Σαν ακορντεόν ανοιγοκλείνει η ζωή και φεύγουνε τα χρόνια. Και δεν έχω δει , ούτε λαχταρήσει ποιό βαθειά κόκκινο ουρανό απ΄αυτό που δέχεται τα αληθινά βιωμένα χρόνια. Αυτά που ξέφυγαν απο τα ιλουστρασιόν και τα photoshop και μείνανε κατάλληλα και αρμονικά ζυγισμένα να προκαλούν τα μέγιστα. Σαν την ρυτιδούλα που αυλακώνει και αναζητά αν όταν της έλεγες πως την αγαπάς , της έλεγες αλήθεια.
Μια ώρα δεν φθάνει παρά μονάχα για να κεραυνοβοληθείς από την ομορφιά ενός σκέτου ερειπίου. Χιλιάδες ώρες να φτιάξουμε τον κόσμο μας. Ο κόσμος μας όλα αυτά που έχουμε φυλαγμένα μέσα μας. Τα βιβλία, τα αποκόμματα, οι μουσικές, τα σκοτάδια μας, όσα αντικρύσαμε, όσα αποσπασματικά θυμόμαστε και με την φαντασία μας ανασκευάζουμε. Οι αγαπημένοι μας , πανέμορφοι και αγέραστοι απλά και μόνο γιατί τους αγαπήσαμε.
Η συνολική εικόνα της ζωής μας. Στιγμιότυπα και φωτογραφίες βγαλμένες όχι από το ψηφιακό σύμπαν, αλλά από μια παλιά πολαρόιντ. Εικόνες που όσο και αν τις περάσουμε από ρετούς , θα ''χάνουν'' πάντα κάτι. Θα παραμένουν τσαλακωμένες , αλλοιωμένες και ελαττωματικές και ακριβώς γι΄αυτό αναντικατάστατες.
Γιορτινές μέρες και ο χρόνος έρχεται ακόμα πιο κοντά. Σχεδόν ακούς την αναπνοή του, σε συνδιασμό με τα κρακ κρακ των φωτογραφικών μηχανών. Τριγυρνώ μέρες τώρα, χρόνια ανάμεσα σε χριστουγεννιάτικα δέντρα υπερπαραγωγές. Εκατομμύρια pixel φαντασμαγορικής ευτυχίας με προγραμματισμένη περιοδικότητα φωτεινότητας , φθάνουν στην οθόνη μου . Και όσο πιο μεγάλες οι υπερπαραγωγές τόσο περισσότερο αναπολώ, εκείνο. Έτσι όπως ολοκάθαρα το θυμάμαι. Κοντό , να κονταίνει κι άλλο όσο εγώ ψήλωνα. Να στέκει καμαρωτό δίπλα στην τηλεόραση, μπροστά από την μπαλκονόπορτα. Με γιρλάντες από βαμβάκι και παιχνίδια από ασημόχαρτο. Με φώτα μεγάλες, πολύχρωμες , σταθερές λάμπες και όχι αναβοσβηνόμενες ψειρούλες. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο των παιδικών μου αναμνήσεων. Το φέρνει και το παίρνει στον αφρό της , η μνήμη μου.
Οι μέρες προχωρούν, ο χρόνος κυλά και εσύ θέλεις να τρέξεις προς πάσα κατεύθυνση. Σου έτυχε τώρα να προσπαθείς να αναστηλώσεις και τόση ιστορία , ακμή και μεγαλείο, να βρεις λύσεις, ν΄αλλάξεις σχήματα .Και είναι τόσες πολλές φορές οι στόχοι σαν τους ξακουστούς κούρους, μεγαλειώδεις και άκαμπτοι μέσα στην απραξία τους.
Τελικά οι γιορτές έρχονται πολλές φορές. Άπειρες συν μια. Μια φορά ξεχωριστή για τον καθένα μας και μια για όλους μαζί. Και εκείνη η μια ξεχωριστή του καθένα είναι σαν τότε που έχει έρθει η σειρά σου να πετάξεις πολύ ψηλά , γιατί τα κατάφερες, και φωνάζεις ''απίστετυτο'' . Κάθε φορά φωνάζεις απίστευτο . Πολλά απίστευτα . Και παραμένεις να προκαλείς τα μέγιστα. Σε μια μοναδική , ανεπανάληπτη και απίστευτη ζωή και ενώ το ακορντεόν ανοιγοκλείνει ασταμάτητα.
