Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Το φτεράκι της μέλισσας


     Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής το τρώμε για να κλείσουμε την τρύπα , το κενό που αφήνει η απώλεια. Οι απώλειες. Κάθε μέρα και μια καινούργια . Μια πιο μεγάλη , μια πιο μικρή, ανάλογα τι είναι αυτό που χάνουμε. Μια αναμενόμενη και πολλά υποσχόμενη.Μια απο αυτές που δεν είχαμε ξαναζήσει και μας γνωρίζει τόπους και χώρες πόνου άγνωστες. Μια απο τις πολύ παλιές , τις αρχέγονες. Μια πολυδιάστατη, μια πιο ρηχή, μια χθεσινή, μια της αδικίας κόρη, μια που δεν είναι καν στα μέτρα μας. Μας φθάνουν στα όρια μας , ενίοτε μας ξεπερνούν. Σαν τα λάθη μας και αυτές.
    Άνθρωποι που φεύγουν, άνθρωποι που έρχονται. Άνθρωποι που μας αφήνουν . Δουλειές που χάνουμε και δεν θα τις ξαναβρούμε. Ζωές που δύουν, ελπίδες και όνειρα που κατακερματίζονται. Για τις απώλειες του πονά ο άνθρωπος και για αυτές παλεύει και ξαναταξιδεύει. Πονά που δεν κατάλαβε πως ακριβώς την προηγούμενη  στιγμή,  ήταν εντελώς ευτυχισμένος και η στιγμή  τέλειωσε, έφυγε, πέταξε. Μετράμε τις ζωές μας με μέτρο τις συνέπειες, τους λόγους,, τις αιτίες , τις αφορμές. Και μπαίνουμε οικειοθελώς σε διάφορες φυλακές, χτισμένες απο τα χέρια μας. Εκεί μέσα χτιζόμαστε και εμείς για να αντέξουμε τους πόνους και τα βάσανα, της απώλειας , της απουσίας.
      Η απώλεια της εμπιστοσύνης, η απουσία της μεγάλης και σίγουρης μητέρας που είναι εκεί για μας και για τα όνειρα μας. Μια μεγάλη απώλεια ζει και ο φιλαράκος μου ο Βαγγέλης με την δικιά του. Μια απώλεια τα πιτσιρίκια του νηπιαγωγείου που φεύγουν απο την ζεστή αγκαλιά της μάνας,. Μια απώλεια και η έφηβη κόρη  για τα άγουρα της χρόνια που της ζητούν να ωριμάσουν. Μια απουσία και ο Μήτσος που χάνει την δουλειά του. Μια απώλεια και το πείραμα που δεν φτούρισε και η εκδρομή που δεν τελείωσε.
Και όταν χάνουμε και για ό,τι χάνουμε πονάμε. Ανεξήγητη η γραφή. Πονάμε για τα μαλλιά μας που ασπρίζουν και ας μην το μαρτυράμε. Πονάμε και για το ρημάδι που δεν χτίσαμε αλλά και για το κορίτσι  μας που δεν ήρθε ξανά απόψε και όλο φοβάται ό,τι κινείται πάνω σε τούτη την γη. Σαν ανοίξουμε το ψυχοντουλαπάκι μας, συντρίμμια κομμάτια και θρύψαλα πρίμα και πλώρα. Ψυχομπουρδέλο κανονικό. Σε τέτοιες πίστες τρέχει η ζωή και τέτοιες γλώσσες γνωρίζει. Για όλους ! Έχει εδώ την ισότητα της η ιστορία.
Βλέπεις μ΄ένα πόνο ερχόμαστε στη γη και μ'ένα πόνο φεύγουμε..Ένα αχ μένει απο τον καθένα μας. Να δω της Λέρως τα βουνά να μου διαβούν οι πόνοι...λέει το τραγούδι. Που είναι η Λέρος βρε παιδιά γιατί δεν πάμε;
     Εκεί που δεν ρίχνεις δεύτερη ματιά. Μέσα σου βαθιά, στην δική σου προσωπική φωτιά . Εκεί είναι η Λέρος. Καμιά φορά φεύγουμε ,  σαν κλέφτες χωρίς λόγια. Ζαλισμένοι άνθρωποι. Σαν ότι να ήταν να χάσουμε , να το έχουμε ήδη χάσει. Μα πάντα υπάρχει κάτι παραπάνω. ΄Ετσι δεν είναι ; και κάπου αλλού έχουμε να φθάσουμε. Στο σημερινό μας όνειρο. Στα μαγεμμένα σταυροδρόμια που έχουμε ακόμα να συναντηθούμε. Εκεί που θα ενώσουμε τις φωτιές μας. Τίποτα πιο βαρύ , απο το φτεράκι μιας μέλισσας όταν το χάνουμε. Το ζεστό μας χάδι στον εαυτό μας και στον διπλανό μας. Εκεί στον έρωτα για την ζωή.Εκεί που σπάμε το μαύρο φαύλο κύκλο και γινόμαστε ομάδα. Γιατί έχω αρχίσει να πιστεύω πως διαλέγουμε πιο εύκολα πλευρά στον πόλεμο ( σε όποιο πόλεμο) παρά ξύδι ή λεμόνι στην σαλάτα . Είναι τότε που τα δελτία των θανάτων μας και των απωλειών μας αρχίζουν και απορροφούνται από την μηντιακή μας υπόφυση μαζί με το δελτίο καιρού και βγαίνουμε εντελώς  εκτός λειτουργίας. Είναι και κάποιοι που αντί να κοιτούν μπροστά , κοιτούν την κατσίκα του γείτονα και μπερδεύεται το πράγμα.
Στα χεράκια μας το λυχνάρι του Αλαδδίνου.Δεν θέλουμε παραμυθάκια και λόγια μεγάλα και ψεύτικα. Μπερδέματα. Μόνο μια εκδρομή, μια αναπνοή , στο φως μια διαδρομή. Το σημερινό μας όνειρο.


