Σήμερα το πρωί στο mail μου έφθασε αυτή η εικόνα, με την κουβέντα ''σου την αφιερώνω για το ''Η ελπίδα μέσα μας''.
Πιστεύοντας πολύ στους δέκα που θα πάνε στην αντίθετη κατεύθυνση , μερικοί από τους οποίους έχουν βολτάρει για μεγάλη μου τιμή και χαρά στην σελίδα αυτή, σας την αφιερώνω και εγώ.
Είναι τόσα πολλά, μα τόσα πολλά…
ΑπάντησηΔιαγραφήπου η στάθμη του νεροπότηρου ανεβαίνει και πάει. Έπειτα, ξεχνιέμαι, διψάω και πίνω κανά δυό γουλιές απ’ το ποτήρι στα κλεφτά μη τύχει και με πάρουν χαμπάρι, αλλά και πάλι, το ταχτοποιώ στο περβάζι ακριβώς όπως το άφησε η Κυρά του Σπιτιού, έχω βάλει σημάδια. Κλείνω το μάτι μου στη θράκα που σιγοκαίει, ώρα είναι να σου ρίξω κάνα κούτσουρο και σε σένα να καρδαμώσεις, όπου να’ναι θα’ρθει πουντιασμένη πάλι με βρεγμένα τα σοσόνια της απ’ τη δουλειά. Ας είναι καλά θεούλη μου σήμερα, τις προάλλες μεσ’ τη στεναχώρια ήταν, λες να της βάλω και λίγο γλυκό του κουταλιού απ’ τη θειά μου που ξέρω ότι της αρέσει; Σα να την ακούω να ’ρχεται… Ααα ! σφυρίζει ένα γνωστό σκοπό ή πάει το ’χασα εντελώς; Και που το ξέρει αυτό το τραγούδι τάχα μου; Άντε παραμάσχλα με το “Ζητήται Ελπίς” μου να της τρατάρω το γλυκό και να της φέρω τα ζεστά τερλίκια της
Από το ημερολόγιο ενός Πυγολαμπίδου…
και ο δε σκοπός; (Diana Krall - Quiet Nights).
Σπύρος Τ.