Καλή μας χρονιά.
Φωτογραφία από την περιοχή Gretna στην Σκωτία ( Φωτογραφία Scott Heppell Associated Press)
Δημοσιεύθηκε στο aixmi.gr
http://www.aixmi.gr/index.php/akordeonanoigokleineizwhfevgounxronia/
Αναβάτες του παιδικού ονείρου, στροβιλιζόμαστε με το κουρδιστό καρουσέλ από το ίδιο σημείο, ξανά και ξανά. Δε λέμε να κατέβουμε. Πόση μαγεία μέσα στην παιδικότητα, που λησμονούμε, σαν ξεστολίσουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας. "Οι ξακουστοί στόχοι, μεγαλειώδεις και άκαμπτοι μέσα στην απραξία τους". Διαπιστώνεις, μα δε δέχεσαι. Δεν είσαι εσύ αυτή που θα δεχθείς μία τέτοια απραξία. Εμπνέεσαι και παρακινείς για το "απίστευτο", "προκαλώντας τα μέγιστα".
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελειώνει το έτος και αισθάνομαι φοβερή την ανάγκη να σε ευχαριστήσω για το άνοιγμα της πόρτας σου, για τις αποσκευές που μας κάλεσες να φτιάξουμε, για το ταξίδι που μας προσέφερες, για τις μουσικές του ακορντεόν που ακούσαμε μαζί σου.
Χρόνια πολλά και καλά, Αννίτα.
Καλή χρονιά σε όλο τον κόσμο.
Γιούλη
Δεν ξέρω αν υπάρχεθ περισσότερο τρυφερός τρόπος να χαιρετήσεις και μαζί να καλοσορίσεις ένα νέο χρόνο. Μα τι λέω , σε ποιόν μιλώ...σύατήν που προσπαθεί και μας να μας θυμίσει τι έχουμε από χρόνια λησμονήσει. Με λέξεις να σπάσει άλατα και κατεστημένα. Χρόναι πολλά καλή μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΜ
Το Τεφτέρι
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνόψει των χριστουγεννιάτικων διακοπών λίγο πολύ όλοι μας γυρίζουμε στα μέρη μας να δούμε τους δικούς μας και να μας χαρούν και αυτοί, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον στο μεσημεριανό γεύμα. Πρώτη στάση και χωρίς δεύτερη σκέψη, να μαζέψω, να ρουφήξω εωσότου ξεχειλίσει το σώμα μου από το ιαματικό ιώδιο του απέραντου που με ζέση με αγκάλιαζε στα νεανικά μου χρόνια πριν αποφασίσω να ξενιτευτώ. Μπροστά μου η αντανάκλαση του ήλιου στο υγρό στοιχείο και στις πλάτες μου το ιερό άγγιγμα του Ολύμπου. Μόνο όταν διαγράφεις πορείες, εντός και εκτός των συνόρων σου, συνειδητοποιείς το στερητικό σου σύνδρομο στα αρχέγονα κύτταρα σου, κάτι σαν τον κακοποιό που επιστρέφει στο τόπο του εγκλήματος, η επιστροφή του ασώτου υιού στο φλοίσβο των υδάτινων ρυτίδων του. Γίνεται ακόμη πιο έντονη η αίσθηση του χρόνου όταν βρισκόμαστε, ευτυχώς λίγες οι στιγμές για μένα, ως ενδιάμεσος κρίκος ανάμεσα στους γονείς μας και στα παιδιά μας στον ίδιο τόπο, την ίδια στιγμή. Οι πριν και οι μετά, οι μεν μαζεύουν και οι δε ψηλώνουν. Σκηνές απείρου κάλους με στην ασυνεννοησία μεταξύ γιαγιάς και εγγονιού, κανονικό θέατρο παραλόγου που προσφέρει άφθονο γέλιο στο κοινό του. Αλλά και με τις αιφνίδιες σοφίες του παππού στην αναφορά ενός βιβλίου, “όταν αρχίζεις να σκέφτεσαι τότε ξεκινάει η τραγωδία”, σαν βαθειά γρατζουνιά. Έρε γερόλυκε με την διαύγεια σου, μονολογείς…
Γέλασα με την ψυχή μου όταν χρειάστηκε να ανοίξω το χειρόγραφο ευρετήριο τηλεφώνων σε γραφή φαρμακοποιού της γιαγιάς για να βρω ένα νούμερο. Όλα συμπυκνωμένα, δυσανάγνωστα, μουτζούρες απ’ εδώ, σβησίματα απ’ εκεί, πρόσωπα που δεν ζούνε πια και, με άλλους που δεν έχει πάρε-δώσε πλέον, στην ίδια σειρά ο υδραυλικός με την θειά μου, κι άντε βγάλε άκρη.
Μια ακόμη καλή ευκαιρία να ξανασμίξουν οι παλιές παρέες στις γιορτές, να ανταλλάξουν τα νέα τους και μηχανικά ψάχνω στο ευρετήριο του κινητού τηλεφώνου τα πρόσωπα που θέλω να βρω στη γενέτειρα μου. Ήδη είχα επικοινωνήσει με τους κοντινούς μου ανθρώπους και ανέμενα δική τους κλήση για το σημείο και την ώρα που θα συναντιόμασταν με ή χωρίς τις κουνιστές ουρές μας, τα παιδιά μας. Τελικά, με δύο κατάφερα μόνο να βρεθώ για μισή κούπα καφέ κι αυτό με τη ψυχή στο στόμα, όλοι οι υπόλοιποι… εντέχνως εξαφανισμένοι.
Έφτασε η στιγμή της επιστροφής, ευχές, αγκαλιές, φιλιά, πέρασε κι αυτό, λες, κι αφού έχω φορτώσει το τσιγγαναριό μου για ακόμη μια φορά, τα μοναδικά πράγματα που κλώθουν το ζαλισμένο μυαλό μου και προσπαθώ επίμονα να αποβάλω ως το τέλος της διαδρομής είναι το Τεφτέρι της μάνας και τα στυφά Λεμόνια του μανάβη…
Σπύρος Τ.
Ηχώ Ήχου
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ το χάρηκα όταν χθες σε είδα στο σταθμό, εκεί στη χώρα της καρβουνόσκονης, πραγματικό βάλσαμο, είχες καιρό να περάσεις, δεν ξεχνάς τον τόπο εδώ, μου απάντησες. Βρε παιδάκι μου πως το καταφέρνεις και τρέχεις έτσι πάνω-κάτω, σε ρώτησα όταν ειδωθήκαμε, ανασήκωσες ελαφριά τον δεξιό σου ώμο και χαμογελαστά απέφυγες την απάντηση, δώρο του Αίολου, σκέφτηκα. Στον ολιγόλεπτο διάλογο μας, έλεγες κι έλεγες, κάτι για ανατομία σώματος, κάτι για θεραπευτική αγωγή, κάτι για τα παιδιά, κάτι για την αισιοδοξία, από ένα σημείο και μετά σε “έχασα”, ένα ελαφρύ άρωμα βανίλιας με μπέρδεψε ακόμη περισσότερο. Σαν γνωστά μου φανήκαν αυτά που έλεγες, αλλά δεν θυμόμουν από πού, δεν ήθελα να σε διακόψω, τα ’λεγες και ξεφούσκωνε ο ασκός σου. Μιλούσες, μιλούσες γρήγορα, ο χρόνος μας λιγοστός, προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στις κουβέντες σου, φυσούσε κιόλας κι άκουγα μόνο την ηχώ τους. Το τραίνο σου έφευγε σε τρία λεπτά είπε το μεγάφωνο, υποσχέθηκες να ξαναπεράσεις κι επιβιβάστηκες. Ο σταθμάρχης έκανε σινιάλο στον οδηγό και εγώ θυμήθηκα που τα είχα ξανακούσει για την “καρδιά”.
Σπύρος Τ.
αχα! που ήσουν χθες?
Διαγραφή...στη καρδιά του κάρβουνου και των φουγάρων...εκεί που παράγουν φως και οι κάτοικοι παραμένουν στο σκοτάδια ακόμη και με τα κείμενα σου...!
ΔιαγραφήΣπύρος Τ.
Χρόνια πολλά και καλή χρονιά. Με την ευχή να συννενοηθούμε όχι κατ΄ανάγκη με ευκολία , αλλά τουλάχιστον σε ένα περιβάλλον κατάλληλο για αντιπαραθέσεις αλλά επικοδομοιτικές. Γιατί χωρίς συννενόηση, άκρη δεν έχει ο ουρανός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιχάλης
Καλή χρονιά Αννίτα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαναγιώτης Φ