτροπή για τη Φιλαναγνωσία

11/12/2012 - 13:51


Το σκάνδαλο της επιλογής βιβλίων για τη Φιλαναγνωσία παρέσυρε στην παραίτησή του το Δ.Σ του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου...
Παραιτήθηκε το ΔΣ του ΕΚΕΒΙ και η Επιτροπή για τη Φιλαναγνωσία
όπως και της Επιτροπής που είχε την ευθύνη για το πρόγραμμα Φιλαναγνωσίας.


Ο υπουργός Πολιτισμού Κώστας Τζαβάρας μετά την αρθρογραφία  του Βήματος (Λώρη Κέζα, Βήμαgazino, 9.12.2012 και Λ. Κουζέλη 19/11/2012 και 27/11/2012 ζήτησε την παραίτησή όλων των μελών του Δ.Σ. του ΕΚΕΒΙ, του Προέδρου κ. Θανάση Βαλτινού, της Διευθύντριας του ΕΚΕΒΙ κ. Κατρίν Βελισσάρη όπως  και της Επιτροπής  για την Φιλαναγνωσία. Προανήγγειλε μάλιστα και έλεγχο για το κατά πόσο αδιάβλητη είναι και η  Επιτροπή Κρατικών Βραβείων Βιβλίων για Παιδιά .


Υπενθυμίζουμε ότι η επιλογή βιβλίων για τη φιλαναγνωσία είχε καταγγελθεί από πολλούς μικρότερους εκδότες ότι ευνοούσε σκανδαλωδώς τις εκδόσεις  Πατάκη, που είχε στον κατάλογο το ¼ περίπου του συνόλου των βιβλίων που θα αγοράζονταν για να ενισχύσουν το πρόγραμμα.


Επελέγησαν συνολικά 498 βιβλία εκ των οποίων τα 33 ανήκουν σε τέσσερα μέλη της επιτροπής. Θέμα δεοντολογικό, ηθικό αλλά και νομικό. Θέμα έχει δημιουργηθεί κυρίως γιατί μερίδα του λέοντος στα επιλεγμένα βιβλία  έχουν οι δύο συγγραφείς μέλη της επιτροπής, Μάνος Κοντολέων και Βαγγέλης Ηλιόπουλος, συνδεδεμένων και των δυο με τον προαναφερθέντα εκδοτικό οίκο.


Το Θέμα είχε απασχολήσει και την Ένωση Ελληνικού Βιβλίου χωρίς όμως να προκύψει κάτι θετικό.


Πηγή: tovima.gr

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Η ελπίδα μέσα μας


 
  Χαμηλός ο ήλιος του Δεκέμβρη. Ψάχνω στο ραδιόφωνο μουσικές ,σταματημένη στο φανάρι της Αλεξάνδρας. Γλυστερή και σιωπηλή η κουρασμένη Αθήνα. Στην πραγματικότητα δεν ψάχνω μουσική, ελπίδα ψάχνω. Ελπίδα σε μια διατύπωση σαφή αλλά και ευρεία . Να πατάει στον ορατό κόσμο , ν΄ανοίγεται σε τούτη την ζωή που ζούμε , αλλά να κρατά ανοιχτή και την δυνατότητα για όλα αυτά που δεν βλέπουμε ακόμα.  Αυτή την ελπίδα είχα ανάγκη για να βγάλω την μέρα, να βγάλω τον καιρό. Πίστη στην ίδια την ζωή. Αυτό είχε ανάγκη ο κάθε πόρος του δέρματος μου.
     Και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ρημαγμένης χώρας;  Δεν μπορεί  θα περάσει. Και θα υπάρξει ένα επόμενο στάδιο. Αν δεν το ελπίσω , δεν θα έχω κίνητρο ούτε μέχρι το περίπτερο να πάω.
     Με εμπιστοσύνη που όμως;
Στο μεταξύ μας ίσως. Έλα όμως που  το να φύγει κανείς και να οικοδομήσει μια άλλη κατάσταση , ν΄αντέξει στα δύσκολα απαιτεί μια εσωτερική δύναμη κάτι σαν ψυχικό  τσαμπουκά τον οποίο ακόμα δεν έχουμε. Μάθαμε να τρώει ο ένας τον άλλο. Αλληλεγγύη, ψυχική δύναμη, ήθος, έχουμε τέτοιες αρετές;  Ίσως τώρα σιγά σιγά ν΄αποκτούμε. Γυρνάμε σαν να είμαστε εγκλωβισμένοι. Κλεισμένοι ερμητικά στον εαυτό μας, ίσως ακόμα να παλεύουμε να ξαναζήσουμε την αυταπάτη. Την αυταπάτη που μας έφερε σ΄αυτή την κατάσταση. Την ίδια ώρα που η συνειδητοποίηση της αυταπάτης είναι και η ελπίδα μας.
     Χρόνια πέρασαν με την  παιδεία μαρμαρωμένη.  Σαν να κόπηκε το νήμα του τι έχει ουσία και ήθος. Σερνόμαστε τώρα σε κάτι άθλιο.Τυραννιόμαστε από διάφορους φελλούς που έχουν λύσσα για χρήμα και εξουσία σε βαθμό εμμονής.   Σαν να βρισκόμαστε στην πιο βαθειά νύχτα. Είμαστε όλοι μουδιασμένοι. Ευνουχισμένοι από την υπερβολική ενοχοποίηση .  Κι όμως πιστεύω στους δέκα που θα πάνε στην άλλη κατεύθυνση, θα αντισταθούν στο να μην ξαναγίνουν τα ίδια λάθη. Σ΄αυτούς τους σημερινούς '' μη δεδομένους'', που δεν βρίσκουν καθρέφτη της εικόνας τους σ΄ αυτό που επικρατεί.
      Αυτή λες να είναι η ελπίδα που ηλεκτρίζει και προκαλεί σκιρτήματα; Ένα άλλο βλέμμα να δεις την ζωή. Να σταθείς, να ακούσεις πιο προσεκτικά , ν΄αντέξεις. Ο περιβάλλον ζόφος να μην σου φανεί αδιαπέραστος. Γιατί έτσι και αλλιώς πάντα υπάρχει άνοιγμα στον τοίχο της απόγνωσης και όχι μόνο ένα. Η ελπίδα δίνει υπόσταση, ουσία σ΄αυτό που συνεχώς εξελίσσεται.
     Μήπως ξεχάσαμε πως η ζωή είναι συνεχώς βαπτιζόμενη στα βάσανα , σε δοκιμασίες και την ίδια στιγμή σε χαρές; Πως ποτέ δεν έχει ούτε το ίδιο χρώμα , ούτε τον ίδιο τόνο; Πως η ελπίδα δεν φυτρώνει εδώ και εκεί , αλλά μέσα μας. Και αυτό θέλει δουλειά.
''Έρχεται πάντα μια στιγμή που τα όντα παύουν να παλεύουν και να διχάζονται και δέχονται τελικά να αγαπήσουν το ένα τ΄άλλο γι΄αυτό που είναι . Πρόκειται για το βασίλειο των ουρανών. '' Τα λόγια του Camus  οδηγούν σ΄αυτό το άλλο βλέμμα και συγκεντρώνουν σε δυό αράδες, το συνεχώς  κάθε φορά με άλλο τρόπο διαφεύγον  παρόν και το διαρκώς  ερχόμενο μέλλον.



φωτογραφία Sylvia Platchy
http://www.sylviaplachy.com
   


Κυριακάτικο και γιορτινό


Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Παραμύθι



    Πόσες χαρές χάθηκαν . πόσες δεν ήρθαν , έτσι που μπερδεύτηκαν τα φυσικά με τ΄αφύσικα στην παιδική μας ηλικία. Και αργότερα που αρχίσαμε να βάζουμε μια τάξη στα λάθη μας, να καταλανβαίνουμε τι είναι θλιβερό και τι χαμένη ζωή, τότε αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι είναι αδύνατο να μετακινήσει κανείς μια ανθρώπινη μοίρα. Σαν να ήταν αυτό το τελευταίο , αγαπημένο μας παραμύθι.




