Σαν χθες έφυγε από κοντά μας το 1990 ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Αφήνοντας εκείνο το '' όσο μπορείς '' να χωράει κι άλλο , κι άλλο , κι άλλο και το να μ΄αγαπάς, ανεκπλήρωτο.
Προς μεγάλη απογοήτευση των δεσμοφυλάκων μου πάντα δραπέτευα από τις φυλακές που κατασκεύαζα, εκτίοντας μέρος μόνο της ποινής που μου επέβαλα, αναλογιζόμενος κάθε φορά το έλλειμα σωφρονισμού μου.
Καλημέρα Ανν Λου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα μπορούσε να ειπωθεί πιο όμορφα και μεστά...
...μετά τον Andrade και τον Nerunda η επόμενη προσκεκλημένη στη στρογγυλή τράπεζα του οικοδεσπότη ήταν η Δημουλά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρόσεχε
Όταν στρώνεις το τραπέζι
πριν καθίσεις
να ελέγχεις σχολαστικά
την αντικρινή σου καρέκλα
αν είναι γερή μήπως τρίζει
μήπως χαλάρωσαν οι εγκοπές
μήπως φαγώθηκαν οι αρμοί
αν υποσκάπτει το σκελετό
σκουλήκι
γιατί εκείνος που δεν κάθεται
γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο βαρύς
(από το «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως»)
Σπύρος Τ.
Ελπίζω να διάβασες το σχόλιο επάνω στο σχόλιο (σε μια τροχιά)... Εκκωφαντικός ο ήχος της σιωπής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπύρος Τ.
Ο Δραπέτης ( ποίημα του Γιώργου Φακορέλη)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρος μεγάλη απογοήτευση
των δεσμοφυλάκων μου
πάντα δραπέτευα
από τις φυλακές
που κατασκεύαζα,
εκτίοντας μέρος μόνο της ποινής
που μου επέβαλα,
αναλογιζόμενος
κάθε φορά το έλλειμα
σωφρονισμού μου.
Σοφά λόγια έχει αυτό το ποίημα νομίζω.