Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Νοστάλγησα το σύρμα



   ''Σύρμα έρχονται'' φωνάζαμε και σταματούσαμε. Σταματούσαμε , και μπαίναμε στην τάξη. Στην τάξη της γειτονιάς, του δρόμου, του σχολειού, της οργάνωσης. Στην τάξη της τάξης. Μπαίναμε στην τάξη, μια κουβέντα είναι αυτή. Πως να μπει στην τάξη δηλαδή ένας  πιτσιρικάς ; όλη η ζωή είναι μπροστά του και το ξέρει.  Πρώτο και τελευταίο του όνειρο τα ίδια. Όλα μια Ανατολή. Χνούδι στα μάγουλα, μυρίζει γάλα. Σκληρά και κοφτερά στήθη. Μαλλιά σπαθιά. Μέσες λυγερές . Κορδόνια οι φωνές. Πάνω στις ράγες του τραίνου για την Αχαγιά τα λέγαμε, με πετραδάκια φτιάχναμε τα σχέδια  κατάχαμα, στον χωματόδρομο. Στα φοιτητικά μας μαγειριά , στην Κα Γιωργία, και με την κρεατόσουπα τα αποτελειώναμε.
Τίποτα περιττό . Ωραίοι και μοιραίοι. Άγραφοι μαυροπίνακες . Αψηφούσαμε τότε. Τις συνέπειες , τα κύματα, τις άδειες νύχτες, τα αδέσποτα λόγια. Ήχοι κρυστάλλινοι.
Κόψαμε γέφυρες.
   Κράτησα την ζωή μου, ταξιδεύοντας να βρω το καταφύγιο. Σφαγείο δίπλα μου, περιμένοντας να έρθει και η δική μου η σειρά. Νοστάλγησα το σύρμα. Να ορμήσω, ν'αψηφήσω , να μην μετρήσω. Περπάτησα στις ίδιες γειτονιές. Πέρασα απο τις ράγες του τραίνου ξανά. Δεν μας βρήκα εκεί. Είχαμε πάει λίγο παρακάτω. Τούτη εποχή , είναι μια άλλη. Δώρα ψεύτικα μοιράζει. Ολόκληρη την ζωή μου, κάτι πάντα νοσταλγώ. Ένα αδιόρατο κάτι.Φέρνει πόνο η νοσταλγία . Σαν τον μετανάστη στην δική σου γη. Μέρα , νύχτα δένεις , λύνεις την πληγή.
  Ακολούθησα την γραμμή της ρυτίδας μου. Βρήκα την ρίζα της για πρώτη φορά. Πολλές , ασημιές ρυτιδούλες  μικρές και μεγάλες . Πονεμένες μέσες, αδύναμα γκριζαρισμένα μαλλιά. Θαμπές επιδερμίδες , αδύναμες , ξεφτυσμένες βλεφαρίδες. Οι εκδρομείς. Στην μέση πια , και άλλου νέου προορισμού.
   Νοστάλγησα να σας φωνάξω , να μαζευτούμε, να ξαναειδωθούμε. Δική μας είναι τούτη η ζωή, με τα ποτάμια , τις λίμνες και τις θάλασσες της. Ναι ναι δεν τα καταφέραμε και πολύ καλά. Δεν τον πιάσαμε ακριβώς τον σκοπό. Και αφήσαμε, και προδώσαμε, και εγκαταλείψαμε και αλλάξαμε. Εμείς είμαστε αυτοί. Σ΄'ένα κομματάκι σπασμένου καθρέφτη , είδα το πρόσωπο. Στα μάτια , του χρόνου οι βαφές, τρέχουν λυωμένες στα μάγουλα, σαν μαύρα δάκρυα.. Γυαλιστερές βελονίτσες στα δάχτυλα η γνώση, απ΄όλα που είδαμε, και πιστέψαμε, και χάσαμε , και αφήσαμε  να φύγουν . Προδωθήκαμε και προδώσαμε. Πέσαμε και σηκωθήκαμε.Όσοι σηκώθηκαν και όσοι θα σηκωθούν λίγο πιο μετά, παρακάτω. Να μαζευτούμε. Πιο σκυφτοί και πιο αληθινοί. Να μαζευτούμε και να πάμε στις γραμμές του τραίνου να τα πούμε ξανά. Είμαστε πολλοί. Πως περάσαν τα χρόνια! Σαν σατέν , σαν μετάξι.    Νοστάλγησα να σας δω. 'Ολοι μαζί εδώ, και το κλίμα κατάλληλο. Να μιλήσουμε για όλα αυτά. Σ΄ένα υπόστεγο, μια νύχτα τρελλή. Θα φοράμε τα παλιά μας βαριά παλτό με τις άραφες φόδρες . Ο χρόνος όλα τα γιατρεύει.Όλοι έχουμε περάσει καραμπινάτους χωρισμούς.  Να μείνουμε ως το πρωί και να το γιορτάσουμε . Να  θυμηθούμε. Πόσα δεν θα έχουν αλλάξει. Μα και τ΄άλλα που έχουν αλλάξει , αυτά που μας κάνουν πιο σοφούς. Σε άλλες συνθήκες, με άλλα λόγια και καινούργιες ιδέες. Απαλλαγμένοι . Σε όποιους κάτι σημαίνει το σύρμα. Έρχονται, φυλάξου!



Ζωγαρφική Δάφνη Αγγελίδου
http://www.culturenow.gr/articles/Δάφνη_Αγγελίδου:_Η_άλλη_όψη_της_πόλης.html

9 σχόλια:

  1. Δεν πέρασα ποτέ απ'τις γραμμές της Αχαγιάς, -φαντάζομαι πως θά'ταν ένα όμορφο διάσελο που μέσα του κυματίζει η ηχώ των παιδιών σε κοπάνα, ή φοιτητών σε αναστεναγμούς- εγώ δεν είχα τέτοια χτυποκάρδια σαν έρχεται το τραίνο, είχα κάτι σαν τούνελ εν κινήσει (το τούνελ..),κι έτσι λαχταρώ να βρεθώ στην παρέα σας, στα μισά έστω του δρόμου,γιατί είδα πως οι δικές μου οι ρυτίδες είναι κάπως αλλιώς, δεν ξέρω πώς να τις περιγράψω, όμως είναι αλλιώς απ'τις δικές σας,δεν ανοίγουν ίσως σαν βεντάλια όπως απομακρύνονται απ'τα μάτια,ανοίγουν αλλά πιό κει ξανακλείνουν και δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό, και τα χρόνια περνάνε...Πάρτε με, σας παρακαλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν μας λέει κάτι το σύρμα .. Ειναι δυνατόν να ξεχάσαμε; Θα μου πεις εδώ κάτι του 60 εκδρομείς και που ψάχνουν σπίτι , τα εχουμε δει αυτά τα πράγματα. Μου έχουν λήψει πολλά και πολυ , παρασωπασαμε ρε γαμώτο. Σκοτάδια δηλαδή και αυτοί που μιλάνε , σιγά τι λένε...καλύτερα να το αφήσουν . Καινούργιες ιδέες λες....μα πως , που , ποτε. Μέσα απο τα σπίτια μας αυτ´α δεν γίνονται. Αν μου έληψε το σύρμα; Αχ και να ξέρεις πόσο...και τρέχει ο χρόνος που λέει και ο φίλος. Τρέχει τρελλά. Ίσως ...λες; Τι να πω...το είχες πάντα
    Έλενα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. http://www.youtube.com/watch?v=_PIel7fvYQg Κτύπησες φλέβα...να είσαι καλά , γιατί ξυπνάς τα αίματα
    Βαγγέλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πόσα αλλάξανε στην πορεία και πόσα ξεχαστήκανε. Απο την σημερινή ζωή μονάχα ένα βαθύ άρωμα έμεινε κάτι να θυμίζει και πολλές μικρές τρομερές και χοτικές τρυπούλες που δεν λένε να γεμίσουν. Εκεί στα ψηλά αλώνια και στο Πυροσβεστείο, στην Λέσχη και στο Μονοδέντρι. Χαθήκαμε, όπως το είπες κόψαμε γέφυρες. Γιατί άραγε δεν τα χωρέσαμε όλα? τα τότε και τα τώρα...μπλέξαμε και χαθήκαμε . Και τελικά θυσιασμε στο σήμερα το χθες. Μα πιοό σήμερα , τούτο που δεν μας αρέσει ακριβώς αλλά στο περίπου? Λες η διορθωτική κίνηση να υπάρχει ακόμα εκεί? Λες?