Φωτογραφία Ανν Λου

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Σαν χθες



Σαν χθες έφυγε από κοντά μας το 1990 ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Αφήνοντας εκείνο το '' όσο μπορείς '' να χωράει κι άλλο , κι άλλο , κι άλλο και το να μ΄αγαπάς, ανεκπλήρωτο.

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Διάδρομο ή παράθυρο ;





     Μπορεί και να μην προσέξουν την αλλαγή. Άσπρες , καμπυλωτές δέσμες στα εσωτερικά και λίγες  γκρίζες  μόνες τους στα φρύδια. Δυό γραμμούλες ζικ ζακ δεξιά του ματιού και μια ρυτίδα μόνη στην ρίζα του χαμόγελου. Ανεπαίσθητα πιο γερτοί οι ώμοι. Προστέθηκαν χρόνια. Κι όμως η καρδιά εξακολουθεί να κτυπά σαν τρελλή.
    Γυρνάς στο σπίτι σχεδόν την ίδια πάντα ώρα. Το αυτό και το εκείνο στην αδιασάλευτη τους σειρά. Ποτέ δεν ξεχνάς την σειρά. Τι ασφάλεια και αυτό. Λες να βάλει κανένα καινούργιο τραγούδι ο σταθμός ;  Το μελί φουλάρι σου πάει πολύ . Πλην δεν το πρόσεξε κανείς.
     Καταραμένη ρουτίνα. Από που τρύπωσες και έφτασες παντού.  Την αντιπαθούσες μια ζωή. Ίσως γι΄αυτό  ακόμα και στ΄ αεροπλάνα  διαλέγεις διάδρομο . Να έχεις την δυνατότητα, να σηκωθείς, να πας, να έρθεις, να μην έρθεις. Μαζεύεις όλα τα χαρτιά , τους λογαριασμούς, το τραπέζι, το γραφείο, Αναλογίζεσαι όλα αυτά που έχεις να κάνεις για να είσαι ένας σωστός πολίτης αυτής της υπό κατάρρευσης χώρας σου , ένα σωστό ήμισυ μιας ακόμα ''δεν μπορεί '' , μελλοντικώς υπό κατάρρευσης σχέσης , ε και κάπου εκεί φοβάσαι πως θα καταρρεύσεις και εσύ . Από τεμπελιά ;
     Όχι, όχι δεν φταίει η τεμπελιά που οι σχέσεις επαναλαμβάνονται πολλές φορές στο διάβα του χρόνου με ανείπωτη μονοτονία . Είναι ο φόβος μονολογείς. Ο φόβος στο καινούργιο. Και δεν υπάρχει περισσότερο καινούργιο από το σημερινό που έχεις ήδη αφήσει να παλιώνει. Πόσο θα ήθελες να έχεις την ικανότητα να μαντεύεις ποιό θα είναι το τέλος του κάθε καινούργιου. Αλλά δεν την έχεις και έτσι δεν έχεις το κουράγιο ν΄αναμετρηθείς μαζί του. Αν μονάχα κατόρθωνες να προετοιμαστείς για όλα. Να μην αρνείσαι τίποτα. Ούτε αυτά τ΄άγνωστα που σε φοβίζουν. Τους διαφορετικούς βηματισμούς που δεν καταλαβαίνεις. Θα κατόρθωνες τότε να γνωρίσεις την ανθρώπινη επαφή σ΄όλη την ζωντάνια της και θα έφθανες μέχρι τα βάθη της δικής σου ύπαρξης.
     Γιατί τι νομίζεις πως είναι η ύπαρξη μας;  Ένα μεγάλο ή ένα μικρό δωμάτιο.  Αυτό όμως το δωμάτιο δεν θέλησες να το γνωρίσεις ποτέ. Δεν το τριγύρισες απ΄άκρη σ΄άκρη. Τρελλαινόσουν να  κάθεσαι  οκλαδόν  σε μια γωνιά  και από κει να κοιτάζεις το κάθε καινούργιο να παλιώνει. Απότιστο και αφώτιστο τις περισσότερες φορές. Αφού την αφοσίωση την έκανες να μοιάζει  άλλωτε με φυλακή και άλλωτε με μεγάλη απάτη.
     Αν μπορούσες να κοιτάξεις, έστω για μια φορά τον φόβο χωρίς φόβο δεν θα μετρούσες τότε το ρίσκο σε  προγνωστικά , πιθανότητες και ποσοστά. Θα περπατούσες με βήματα πιο σταθερά , ευέλικτα , αυθόρμητα και ζωντανά. Μια ζωή με φαντασία , σαν ωραία περιπέτεια. Δεν το κάνεις όμως και το ξέρεις. Πολλές φορές γίνεσαι απορριπτικός, επικριτικός ακόμα και εχθρικός. Μέχρι που τα καταφέρνεις να διακόψεις κάθε επαφή , να κλειστείς στον εαυτό σου και να χαθείς στην ουσία,  ολότελα από τους άλλους . Ανεπαίσθητα και τυραννικά, ακριβώς όπως γλύστρησε στην ζωή σου αυτή η καταραμμένη η ρουτίνα. Σαν μια αυτοεκπληρούμενη επιθυμία.
      Σαν να επιμένεις να κρατάς εκείνη την γνωστή σου γωνιά. Να διαλέγεις πάντα διάδρομο και όχι παράθυρο. Έτσι απλά για να πηγαινοέρχεσαι και να νιώθεις πιο ασφαλής.
Χωρίς να καταφέρνεις να καταλάβεις ποτέ , αν το μελί σου φουλάρι το πρόσεξε κανείς όσο και όπως ακριβώς θα ήθελες . Για μια ζωή.
Πλημμυρίζεις από τη μουσική της γιορτής ''Ζήσε μαζί μου στον αέρα , στην φωτιά, στη βροχή.Μας περιμένουν άδειες μέρες , ραγισμένοι ουρανοί'' .
Έτσι όπως μπαίνουν οι στίχοι από το παράθυρο.


φωτογραφία Francois-Marie Banier

http://www.fmbanier.com/
     

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Προσχέδιο ( παράθυρο ή διάδρομο)





    Oι σχέσεις των ανθρώπων επαναλαμβάνονται με ανείπωτη μονοτονία , αποφεύγοντας κάθε φορά να ανανεώνονται. Δεν φταίει μονάχα η τεμπελιά μας γι΄αυτό.
     Φταίει ο φόβος, ο φόβος μας στο καινούργιο. Δεν έχουμε την ικανότητα να μαντέψουμε ποιό θα είναι το τέλος τουκάθε καινούργιου και έτσι δεν έχουμε το κουράγιο ν΄αναμετρηθούμε μαζί του. Αν μονάχα μπρούσαμε να προετοιμαστούμε για όλα . Να μην αρνούμαστε τίποτα, ούτε αυτά τ΄άγνωστα που μας φοβίζουν. Θα κατορθώναμε να γνωρίζαμε την ανθρώπινη επαφή σε όλη την ζωντάνια της και θα φθάναμε στο βάθος της δικής μας ύπαρξης.
     Γιατί τι είναι η ύπαρξη μας ; Ένα μεγάλο η ένα μικρό δωμάτιο. Αυτό ομως το δωμάτιο , δεν το  μάθαμε οι περισσότεροι , δεν το τριγυρίσαμε. Παρά μονάχα επιλέγαμε μια γωνιά του.  Σαν να κρατάμε '' παράθυρο'' ή διάδρομο για να πηγαινοερχόμαστε. Και έτσι να νιώθουμε ασφαλείς.



Φωτογραφία από την παράσταση '' Από το εγώ στο εμείς'' των nomades artcore
     

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Περιφραστική πέτρα



Εκεί που τελειώνουμε εμείς αρχίζει η θάλασσα.

Κική Δημουλά ( από το ποιήμα της  Περιφρστική πέτρα )





Γλυτπτική Nazar Bylik

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Σαν μακροβούτι




     Γεμίσαμε με υποκοριστικά  και αποσιωπητικά. Θαυμάζουμε με πολλά θαυμαστικά. Περιγράφουμε την τρυφερότητα και την ίδια στιγμή δεν είμαστε στάλα τρυφεροί ο ένας με τον άλλον.  Μας είναι δύσκολο. Μας φταίνε πάντα οι άλλοι ,  η Παναγιά, ο Βούδας, ο Χατζιαβάτης, εδώ πολλά αποσιωπητικά. Ξεσκούφωτες τριγυρνούν παντού οι  καταλήξεις σε -ουλα και σε - ακι. Επί σκοπού; άσκοπα; άραγε τι να ελαφρύνουν; Δεν γεμίζουν με καταλήξεις τα κενά.
     Κι όμως η ομορφιά των λέξεων είναι απλή. Λες μια παραφορτωμένη λέξη και φτηναίνει το στόμα σου. Λες μια απλή λέξη και γεμίζει το στόμα σου.  Ένα μόνο ''όχι'' ή ένα μόνο ''ναι'' . Ένα μεγάλο ΄΄ναι΄΄ και ένα μεγάλο ''όχι'', απ΄αυτά που λένε  οι ποιητές, απ΄αυτά που κρίνουν και αλλάζουν την ζωή μας. Απ' αυτά του απόλυτου μεγέθους , της ουσίας και του βάθους, που για να τα πεις δεσμεύεσαι.
     Ξεχάστηκα, εμείς ζούμε στον πλανήτη των μικρών ναι και όχι. Εκεί που δεν τα εννοούμε. Στον πλανήτη  της απάτης, της αυταπάτης. Στα μου σου ξου σου μανταλάκια. Ζούμε περιγραφικά. Περιγράφουμε το φθινόπωρο, το ηλιοβασίλεμα ακόμα και την μυρωδιά του αυγολέμονου.
Όταν σφίγγουν τα δύσκολα, τι να σου κάνει η περιγραφή. Μπορείς ν΄ακουμπήσεις στον διπλανό σου όταν σφίγγουν τα δύσκολα ; Αν δεν τον έχεις τιμήσει ποτέ με την προσοχή σου ;  Πάλι ξεχάστηκα . Τόσες φορές τον διπλανό καλύτερα έχουμε να τον εξαφανίσουμε  από το πεδίο, παρά  ν΄ ακουμπήσουμε πάνω του. Εμείς οι τιμητές της περιγραφής, του ορισμού της τρυφερότητας. Πόσο ψηλά έχουμε τον θυμό μας. Χρήσιμος ο θυμός δεν λέω, αλλά εξαντλείται εύκολα. Άλλα συναισθήματα είναι περισσότερο γόνιμα. Η λύπη, η αγωνία, η στεναχώρια.
     Με τόση μαγκιά και άνεση στην κοινωνικοπολιτική μας εκπροσώπιση μπλεχτήκανε τα συναισθήματα. Αριστερά και δεξιά . Πολύ τσιγάρο και ιδέα και είμαστε ωραίοι τύποι . Για το πως έγινε λαμπόγυαλο εδώ πέρα, τόσα χρόνια τσιμουδιά φυσικά. Τι να σου κάνει και η λύπη , δεν βρήκε χώρο ν΄ανθίσει και γεροντομέστωσε. Να εξετάσει ο καθένας τον εαυτό του βαθειά , να βρει τις ευθύνες του , που τέτοιο παράδειγμα. Έτσι και αλλιώς , έτσι καθιερώθηκε . Να μην πληρώνουμε ισάξια το κόστος της ευθύνης που μας αναλογεί, σ΄αυτό το ρημαδότοπο. Τέτοια τα παραδείγματα. Αλήθεια και η  κατάθλιψη ; άλλοθι και αυτό ;
     Σε πείσμα των καιρών , αγαπώ τους ανθρώπους που δεν φοβούνται να λυπηθούν. Που μεγαλώνουν και ωριμάζουν για να χωρέσουν καλύτερα την θλίψη τους. Υπάρχει άραγε καλύτερος τρόπος να τιμήσεις στην ζωή , αυτό που έφυγε και αυτό που έρχεται; Που παραδέχονται πως δεν τα ξέρουν όλα και δεν παραχώνουν την άγνοια τους σε μια ολέθρια ''καλή διάθεση'' επι παντός. Τους ανθρώπους που προτιμούν μια βαθειά ζωή ,από μια ανούσια και επιφανειακή. Αυτούς που οραματίζονται πράγματα ακόμα και όταν δεν υπάρχουν στην καθημερινότητα τους. Τους δημιουργικούς. Αυτούς που σε όλα αυτά που ζουν προσθέτουν και αυτά που μπορεί η έμπνευση να τους αποκαλύψει . Γιατί η ζωή χωρίς φαντασία είναι στενή και δεν κυλάει.
     Φθινοπωρινό απόγευμα. Χθες άλλη μια βραδιά με φίλους κύλησε για να καταλήξει με ευκολία στη ματαιότητα των πραγμάτων. Αλλά εκεί μέσα στο σπίτι σε περιμένει μια ζεστή αγκαλιά και υπάρχουν άνθρωποι που σε χρειάζονται. Η δυνατότητα επινοείται , δεν δίνεται, ούτε μετριέται επί τις εκατό.  Δεν είναι ποσοστό. Ούτε εκπροσωπείται από φθαρμένους κωδικούς. Γεννιέται μαζί με την ελπίδα, να γίνουμε εμείς πρώτα πρώτα, η αλλαγή που ονειρευόμαστε. Μέχρι τότε ούτε -ουλα , ούτε -ακι. Λέξεις καθαρές , νέτες σκέτες. Με στόχο.Και όταν θαυμάζουμε, ένα θαυμαστικό ή κανένα αρκεί, όλα τ΄άλλα μου φαίνονται ύποπτα.
 Σαν μακροβούτι μοιάζει. Για να δούμε.


Ζωγραφική Samantha French
http://www.samanthafrench.com   



Δημοσιεύθηκε στο vetonews.gr
http://www.vetonews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=13457%3A2012-11-29-13-58-28&catid=85%3A2012-09-02-10-34-45&Itemid=90#.ULeki-hbO9M.facebook

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Σε θαυμαστή συμφωνία





     Oι ίδιες ακριβώς κουβέντες ( παράδειγμα ένας άντρας λέει στην γυναίκα του σ΄αγαπώ) μπορεί να είναι τυχαίες ή εξαίσιες, ανάλογα με τον τρόπο που προφέρονται. Και αυτός ο τρόπος εξαρτάται από το βάθος του χώρου απ΄όπου πηγάζουν.  Και με θαυμαστή συμφωνία θ΄αγγίξουν σ΄αυτόν που ακούει τον ίδιο χώρο. Έτσι εκείνος που ακούει μπορεί να διακρίνει τι αξίζουν αυτά τα λόγια. Αν έχει διαύγεια, δηλαδή αν είναι τυχερός.


