Χρόνια σας πολλά γεμάτα υγεία και αγάπη . Εύχομαι την περίοδο της μεγάλης δημιουργικότητας που διανύετε να την συνεχίσετε προς κέρδος όλων μας. Με αγάπη και εκτίμηση Π. Κυριακίδης
Να ονειρεύομαι ή να συμβιβάζομαι; (μουσικό παραμυθόδραμα)
Από μικρή μου το έλεγαν και με παρακινούσαν να φτιάξω κι άλλα, κι άλλα με τα χέρια μου. “Έχεις δώρο θεού”, θυμάμαι την μάνα μου να μου λέει χαμογελαστή και να μου φέρνει όλο και περισσότερα νήματα για να πλέξω πολύχρωμες κούκλες στις φιλενάδες μου, ζεστές κάλτσες για τον αδερφό μου και την θεία μου, μαξιλάρια για το σκοτεινό μας σαλονάκι και λεπτεπίλεπτα σεμεδάκια για τα άπειρα τραπεζάκια του σπιτιού μας. Τα χρόνια πέρασαν και εγώ μεγαλώνοντας συνέχιζα να πλέκω με τα νήματα μου και να πλέκομαι στους αραχνοΰφαντους ιστούς μου. Κάποια στιγμή βρεθήκαμε στη Ξάνθη για να επισκεφτούμε τον αδελφό του πατέρα μου που προσφάτως είχε μετακομίσει εκεί με την οικογένεια του, με μιάς με θάμπωσε η ομορφιά της Παλαιάς Πόλης, τα ανηφορικά πλακόστρωτα δρομάκια και η τυχαία συνάντηση με μια μορφή γυναίκας που ήταν ολόσωμα ντυμένη με ένα μαύρο σεντόνι, μπορούσα να διακρίνω μόνο τα μάτια της, εκείνη τη ζεστή ματιά της γεμάτη θλίψη, μέσα από ένα τούλι που κάλυπτε το πρόσωπο της. “Μην την κοιτάς κόρη μου, δεν κάνει”, ήταν οι λέξεις της μάνας μου για να επανέλθω άτσαλα στη πραγματικότητα μου, ήθελα να τη ρωτήσω γιατί είναι έτσι ντυμένη, πως λέγεται το ρούχο που φοράει αυτή η γυναίκα αλλά ο τόνος της φωνής της δεν μου το επέτρεπε, μέσα μου όμως είχε χαραχτεί ποιο θα ήταν το επόμενο μου αραβούργημα. Όταν με το καλό γυρίσαμε στη πόλη μας, κλείστηκα στο δωμάτιο μου και άρχισα να πλέκω με το τσιγκελάκι μου αυτό που με περιτριγύριζε στο μυαλό μου, είχε βραδιάσει για τα καλά όταν είχα τελειώσει το πιο δύσκολο και το πιο πετυχημένο έργο τέχνης για το πρόσωπο μου. Έκοψα την μαξιλαροθήκη μου, έραψα με περισσή χαρά επάνω της το χειροποίητο τούλι μου και το δοκίμασα μπροστά στο καθρέπτη μου. Μόλις αντίκρισα τον εαυτό μου ευθύς το τράβηξα βίαια και το έκανα χίλια κομμάτια με το αγαπημένο μου ψαλιδάκι του κεντήματος. Δεν ξανάπιασα από τότε τα σύνεργα του εγκλήματος μου, πολύ αργότερα, φοιτήτρια πλέον, έμαθα για την μπούρκα και την έννοια της. Σήμερα, Μάνα και εγώ, διστάζω να μιλήσω στα παιδιά μου για το “δώρο” που είχα κάποτε στα χέρια μου για το συμβάν που βίωσα στη παιδική μου ηλικία, ακόμη και να το αφηγηθώ σαν ένα παραμύθι, αν και στα παραμύθια εμείς είμαστε που φτιάχνουμε το τέλος… ένα τέλος και μια αρχή για το επόμενο…
Μόλις μίλησα με ένα αδερφικό φίλο και εντελώς συμπτωματικά η σύντροφος του ετοιμάζει σκίτσα για την έκδοση ενός παραμυθιού με θέμα την συνύπαρξη ενός σκαντζόχοιρου, μιας πεταλούδας και του φόβου. Με την ελπίδα σύντομα να το διαβάσω… ακόμη και με την Μονάκριβη μου! Χρόνια Πολλά, Χρόνια Γεμάτα με αγαπημένα παραμύθια, σαν ανεξίτηλα τατουάζ του (άνευ τίτλου) λευκοφορεμένου χαμόγελου σου. Σπύρος Τ.
Άλλο εννοούσα...αυτά συμβαίνουν όταν τα λαμπιόνια βραχυκυκλώνουν στο "ελευθέρας" και το αραχνοΰφαντο τούλι στο πρόσωπο μειώνει το φωτισμό και το πεδίο της φωτογραφικής μηχανης!!!
