Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

To κουκλόσπιτο



     Σαν να νομίζω πως δεν θα ξεχάσω ποτέ την Αμαλία Μουτούση στο ρόλο της Νόρας. Ίσως γιατί η παράσταση τελειώνει και η εικόνα της παραμένει μέσα σου να γυμνάζει κάτι πολύ αόρατο. Κάτι απ΄αυτά που ακόμα και ο χρόνος ο ίδιος δυσκολεύεται. Αφήνει στο πέρασμα της από το σαλόνι προς την πόρτα της σκηνής να δεις εύκολα τα προφανή. Τα δεμένα κλάματα πίσω από τα γέλια, τα τέρατα και σημεία. Σαν να αφήνει να πέσουν δίπλα σου αόρατα γυαλιά να δεις καθαρότερα τα σπασμένα κομμάτια.
     Η σκηνή σε τόνους  πολύ ελαφρύ γκρι- γαλάζιου. Η ταπετσαρία της σκηνής με τον ανάλογο φωτισμό μεταβάλλεται ανάλογα με όσα διαδραματίζονται στο σαλόνι από   τρυφερό, φωτεινό γαλάζιο σε παγωμένο γκρι. Μια απόχρωση που μεταλλάζει την ατμόσφαιρα ενός παιδικού κουκλόσπιτου σε ένα κουκλόσπιτο που ζουν απελπισμένοι  ενήλικες. 
      Μια μικρό σκαμνάκι με το μονόγραμμα ''Ν'' ζωγραφισμένο πάνω του, ένα πιάνο, μια πολυθρόνα με υποπόδιο. Η Νόρα (Αμαλία Μουτούση)  και ο άντρας της Τόρβαλντ Χέλμερ (Άρης Λεμπεσόπουλος) μοιάζουν να ζουν σε κουκλόσπιτο. Η Νόρα διακοσμεί τραγουδώντας το σπίτι, ανέμελα παίζει με τα παιδιά τους, ονειρεύεται αφελώς, σπαταλάει, γελάει αθώα, θυμάται. Τα χρόνια κυλούν σε ζελατίνα φωτεινού γαλάζιου. Η αθωότητα της ραμμένη πάνω στη μπλούζα της με τα φουσκωτά μανίκια σκαλώνει στη σκληρή πραγματικότητα. Η πραγματικότητα έχει απόχρωση παγωμένου γκρι όπως ακριβώς και η σχέση της με τον άντρα της. Η Νόρα βλέπει το είδωλο της στον σπασμένο καθρέφτη. Η βίαιη ενηλικίωση της θρυμματίζει το κουκλόσπιτο. Η ζελατίνα λιώνει. Η Νόρα απαντά ''Ήμουν χαρούμενη, όχι ευτυχισμένη''.
   Πριν από 137 χρόνια γραμμένο από τον Ίψεν, το ''Κουκλόπσπιτο'' σε μια συντηριτική κοινωνία μιλάει για θέματα γυναικείας καταπίεσης, μη αναγνωρίσιμες ανάγκες του γυναικείου ψυχισμού, τα καθηλωμένα στην παιδικότητα κομμάτια της ανθρώπινης προσωπικότητας. 137 χρόνια μετά, πόσες απ΄αυτές τις αλήθειες έχουμε αλήθεια κατακτήσει. Πόσο έχουμε απομακρυνθεί επί της ουσίας σαν κοινωνία απ΄αυτούς τους συντηρητικούς  λαβύρινθους του κοινωνικού στερεότυπου και της ηθικοπλασίας; Ποιός μιλάει για την ουσιαστική θέση της γυναίκας στην κοινωνία μας;
   








Θέατρο Οδού Κυκλάδων ''Λευτέρης Βογιατζής''
Το κουκλόσπιτο Χένρικ Ίψεν σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκευά
   



Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016

Αξιός ποταμός 14.3.2016



Χτύπα, δοξάρι μου, και χτίζε,
ο κόσμος γεννιέται από μένα
μέσα στα χέρια μου τα δυό.
Ω γέννα, ω γέννα!
Ο λόγος μήτε, το τραγούδι
μήτε, αναβρύσματα από το στόμα.
Βιολί μου, υπάρχεις εσύ μόνο,
και μια είν΄η γλώσσα, κι ο ήχος είναι,
κι ο πλάστης, και είμ΄εγώ,
κι ο λόγος που θαυματουργεί
κι ο λόγος είναι η μουσική!

Γιατί κι ο κόσμος ο βαθύς
γεννιέται πάντα απόνα πάλεμα
σε δοξαριού σε μια χορδή.

Κ. Παλαμάς

Ο δωδεκάλογος του γύφτου


14.3.2016 ομάδα προσφύγων επιχειρεί να διασχίσει  τον Αξιό για να βρει τρόπο να βρει ελπίδα και να περάσει σύνορα