Μπορεί και να μην προσέξουν την αλλαγή. Άσπρες , καμπυλωτές δέσμες στα εσωτερικά και λίγες γκρίζες μόνες τους στα φρύδια. Δυό γραμμούλες ζικ ζακ δεξιά του ματιού και μια ρυτίδα μόνη στην ρίζα του χαμόγελου. Ανεπαίσθητα πιο γερτοί οι ώμοι. Προστέθηκαν χρόνια. Κι όμως η καρδιά εξακολουθεί να κτυπά σαν τρελλή.
Γυρνάς στο σπίτι σχεδόν την ίδια πάντα ώρα. Το αυτό και το εκείνο στην αδιασάλευτη τους σειρά. Ποτέ δεν ξεχνάς την σειρά. Τι ασφάλεια και αυτό. Λες να βάλει κανένα καινούργιο τραγούδι ο σταθμός ; Το μελί φουλάρι σου πάει πολύ . Πλην δεν το πρόσεξε κανείς.
Καταραμένη ρουτίνα. Από που τρύπωσες και έφτασες παντού. Την αντιπαθούσες μια ζωή. Ίσως γι΄αυτό ακόμα και στ΄ αεροπλάνα διαλέγεις διάδρομο . Να έχεις την δυνατότητα, να σηκωθείς, να πας, να έρθεις, να μην έρθεις. Μαζεύεις όλα τα χαρτιά , τους λογαριασμούς, το τραπέζι, το γραφείο, Αναλογίζεσαι όλα αυτά που έχεις να κάνεις για να είσαι ένας σωστός πολίτης αυτής της υπό κατάρρευσης χώρας σου , ένα σωστό ήμισυ μιας ακόμα ''δεν μπορεί '' , μελλοντικώς υπό κατάρρευσης σχέσης , ε και κάπου εκεί φοβάσαι πως θα καταρρεύσεις και εσύ . Από τεμπελιά ;
Όχι, όχι δεν φταίει η τεμπελιά που οι σχέσεις επαναλαμβάνονται πολλές φορές στο διάβα του χρόνου με ανείπωτη μονοτονία . Είναι ο φόβος μονολογείς. Ο φόβος στο καινούργιο. Και δεν υπάρχει περισσότερο καινούργιο από το σημερινό που έχεις ήδη αφήσει να παλιώνει. Πόσο θα ήθελες να έχεις την ικανότητα να μαντεύεις ποιό θα είναι το τέλος του κάθε καινούργιου. Αλλά δεν την έχεις και έτσι δεν έχεις το κουράγιο ν΄αναμετρηθείς μαζί του. Αν μονάχα κατόρθωνες να προετοιμαστείς για όλα. Να μην αρνείσαι τίποτα. Ούτε αυτά τ΄άγνωστα που σε φοβίζουν. Τους διαφορετικούς βηματισμούς που δεν καταλαβαίνεις. Θα κατόρθωνες τότε να γνωρίσεις την ανθρώπινη επαφή σ΄όλη την ζωντάνια της και θα έφθανες μέχρι τα βάθη της δικής σου ύπαρξης.
Γιατί τι νομίζεις πως είναι η ύπαρξη μας; Ένα μεγάλο ή ένα μικρό δωμάτιο. Αυτό όμως το δωμάτιο δεν θέλησες να το γνωρίσεις ποτέ. Δεν το τριγύρισες απ΄άκρη σ΄άκρη. Τρελλαινόσουν να κάθεσαι οκλαδόν σε μια γωνιά και από κει να κοιτάζεις το κάθε καινούργιο να παλιώνει. Απότιστο και αφώτιστο τις περισσότερες φορές. Αφού την αφοσίωση την έκανες να μοιάζει άλλωτε με φυλακή και άλλωτε με μεγάλη απάτη.