Χρόνια σας πολλά γεμάτα υγεία και αγάπη . Εύχομαι την περίοδο της μεγάλης δημιουργικότητας που διανύετε να την συνεχίσετε προς κέρδος όλων μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε αγάπη και εκτίμηση
Π. Κυριακίδης
Να ονειρεύομαι ή να συμβιβάζομαι;
ΑπάντησηΔιαγραφή(μουσικό παραμυθόδραμα)
Από μικρή μου το έλεγαν και με παρακινούσαν να φτιάξω κι άλλα, κι άλλα με τα χέρια μου. “Έχεις δώρο θεού”, θυμάμαι την μάνα μου να μου λέει χαμογελαστή και να μου φέρνει όλο και περισσότερα νήματα για να πλέξω πολύχρωμες κούκλες στις φιλενάδες μου, ζεστές κάλτσες για τον αδερφό μου και την θεία μου, μαξιλάρια για το σκοτεινό μας σαλονάκι και λεπτεπίλεπτα σεμεδάκια για τα άπειρα τραπεζάκια του σπιτιού μας.
Τα χρόνια πέρασαν και εγώ μεγαλώνοντας συνέχιζα να πλέκω με τα νήματα μου και να πλέκομαι στους αραχνοΰφαντους ιστούς μου. Κάποια στιγμή βρεθήκαμε στη Ξάνθη για να επισκεφτούμε τον αδελφό του πατέρα μου που προσφάτως είχε μετακομίσει εκεί με την οικογένεια του, με μιάς με θάμπωσε η ομορφιά της Παλαιάς Πόλης, τα ανηφορικά πλακόστρωτα δρομάκια και η τυχαία συνάντηση με μια μορφή γυναίκας που ήταν ολόσωμα ντυμένη με ένα μαύρο σεντόνι, μπορούσα να διακρίνω μόνο τα μάτια της, εκείνη τη ζεστή ματιά της γεμάτη θλίψη, μέσα από ένα τούλι που κάλυπτε το πρόσωπο της. “Μην την κοιτάς κόρη μου, δεν κάνει”, ήταν οι λέξεις της μάνας μου για να επανέλθω άτσαλα στη πραγματικότητα μου, ήθελα να τη ρωτήσω γιατί είναι έτσι ντυμένη, πως λέγεται το ρούχο που φοράει αυτή η γυναίκα αλλά ο τόνος της φωνής της δεν μου το επέτρεπε, μέσα μου όμως είχε χαραχτεί ποιο θα ήταν το επόμενο μου αραβούργημα. Όταν με το καλό γυρίσαμε στη πόλη μας, κλείστηκα στο δωμάτιο μου και άρχισα να πλέκω με το τσιγκελάκι μου αυτό που με περιτριγύριζε στο μυαλό μου, είχε βραδιάσει για τα καλά όταν είχα τελειώσει το πιο δύσκολο και το πιο πετυχημένο έργο τέχνης για το πρόσωπο μου. Έκοψα την μαξιλαροθήκη μου, έραψα με περισσή χαρά επάνω της το χειροποίητο τούλι μου και το δοκίμασα μπροστά στο καθρέπτη μου. Μόλις αντίκρισα τον εαυτό μου ευθύς το τράβηξα βίαια και το έκανα χίλια κομμάτια με το αγαπημένο μου ψαλιδάκι του κεντήματος.
Δεν ξανάπιασα από τότε τα σύνεργα του εγκλήματος μου, πολύ αργότερα, φοιτήτρια πλέον, έμαθα για την μπούρκα και την έννοια της. Σήμερα, Μάνα και εγώ, διστάζω να μιλήσω στα παιδιά μου για το “δώρο” που είχα κάποτε στα χέρια μου για το συμβάν που βίωσα στη παιδική μου ηλικία, ακόμη και να το αφηγηθώ σαν ένα παραμύθι, αν και στα παραμύθια εμείς είμαστε που φτιάχνουμε το τέλος… ένα τέλος και μια αρχή για το επόμενο…
Μόλις μίλησα με ένα αδερφικό φίλο και εντελώς συμπτωματικά η σύντροφος του ετοιμάζει σκίτσα για την έκδοση ενός παραμυθιού με θέμα την συνύπαρξη ενός σκαντζόχοιρου, μιας πεταλούδας και του φόβου. Με την ελπίδα σύντομα να το διαβάσω… ακόμη και με την Μονάκριβη μου!
Χρόνια Πολλά, Χρόνια Γεμάτα με αγαπημένα παραμύθια, σαν ανεξίτηλα τατουάζ του (άνευ τίτλου) λευκοφορεμένου χαμόγελου σου.
Σπύρος Τ.
Είναι τόσο όμορφο το παραμυθόδραμα αγαπητέ μου φίλε. Με εντυπωσίασε. Να ονειρευόμαστε λέω και να συμβιβάζουμε, χωρίς να συμβιβαζόμαστε όμως.
ΔιαγραφήΒγάλε με έξω από την μπούρκα...ασφυκτιώ
ΔιαγραφήΣπύρος Τ.
Μα όσο και αν θέλω πρέπει να εμπιστευθείς τον εαυτό σου! Εγώ σου είπα και πιστεύω και περιμένω.
ΔιαγραφήΆλλο εννοούσα...αυτά συμβαίνουν όταν τα λαμπιόνια βραχυκυκλώνουν στο "ελευθέρας" και το αραχνοΰφαντο τούλι στο πρόσωπο μειώνει το φωτισμό και το πεδίο της φωτογραφικής μηχανης!!!
ΔιαγραφήΣπύρος Τ.
Αγαπημένη Ανν Λου μου εύχομαι να είμαι καλά για να σε διαβάζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΜ
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τις ευχές σας . Είναι αυτές που με τυλίγουν μέσα στην μαγεία της αγάπης και μουλιάζουν τις σκέψεις μου στην αγάπη.
ΑπάντησηΔιαγραφή