 Φωτογραφία Andre Kertez Buenos Aires 1962-67

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Αυτά που μας ενώνουν



     Κάποτε με πιάνει και μετρώ.  Φτιάχνω στο νου μου  λίστες με τα πιο ευφορικά  της χρονιάς . Αφού όλα είναι  ένας κύκλος αποχαιρετισμών και συναντήσεων . Χωρίς undo μονάχα κάποιες φορές με repeat.
Μετράω τις υποσχέσεις που αθέτησα.
Τα θέλω
Τα μπορεί και τα μήπως
Τα γιατί.
     Μετράω   διαδρομές, πλεύσεις, πτώσεις και ακραίες καταστάσεις. Πάντα εκεί  κοντά ρωτώ  '' που το πάω ; μέχρι που θα το φθάσω; Ανεβαίνοντας βουνά εγωισμού , κατακτώντας ψηλές κορφές θυμού  για να φθάσω  στους αιθέρες της αποφασιστικότητας .Να παλέψω  τα κύματα των επιθυμιών , να με ξεβράσουν  στην έρημο της απελπισίας . Μέχρι να αποφασίσω να τα ξαναδώ  όλα από την αρχή. Είναι άραγε η αδρεναλίνη το πιο ευφορικό ; θα δίναμε τα πάντα αρκεί να νιώσουμε έστω και για λίγο ζωντανοί ;
      Μετράω  και τα λόγια μου ,αυτά που είπα και αυτά που δεν είπα . Αν ποτέ τα πω , ίσως, μπορεί αύριο, αν αξίζει, αφού, όποτε, όχι τώρα, δεν βαριέσαι του χρόνου,χρόνο έχουμε. Έχουμε; Μετράω  το χρόνο που περνάει, Ποτέ δεν κατορθώνω  να καταλάβω  αν είμαι στην αρχή, στη μέση, στο τέλος ή ακόμα πιο πέρα και πρέφα δεν πήρα .
Επιτρέφω  ξανά και ξανά το χρόνο εκεί στις στιγμές της μεγάλης μαγείας. Της στιγμιαίας ανατροπής των δεδομένων, της μεγάλης ευφορίας. Είναι η ελευθερία το μεγαλύτερο ευφορικό ; Είναι όμως πάντα  και λίγο αργά, κρύβει και μοναξιά , έχει τρελλό καρδιοχτύπι , κοκκινίζει τα μάγουλα . που και που δεν την θέλεις καθόλου . Άλλωστε σιγά σιγά την μαθαίνεις.
    Μετρώ αυτά που ενώνουν τους ανθρώπους και είναι εκεί που η καρδιά μαλακώνει. Αυτά που τους  κάνουν να είναι μαζί, να σκέφτονται ο ένας τον άλλον, να στηρίζουν ο ένας τον άλλον, να αγαπιούνται, να συγχωρούν, να λένε '' πάμε πάλι απ΄ την αρχή''. Είναι άραγε  η αγάπη το πιο ευφορικό ;
     Και τώρα που το ξαναβλέπω το θέμα, αυτά που ενώνουν τους ανθρώπους ( είναι άραγε η αγάπη το πιο ευφορικό; ) ούτε μετριούνται , ούτε εξηγούνται, ούτε αλλάζουν. Κι ας τα ξεχνάμε και ας προχωράμε αφήνοντας τα πίσω. Στέκονται πάντα εκεί, ακόμα και όταν λέμε αντίο. Ίσως και για να μας κάνουν να τα ψάξουμε και να τ΄αναγνωρίσουμε παρακάτω σαν καινούργια και να μας ξαναγεμίσουν με μια εκ νέου ευφορία.
     Μετράω λοιπόν και ελπίζω να φθάσω μετρώντας και καταγράφοντας σ΄αυτά που λένε πως είναι τα πιο ουσιαστικά και σημαντικά. Αλλά δεν φθάνω. Γιατί αυτά είναι τα μικρά, τ΄ασήμαντα, πολλές φορές και αντιφατικά. Διαφεύγουν το μέτρημα , γιατί από την αρχή είναι φευγαλέα, αδιόρατα , είναι εκεί και δεν τους δίνεις σημασία. Μονάχα όταν τα χάσεις , τα καταλαβαίνεις. Ίσως τα νιώσεις  σ΄εκείνες εκεί τις εκκρεμότητες, τις διαφωνίες αλλά και τις άλλες τις καλά περιφρουρημένες κανονικότητες.
     ''Και όλα τ΄άλλα φήμες και ψευτιές και ανοησίες και στατιστικές.''



Φωτογραφία Diego Lofredo

http://theskunkpot.com/index.php/black-and-white-photo-contest-by-jbw-essence-of-photography/



Δημοσιεύθηκε στο aixmi.gr
http://www.aixmi.gr/index.php/aftapoumasenwnoun/

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Σαβούρα




    Ακόμα και στην Ερμού που μέχρι πρόσφατα καλλωπιζόταν με στεγαστικά δάνεια , ανάμεσα σε κραταιά παλαιοπωλεία με ακριβά κομμάτια , η παλιατσούρα εισβάλλει κυρίαρχη και αμείλικτη . Έρχεται παντοδύναμη , κλιμακωτά , από τα μεγάλα παζάρια της Πειραιώς, και από κάθε αχανές παζάρι , από την κάθε γνωστή μας πια ( άραγε και εσωτερικευμένη; )  σαβούρα που αναζητεί όλο και νέο χώρο να καταλάβει.


''Κάτι μ ΄αρρωσταίνει σ΄αυτή την πολιτεία
και παίρνω σβάρνα τα φαρμακεία ''


Φωτογραφία Ανν Λου

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Αντίο


Νιώθω την απώλεια του Χρόνη Μίσσιου σαν ορφάνια. Ήταν πάρα πολλές οι φορές που στα βιβλία του, στα λόγια του , στην παρουσία του σιωπηλή ή βροντερή, έβλεπα την ζωή όπως ήθελα να την νιώθω και ας έκανε εκείνη, ακριβώς την ίδια στιγμή ό,τι μπορούσε για να την ξεχνώ.

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Κυλάω

   

     Κυλάω.
Ανάμεσα σε μέτρα, σε περικοπές, σε μειώσεις . Ανάμεσα σε ανθρωποκυνηγητά και ρατσιστικά χτυπήματα. Μαζί κυλούν οι σκέψεις και τα λόγια μου.
Φίλοι και γνωστοί χάνουν μέρα με την μέρα σταθερές και δεδομένα. Δεν τους προλαβαίνω. Ούτε τις εξελίξεις προλαβαίνω.
     Κυλάω. Ανάμεσα σ' ένσημα , επιδόματα, ωράρια, μισθούς. Πάντα , όλα και μόνο στα κατώτερα όρια τους.  Και εγώ που νόμιζα πως στην ζωή μου θα κυνηγώ τ' ανώτερα.  Ένας πόλεμος για τα κατώτερα, χωρίς όπλα για τ΄ανώτερα. Κυλάω ανάμεσα σε ανθρώπους που λένε ''κουράστηκα '' και  εννοούν πως τελειώσαν και τα κατώτερα. Και εγώ κουράστηκα, να περνώ κάθε μέρα από το βρώμικο παρκάκι της γειτονιάς μου, με τον σπασμένο κάδο του να είναι το μοναδικό στολίδι του. Κουράστηκα να νιώθω πως ανήκω  σε ουρές για τ΄ανύπαρκτα φάρμακα, τις ανύπαρκτες ευθύνες , τα ναυαγισμένα σχέδια, τα εγκαταλελειμμένα νοσοκομεία , για το κάθε κοινωνικό που αφήνεται στην τύχη της ατυχίας του. Και για το ορφανό  προσωπάκι, που με κοιτά περιμένοντας την πρόνοια μου, αφού  δεν γνώρισε , ό,τι ήταν να γνωρίσει.  Και αντί γι΄αυτό  διαιωνίζω την ατυχία του.
     Κυλάω ανάμεσα στα σκουπίδια που πληθαίνουν μέσα και έξω από τους κάδους και στους ανθρώπους που περιμένουν να περάσει ο παλιατζής για να χωρέσουν στην επόμενη αχρηστία. Ανάμεσα στις επτά ψυχές του  lifestyle που κρατάνε ακόμα δεμένους τους έρωτες μας στα μοδάτα μπαράκια και στα ψαγμένα ταξίδια αναψυχής.Ανάμεσα σ΄αυτούς που θέλουν να έρθουν στα πράγματα.  Όλοι μιλούν την ίδια γλώσσα. Αυτοί που φεύγουν με αυτούς που μένουν και με τους άλλους που θέλουν να έρθουν. Είχα πάντα και μια αλλεργία στο άρωμα εξουσίας , τώρα με τόσο συνωστισμό εκεί πάνω , βγάζω εξανθήματα . Κάποτε μιλούσαμε ατέλειωτες ώρες για τα κίνητρα που λείπουν. Είχαμε τότε κοινά οράματα, που να φανταστώ πως τώρα περισσότερο θα λείπουν τα αντικίνητρα για να κατεβούν από τα συντροφικά καλάμια.
     Κυλάω προς αυτά που πάντα με κέρδιζαν, τα μέσα μου, τα συναισθήματα μου. Να σου πω την αλήθεια, σου εξομολογούμαι πως πάντα αυτά μ΄ενδιέφεραν περισσότερο απ΄όλα. Ακούγομαι σαν εγωίστρια , σαν αδιάφορη; Ναι το παραδέχομαι  δεν θέλω να χάσω ούτε στιγμή, ούτε άνθρωπο. Ούτε και με συνήθισε η ζωή να μου φέρνει τους ανθρώπους κατόπιν παραγγελίας. Ούτε πότε θα μου φύγουν ξέρω. Εδώ κάποιοι φεύγουν και χωρίς αντίο. Δεν μου επιτρέπω την πολυτέλεια να τους χάσω.
Και αν χρειαστεί για να μην τους χάσω να αφήνω απλήρωτα και να χρωστάω , θα το κάνω.
Για τους φίλους μου, για το φεγγάρι που με τρυπάει με την αδιασάλευτη ομορφιά του, για την θάλασσα που έχω μέσα μου, για την ελευθερία μου και για την εκδρομή που σου έταξα και δεν πήγαμε ακόμα,
     Θέλω να δώσω, θέλω να πάρω, θέλω να στηρίξω τους ανθρώπους και όχι μόνο τους δικούς μου. θέλω να τους συγκινήσω, θέλω να τους αφήσω να με συγκινήσουν. Να συνεχίσουμε το ταξίδι.
Κάποιος πάτησε pause.
Στρατιωτάκια ακούνητα, αγέλαστα , μέρα ή νύχτα ;
Νύχτα την βλέπω έρχεται.
Να προλάβω σήμερα να είναι μέρα.Να μην καίω τις αληθινές, βαθειές μου ανάγκες μόλις βγουν στο ελεύθερο αέρα του ελεύθερου πνεύματος. Θέλω σ΄αυτό το σήμερα να ζήσω με θάρρος, με φαντασία, με συμπόνια, με τρυφεράδα ,, με θυμό, με υπομονή, με ποίηση, με χρώματα, με βλέμματα, με εποχές, με γεύσεις, με τέχνες, με αμφιταλαντεύσεις, με αγάπη, με έρωτα, με δημιουργική τρέλλα.
Αυτό ήθελα πάντα , το ομολογώ. Να ζήσω.
     Κυλάω.