Αν μπορούσες να κοιτάξεις, έστω για μια φορά τον φόβο χωρίς φόβο δεν θα μετρούσες τότε το ρίσκο σε προγνωστικά , πιθανότητες και ποσοστά. Θα περπατούσες με βήματα πιο σταθερά , ευέλικτα , αυθόρμητα και ζωντανά. Μια ζωή με φαντασία , σαν ωραία περιπέτεια. Δεν το κάνεις όμως και το ξέρεις. Πολλές φορές γίνεσαι απορριπτικός, επικριτικός ακόμα και εχθρικός. Μέχρι που τα καταφέρνεις να διακόψεις κάθε επαφή , να κλειστείς στον εαυτό σου και να χαθείς στην ουσία, ολότελα από τους άλλους . Ανεπαίσθητα και τυραννικά, ακριβώς όπως γλύστρησε στην ζωή σου αυτή η καταραμμένη η ρουτίνα. Σαν μια αυτοεκπληρούμενη επιθυμία.
Σαν να επιμένεις να κρατάς εκείνη την γνωστή σου γωνιά. Να διαλέγεις πάντα διάδρομο και όχι παράθυρο. Έτσι απλά για να πηγαινοέρχεσαι και να νιώθεις πιο ασφαλής.
Χωρίς να καταφέρνεις να καταλάβεις ποτέ , αν το μελί σου φουλάρι το πρόσεξε κανείς όσο και όπως ακριβώς θα ήθελες . Για μια ζωή.
Πλημμυρίζεις από τη μουσική της γιορτής ''Ζήσε μαζί μου στον αέρα , στην φωτιά, στη βροχή.Μας περιμένουν άδειες μέρες , ραγισμένοι ουρανοί'' .
Έτσι όπως μπαίνουν οι στίχοι από το παράθυρο.
φωτογραφία Francois-Marie Banier
http://www.fmbanier.com/
Πομπός και Δεκτής.. (μέρος α')
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιχειρώ μια προσπάθεια να παντρέψω τις σκέψεις με τα κείμενα (παράθυρο...,φυγές..., δίνω..., ταγκό...), μάλλον για εκκολαπτόμενο μπακαλο-αλχημιστή μου μοιάζω τώρα δα!!! δεν ανήκω στο χώρο της Συγγραφής ή έντεχνης Γραφής, δραστηριοποιούμαι στη Σφαίρα των Τεχνών, δύσκολα σε προλαβαίνω στα κείμενα και, εκ των προτέρων ευελπιστώ, με συμπάθεια να δεις το όποιο αποτέλεσμα προκύψει. Χαμογελώ στη πρόκληση σου και σηκώνω το λευκό γάντι παρόλα αυτά.
Ένα ακόμα ταγκό με τις σκιές μου ξεκίνησε και πάλι εδώ και καμπόσες μέρες. Η περιοδικότητα αυτή είναι πόνος ψυχής, προσπαθώ να μιλήσω για αυτό και τα χείλη μου σφραγίζουν, φωνάζω για βοήθεια και δεν μπορώ να αρθρώσω ούτε ένα φωνήεν, φαντάσματα που σέρνονται αργά πέρα δώθε δημιουργώντας ομίχλη στο μυαλό μου… I ’ve got you under my skin μου ψιθυρίζουν τα μικρά μου μαύρα ηχεία του υπολογιστή μου, θα μπορούσαν να ήταν και μάτια… χαμογελώ στην τυχαία μεταφορά…
Το πότε άρχισε δεν παίζει και κάποιο ρολό, ίσως και να παίζει, αλλά… και τι μ’ αυτό; Οι νύχτες μικραίνουν, ο ύπνος λίγος και ανυπόμονα καρτερώ το ξύπνημα μου, ποιό απ’ όλα άραγε; Όλα είναι τόσο βαρετά, η έλλειψη βασικών προσώπων στην ζωή μου με τρελαίνει, η επιλογή είναι δικαίωμα μου και η επιβολή άλλων με οδηγεί στην απομόνωση. Αναζητώ άγνωστα πρόσωπα για να εξομολογηθώ, για ανθρώπους και καταστάσεις, συχνά όμως, το ταλέντο μου με κατευθύνει σε νέα αδιέξοδα. Προσπαθώ να το κρύψω αλλά