    Χ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Να βρεθούμε ξανά με καινούργιες ιδέες , πιο σοφοί και πιο αποφασισμένι και να σηκώσουμε το βάρος τούτης της νεας πρόκλησης. Η εποχή μας θέλει αυτόφωτους ανθρώπους που αυτοπροσδιόρίζοντε και όχι ετερόφωτους, μπερδεμένους με λίγο απο δω και λίγο απο εκεί. ΑΝ δενμαζευτούμε τώρα με μια αριστερά που όλα μαζό την φθάνουν στο 41% πότε θα το κάνουμε. Οχι όμως αχραμάς, αλλά με θέσεις, σκέψεις και ιδέες . Οχι για αντίδραση αλλά για προοπτική. Και όχι σαν όπου φυσάει πάμε, βλέπε ότι έκανε ο Μπίστης πρόσφατα, αλλά γιατί θα ξέρουμε ποιοί είμαστε και τι θέλουμε, αλλοιώς να μην βρεθούμε.
    Αντώνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πόσο τρυφερά κάλεσμα , πόσο μας ακουμπα;όλους, και ας μην είμαστε απο την Πάτρα . Τι μαλάκά και βελουδένια λόγια όπως οι ρυτίδεςμας...Πόσο σέυχαριστώ για όλα αυτά Αννίτα
    ΚΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ..."Ολόκληρη την ζωή μου, κάτι πάντα νοσταλγώ. Ένα αδιόρατο κάτι.Φέρνει πόνο η νοσταλγία . Σαν τον μετανάστη στην δική σου γη. Μέρα , νύχτα δένεις , λύνεις την πληγή."... Φέρνει πόνο η νοσταλγία, μα ευτυχώς, τον απαλύνουν άνθρωποι σαν εσένα, Αννίτα. Να είσαι καλά και πάντα να φωτίζεις και τον άλλο δρόμο, τον πιο φωτεινό, τον πέρα από το σύρμα.
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Βρέχει σήμερα πολυ και όταν βρέχει οι αναμνήσεις καίνε περισσότερο. . Αν ήξερες ποσά μου θύμησες ...για την εποχή που είμασταν μια μεγάλη παρέα. Σβήνει και χάνεται καμιά φορά η μνήμη για να αντέξουμε καλύτερα το τώρα. Κάναμε όμως και τα λάθη μας..είχαμε τα απωθημένα μας. Φοβάμαι να σκεφτώ τις ευκαιρίες που χάσαμε, μα αν δεν τις χάναμε δεν θα μαθάιναμε ποτε. Το λέω και στον γιό μου τώρα , δεκαπέντε σε παρακαλώ, του λέω ζήσε πρώτα την ζωή φιλε μου και μετά την καίς και την βριζεις..τα ίδια με μας...μεγάλος ο θυμός και η οργή...εσύ θα τα ξέρεις μάλλον καλύτερα. Ποσά μου θύμησες...η κα ΓΙωργία , τι κάνει εχεις νέα της ? βάλε μια φωνη ρε γαμωτο να συναντηθούμε...και με ρυτιδες και με τα γκρίζα , εμείς είμαστε...
    Κώστας κ απο τους χημικούς μηχανικούς........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τώρα ξέρουμε που πονάς
    που σωπαίνω , πότε γίνεται παύση
    διακοπή αίματος και κρυώνουν τα σώματα,
    ώσπου μυστικό δυναμό
    να φορτίσει πάλυ τα μέλη, με δύναμη και έλξη και δέρμα ζεστό.

    Μιχάλης Γκανάς

    ΑπάντησηΔιαγραφή