Φωτογραφία Sarah Ann Loreth
http://www.flickr.com/photos/likedaffodils/

 

Δημοσιεύθηκε στο ostria.gr http://ostria-gr.blogspot.gr/2012/11/blog-post_1514.html

Δημοσιεύθηκε στις 20/11/2012 στο vetonews.gr
http://www.vetonews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=13296:2012-11-19-20-43-07&catid=85:2012-09-02-10-34-45&Itemid=90


Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Κυριακάτικο



O θυμός και το θυμικό, έχουν κοινή ρίζα την λέξη της αρχαίας ελληνικής  ''θυμός'' δηλαδή ψυχή.




Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Τα μπλουζ της άγριας νιότης



    Σαν γεννηθήκαμε οι 'Ελληνες , θα πρέπει οι μοίρες να είχαν πεταχτεί παραδίπλα. 'Ετσι που μονάχοι μας δεν καταφέραμε τα πρώτα, τα πιο όμορφα και πιο σημαντικά βήματα  στην ζωή μας να  τα ολοκληρώσουμε ποτέ. ΄Ηρθε η επταετία και πάγωσε η εικόνα. Μόλις που είχαμε αρχίσει να πενθούμε την μαύρη πληγή του εμφυλίου . Καρκάδι δεν είχε βγει ακόμα και κλειστήκανε τα παιδιά στο Πολυτεχνείο. Στέγνωσε ένα δάκρυ πριν κυλήσει. Από το 74 και μετά άρχισε ένας άλλος περισσότερο βουβός αλλά εμφύλιος και αυτός.   Μάθαμε να παίζουμε με το στήθος της μάνας, να το δαγκώνουμε και να το πονάμε, να χορταίνουμε και να του γελάμε χαρούμενοι μετά  και όταν ερχόταν η ώρα να το αφήσουμε , να μην μπορούμε να κλάψουμε. Να νιώσουμε την απώλεια , βρε αδερφέ, να τον γευθούμε τον πόνο μέχρι το μεδούλι , να απολαύσουμε την αλλαγή μας και το προχώρημα μας, το μεγάλωμα μας. Μας φόβιζε το προχώρημα, από το στήθος, στο κουτάλι, απο τα στρατιωτάκια στο προστατευμένο δωμάτιο, στην αλάνα με τα βρώμικα γόνατα. Απο το σπίτι στο σχολειό ,απο το σχολειό στο πανεπιστήμιο μακρυά.Mακρυά απο που άραγε ; Δεν θελήσαμε μα και δεν μας άφησαν να ιαθούμε ποτέ και εμείς μόνοι , μα και εμεις σαν Έλληνες. Και μείναμε μικροί , ανώριμοι, ανέτιμοι και ανέντιμοι.Ζήσαμε σε  ξένους παραδείσους . Φοβηθήκαμε. Φοβόμαστε . Μα δεν κατοικήσαμε τον φόβο μας. Έτσι οι μέρες κυλούν μέσα στην άγονη θλίψη και στην παράνοια .
    Στρέφουμε το κεφάλι να μην δούμε την πραγματικότητα και παραμένουμε στο νεκροταφείο ακόμα και όταν έχει φύγει και ο τελευταίος φίλος του νεκρού. Για να γιορτάσουμε την ζωή όμως , πρέπει να αρχίσουμε να κατηφορίζουμε προς το σπίτι.Σκοντάφτοντας στην αρχή και τρεκλίζοντας με το μαύρο περιβραχιόνιο στο χέρι,τα βουρκωμένα μας μάτια να σκάβουν το πρόσωπο μας και να μας μιλούν για την μεγάλη ιστορική αδικία. Εκεί στο σπίτι, θα βρούμε λίγο χρόνο να κατεβάσουμε τον Πλάτωνα απο το ράφι εκεί που τον αφήσαμε να αραχνιάζει και θα ρίξουμε μια ματιά στα τρυπόξυλα που βάλανε νερά τόσα χρόνια. 
   Και αυτή θα είναι η πιο μεγάλη μας λέξη, γιατί παρόλο που είναι νύχτα , θα ξέρουμε πως πίσω από  τα πατζούρια θα φανερωθεί το πρώτο φως.
Θα πούμε , τα πρώτα σ'αγαπώ, δεν θα ξεχάσουμε και θα συνεχίσουμε.  Να ξαναρχίσει ο χρόνος , που έχει κολλήσει τώρα. Είναι πολλά που δεν τα ξέρουμε και κανείς δεν μπορεί να μας τα πει . Μα θα τα βρούμε μονάχοι , σαν με αξιοπρέπεια κοιτάξουμε την ζωή μας.Τον δρόμο μας θα πάρουμε , δεν θα σβηστούμε δα και απο τον χάρτη. Τα μπλουζ της άγριας νιότης που δεν ζήσαμε κτυπούν την πόρτα μας, δεν θ'ανοίξουμε?




Και εσύ χαμένη μου πατρίδα μακρινή...
Και εις αύριον ας τεθούν οι θλίψεις κάτω από τα μπαλκόνια, εκεί  στα πιο αθόρυβα και ταπεινά , εκεί στα μέσα μας.






Φωτογραφία Τάκης Τλούπας
http://takis.tloupas.gr/from/sitemap/products_id/1


Για τους ονειροπόλους


Αφιερωμένο στους βαριά ονειροπόλους που παίρνουν τα σύμπαντα στα χέρια.Καλημέρα μας!

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Η ομάδα


    Θυμόσαστε εκείνο το '' φάτε σκ... κερνάει το κράτος ; ''. Και που δεν το είχαμε δει, σε τοίχους, τοιχαλάκια και σε διάφορα αναχώματα σκέψης. Δείχνει το σύνθημα να επανέρχεται . Ουδείς αρμοδιότερος να το γράψει και να το πει σήμερα ,  όσο ο  έφηβος  και ο νεολαίος . Αφού αυτός όπως δείχνουν τα πράγματα έχει ν΄αντιμετωπίσει σε βάθος χρόνου , το πιο βάρβαρο των βαρβάρων , την αίσθηση δηλαδή πως πολύ πιθανόν να ζήσει χειρότερα από τους γονείς του. Σαν ν΄ ανοίγει ένα χτισμένο παράθυρο.
     Στο σύνθημα , το πιο δύσκολο απ' όλα δείχνει να είναι η λέξη που λείπει. Αυτός ο αόριστος πληθυντικός, μιας ομάδας που προς το παρόν ούτε υφίσταται αλλά ούτε το πλαίσιο καν για να κινηθεί δείχνει να έχει αναπτυχθεί. Ομάδα δεν είμαστε και αυτό πρέπει να το παραδεχθούμε. Αν θέλουμε κάποτε να γίνουμε.
 Ομάδα σημαίνει υποστήριξη.
 Ομάδα σημαίνει  αποδοχή.
 Ομάδα σημαίνει  ελπίδα.
 Ομάδα σημαίνει γνώση.
 Ομάδα όμως δεν γινόμαστε για να φάμε μαζί, ό,τι ο καθένας δεν θέλει να φάει μόνος του. Ομάδα γινόμαστε γιατί προσδοκούμε μια επόμενη , καλύτερη μέρα . Μια ομάδα ριζώνει με την κοινή ελπίδα .  Η πίστη ότι κάτι μπορεί ν΄αλλάξει, γίνεται δύναμη και ορμή.  Η ελπίδα  δεν μπορεί να είναι ποτέ δανεική και έτσι δεν θα την ζητήσει ποτέ κανείς πίσω. Πηγάζει και κυλά από μέσα μας , εμπνέει και εμπνέεται. Δεν μπορείς όμως  να περιμένεις να ελπίσεις , όταν η επόμενη στιγμή μιας νέας προοπτικής μέχρι και τώρα ακόμα , δείχνει σαν κοροιδία. Και όταν οι επιβάλλοντες τα μέτρα , στέκονται εξ αποστάσεως , ψυχρά απέναντι σου , αντί να είναι μαζί σου και να συμπάσχουν ,αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους , σπάζοντας τα δεσμά της διαπλοκής.
     Χύθηκαν και χύνονται τόνοι μελάνι, γέμισαν εκατομμύρια κόλλες χαρτί με την υπερενοχοποίηση μας. Οι φοροδιαφυγάδες, οι τεμπέληδες, οι καλοπερασάκηδες, αυτοί που τώρα καταφέρνουν και δαιμονοποιούν την αλλαγή και περιμένουν τα πάντα από το κράτος.
Έχουν ειπωθεί αυτά τα πράγμτα από δικούς μας , ολόδικους μας αναλύτές ακόμα και  σε ξένα τηλεοπτικά κανάλια . Την ίδια ώρα που σιωπούσαν και όχι φυσικά επειδή αγνοούσαν , για το τι σημαίνει να είσαι άνεργος ή απολυμένος. Πως βιώνεται αυτή η σύγχρονη πραγματικότητα από εμας τους ίδιους , από την υπόλοιπη οικογένεια , τα παιδιά.
     Αυτό λοιπόν δεν είναι ομάδα . Ούτε την ομάδα μπορούμε να την επικαλούμαστε μονάχα όταν την έχουμα ανάγκη και μετά να την ξεχνάμε. Η ομάδα είναι το σύνολο των υποχρεώσεων και των δικαιωμάτων μας. Η ομάδα έχει κανόνες και αυτοκαθορίζεται .Έχει συγκεκριμένο ξεκάθαρο στόχο. Η ομάδα δεν κρατιέται από το άγονο '' κάνε αυτό τώρα, γιατί υπάρχουν και χειρότερα'' .
     Ομάδα είναι να δώσεις το χέρι σ΄αυτόν που μέχρι χθες κοινωνικοποιήθηκε στον ωχαδερφισμό , στον μικρομεσαίο που προσπαθούσε να την βγάλει καθαρή γλιτώνοντας ό,τι μπορούσε απο την εφορία , τον λουφαδόρο του δημοσίου, τον αραχτό , έτσι που να τον τραβήξεις εσύ ο ένας διαφορετικός, να μπει στην ομάδα.  .Όχι απο φιλεσπλαχνία , ούτε από ανιδιοτέλεια, αλλά γιατί είσαι άνθρωπος, και ο άνθρωπος μόνος του είναι μισός και ελλιπής. Εκεί μέσα στην ομάδα, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση πια, θα νιώσει τον εαυτό του ικανό και για καλύτερα πράγματα. Γιατί ας μην γελιόμαστε συλλογικότητα και αυτοπεποίθηση πάνε παρέα.
     Σε ποιό περιβάλλον θα μπορούσαμε να αισθανθούμε σαν ομάδα σήμερα ; Σ΄ αυτό που διστάζεις να μεγαλώσεις τα παιδιά σου , με αξίες , γιατί τρομάζεις πως θα αποτύχουν στην ζωή τους ; Σ΄αυτό της ιδιότυπης ασυλίας που απολαμβάνουν οι πολιτικοί;  Σ΄αυτό που θυσιάζεται η κάθε σκέψη και η κάθε δημιουργικότητα στο βωμό της διεκπεραίωσης της κάθε μέρας;  '' Πως να αποδείξεις ένα νόημα και μια τάξη , εκεί που δεν βλέπεις κανένα; '' γράφει ο Ευγένιος Ιονέσκο στις  '' Καρέκλες '' του .
     Είναι βάρβαρο η λέξη αξιοπρέπεια να μοιάζει πολυτέλεια. Μέχρι λοιπόν να απαιτήσουμε να  πάψουν να μας ενοχοποιούν όλους , ας ευχηθούμε ο ένας στον άλλον κουράγιο. Άλλωστε αυτό το κουράγιο μάζευε πέντε φάρμακα απο δω , δέκα βιβλία απο κει, τόσες ώρες εθελοντική εργασία παρα πέρα. Δίπλα μας ζουν άνθρωποι περήφανοι που δεν έφταιξαν σε τίποτα. Γι΄αυτή την δύσκολη ώρα που περνάμε φταίνε κάποιοι άλλοι που δεν μπορούν να είναι περήφανοι με τίποτα. Αυτό όμως είναι διαφορετικό. Τριγύρω μας υπάρχουν τόσοι και τόσοι απλοί άνθρωποι του μεροκάματου και μιας ζωής γεμάτης δυσκολίες και στερήσεις , που με τεράστια αποθέματα ψυχής και αξιοπρέπειας αντιμετωπίζουν την κάθε μέρα της ζωής τους , χωρίς μεσα τους να φωλιάζουν μίσος.
     Μπορεί πολλά ν΄αγοράζονται και κάπως έτσι να αποδυναμώνονται και να αφοπλίζονται. Δεν εξαγοράζονται όμως όλοι οι άνθρωποι, ούτε οι ψυχές, ούτε οι πεποιθήσεις. Μπορεί η βομβαρδισμοί να έχουν δώσει την θεση τους,  στους  χρηματοοικονομικούς δείκτες και τα βαμπίρ να είναι οι κερδοσκόποι. Αυτοί που αντιστέκονται όμως με την δημιουργικότητα και τα όνειρα τους , στην βαρβαρότητα είναι κομμάτι μας.   Πολλοί  αγωνιστές της καθημερινότητας είναι δίπλα μας, είναι μέλη της ομάδας μας. Μια ματιά σε αυτούς , είναι χίλιες αναμετρήσεις με την πληγωμένη μας αυτοεκτίμηση. Τελικά ομάδα σημαίνει να ξαναβρείς το χαμένο σου  σπίτι. Και εκεί πλέον ν΄ανήκεις.


 Ζωγραφική Τάσος Παυλόπουλος


Αφιέρωμένο στον έφηβο φίλο μου Δημήτρη Σ , που μου θύμισε το ΄΄Φάτε σκ ...κερνάει το κράτος'' και μαζί μ΄αυτό τους κύκλους που κάνει η ζωή.


Δημοσιέυθηκε στο aixmi.gr 14/11/2012
http://www.aixmi.gr/index.php/homada/

 και αναδημοσιεύθηκε  στο vetonews.gr
http://www.vetonews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=13245:2012-11-16-20-55-39&catid=85:2012-09-02-10-34-45&Itemid=90

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Ευτυχείτε



... Ο κος Ζαχαρίας, δεν ξέρω τι κρυφά συμφέροντα είχε κι επέμενε, κάνοντας βαρκούλα τα χέρια του να μπει επάνω η κυρία Φωφώ και να της μάθει μπάνιο δια της λογικής. Κυρία Φωφώ μου, παν σώμα βυθιζόμενο εντός του ύδατος χάνει το βάρος του. Αλλά η κυρία Φωφώ ανέτρεπε τον φυσικό αυτό νόμο, μ΄ένα φυσικότερο :  τον φόβο της, φοβάμαι κύριε Ζαχαρία μου, μην επιμένετε. Ως και αυτή η λέξη φόβος , που βυθιζόμενη οπουδήποτε δεν χάνει το βάρος της, προκαλούσε νέα κυματάκια ευθυμίας στην συντροφιά.
... Κάποια στιγμή μια δύτρια αναδύθη, με τις σταγόνες να κάνουν τατουάζ δροσίας στο δέρμα της με το ενθουσιασμένο χέρι της κάτι να κρατά , μ΄εκείνη σαν  υστερικό συστρεφόμενο κοχύλι να φωνάζει , δείτε βρήκα αστερία , κοιτάξτε τον.
Έλαμπε το εύρημα της στον ήλιο , αιρετικό άστρο . Πλησίασαν αδιάφορα οι άλλοι από γύρω, περιεργάστηκαν για λίγο  τον αστερία, και σε τι χρησιμεύει αυτό το ψάρι ,  ρώτησε με ειρωνική ευγένεια η κυρία Φωφώ. Δεν ξέρετε; Φέρνει μεγάλη ευτυχία σε όποιον το βρει και τον έχει, είπε η ήδη ευτυχισμένη νεαρά και απίθωσε με ευλάβια στην πετσέτα το εύρημα της να στεγνώσει-  έσταζε χαμένο ευτυχές περιβάλλον. Και είδα τότε, όλη την συντροφιά , πλην της κυρίας Φωφώς , να ρίχνεται τις βουτιές , είδα όλους αυτούς που πριν λίγο έπαιζαν ξένοιαστα κολυμπώντας στην ολιγάρκεια να ψάχνουν σαν τρελλοί για αστερίες , για ευτυχία. Περιζήτητη σου λέω.



Κική Δημουλά από την συλλογή Εκτός σχεδίου εκδ Ίκαρος.

Φωτογραφία Κωνσταντίνος Παπαγιανόπουλος

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Θέλω να μην με φοβάσαι



     Θέλω να μην με φοβάσαι, όταν σου μιλώ για τ΄αντίθετα. Όταν στέκομαι απέναντι σου και σου δείχνω την τρύπα που άφησαν , στο διάβα τους οι νεκροί. Θέλω να μην με φοβάσαι όταν σου μιλώ με την καθαρή δική μου συνείδηση και τα εξίσου με τα δικά σου αγνά κίνητρα , για το δικό μου δίκαιο.
     Θέλω να μην με φοβάσαι όταν με λόγια γυμνά, προχωρώ για να σε συναντήσω, αλλά όχι από το δρόμο της κολακείας. Θέλω να μην με φοβάσαι όταν σου μιλώ για τις δικές μου ακλόνητες πεποιθήσεις, για τις συνέπειες που εγώ βλέπω.
     Θέλω να μην με φοβάσαι ότα σου μιλώ για την δική μου πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι πολύπλευρη. Δεν θα είμαστε άλλωστε εμείς που θα αποτιμήσουμε. Δεν προσπαθώ ούτε να σε θιξω , ούτε να σε υποτιμήσω, μιλώ από την πλευρά μου.
     Θέλω να μην με φοβάσαι όταν σου δείχνω τα ομοούσια με τα δικά σου , βάρη μου. Όταν απεγνωσμένα σου ζητώ να με αποδεχθείς σαν εξίσου με σένα πολύτιμο κομμάτι της ίδιας ομάδας. Όταν σου απλώνω το χέρι για αμοιβαία υποστήριξη. Συγκεντρώνομαι στο κέντρο μου, νιώθω ότι έχω  δυνατό πυρήνα και στέλνω ενέργεια σε όλο μου το σώμα. Στην άκρη των δακτύλων μου , ψάχνω τα δικά σου.
     Θέλω  να μην με φοβάσαι όταν προσπαθώ να υπερβώ την απλή δήλωση της θέσης μου, για να σε πλησιάσω. Να καταλάβω καλύτερα τον κόσμο σου, το παρελθόν, το παρόν σου. Όταν  διασχίζω για να βρω την στάση σου από το δικό μου πλαίσιο αναφοράς.
     Θέλω να μην με φοβάσαι όταν διανύω δρόμο , για να καταλάβω την άποψη σου, την εξίσου απολύτως ταιριαστή με σένα, όπως είναι και η δική μου με μένα.  Θέλω να μην με φοβάσαι όταν προσπαθώ να μπω στα παπούτσια σου και να σχηματίσω τα πρώτα μου βήματα φορώντας τα. Πόσο αλήθεια θα ήθελα να έμπαινες και εσύ στα δικά μου.
     Θέλω να μην με φοβάσαι όταν εκτείθομαι. Όταν βγάζω τ΄άπλυτα και τα κουσούρια  μου στην φόρα. Δίνω την μάχη μου. Τρόπος ν΄ ανήκω καθαρά και τίμια είναι . Θέλω να μην με φοβάσαι όταν σου ζητώ να συνδεθούμε. Σε σχέση συνεκτική και αληθινή. Μην με χάνεις  σε παλιά μονοπάτια ,  σε πεθαμένες, διαχωριστικές για φοβισμένους. Ψηλαφώ στα σκοτάδια να βρω συνεκτικότητα. 'Αγνωστη για χρόνια αξία. Κάτι σαν την αξιοπρέπεια. Την αναγνωρίζουμε όπου υπάρχει αλλά ακόμα και άν την περιγράψεις , δεν μπορείς να την μετρήσεις.Θέλω να μην  με φοβάσαι όταν σου ζητώ μια βαθειά ανθρώπινη επαφή. Εκεί που η διαφορετικότητα είναι αξιοποιήσιμη. και η δημιουργικότητα το ζητούμενο.
          Να κρατηθούμε από το γνοιάξιμο. Και  μην μου πεις πως και τώρα νοιαζόμαστε. Γιατί πρέπει πρώτα να έρθει η πείνα να κτυπήσει την δική μας πόρτα, για να πιστέψουμε πως ο απέναντι άστεγος , μας αφορά. Μέσα σ΄ένα κόσμο που τα όρια του γίνονται όλο και περισσότερο σαθρά και εφήμερα, υπάρχεις εσύ , εγώ . Υπάρχουμε εμείς. Είμαστε ομάδα.
     Θέλω να μην με φοβάσαι , γιατί μόνο τότε ίσως μπορέσεις να μου πεις πως μ' αγαπάς. Μιας και η αγάπη είναι και για τους δυό ανάγκη βαθειά και αναλοίωτη.
   

 Ζωγραφική Leonid Afremov
http://www.youtube.com/watch?v=1SrHRc5sDpU

Κάποτε



Κάποτε που η καλοσύνη ήταν γυναίκα
Είχε πέσει μεγάλη πείνα
Κάθονταν οι άνθρωποι κουλουριασμένοι
Πάνω στα κράσπεδα των πεζοδρομίων.
Η καλοσύνη τότε
πούλησε τα κοσμήματα της και τα ακριβά φορέματα
Και άρχισε να τριγυρνά ανάμεσα τους
Μοιράζοντας καρύδια, αμύγδαλα και μέλι.
Μετά από αιώνες ήρθε η κακία και αυτή γυναίκα
Έπεσε πάλι πείνα μα εκείνη δεν πούλησε τίποτα.
Τριγυρνούσε περιπαιχτικά και έδινε μόνο για μεγάλο κέρδος.
Κύλησαν αιώνες, κράτη κοινωνικοποιήθηκαν
περιουσίες κρατικοποιήθηκαν
Τα παιδιά διασκέδαζαν με καρτούν
Η κακία απέκτησε κέρατα
Η καλοσύνη φτερά.

Ποίημα '' Κάποτε'' της Μάρθας Δήμου



  Στην φωτογραφία η Marion Cotiliard

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Κράτα με



    Σε ονειρεύτηκε πολύ πριν σε γνωρίσει.
Ερχόσουν σ΄εκείνη από πολύ μακριά και από το ίδιο μακριά ερχόταν εκείνη σε σένα.
Σε περίμενε. Ακόμα και τότε που νόμιζε πως δεν την αφορούσες, πως δεν ήταν ακόμα έτοιμη ή πως δεν ήταν αυτά γι αυτήν. Αλλά και αργότερα , όταν γνώριζε καλύτερα αλλά φοβόταν. Υπήρξαν φορές που σ΄ένιωσε σαν απειλή. Άγνωστο ακριβώς σε τι.
     Και  να που έφθασες . Έσκασες σαν χρωματιστό , χαρούμενο πυροτέχνημα, στο θόλο τ΄ουρανού μας. Πρώτα σε άκουσε και μετά σε είδε. Στην αρχή μπορούσες μονάχα να αισθάνεσαι, μια βροχή από τα δικά σου πρωτόγνωρα συναισθήματα και ας μην ξεχώριζες ποια  ήταν τα δικά σου και ποια  τα δικά της. Εσύ και εκείνη ένα, τότε.
     Άρχισες να γνωρίζεις τον κόσμο μας, μυρίζοντας το δέρμα της , το στήθος, την ανάσα , τα μαλλιά της . Εκεί ήταν  το σπίτι σου . Ήθελες να σε κοιτά κατάματα. Άρχισες και εσύ να την κοιτάς και να κρατάς το είδωλο της μέσα σου.
Πλησίαζες τον έξω κόσμο, μέσα από τον κτύπο της καρδιάς της.
      Τα ζαρωμένα μικρά χεράκια σου , όταν έσφιγγαν με όλη την δύναμη σου  να κλείσουν το δάχτυλο της , ψιθύρισαν την πρώτη σου λέξη. ''Κράτα με '' . Το γοερό σου , απαρηγόρητο κλάμα πάλι είπε την ίδια λέξη, '' κράτα με΄΄.  Κράτα με να μην πέσω αλλά και κράτα με ,  δηλαδή στήριξε με.  Φοβόσουν. Μ΄ένα φόβο βαθύ και άνισο για το μικροσκοπικό σου μέγεθος.  Φοβόσουν όταν πεινούσες, όταν κρύωνες, όταν άκουγες τους παράξενους και ενοχλητικούς θορύβους μας,  φοβόσουν το δυνατό φως. Φοβόσουν μήπως χαθεί και χαθείς και εσύ μαζί.   Υπήρξαν φορές που δυσκολεύθηκε να διαβάσει τον φόβο σου. Αυτόν τον πιο κοινότυπο από όλους τους φόβους του ανθρώπου, τον φόβο του αφανισμού. Τον πιο συνηθισμένο και την ίδια στιγμή περισσότερο λησμονημένο και κρυφά  απωθημένο, αφού το αντίκρυσμα του πολλές φορές σπέρνει πανικό.
     Ήσουν τόσο δικαιολογημένος. Πόσο διαφορετικά έγιναν όλα για σένα μέσα σε λίγο χρόνο. Γεννήθηκες και άφησες με μια σκουντιά μια ζεστή, γαλήνια , προστατευμένη φωλιά για να μπεις σ΄ένα κόσμο ανίκοιο και μεγάλο  , σαν στόμα μεγάλης φάλαινας.
     Σε ένιωθε , σε καταλάβαινε και γι΄αυτό ακριβώς, ήσουν χωρίς να το ξέρεις απέραντα τυχερός. Μεγάλωνες μέσα στην αγκαλιά της, στα δάκρυα της, στα ξέμπλεκα μαλλιά της . Πόσες και πόσες φορές δεν  είχες αποκοιμηθεί με την παλάμη σου στο μάγουλο της , πάνω στα γόνατα της. Εσύ και εκείνη  ένα, ακόμα τότε. Σ΄έτρεφε.
     Μεγάλωνες και μαζί σου μεγάλωνε και εκείνη για να σε χωρέσει.  Στο δρόμο κατάλαβε πως έπρεπε να ανοίξει για να χωρέσει όλα τα δικά σου και τα δικά της. Ο κόσμος άλλαζε , ο χρόνος  άλλαζε και εσύ ξαναφώναξες ''κράτα με''.
Ήθελε να σε γνωρίσει . Κατάλαβε πως για να σε γνωρίσει και να σε κρατήσει αλλά χωρίς να σε εγκλωβίσει έπρεπε να φθάσει λίγο πιο πάνω και πιο ψηλά . Κάπως καλύτερα να προσαρμοστεί στις ανάγκες σου .  Όσο τα κατάφερνε και τα κατάφερνε γιατί είχε κλείσει σε μυστικό ντουλάπι τον παραπανίσιο εγωισμό,  τόσο ο κόσμος γινότανε φιλικός και ασφαλής , γεμάτος εκπλήξεις και προκλήσεις.
     Ήταν διαθέσιμη. Ήταν εκεί. Ήταν ευλίγιστη σαν το νερό . Έπιανε στον αέρα τις ξυλιασμένες αγωνίες και τους φόβους σου, τα ζέσταινε στην παλάμη της και σου τα επέστρεφε ελαφρότερα και μαλακά. Κοιμόσουν τότε. Κοιμόσουν και μεγάλωνες. Το ήξερε και χαιρόταν, γέμιζε. Είχε μάθει πια να σε κρατά.
     Δυνάμωσαν τα πόδια σου , μεγάλωσαν τα βήματα σου. Ξεκόλλησες. Ήρθε η πρώτη εμπειρία και μετά πολλές πολλές , η μια μετά την άλλη.
 Έμαθες πως όταν πονάς , θα περάσει.
Έμαθες πως η σιωπή δεν είναι τέλος , αλλά στιγμιαία παύση.
Έμαθες πως το αίμα δεν παγώνει ακόμα και όταν κρυώσεις πολύ .
Έμαθες πως έχεις μέσα σου ένα κρυμμένο δυναμό που φορτίζει ξανά και ξανά όσες φορές θέλεις να κρατάς ζεστά την καρδιά και το μυαλό σου.
Έμαθες να την παραβλέπεις αλλά να εξακολουθείς να νιώθεις ασφαλής και ολόκληρος.  Εσύ και ο αληθινός σου εαυτός με σάρκαι και οστά, ταξιδευτής .
     Κράτησες την ανάμνηση  . Και εκείνη κράτησε την ανάμνηση. Τα παχουλά σου πέλματα στα πρώτα τους βήματα,από τον καναπέ στο τραπεζάκι και πίσω πάλυ.Κράτησε την χαρά της γι΄αυτό που είσαι και ας μην το καταλαβαίνει απολύτως. Κράτησε και την ζωή της ψηλά. Έμαθε πως είναι ν΄ αγαπάς , να γεννάς και να μην περιορίζεις. Να μην χρησιμοποιείς για τις δικές σου ανάγκες το γέννημα σου απομακρύνοντας το απ΄αυτό που το ίδιο θέλει.
     Τώρα ακούει τα επιδεξια φτερά σου να σχίζουν τον αέρα. Γυρνά το κεφάλι της και σε κοιτά να πετάς, περήφανα πάνω από γυμνές , πληγωμένες γειτονιές. Ίσως κάπου παρακάτω σε δει άνεργο , να τα φέρνεις βόλτα δύσκολα, να εγκαταλείπεις σταθερές ακόμα και όνειρα. Έχεις όμως  αποθέματα, εφόδια τα νιώθεις , τα γνωρίζεις. Έχεις όλα εκείνα τα υλικά για να διατηρήσεις όλα τα σπλαχνικά σου κίνητρα.  Όσο ανάποδα και αν έρθουν τα πράγματα  , έχεις να δώσεις . Και όποιος έχει να δώσει , αντέχει  να κρατήσει τον άλλο, και όταν χρειαστεί, όσο κόντρα και άν φυσά ο καιρός γνωρίζει και αυτός πως και από που να κρατηθεί. Και είναι αυτό ένα κομμάτι της αληθινής ζωής για τους τυχερούς αλλά και για αυτούς που στέκουν κοντά στους μελλοντικούς τυχερούς.. Για τους ''άτυχους'' , για αυτούς δηλαδή που το δικό τους '' κράτα με '' στάθηκε λιγότερο συναισθηματικά διαθέσιμο τότε, στην ζωή θα συνεχίσουν να το αναζητούν. Μέχρι που κάπως , κάπου να βρεθεί μια ρίζα πιο γερή μέσα τους , μια ρίζα που θα αντέξει και να ακούσει και να πει '' Κράτα με''.


Φωτογραφία Julie Waroquier
http://www.juliedewaroquier.com/
   


Δημοσιεύθηκε στο aixmi.gr 3/11/2012
http://www.aixmi.gr/index.php/krata-me/