ο καλικάντζαρος στο κεφάλι μου με προλαβαίνει, η αλαζονική ματαιοδοξία τους μου δημιουργεί ένα είδος αλλεργίας, ιδιαιτέρα στο άκουσμα του συμπερασματικού και τόσο δημοφιλούς «σε καταλαβαίνω», η φωνή (ρέψιμο) του εσωτερικού μου συγκάτοικου μου ισοπεδώνει τα πάντα. Έχω γίνει μισάνθρωπος άραγε, με τίποτα δεν ενθουσιάζομαι πλέον, πρόσωπα μπαίνουν και βγαίνουν, άνθρωποι έρχονται και φεύγουν στην ζωή μου… ίσως και να μπήκα στην διαδικασία της απομυθοποίησης, ίσως, ίσως… βαρετοί και επαναλαμβανόμενοι διάλογοι, που χάνουν και την παραμικρή σημασία τους μετά την δεύτερη αναπαραγωγή τους, παρόλα αυτά με κυνηγούν όπου και να κρυφτώ… ένα μειδίαμα, μικρή αλλά αναγκαία ανταμοιβή για τον καταραμένο, μου χαϊδεύει τον αυτοσαρκασμό μου… εγώ και εκείνος, εγώ και αυτός, εγώ και ο εαυτός μου…
Όλα αυτά με ζαλίζουν, με αποσυντονίζουν, ένας βρικόλακας έχει εγκατασταθεί μέσα μου, τρέφεται όχι μόνο με το αίμα μου αλλά και με μένα τον ίδιο. Κομμάτια του εαυτού μου χάνονται, εξαφανίζονται, στίγματα ανακαλύπτω μόνο και υποθέτω στην πάλαι ποτέ ύπαρξη τους… μαυρόασπρες θολές φιγούρες ίσως θα τα χαρακτήριζα, χωρίς όνομα και γένος πλέον. Ένα μισοαρχινημένο κέντημα με το βελόνι επάνω του παρατημένο και παραδίπλα τα πολύχρωμα κουβάρια του εκεί και αυτά γεμάτα σκόνη συνθέτουν τους νευρώνες μου…
Τόσες πολλές εικόνες και λέξεις κλώθουν το είναι μου, εικόνες με κινηματογραφική ταχύτητα και λέξεις που πολλαπλασιάζονται καθημερινά με γεωμετρική παράνοια… και όλα αυτά γιατί; για ποιο λόγο; Μια λάθος στροφή, ένα λάθος νεύμα, ένα φιλί που δεν δόθηκε… Τόσο ασήμαντα μπροστά στο γκρεμό μιας σύντομης ύπαρξης… πως θα ήταν άραγε αν ήξερα ότι αύριο θα ήταν η έσχατη μέρα της ζωής μου; Όλα τα σημαντικά θα είχαν ξεθωριάσει σε δευτερόλεπτα μάλλον… ο μικρόκοσμος μου θα φάνταζε ακόμα πιο μικροσκοπικός…
(μέρος β')
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ τεχνολογία του τηλεφώνου ίσως να είναι μια λύση στα ερωτηματικά μου, επιλέγεις να καλέσεις την φωνή που αναζητάς και εκπορνεύεις ακόμα και την ψύχη σου για τις ολιγόλεπτες οπιούχες στιγμές ευτυχίας, αλλά ποιος δεν γονατίζει σε μια πάσης φύσεως απόρριψη; Ένα αιχμηρό αντικείμενο που σχίζει και διαπερνά το απόρθητο κάστρο της μάσκας μου… ένας δούρειος ίππος με το σαρκαστικό του γέλιο στην θριαμβευτική του είσοδο… οι εναλλαγές ρόλων μεταξύ θύτη και θύματος στο θέατρο του παραλόγου με ένα και μοναδικό κεντρικό ήρωα μου αφαιρούν την αίσθηση του προσανατολισμού…
Κι όμως λειτούργησε και πάλι… έστω και για λίγο, όλος ο πλανήτης μου ένα «να είσαι καλά, καλό βραδάκι», ήθελα τόσα πολλά να πω, μα τόσα πολλά… ανάθεμα στην κλεψύδρα μου, στον κλέφτη χρόνο… αρχαίοι κώδικες επαναλειτούργησαν, τουλάχιστον μέσα μου… στην άλλη άκρη της γραμμής, δεν ξέρω και δεν θέλω να μάθω, κουράστηκα… εγώ στα άσπρα, εγώ και στα μαύρα πιόνια της σκακιέρας αντιμέτωπος με μένα τον ίδιο, κουράστηκα…
Τόσο σύντομες μα τόσο σημαντικές στιγμές…
Με τον φόβο και πάλι όμως σκιάζομαι να μην διαταράξω την ηρεμία των στάσιμων νερών, με τον φόβο τα φίλτρα μου να μην ανιχνεύσουν ξένες ουσίες, πικρές στην γεύση, γνωστές από τα περασμένα, ουσίες που προσωρινά, σαν το χνώτο στον καθρέπτη, θολώνουν την διάφανη σκέψη… για ακόμα μια φορά το σαρδόνιο γέλιο του αντιπαθητικού τζόκερ μου με επαναφέρει απότομα στην γρανιτένια πραγματικότητα, με λυγίζει σαν φύλλο χαλκού: «δεν θα πάψουν ποτέ όμως να υπάρχουν αυτές, αιθεροβάμων Σπυράκο… έτσι είναι και έτσι θα παραμείνουν»… και τότε, ο πόνος επανέρχεται… και η στρόφιγγα κλείνει και πάλι ερμητικά…
Τα βουβά τοτέμ μου εμφανίζονται για δευτερόλεπτα, ενυπόγραφα πρόσωπα σε καμβά με τονισμένα χαρακτηριστικά που κρύβονται στο σκοτάδι μόλις ο φάρος, το σημείο αναφοράς μου, σβήσει και, οι σύντροφοι μου ξαναγίνουν ανεμόμυλοι, εναλλαγές που διαρκούν ως το ξημέρωμα εκεί, σ’ ένα ανεμοκατοικημένο κάτασπρο νησί… πρόσφατα βιώματα, με εικόνες, με γεύσεις, με αρώματα, βιώματα παντρεμένα, δύο θάλασσες που γινήκαν μια και το ίδιο γαλάζιο να ρέει παντού…
Υπάρχουν νύχτες με ολόγιομο φεγγάρι, νύχτες χωρίς φεγγάρι, ένα ξέρω σίγουρα όμως, καλέ μου φίλε, υπάρχουν νύχτες με πανέμορφα και αισθησιακά μισοφέγγαρα… το όλα και το τίποτα υπάρχουν μέσα στην ζωή μας, το φώς και το έρεβος, η γέννηση και ο αποχαιρετισμός… η αγνή ομορφιά βρίσκεται αλλού όμως… και εκεί είναι που γαντζώνεσαι και βγάζεις το κεφάλι στην επιφάνεια και απεγνωσμένα προσπαθείς να ξαναγεμίσεις τους πνεύμονες σου με οξυγόνο… με ελπίδα…
Χαρτογραφώ τις διαδρομές των μαιάνδρων μου και μοιράζω με σένα τα κομμάτια μου, αδελφέ μου, κομμάτια του εσωτερικού μου ωκεανού, μικρές βραχονησίδες οι σκόρπιες λέξεις με την διφορούμενη ερμηνεία τους και ανεξερεύνητες χώρες οι αλήθειες της γύμνιας μου. Το ένα μοναχικό ταξίδι διαδέχεται το άλλο, μου ταιριάζει περισσότερο ο τίτλος του ναυαγού πάρα του θαλασσοπόρου…
Άναρχες σκέψεις, φίλε μου Σπύρο, ακόμα και στο χαρτί όλα είναι τόσο δυσανάγνωστα, σκληρή και επίπονη η διαδικασία της κάθαρσης, ένα φθαρμένο μωσαϊκό, ένα κουρασμένο μυαλό χαμένο στους μυστικούς λαβύρινθους του ημίφωτος… δεν θέλω όμως άλλο να τα κρατάω μέσα μου, υπάρχει ρωγμή στο φράγμα μου…
Ο ήχος της φθινοπωρινής βροχής δένει απόλυτα με το κόκκινο κρασί μου, μόνο η καλή παρέα του τσιγάρου λείπει… πάω στο μπαλκόνι να απολαύσω την στιγμή, έχω επισκέψεις, τα ξωτικά μόλις ήρθαν…
…μην μου κρατάς κακία για τον χρόνο που σου σπατάλησα…
Σπύρος Τ.
Σε μια τροχιά βρισκόμαστε όλοι . Αλλά δεν αγαπάμε όλοι με τον ίδιο τρόπο ούτε τους άλλους , ούτε τον εαυτό μας. Θα μπορούσαμε ν ΄ανάγουμε κάθετι που μας φαίνεται αληθινό , καλό και ωραίο , σε κάτι που ισχύει αιώνια , να αντιτασσόμαστε σε κάθε επίδραση που ίσως θα διατάρασσε και θα κατέστεφε την διάρκεια του και ακόμη να υπερασπιζόμαστε σταθερά τους νόμους και τους κανόνες που θεωρούμε αναγκαίους. Δεν το κάνουμε όμως. Δεν καταφέρνουμε εύκολα να συδεόμαστε με τους άλλους ανθρώπους γύρω μας με αγάπη και ανιδιοτέλεια δείχνοντας απεριόριστη αφοσίωση και αυταπάρνηση. Ούτε κατορθώνουμε εύκολα να περαμένουμε πιστοί στον ευατό μας , να προστατεύουμε την ατομικότητα μας , να αποφεύγουμε τις εξαρτήσεις , να κατακτούμε με γνώση τον κόσμαο και να ζούμε δίχως φόβο μέσα σ΄αυτό. Ναιι δεν τα καταφέρνουμε εύκολα και έρχοντα τα ξωτικά.
ΔιαγραφήΌμως ο κύκλος της ζωής μας κλείνει με το τελευταίο μας βήμα προς το απέραντο άγνωστο . Από όπου ήρθαμε κάνοντας το πρώτο μας βήμα. Έχω δει με τα μάτια μου να γίνονται θαύματα. Δεν παλεύουμε για το ιδεατό αλλά για μια ανθρώπινη εικόνα. Μια εικόνα υπαρκτή όσο και οι ομορφιές της ζωής.
Η θέα από ένα παράθυρο. Για την υπέροχη έλξη που ασκούμε οι άνθρωποι μεταξύ μας γιατί τίποτα δεν συναρπάζει περισσότερο όσο η ανθρώπινη επαφή. Υπαρκτό και αυτό . Αλληλοσεβασμός, κατανόηση και στις ανάγκες του άλλου, γι να νικήσουμε τους φόβους.
Βρίσκω και τα δυό κείμενα εξαιρετικά. Με πλούσια και έντονη γραφή. Με θέα σ΄ένα παράθυρο που μπορεί να ανοίξει διάπλατα.
Το αμείλικτο DNA
ΔιαγραφήΣε ένα ανοιχτό μπλόγκ, σε ένα "ελευθέρας" Βήμα είναι πραγματικά πολύ δύσκολο οι ειδικού βάρους λέξεις και ο μεστός λόγος να αρχίσουν σαν τα λαμπιόνια να αναβοσβήνουν κάθε φορά που πρωταγωνιστούν. Το 3,2,1 είσαι στον "αέρα" αυτή τη στιγμή το γνωρίζω καλά μέσα από την εργασία μου (μουσική). Σίγουρα η αίγλη των προβολέων, της αναγνωρισιμότητας μας τρέφει, μας συντηρεί, γινόμαστε ημίθεοι για λίγο. Αποζητάς τις στιγμές όμως του διαλόγου ή του μονολόγου (πομπού και δέκτη, το «άκουσε με») όταν και η τελευταία λάμπα του προσκηνίου σβήσει, αν και το λαμπάκι της δικής σου αυτόφωτης Πυγολαμπίδας παραμένει ανοιχτό και σε αφυπνίζει.
Οι πρώτες μου σκέψεις όταν μπήκα στην σελίδα ήταν: τι θες και μπλέκεις σε ιστολόγια με αγνώστους, έχεις γύρω σου αρκετούς από δαύτους γνωστούς-αγνώστους. Η επόμενη σκέψη-εικόνα που μου ήρθε ήταν μια παλιά ζυγαριά, ένα καντάρι με τα δύο άκρα της να παλαντζάρουν, να λικνίζονται σε ρυθμούς τανγκό και τότε μπήκα στο πειρασμό να στείλω κάτι, γι' αυτό και το έστειλα συνειδητά ενυπόγραφα (e-mail). Δεν μου λείπει το ακροατήριο ή το οποιοδήποτε κοινό στην εκάστοτε αίθουσα.
Η θέα από ένα παράθυρο, με όποια ερμηνεία του παραθύρου και να έχει κυριολεκτική ή μεταφορική σε κουράζει μετά από λίγο όταν βλέπεις μόνο το είδωλο σου στο γυαλί του να σε συντροφεύει. Για μένα ήταν και παραμένει πόνος ψυχής η γραφή και απενεργοποίηση των ασπίδων μου για να μοιραστώ τις σκέψεις μου με την ιέρεια του αρχαίου ναού της Σελίδας.
Όλο και πιο συχνά νιώθουμε σαν εξωγήινοι στο τόπο και στο χώρο που κινούμαστε και, προσπαθούν οι υπερευαίσθητες κεραίες μας να ανιχνεύσουν, να ξεθάψουν γλώσσες κοινές με τη δικές μας, μάτια που σιγοκαίνε και καρτερούν, τότε το δικό σου «δίνω» σε μένα μετουσιώνεται στο «μοιράζομαι» γιατί το έχω ανάγκη, με κρατάει ζωντανό να παλέψω τα φαντάσματα μου και να εξορκίσω τα δικά σου.
Μην το εκλάβεις ως γκρίνια αλλά σαν μια επιθυμία στο όλον του, όπως ακριβώς η Μονάκριβη μου ήρθε το Σαββατοκύριακο στόλισε το χριστουγεννιάτικο δέντρο, κρέμασε την κάλτσα του Αϊ Βασίλη και μέσα άφησε το γράμμα της με το δώρο που θέλει να της φέρει την πρωτοχρονιά, χωρίς καν να προλάβω να αρθρώσω λέξη… Έρε αμείλικτο DNA, σου λένε μετά!
Απαλό και ζεστό άγγιγμα ο επίλογος σου μέσα μου.
Σπύρος Τ.
Η οδύνη για το ανεκπλήρωτο είναι τελικά ένα κίνητρο ζωής ή μία κατ' επιλογήν sine qua non προϋπόθεση ζωής; Η απάντηση κρύβεται στις βαθιά εσωτερικές, λεπτές ισορροπίες του καθενός μας, μάλλον. (Αυτό δεν είναι blog! Κουρσάρος είναι της λαλιάς μας).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα,
Γιούλη
Σκέφτομαι πως τελικά πάνω κάτω ζούμε σε ένα μοτίβο που οι ίδιοι είτε φτιάξαμε , είτε μας έφτιαξαν εν αγνοία μας, με την έννοια πως αυτά γίνονται σε ηλικίες που έχουν και άλλοι συμμετοχή. Πως λέμε support group, και όμως λέμε πως πάντα ή σχεδόν πάντα φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από μας. Πόσο δύσκολα λεμε πως φταίμε εμεις. Κρατώ σαν φυλαχτό την καταπληκτική σου έκφραση ΄αυτοεκλπηρούμενη επιθυμία'' που τα λέει όλα! Και αυτά που κάνουμε και αυτά δεν κάνουμε για αυτά που θέλουμε να κάνουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞένια
πόσο όμορφα γράφεις..
ΑπάντησηΔιαγραφήκι εγώ διάδρομο διαλέγω!
καλημέρα μας
Είμαι συγκλονισμένος.
ΑπάντησηΔιαγραφήθέλω επιτέλους μια φορά να διαλέξω παράθυρο!
ΝΜ