Ζωγραφική Αγγελίνα

9 σχόλια:

  1. Με ένα αχ φεύγουμε, με ένα αχ ερχόμαστε, με πολλά αχ πορευόμαστε και με μια αναπνοή τελειώνουμε. Πως να τ'αντέξουμε όλα αυτά πες μου. Την μέσα μας φωτιά για να την δούμε θέλει δουλειά πολλή , θέλει νεκροί χιλιάδες να είναι στους τροχούς , θέλει και οι ζωντανοί να δώσουν το αίμα τους
    Αχ...
    Δημήτρης Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το τραγούδι που διάλεξες , δεν με αφήνει να συνέλθω απο το πρωί. Άντε γιατί είμαι και νησιώτης, και αρρωσταίνω εύκολα. Τι θα τα κάνω τώρα τα αχ που μου πεταχτήκανε μου λες..Τι νότες πιάνεις, αχ
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, όπως παλιά έκανα στη μαμά μου, ότι δε θα σε διαβάζω στα μισά της ημέρας, για να είμαι παρούσα στις υποχρεώσεις μου, κατά το υπόλοιπο της. Εικόνες, λέξεις, ποίηματα, θύμησες. Όλα, μες στο μυαλό μου τα έβαλες. Μεμιάς.
    Απομονώνω τους στίχους της Ελένης Φωτάκη, που μελοποίησε ο Γιώργος Καζαντζης κι ερμήνευσε ο εξαιρετικός Γιάννης Χαρούλης:

    "Η αγάπη φόβους και όνειρα δειπνά προτού ραγίσει
    στου πόνου το ξωκλήσι αγιάζει η ερημιά
    κι εγώ μια θλίψη που ζητώ για να με σημαδέψει
    το φως πριν βασιλέψει να σ' αρνηθώ ξανά

    Γδύσου κι από τα μάτια μου πάρε νερό και πλύσου
    ο χωρισμός θυμήσου είναι χειμωνανθός
    τη λύπη την κατοίκησα σε νύχτα και σε μέρα
    σ΄ αφήνω στον αέρα για να σε βρώ στο φως"

    Όσο δε σταματά η αναζήτηση, η ελπίδα δε χάνεται. Νά 'στε όλοι καλά.
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ δυνατή γραφή Αννιτα, γεμάτη εικόνες, χρωστάς στον εαυτό σου ένα βιβλίο.

    Ενας φίλος από τα παλιά ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Tι να πω και πως να σας ευχαριστήσω δεν ξέρω. Ξέρω μονάχα πως μου ζεσταίνετε την καρδιά. Τον φίλο απο τα παλιά θα ήθελα να τον παρακαλέσω να μου αποκαλύψει το όνομα του

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ότι και να πω θα φανεί λίγο..άλλη διάσταση , άλλη σφαίρα
    ΚΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. όταν καταφέρουμε να κοιτάξουμε την απουσία και την απώλεια κατάματα θα είμαστε ήδη αλλού. Είναι μια δύσκολη προσωπική πορεία, μα θέλει και τύχη και ο έρωτας να σου χαμογελάσει.Πόσο ξεχωρίζει η σκέψη και ο συναισθηματικός πλούτος..Χαίρομαι πολύ που σε βρήκα.
    Παύλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή