Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Η αντίσταση μας η ζωή μας



Δεν είναι αργία, είναι απεργία!



Λυπάμαι πολύ και ζητώ συγνώμη που δεν το βρήκα στα ελληνικά.

Πρόκειται για ένα μήνυμα των Ανωνύμων για την αυριανή πρωτομαγιά, για τις σκέψεις και τα συναισθήματα με τα οποία θα την υποδεχθούμε , ο καθένας από μας μαζί με  εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους  σε όλο τον κόσμο. Με την βαρβαρότητα των μονοπολιακών καθεστώτων και νοοτροπιών να πιέζουν την ύπαρξη μας, και την ραγδαία  επέλαση των νεοφασιστών , αντίσταση ονομάζουμε κάθε σκέψη , κάθε αναπνοή, κάθε κίνηση εναντίωσης προς αυτή την κατεύθυνση. 

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Σου γράφω για να σου θυμίσω

 
  Σου γράφω προσπαθώντας να δαμάσω ένα κόσμο αφιλόξενο και ανοίκειο, τον κόσμο μας. Να αντιδράσω.. Σου γράφω και σου μιλώ και είναι σαν να γυρνώ από την εξορία , στην εστία μου. Παλεύω να φέρω έτσι μια αλλαγή , έστω και αμυδρή , σ΄αυτό που μέχρι τώρα μου φενόταν αμετάβλητο. Θέλω να σου γράψω ακόμα και για το ανεπανόρθωτο , για αυτό που δεν έχει παρηγοριά. Σαν η γραφή να είναι ένα  είδος αντίστασης, έτσι ώστε οι συνθήκες της ζωής να μην με πνίγουν σε σημείο να παραλύω. Νιώθω πως αν μιλάμε μεταξύ μας , για όλα αυτά τα εξοντωτικά που μας συμβαίνουν , αν γράφουμε και  επικοινωνούμε , οι συνθήκες δεν  θα μας περιορίζουν πια. Σαν οι λέξεις να έχουν την ικανότητα να μας αποτοξινώνουν από την βάρβαρη καθημερινότητα και να ξαναγίνεται η ζωή πάλλουσα. Κτυπώ με τις λέξεις μου, τους τοίχους του διπλανού , δικού σου κελιού .
     Σου γράφω γιατί δεν θέλω να μένω αδρανής , σ΄ένα κόσμο που στενεύει όλο και περισσότερο ανοίγοντας ένα χάσμα βαθύ , ανάμεσα σε μας, τα πειραματόζωα της Ευρώπης  και στο χαοτικό μας περιβάλλον . Ένα κενό που έρχεται γρήγορα να το γεμίσει η απάθεια, ο κυνισμός και η απελπισία. Εδώ ανάμεσα στις εξοντωτικές  συνθήκες που ο καπιταλισμός , μας όρισε να ζούμε.  Ξεχνάμε να μιλάμε και να γράφουμε. Και παρατηρώ πως, όσο μιλούμε μονάχα σαν πολίτες  της διένεξης , η γλώσσα μας γίνεται όλο και πιο επιφανειακή και σιγά σιγά μετατρέπεται σε μια σειρά από δοσμένα σχήματα και συνθήματα , αρχίζοντας απ' αυτά που εφευρίσκουν οι άμεσα εμπλεκόμενοι μηχανισμοί, υπουργεία, κόμματα, αστυνομία,στρατός, εκκλησία. Και γίνεται τότε ένας λόγος πονηρός και παραπλανητικός. Την ίδια ώρα που θα μπορούσαμε να μιλάμε άμεσα και οικεία σαν αδέρφια. Και  όσο η κατάσταση γίνεται πιο αδιέξοδη , τόσο και η γλώσσα γίνεται πιο κοινότυπη και ο δημόσιος λόγος φτωχαίνει , περιοριζόμενος στις αιώνιες αλληλικατηγορίες , στα γνωστά κλισέ , στις προκαταλήψεις και στις γενικεύσεις. 
     Γι΄αυτό σου γράφω τώρα. Για να σου θυμίσω τα όνειρα μας. Να ξαναμιλήσουμε για όλα αυτά που θέλαμε να ζήσουμε. Για την παιδεία, την ανεργία , τις διαφορετικές συνθήκες μας. Για να σε παρακινήσω να θυμηθείς πως η γλώσσα μας , το ουσιαστικότερο συστατικό της πολιτισμικής κληρονομιάς ,  της κοινωνικής μας συνοχής και ταυτότητας πληγώνεται και καταρέει από την ανήμπορη παιδεία μας. Τα παιδιά μας φθάνουν να μεταφράζουν από τα αγγλικά στα ελληνικά για να μιλήσουν και το λεξιλόγιο τους όταν τελειώσουν το Λύκειο, με βία περνά τις πεντακόσιες λέξεις.  Φθάσαμε τα παιδιά μας να μην μπορούν να κατανοήσουν Καβάφη ή  Παπαδιαμάντη και αυτό να οφείλεται στην παιδευτική μας ένδεια και στο ότι τα κάναμε, πειραματόζωα στις πολιτικές μας συγκρούσεις. Να μιλήσουμε για την κριτική μας σκέψη και την φιλομάθεια που θα έπρεπε να είναι αυταξία και όχι εργαλείο για να βγάζεις λεφτά και πως αυτή η μάθηση , το δικό μας όπλο από τα πρώτα χρόνια του Δημοτικού εξανεμίζεται. Στο σχολείο , δηλαδή στην φάμπρικα΄των απολυτηρίων. Πόσοι από μας που καλούμαστε να ψηφίσουμε τώρα , υπό καθεστώς οικονομικής χούντας έχουμε διδαχθεί ποτέ  κάτι για το πως λειτουργεί η διεθνής οικονομία, για το κραχ του 1929, για την Δημοκρατία της Βαιμάρης, για την πετρελαική κρίση. Σου γράφω για να σου θυμίσω πως στα όνειρα μας είχαμε μια παιδεία με βαθύ ορίζοντα δεκαετιών , που να μην ορίζεται από τους εκάστοτε κομματικούς προιστάμενους , με βιβλία γραμμένα από κομματικούς ευνοούμενους , που είχαν την τύχη να πάρουν την ''δουλειά'' και που στην καλύτερη περίπτωση σκέφτονται τον ορίζοντα μέχρι τις επόμενες εκλογές. 
     Σου γράφω για να σου θυμίσω , πως η σημερινή ανεργία έχει πάρει την μορφή χιονοστιβάδας , αλλά και η χθεσινή ανεργία είχε πάρει την μορφή σεμιναρίων. Αυτό ξέραμε να κάνουμε τους ανέργους μας . Ελεημοσύνες και χαρτζιλίκια,   παίζοντας με τον ανθρώπινο πόνο και τις ανάγκες των μακροχρόνιων ανέργων.  Εξευτελισμός , δια βίου κατάρτηση και άλλα παρόμοια, για να κρύψουμε την απόφαση μας να μην κάνουμε τίποτα για αυτούς γιατί έτσι και αλλιώς η ανεγία ήταν για να αυξηθεί και όχι για να καταπολεμηθεί.Έχω και άλλα πολλά να σου θυμίσω από αυτά που διαφορετικά θα θέλαμε να είναι. 
     Για αυτό σου γράφω , για να ξαναβάλουμε τους στόχους μας και οι καινούργιοι στόχοι να μας φέρουν και τα νέα υλικά.  Να προσδιορίσουμε τα όρια μας, τα μεγέθη μας. Να μιλήσουμε για αφετηρίες , αλλά όχι ξανά με τους όρους μεταρρυθμίσεων. Με όρους θεμελίων. Γιατί μέχρι τώρα μιλούσαμε με όρους αναπαλαίωσης και ανακύκλωσης. Με όρους της πλαγίας οδού. Και πως να μιλούσαμε διαφορετικά με τόσο φόβο και χαμηλή αυτοπεποίθηση που κουβαλάμε ; Το σήμερα μας θέλει όμως αγωνιστές. Μας θέλει να σηκωθούμε και αντιδράσουμε για να διαμορφώσουμε το χρόνο και τις συνθήκες και όχι να περιμένουμε , τον χρόνο να έρθει. Να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας, τα ελαττώματα και τα προτερήματα του και να αγωνστούμε για να κερδίσουμε την στιγμή της ζωής μας. Και να συγκρουσθούμε με παλιές νοοτροπίες και παρωχημένες σκέψεις. 
     Σου μιλώ για να μου μιλήσεις και εσύ , να συννενοηθούμε και να αντισταθούμε.

  
Φωτογραφία Vivian Mayer
http://vivianmaier.blogspot.com/

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

CATASTROIKA

CATASTROIKA
Πρέπει να το δούμε όλοι. Για να δούμε πως ακριβώς στήθηκε και δρα το σύστημα που μας πνίγει αυτή την στιγμή τα όνειρα μας. Να το δούμε με ολάνοιχτα τα μάτια και τα αυτιά και της λογικής και της καρδιάς. Και να το αποφασίσουμε πως ένας είναι ο δρόμος. Η αντίσταση. Αλλά μια αντίσταση, με καινούργιους όρους που αγκαλιάζει τις νέες μας ανάγκες και τα νέα μας όνειρα. Προωθήστε το , σας παρακαλώ όπου μπορείτε.

Η μόνη κοινή πατρίδα


Είναι ένα μικρό απόσπασμα από την ταινία του Τσεμπερόπουλου ''Πίσω πόρτα''.
Ο μόνη κοινή πατρίδα μας είναι οι μνήμες και όπως σε όλα τα βαθειά πηγάδια , χρειάζεται να περιμένουμε πολύ καιρό μέχρι να μάθουμε τι ήταν αυτό που έπεσε στο βάθος τους.

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Όταν η ζωή γεννά ζωή



Έργο του Sonke
 Ο  Sonke, ίσως ο πιο γνωστός Έλληνας καλλιτέχνης γκράφιτι ,  άρχισε να ζωγραφίζει ξανθές λυπημένες πριγκίπισσες και πολύχρωμα λουλούδια στους βρώμικους, άχαρους και κτυπημένους τοίχους της πόλης μας, όταν η αγαπημένη του, χάθηκε από την ζωή του με ένα ξαφνικό αντίο. Η ιστορία της τέχνης είναι γεμάτη από τέτοια  έργα  , της απόρριψης και της απώλειας . Αυτός άλλωστε είναι ο τρόπος που πολλές φορές παλεύουμε τις μεγάλες ή τις μικρότερες τρύπες που ο πόνος και η λύπη μας αφήνουν. . Τίποτα πιο γενναίο πιο  ανθρώπινο και πιο αληθινό από αυτή την μετουσίωση της ζωής σε άλλη μορφή ζωής.
Έργα του Sonke και της τρυφερής ματιάς του , μπορούμε να απολαύσουμε στο Bios της οδού Πειραιώς στην τρίτη ατομική του έκθεση από τις 27/4/2012-18/5/2012

http://www.sonke.gr/

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Οι μεσίτες



   Κατάντησαν μεσίτες. Με άλλο τρόπο δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους. Σαν μεσίτες , ψάξανε και βρήκανε πελάτες της διαφθοράς και έτσι επιβίωσαν. Εξουδετέρωσαν ,διέστρεψαν,πούλησαν, εισπράξανε , μοιράσανε πάντα σύμφωνα με τις προτιμήσεις τους.
    Κάποιοι από μας ανακουφίστηκαν. Τίποτα πιο ανακουφιστικό από την μετριότητα των ίδιων των μεσολαβητών. Καθησυχάζεται και ευλογείται η δική μας μετριότητα με τον πιο επαρκή τρόπο. Ανακούφιση και μια πιθανότητα προσωπικής εύνοιας, αυτά τα δυό ανταλάσσανε οι μεσίτες. Σαν μια άκοπη υπόσχεση δικαιώματος στη ζωή αλλά χωρίς ταυτόχρονη αναγνώριση ευθύνης. Βάλσαμο και προσδοκία . Οι μεσίτες μέσα μας και πάνω μας , μας υπαγόρευαν τι και πως να κάνουμε. Μείναμε παιδιά, συμβιβασμένα με την παιδικότητα μας . Τρέχαμε κλαμμένα πίσω από την μάννα μας και της τραβούσαμε την ποδιά για να μας προσέξει. Κάναμε φασαρία χωρίς ουσία.   Γιατί όταν σου ζητάει κάποιος την μικρότερη δυνατή προσπάθεια , είναι σαν να σου λέει ότι αξίζεις ανεξάρτητα από αυτό που παλεύεις να κάνεις.
    Μέσα σε ένα κολλημένο χρόνο φωτογραφικό, περπατήσαμε τα βήματα μας.Μεγάλες και κραταίες χώρες της Μέσης Ανατολής και της Ασίας σε ένα αντίστοιχο φωτογραφικό χρόνο μεταβλήθηκαν σε ερήμους γιατί δεν είχαν τα εργαλεία της προσαρμογής.
    Στην δικία μας την έρημο στάλα νερού  δεν έπεσε . Οι μεγάλοι ''πνευματικοί θεσμοί'' με ελάχιστες μεμονωμένες εξαιρέσεις, παρηκμασμένοι μέχρι μυελού οστών , δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα, έτσι για την διαφορά βρε αδερφέ, όπως λέει και ένας φίλος μου. Ζήσαμε μια αναπαραγωγή κατεστημένων  αστικών συστημάτων και ιδεών ,άκρως οικογενειοκρατούμενων.
    Οι μεσολαβητές  αποκαλύφθηκαν. Μας ζητούν να τους εμπιστευθούμε, ξανά. Οι συζητήσεις που γίνονται εξακολουθούν να έχουν οικονομοτεχνικό χαραχτήρα. Σχεδόν κανείς δεν βάζει μια πνευματική διάσταση για να φωτιστούν τα βήματα τα οποία θα βοηθούσαν προς δομικές , σοβαρές μεταλλάξεις και αλλαγές . Οι μεσίτες μεσολαβούν, χωρίς να  ξέρουν ούτε να οργανώσουν, ούτε να φέρουν εις πέρας. Οι διαιτητές μετρούν την παράταση. Στην προσφιλή μας Γαλλία , η άνοδος της ακροδεξιάς ήταν συντριπτική και εμάς μας τρώει το σαράκι.
    Στο μυθικό παρόν μας. Με τα αντανακλαστικά μας σε ημιανάπαυση. Μυρίζει ατέλειωτη κλεισούρα. Τελικά θα πρέπει να είμαστε βαθειά συντηρητικοί , αν με όλα αυτά που τώρα πια γνωρίζουμε , επιτρέψουμε στους μεσολαβητές να ξανακάνουν αμέρημνα την δουλειά τους. Σαν η ελληνική σκέψη να βρέθηκε στα χέρια του Γερμανού και του Γάλλου , μαζί με το βιβλίο του Πλάτωνα , που αράχνιασε στην βιβλιοθήκη.
    Ήταν πολλές οι φορές που με το σαράκι  και την κοντή μας μνήμη, επιλέξαμε να ζήσουμε παραμύθια. Βλέπεις η κοντή μνήμη, προσαρμόζει τις αναμνήσεις σε ό,τι μας πάει περισσότερο. Άλλωτε πάλυ επιλέξαμε να ακρωτηριαστούμε και πάλυ ξεχνώντας , αυτό που μόλις χθες μας δώθηκε . Και στα παραμύθια και στους ακρωτηριασμούς δώσαμε πολλές εξηγήσεις και δικαιολογίες , γιατί είμαστε και έξυπνοι και εξαιρετικά συμπαθείς. Η  εξήγηση όμως  δεν είχε μέσα της ειλικρινή αναγνώριση της θέσης μας, του στόχου μας, της επιλογής μας. Την αναγνώριση, την αποφεύγαμε. Βλέπεις η αναγνώριση είναι δέσμευση.
    Οι μεσίτες  ξέρουν πολύ καλά την δουλειά τους εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια. Αν πιστέψουμε πως δεν έχουμε ανάγκη ούτε το βάλσαμο , ούτε την ψεύτικη προσδοκία που μας μοίραζαν , τότε είναι η στιγμή να κάνουμε μια μεγάλη αναπλαστική κίνηση .  Δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε τους υπόλογους. Κρατώνατς μια μνήμη δημιουργική που φτιάχνει διάρκειες, με αντανακλαστικά αναγέννησης,  να αντισταθούμε , απαιτώντας αλλαγές , μεταλλάξεις , διεργασίες.Επιλέγοντας καθαρές ανθρώπινες φωνές . Που θα απαιτήσουν δίκαιες ανακατανομές και ευκαιρείες.  Για μια ανάσταση αληθινή και όχι την '' εις Άδου κάθοδον '' που μέχρι τώρα γνωρίσαμε. Και οι καινούργιοι στόχοι , φέρνουν και τα νέα υλικά.

Φωτογραφία-video Phoebe Rudomino
http://phoeberudomino.com/home.html

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Υπάρχουμε;

Υπάρχουμε ;
Ναι
Όταν στη σκέψη βάζουμε όρια
Όταν στο θέλω δίνουμε δύναμη
Ναι
Όταν στο σήμερα ρίχνουμε έγνοιες
Όταν στο αύριο σπέρνουμε ελπίδες
Ναι
Όταν στο Τίποτα βλέπουμε αξίες
Όταν στα είδωλα δείχνουμε πίστη
Ναι
Όταν σαν ζώα δεχθούμε την ύπαρξη
Όχι
Της παρουσίας τον λόγο αφού δεν βρίσκουμε
στης αναζήτησης τη στράτα ξεψυχούμε

Αλέκος Παναγούλης
Στην απομόνωση 1971

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

To μηδέν παράγει μηδέν



   Σαν τα μανιτάρια μετά την βροχή, έτσι ξεφύτρωσαν . Μονάχα που αυτά είναι δηλητηριώδη και άκρως επικύνδινα μανιτάρια.
Συνέπεια του αρνητικού παραδείγματος , που έδωσε το πολιτικό μας σύστημα, επί σειρά δεκαετιών, και την διάλυση κάθε είδους οράματος, έχουμε την εμφάνιση όλων αυτών των φασιστικών στοιχείων που τώρα τελευταία κάνουν ακόμα πιο αισθητή την παρουσία τους.
   Το μηδέν παράγει μηδέν. Τώρα που ηττήθηκε το περιεχόμενο των εθνικών μας μύθων ,και που η ήττα του περιεχομένου , φέρνει αυτή την φαρμακερή σιωπή , τώρα βρήκαν χώρο να ξεφυτρώσουν οι παρασιτικοί οργανισμοί.
Τώρα που δεν μιλάμε. Τώρα που η σύνθλιψη των πιο αδύναμων τάξεων  έχει φθάσει στα όρια της ταπείνωσης . Τώρα που ακόμα δεν δεσμευόμαστε απέναντι στον δίπλα μας , γιατί ξέρουμε πως η αυτοδέσμευση  , θα ήταν το πρώτο βήμα για την αναγνώριση και της προσωπικής μας ευθύνης αλλά και της αποδοχής της διαφορετικότητας του συνανθρώπου μας.  Τώρα που ακόμα δεν αποδίδεται δικαιοσύνη. Τώρα που ακόμα κανείς  δεν μας εξηγεί τι έχει συμβεί γιατί η αλήθεια θα μας ένωνε, σε κάποιους αναπόφευχτα ξυπνούν  τα πιο άγρια και επιθετικά αισθήματα, που απομακρύνουν όλο και περισσότερο την λογική. Γιατί το δηλητηριώδες μανιτάρι, ο φασίστας , είναι κατεξοχήν αρνησίας της λογικής. Υπέρμαχος της δύναμης, δεν αντέχει το επιχείρημα. Δεν αναπνέει στην αληθινή Δημοκρατία , γιατί η Δημοκρατία , είναι συνυφασμένη με την λογική, αφού με την λογική  μονάχα οδηγό μπορούμε να συννενοηθούμε.
Ο φασίστας αναζητά τον βούρδουλα. Σήμερα που σιωπούμε, σήμερα που η Δημοκρατία μας ασθενεί, σήμερα που από μπροστά μας περνά ολοζώντανη η πνευματική μας φτώχεια και διάβρωση, σήμερα που απειλείται η κοινωνική μας συνοχή και που το άνευρο κράτος κοιτά  πως θα κρύψει την ενοχή του, σήμερα που δεν υπάρχει ούτε εγγύηση , ούτε στήριξη για τις επιλογές μας , σήμερα είναι το πιο εύκρατο κλίμα για να ευδοκιμήσουν τα δηλητηριώδη μανιτάρια.
   Ξέφτυσε η ανάγκη του επιχειρήματος. Μαζί με το γυμνό από λαική αποδοχή πολιτικό σύστημα. Το τεράστιο κενό που νιώθουμε  που μας γεμίζει με χαμηλή αυτοπεποίθηση και μέγιστη ανασφάλεια όσο δεν καταφέρνουμε να εστιάσουμε σε στόχους και οράματα,  ανοίγει τον δρόμο στα παράσιτα. Χωρίς επιχείρημα, υπάρχει ξύλο. Ο ισχυρότερος δίνει ξύλο.
Όσο η κρίση βαθαίνει , τόσο χάνεται και άλλο ο ορίζοντας μας, τόσο δαβρώνεται η πίστη και το νόημα στις δυνάμεις μας. Τα δηλητηριώδη μανιτάρια δεν συνδιαλλέγονται , δεν μιλούν. Ζουν εις βάρος μας. Ευνοούνται σε ένα κράτος που αρμέγεται και αυτοαποδομείται . Γιατί σε ένα τέτοιο κλίμα, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Μονάχα αν υπήρχε κοινωνική συνοχή, κοινωνικές επιλογές, μονάχα τότε θα υπήρχε και ο μηχανισμός τάξης που θα προστάτευε τα κοινωνικά οράματα και τους στόχους,αλλά στόχους με όρους υποχρεώσεων. Και ας ήταν στην αρχή μικροί , φθάνει που θα είχαμε καταφέρει να σταθεροποιηθούμε σε μια θετικότητα και θα είχαμε βάλει κάποιος στόχους.
   Επειδή η εξουσία , γίνεται αμείλικτη προκειμένου να διασωθεί και να επιβιώσει, ας ελπίσουμε πως πριν αρχίσουν τα δηλητηριώδη μανιτάρια να επανδρώνουν ό,τι έχει απομείνει  από τον κοινωνικό ιστό και να διαλύουν κάθε δείγμα ζωής, πως θα έχουμε προλάβει να κάνουμε την εσωτερική στροφή και θα έχουμε επιλέξει τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε, έτσι ώστε  να δώσουμε επιτέλους ερμηνεία στους φόβους και στα αδιέξοδα που μας ρουφούν.  Να σταθούμε εμείς οι ίδιοι φωτεινά παραδείγματα που θα προκαλούν και θα διεκδικούν ένα πολιτικό σύστημα που θα αξίζει να το εμπιστευθούμε .
Στην άκρη της ματιάς ενός φασίστα αιωρείται πάντα το μηδέν. Όταν σβήνουν οι αξίες, το μηδέν καραδοκεί.

Φωτογραφία Ferdinando Sciana
http://www.magnumphotos.com/Archive/C.aspx?VP=XSpecific_MAG.PhotographerDetail_VPage&pid=2K7O3R13PO0Y&nm=Ferdinando%20Scianna

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Σας προτείνω...


Η δραματικότητα της εθνικής κρίσης που βιώνουμε έχει προκαλέσει μια βαθειά και υγιή ανάγκη αναστοχασμού της πορείας της Ελλάδας μας. Με κίνητρο της εθνικής μας ενδοσκόπησης , την αυτογνωσία και την κατανόηση του πως φθάσαμε εδώ , τι και πως πετύχαμε , σε τι και γιατί αποτύχαμε, νιώθω πως η μελέτη στοχασμών μεγάλου βεληνεκούς και απαραίτητη είναι, αλλά΄΄και λυτρωτική.
Σας προτείνω την μελέτη του βιβλίου του Παναγιώτη Κονδύλη ''Οι αιτίες της παρακμής της Σύγχρονης Ελλάδας'' από τις εκδόσεις θεμέλιο.
Ο Παναγιώτης Κονδύλης υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους διανητές της σύγχρονης Ελλάδας.
Τιμή βιβλίου  7,5 ευρώ

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Το εσωτερικό μας σκόρπισμα.



   Βαριά πόρτα , τρίζει απελπισμένα για να την κλείσεις. Το αποφάσισες . Αυτή την φορά θα ακούσεις καλύτερα τον εαυτό σου. Θα πιάσεις την χαμηλή , αδύναμη φωνή του , θα συντονιστείς με το ψίθυρο του και  θα κάνεις το βήμα. Θα κλείσεις την πόρτα. Θα αφήσεις έξω την βουή και την πολυφωνία. Θα μείνεις σε μια μονοτονία.
   Ένα βήμα σε χωρίζει . Έφτασες μέχρι εδώ , μέχρι την πόρτα. Από αυτή την πόρτα , δρασκελά κάθε μέρα ο εαυτός σου και τον χάνεις. Από τούτη την πόρτα , χύνεσαι έξω εσύ και μέσα μεγαλώνει η τρύπα . Κάθε πρωί , γίνεσαι ένα με μια άμορφη μάζα και χωρίς να το πολυκαταλαβαίνεις , παύεις   επί της ουσίας να εξελίσσεσαι, κυνηγώντας με άγχος μια βάναυση καθημερινότητα. Υποχείριο πολλές φορές των ακατέργαστων συναισθημάτων σου , ακολουθείς τους πολλούς άγνωστους άλλους, σχεδόν μηχανικά και γίνεσαι μαζί τους μια άμορφη μπάλα που τρέχει με άπιαστη ταχύτητα προς το μηδέν. Η άμορφη μπάλα με το αλεξίσφαιρο γιλέκο , που ρουφά την αυτοπεποίθηση σου και καχεκτικό σε κρατά δεμένο πάνω της. Κατάλληλη λεία να σε απομυζήσει. Ο ελλειματικός αδύναμος εαυτός σου, με δυσκολία μεγάλη αντιστέκεται. Ζητά καθημερινά να ξεχαστεί και να πιεί πάση θυσία το γάλα που  άδικα δεν χόρτασε. Κλωτσά και ροκανίζει τον διπλανό του ακόμα και για μια ρουφιξιά.
   Σου φταίνε οι άλλοι συνεχώς. Δεν σε πρόσεξαν, δεν σε βοήθησαν, δεν σε στήριξαν, δεν σου στάθηκαν.Απαιτείς με παράπονο τον λόγο , που δεν σου έδωσε την ευκαιρία , ξεχνώντας πως ήσουν αναπόσταστο κομμάτι της. Μεγαλωμένος παθητικά, προτιμάς να κλειστείς σε μοναστήρι , από το να διεκδικήσεις την αυτονομία σου. Ακραία εξαρτημένος από την φούστα της μεγάλης μάνας, ζεις έντονα την μερικότητα στην σκέψη και στις πράξεις σου. Συντηρείς το σπίτι σου αλλά καταστρέφεις την δημόσια περιουσία, φροντίζεις τον κήπο σου αλλά πετάς σκουπίδια στο δρόμο. Ζητάς συνεχώς το επιμέρους, το ερμειτικά κλειστό σύστημα.  Εκεί δηλαδή που στενεύουν τα όρια μιας πλατύτερης συμπεριφοράς, που αν δεν την φοβόσουν θα σε κοσμούσε σαν πολύτιμο ορυκτό.  Εκεί που το ευχάριστο έχει μόνιμο προβάδισμα έναντι του αναγκαίου. Εκεί στην απραξία της τραυματικής σου αμφιθυμίας που εξανεμίζει ενθουσιασμούς και καταλύει όνειρα. Εκεί που ο ανολωκλήρωτος εαυτός σου μέσα στις καταθλίψεις του σε οδηγεί να ζεις επαναλαμβανόμενα ναυάγια.Εκεί που η ταυτότητα σου γράφει εξάρτηση. Εξάρτηση στην αρχή από την οικογένεια και μετά από την μικρή , τοπική κοινωνία και μετά από την πιο μεγάλη μάνα , το κράτος.
   Η πόρτα που χύνεται έξω καθημερινά και σκορπίζεται ο εαυτός μας είναι εντός μας. Μας είναι πολύ δύσκολο να την δούμε γιατί δεν μάθαμε ποτέ να μας παρατηρούμε. Εμείς τους ίδιους μας τους εαυτούς. Σαν Σίσυφοι ανεβάζουμε τον εαυτό μας , σε σημείο χωρίς επιστροφή και εκείνος την πιο κρίσιμη στιγμή φεύγει από τα χέρια μας, για να κατρακυλήσει πίσω. Στο εσωτερικό μας σκόρπισμα αδυνατούμε , να συνδέσουμε την προσοχή με την μνήμη. Και προχωράμε ξεχνώντας . Τι κρίμα αλήθεια να ξεχνάμε. Να ονομάζουμε ένταση την προσωπική μας διαδρομή και ξεχνώντας να νοσταλγούμε σκιές . Ακόμα πιο οδυνηρό , να αναζητούμε την αλήθεια συνεχώς σε καινούργια νοήματα και να ξαναξεκινάμε για νέους προορισμούς, στην πραγματικότητα όμως για μια νέα ματαίωση.
Σε όλα αυτά αναγνωρίζουμε τις περισσότερες φορές τον απέναντι μας, σπάνια τον εαυτό μας.
   Σήμερα σε τούτο το ναυάγιο, στα σκληρά μέτρα και στην ατιμωρισία, ζητάμε κάποιον να εμπιστευθούμε, κάποιον να μας εμπνεύσει.Πόσο δύσκολο είναι αλήθεια αυτό για μας ,που δεν χορτάσαμε ούτε από  γάλα , ούτε από βλέμμα. Αν τουλάχιστον τώρα που στεκόμαστε μπροστά στην πόρτα, έτοιμοι να την κλείσουμε, αν τώρα που είναι η εποχή που πεθαίνουν οι μεγάλοι εθνικοί μας μύθοι και η υπόθεση του μέλλοντος έρχεται στα χέρια μας, αν καταφέρναμε τώρα να στήσουμε και να ζήσουμε μια πραγματική σχέση με τον εαυτό μας και με τους άλλους, ίσως καταφέρναμε να ονειρευθούμε το αύριο. Ξεκινώντας πρώτα από την αναγνώριση της διαφορετικότητα και την αποδοχή της ανάγκης των κανόνων. Αν συνειδητοποιούσαμε πως δεν φθάνει μονάχα η αναγνώριση της πραγματικότητας, μα απαιτείται και ένα παραπάνω βήμα, αυτό της συμφιλίωσης με το παρελθόν μας, έτσι ώστε να μην θυσιάζουμε Ιφιγένειες , πληρώνοντας  συνεχώς παλιά γραμμάτια, δεν μπορεί παρά να ερχότανε τότε ένα νέο πνευματικό ρεύμα με καινούργιο πολιτικό λόγο, που θα παράσερνε το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Αυτό θα μας ξεκολούσε από αυτό το αιώνιο τώρα που ζούμε και θα μας έκανε να ονειρευτούμε το μέλλον. Γιατί το μέλλον το διεκδικούμε , δεν το προεξοφλούμε , ούτε το προδικάζουμε.

Ο Eugene Smith φωτογραφίζει τον Charlie Chaplin
http://tr.wikipedia.org/wiki/W._Eugene_Smith

Κυριακή 15 Απριλίου 2012

Μέρα μνήμης


Σαν σήμερα γεννήθηκε το 1452 ο Leonardo Da Vinci. Αυτό είναι ένα από τα πιο όμορφα σκίτσα του με τον τίτλο Καρτερικότητα.

Καλή μας Άνοιξη



Με όλες μου τις ευχές και την αγάπη για την ανάσταση στις ψυχές μας.

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Kατά βάθος αδιαφορία



 Έκλεισα την φωνή και έμεινα απέναντι από την βουβή εικόνα. Θυμωμένα στόματα ανοιγοκλείνανε, χειρονομίες και βλέμματα στο κενό. Πρώην, τέως , μελλοντικοί βουλευτές είναι αδιανόητο, αλλά βρίζονται και φωνάζουν ακόμα. Εδώ μπροστά μας. Θα πρέπει μάλλον να μην μας βλέπουν, να είμαστε για αυτούς, κάτι σαν αμελητέες ποσότητες.  Μέσα μας και έξω μας κενό. Εμείς και η ανύπαρκτη αυτοπεποίθηση μας που τελικά μέρα με την μέρα, μας κλειδώνει όλο και περισσότερο στον εαυτοπλανήτη μας και μας απομακρύνει επί της ουσίας,  εντελώς από  τον διπλανό μας και τα προβλήματα του. Σαν να μην μπορεί κανείς να αντέξει τον εαυτό του σκέτο και γυμνό από το καλούπι που κατάσαρκα έραψαν πάνω του οι ψευδαισθήσεις. Σαν να μην μπορεί κανείς να ζήσει χωρίς την ψεδαίσθηση του παρόντος  και των άπειρων , ελλαστικών αλλά και ανύπαρκτων εναλλακτικών λύσεων , που τόσο πολύ μας άρεσε να παρουσιάζουμε στον εαυτό μας .
Σαν να είχαμε , ένα εαυτό φτιαγμένο μόνο από ύλη και τώρα που μας παίρνουν την ύλη και τα αγαθά της , ξαφνικά χάνουμε τον εαυτό μας. Πανικοβλημένοι πενθούμε για όλα αυτά που θα μας λείψουν. Σαν ένα παράξενο πένθος θανάτου.
   Συνεχίζω να κοιτώ την βουβή  οθόνη. Συνεχίζουν να μαλώνουν στην σιωπή που τους επιβάλλω. Καταντήσανε φαντάσματα αρπακτικών. Ίσως και το μόνο που μένει σ΄ένα φάντασμα είναι να βρυκολακιάσει.
Συστατικό στοιχείο του απέραντου κενού μας είναι η δυσπιστία , σε βαθμό πια απιστίας απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Σ΄ ένα πολιτικό σύστημα παραμορφωμένο , οι θεσμοί του οποίου στηρίζονται όσο στηρίζονται στο γράμμα και όχι στις ψυχές μας. Γιατί εκεί έχασαν πια την θέση τους. Από αυτό το πολιτικό σύστημα , διδαχθήκαμε από τα πρώτα μας βήματα την αδιαφορία για τον διπλανό μας. Αφού απέναντι στην δυσπιστία μας και στην κλιμακούμενη απώλεια της εμπιστοσύνης μας, το πολιτικό σύστημα αντί να ξεκινήσει παίρνοντας διορθωτικά μέτρα πρώτα για το ίδιο,  ενδιαφέρθηκε μονάχα να αυτοπροστατευθεί διορίζοντας κόρες και γιούς έως την ύστατη στιγμή.      Χτυπήθηκαν πάρα πολλοί από μας. Πολλά άδικα θύματα, ιδιαίτερα από τις αδύναμες τάξεις. Σπάσαμε σε χίλια κομμάτια και μαζί με μας και το ηθικό και η αυτοπεποίθηση μας. Σαν να χάθηκε η οποιαδήποτε κατεύθυνση και άρχισε το παρόν να μεταβάλλεται σε αιωνιότητα.
   Εμείς οι ίδιοι αρχίζουμε να συνηθίζουμε τον άστεγο, τον αυτόχειρα, τον συνταξιούχο που δεν μπορεί να υποστηρίξει την ζωή του, τον ελεύθερο επαγγελματία που ψυχοραγεί. Σε όλα αυτά τα θεάματα εξοργιζόμαστε άρυθμα  και μετά σαν βρεθούμε μόνοι ξεφυσάμε με ανακούφιση  που ακόμα δεν ήρθε η σειρά μας. Η σειρά μας, το εγώ μας το μοναδικό μέλημα μας. Τελικά εμείς οι ίδιοι γίναμε πιο αδιάφοροι από το αδιάφορο σύστημα μας. Ζούμε μόνοι μας , ο καθένας για τον εαυτό του και δεν προσπαθούμε να αλλάξουμε τίποτα. Ο διπλάνός μας είναι ένας άγνωστος και νιώθουμε σαν κοινωνία μονάχα την οικογένεια μας.
Αν μπορούσαμε να πάρουμε τον εαυτό μας σοβαρά. Να προσδιορίσουμε  τα όρια του, τα θέλω , τους στόχους του . Αν απλώναμε το χέρι να πιάσουμε σφιχτά τις ευθύνες μας και μαζί με αυτές και το χέρι του διπλανού μας. Έχουμε πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση όχι μονάχα γιατί πικραινόμαστε που όλη η Ευρώπη μας θεωρεί επαίτες και λαμόγια αλλά γιατί ζήσαμε δεκαετίες αποφεύγονατς τις ευθύνες μας.Αυτή η χαμηλή αυτοεκτίμηση μας κάνει αδιάφορους τώρα. Και αυτή η αδιαφορία μας τρώει τα σωθικά και αφήνει την οργή μας χωρίς κατεύθυνση και στόχο, με εξανεμισμένες ελπίδες.
   Δεν ξέρω αν το μέλλον είναι υποχρεωτικά συνδεδεμένο με την ελπίδα. Αν καταφέρναμε όμως να κάνουμε μια εσωτερική στροφή και να κοιτάξουμε κατάματα τις ευθύνες μας, στην διάσταση της υπομονής και της αλληλεγγύης , ελπίδα θα φαινότανε. Η ελπίδα,το εσωτερικό αυτό φως , φέρνει την διεκδίκηση της ζωής. Μονάχα οι αυτοκαταστροφικοί άνθρωποι , στέκουν αδιάφοροι μπροστά στην ζωή και παραιτούνται. Η ευθύνη θα μας έκανε να  ξεκολλήσουμε από την άρρωστη φαντασίωση της αιωνιότητας του τώρα και να ανοίξουμε φτερά . Φορείς πια του μέλλοντος και του  αληθινού αγώνα , του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Αλλά μαζί , ενωμένοι και προς συγκεκριμένη και νέα κατεύθυνση.

Φωτογραφία Αndre Kertesz
http://en.wikipedia.org/wiki/André_Kertész

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Με διαφορετική ματιά


Πάμε για μια βουλή με πολλά κόμματα.  Όλα αυτά τα κόμματα έχουν διαφορετικές λογικές ; Γιατί οι συνθήκες μόνο με άλλες λογικές ανατρέπονται ,όχι με τις ίδιες σε άλλο περιτύλιγμα. Και στην απελπισία μονάχα με αλληλεγγύη και συνειδητοποίηση μπορούμε να αντισταθούμε. Το υπάρχον σύστημα πρέπει να ζήσει για τον εαυτό του. Εμείς όμως υποφέρουμε. Αν δεν πάψουμε να ζούμε μόνοι μας, ο καθένας για τον εαυτό του , πως θα αλλάξουμε ; Eίναι σαν να καθόμαστε πάνω στο πρόβλημα και να συζητάμε συνεχώς γι' αυτό. Να φύγουμε πρώτα από το πρόβλημα. Για να ξαναχτίσουμε, πρέπει να γκρεμίσουμε πρώτα  ό,τι είναι να γκρεμιστεί. Και  να αναζητήσουμε μια στρατηγική αλληλεγγύης.

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Με τα χεράκια μας...


Γενέθλια



Έχει γενέλια αυτή την βδομάδα το καραβάκι. Έξι μήνες ζωής κλείνει αυτή η σελίδα.
Σε πολλά πελάγη ανοίχτηκε αυτούς τους μήνες και πολλά λιμάνια έπιασε. Έμοιαζε  με  παράθυρο κάποιες στιγμές. Ένα παράθυρο στο τίποτα και ίσως και στα πάντα.
Όλοι εμείς που ταξιδέψαμε  μαζί του και στριφογυρίσαμε  το πόμολο του παραθύρου, ένιωσα να το αγαπάμε  και να το σεβόμαστε , να το κρατάμε  στα χέρια μας σαν ένα μαγικό αντικείμενο που έχει την ιδιότητα να αγκαλιάζει του καθένα την διαφορετική , δική του πραγματικότητα.
Κάθε φορά , σε κάθε νέο ταξίδι του , έβλεπα και κάτι διαφορετικό . Η σύνθεση των χρωμάτων, τα σχέδια , οι σκέψεις , ποτέ τίποτα δεν ήταν ίδιο με την προηγούμενη φορά.  Αρκούσε το παραρμικρό ταρακούνημα και το ταξίδι άρχιζε ξανά από την αρχή.
Στην εποχή της μεγάλης ξηρασίας , το καραβάκι προχώρησε, άντεξε, μάζεψε και παρατήρησε μαζεύοντας. Στα πανιά του όλες οι μοναχικές , ιδιωτικές εκφράσεις μας , έδειξαν σαν περισκόπιο το τέλος μιας εποχής και την αδημονία.
Όταν ήμουν μικρή και ήθελα να ξεφύγω από τον κοινότυπο κόσμο και να βυθιστώ σ΄ένα κόσμο με χρώματα και διαφορετικές  διαστάσεις καμιά φορά παράλογης λογικής έκλεινα τα μάτια και ονειρευόμουν ένα καραβάκι να με ταξιδεύει , σε μακρινές και ατελείωτες θάλασσες. Τελικά λίγα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε , το καραβάκι στάθηκε πάντα μέσα μου, και σε αμέτρητα ταξίδια με ταξίδεψε , μεταλλάσσοντας σε δροσερό αεράκι με άλλο σχήμα και χρώμα ,ό,τι ήταν για να αλλάξει. Σαν καλειδοσκόπιο.
Κομμάτια στους αρμούς του , οι αναπνοές σας. Αυτές τις αναπνοές που τις νιώθω με το πρώτο φύσημα του κάθε κλικ, να ζεσταίνουν τα μάγουλα μου και να γίνονται κομμάτι της δικής μου αναπνοής.
Το καραβάκι μας θα συνεχίσει. Σε πείσμα των καιρών. Θα βελτιώνεται και θα κροσσάρει σε δύσκολα περάσματα.
Χρόνια μας πολλά συνταξιδιώτες . Τα καλύτερα έρχονται.

Ζωγαρφική Ανδρέας Ζυμβραγός

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

Κυριακάτικο


Σας προτείνω...

Στο σινεθέατρο Τριανόν, τελείωσε χθες βράδυ  ο πρώτος κύκλος παραστάσεων του εμβληματικού έργου του Δημήτρη Δημητριάδη ''Πεθαίνω σαν χώρα''.  Θα ήθελα να σας ευχηθώ να μην χάσετε τον καινούργιο κύκλο παραστάσεων ,  που θα πραγματοποιηθεί τον Ιούνιο.
Σε σκηνοθεσία Τάσου Σαγρή και με τις πολύ καλές ερμηνίες των τεσσάρων ηθοποιών , το κείμενο καταφέρνει να βουτήξει τον θεατή στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής. Ο φυσικός και πνευματικός θάνατος μιας ηττημένης χώρας, πρωσοποποιείται σε ένα άλλο θάνατο πιο ριζικό , εκείνου του θανάτου των ανθρωπίνων αξιών. Ο ήρωας σε αυτό το δίχως εμφανή κεντρικό  ήρωα έργο , είναι η γλώσσα. Ο Δημητριάδης είναι ποιητής του ασυμφιλίωτου και για αυτό ανήκει στους δημιουργούς εκείνων των μαύρων διαμαντιών που μεταφέρουν όλη την ανθρώπινη απόγνωση κα απελπισία, τις περισσότερες φορές χωρίς ελπίδα γυρισμού.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα και κοστίζει 7,65 ευρώ.

Πεθαίνω σαν χώρα του Δημήτρη Δημητριάδη ( 1978)

'' ...Μισώ αυτή την χώρα . Μου έφαγε τα σπλάχνα. Γράφω σε σένα γιατί μαζί ποθήσαμε να είναι γόνιμα αυτά τα σπλάχνα, και αυτός ο πόθος μας ένωσε νύχτες και νύχτες...και σε άλλες ώρες της μέρας, όταν ξαφνικά γινόταν ένα θαύμα και ξεχνούσαμε τον τρόπο που έτρεχε στους δρόμους καθώς και μες στις φλέβες μας. Την μισώ. Δεν μπορεί μια γυναίκα να ζει με τέτοια σπλάχνα μέσα της. Όσο το σκέφτομαι μου έρχεται να ξεράσω τον ίδιο μου τον εαυτό. Νιώθω σαν ξέρασμα. Μπορεί και να είμαι. Μια γυναίκα δεν είναι σαν μια χώρα που αξιοποιεί τα ερείπια της , τους τάφους της και δεν τα ξεπουλάει όλα για το εθνικό συνάλλαγμα, ζώντας από αυτά...''





Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Με την ελπίδα μόνο και την χάρη


   Σαν αυτή η σφαίρα να έφυγε και να ξεκόλλησε από τους αριθμούς, τα προιόντα , τα παράγωγα , όλο αυτό τον κόσμο του απόλυτου και ακατανόητου κενού , που χρόνια τώρα ζούμε και να ήρθε να σφηνωθεί , καρφί μέσα στο κέντρο της καρδιάς. Εκεί που τα όνειρα , παντρεύονται την σκέψη και θέλουν να ζήσουν μαζί.
Κανονικά  δεν θα έπρεπε ούτε λεπτό να μην μπορούμε, άλλο να καθυστερούμε. Αδέρφια μας φθάσανε να  πληρώνουν με το αίμα τους . Και όμως όχι μονάχα καθυστερούμε , μα δεν ξέρουμε ούτε καν πως να κατανοήσουμε όλη αυτή την περιπέτεια που χρόνια τώρα ζούμε και μας τρώει τα σωθικά. Σαν η σκέψη μας αντί να ανοίγει, να κλείνει ερμητικά. Σ' ένα  κλειστό σύστημα  αριθμών  και διαδικασιών  του υδροκέφαλου κράτους, φυλακίσθηκε η σκέψη μας. Δεν μάθαμε, δεν μπορούμε, σχεδόν δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε.  Όχι να σκεφτόμαστε όμως γενικά και αόριστα, μα με μια σκέψη συγκροτημένη να προσδιορίζουμε σκοπό και τρόπο και μέσο. Τόσο καιρό με τις απολαύσεις που σαν καπνός μέσα από τα χέρια μας έφευγαν , ζήσαμε αγνοώντας την αδυναμία μας να συγκροτήσουμε τον εαυτό μας, την σκέψη μας και να φθάσουμε σε συμπεράσματα. Έτσι νομιμοποιήσαμε την μη σκέψη. Έτσι και αλλιώς η  μη σκέψη είναι πάντα πιο εύκολη , αφού δεν περιέχει ούτε ψίχουλο ευθύνης. Ούτε άδειοι σταθήκαμε , αυτό ίσως και να μην το αντέχαμε. Πιαστήκαμε και γεμίσαμε από σύμβολα και  λόγια. Μα εκεί δεν βρίσκει ρίζα δικιά του το χορτάρι. 
   Ζούσαμε επαναλαμβάνοντας σχεδόν με μανία ό,τι μας αποθέωνε και μας επιβεβαίωνε . Εκεί κάπου χάσαμε τον εαυτό μας, και τις ανάγκες του. Ούτε το χώμα που πατούσαμε , δεν προσκυνούσαμε . Στα χρόνια που πέρασαν , η Ιστορία κάποτε θα μας πει από πότε ακριβώς, ξεγράψαμε τις ερωτήσεις ποιός είμαι και που θέλω να φθάσω. Έτσι την ίδια ώρα που θέλαμε ,την ίδια ώρα δεν θέλαμε . Και  ναι και όχι στις Βάσεις και ναι και όχι στο ΝΑΤΟ και ναι και όχι στην ΕΕ . Ένας ατέλειωτος διχασμός, μια ατέλειωτη σύγκρουση. Σαν να περπατούσαμε σε σκοτεινούς διαδρόμους φαντασιώσεων  , κυνηγώντας αποσπασματικά τμήματα του άγνωστου εαυτού μας. Χωρίς ποτέ να σταθούμε με σεβασμό και αγάπη απέναντι του για να τον αφουγκραστούμε. Το έχουν αυτό  τα προδωμένα παιδιά.
Άλλωτε μαλθακοί , άλλωτε μανιοκαταδιωκόμενοι, άλλωτε εντελώς ανύπαρκτοι  και άλλωτε κάνοντας μικρά και μεγάλα θαύματα, προσπαθήσαμε να πιούμε το γάλα που μας στερήθηκε.
Με παρεμποδισμένη οπτική. Σαν κάποιος να μας εμπόδιζε να βασιστούμε κυρίως στον εαυτό μας και να ψάχναμε συνεχώς προστάτες για να στηριχθούμε. Τρέχαμε να εξαρτηθούμε από κάποιο ξένο, Ευρωπαίο , κάποιον άλλο που θα υπολογίζαμε ή θα θαυμάζαμε και που μονάχα αυτός θα μπορούσε να μας δώσει το πιο πολύτιμο από όλα , την εικόνα του εαυτού μας. Μια εικόνα που μονάχοι μας δεν είχαμε. Ετεροπροσδιοριζόμασταν, μετρούμενοι με το μέτρο του απέναντι. Μέχρι τώρα.
   Ας απαντήσουμε επιτέλους καθαρά ποιοί είμαστε και τι θέλουμε. Πόσο δύσκολες είναι αυτές οι απαντήσεις. Και πόση αλήθεια μας ωφείλεται για να μπορέσουμε να τις δώσουμε. Ποιός θα μπορέσει να πει την αλήθεια , αλήθεια  ; Μέχρι στιγμής ακόμα δεν ξέρουμε ακριβώς τι έγινε. Εδώ τολμάει ακόμα και ζητάει ο υπόλογος να τον εμπιστευθούμε. Την αλήθεια δεν την χρειαζόμαστε για να τιμωρήσουμε τους φορείς του μηδέν , αλλά κυρίως για να στηρίξουμε το γύρισμα της νέας μας σελίδας. 
Το να βγούμε από την κρίση  δεν σημαίνει να ξαναβρεθούμε εκεί που είμασταν. Σημαίνει να χαράξουμε άλλη πορεία. Να γυρίσουμε και να κοιτάξουμε μέσα μας και με άλλη γνώση του εαυτού μας , να πάμε προς άλλη κατεύθυνση.  Μονάχα έτσι θα ξεχρεώσουμε. Με την ελπίδα μόνο και την χάρη, αλλάζοντας τη συλλογική και ατομική αντίληψη της ζωής μας.
Όταν μπορέσουμε τα μουγκρητά , να τα μετατρέψουμε σε αναστεναγμούς με βάθος και ταυτότητα θα ακουστούν. Τα όνειρα μας είτε κλείνουν οι πόρτες , είτε όχι , δεν μας τα έχει δανείσει κανείς και αν τα αφήσουμε με  ανθρώπινο τρόπο μάζί με τις ιδέες μας ,  να μας οδηγήσουν , θα μας οδηγήσουν.

 Φωτογραφία Andre Kertesz
http://en.wikipedia.org/wiki/André_Kertész

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Η αυλή των ονείρων



Πέντε πόρτες βλέπανε στην αυλή.
Ούτε λιγότερος , ούτε περισσότερος αέρας για κανένα. Πέντε πατουνιές στο καθένα. Νέτα σκέτα νούμερα. Κοινή αυλή, κοινός αέρας, νύχτα μέρα.
Η πρώτη πόρτα του Μάρκου και της Άννας. Οχτώ χρόνια παντρεμένα τα παιδιά και αγαπημένα πολύ. Μοδίστρα η Άννα , ψυχτικός ο Μάρκος στην βάρδια οκτώ έξι. Παιδί δεν είχαν ακόμα, έτσι όπως δεν είχαν πάντα σταθερή δουλειά. Τα απογεύματα , καβαλούσαν το μηχανάκι και φεύγανε . Καμάρι τους είχε η γειτονιά για την αγάπη τους. Στα μάτια κοίταγε ο Μάρκος την Άννα. Και όταν είχε καλή δουλειά , φορτωμένος γύρναγε. Λουκούμια, παστέλια , ό,τι ήξερε πως της άρεσε. Κατά νου είχαν πάντα, πως αν ζορίζαν και άλλο τα πράγματα, θα έφευγαν για την Αυστραλία.
Η δεύτερη πόρτα της Ντόρας. Θοδώρα το κανονικό . Κοκκινομάλλα με λευκό δέρμα και φακίδες. Λεπτή κοπέλα και όμορφη πολύ.Κανείς δεν ήξερε τι δουλειά έκανε η Ντόρα κανονικά. Μια φορά , κάθε απόγευμα έβγαινε. ντυνότανε όμορφα και έβγαινε. Είχε τύχει να την συναντήσουν  , ξημερώματα που γύρναγε. Τρέχανε τότε στα μάγουλα της οι μπογιές των ματιών της,  και της δίναν μια όψη ολίγον τραγική. Χρόνια τώρα, από βδομάδα σε βδομάδα περίμενε το δοκιμαστικό που της είχαν τάξει. Αυτό που με επιτυχία θα περνούσε και θα της δίναν τότε τον δεύτερο ρόλο. Και μετά από αυτό '' ξεκίνησα'' όπως συνήθιζε να λέει η ίδια. Το δοκιμαστικό ακόμα εκκρεμούσε.
Η τρίτη πόρτα ήταν του Δημήτρη του δασκάλου και της γυναίκας του της Αναστασίας. Δασκάλα πιάνου, η Αναστασία . Δυο παιδιά είχαν. Το ένα το χάσανε πρόωρα . Αρρώστησε με καλπάζουσα ασθένεια , δεν το προλάβανε. Το άλλο ο Γιάννης θα έδινε για το Πολυτεχνείο φέτος. Να βοηθήσει και αυτός γιατί όλο και δυσκολεύανε τα πράγματα. Η Αναστασία είχε και την νευρασθένεια της από τότε που έχασε το παιδί, αρνιόταν να συνέλθει. Φάρμακα, γιατροί και σούρτα φέρτα, μειωμένο ωράριο, δεν βγαίνανε. Είχανε φέτος και τα φροντιστήρια.
Η τέταρτη πόρτα της χήρας. Βασική της ασχολία, ο κοινωνικός σχολιάσμός, κοινώς το κουτσομπολιό. Βασικό της εισόδημα η σύνταξη του ΝΑΤ του αδικοχαμένου.
Η πέμπτη πάνω στην σκάλα, του Τάσου και της Κατερίνας. Στον ΟΤΕ δούλευε ο Τάσος, κομμώτρια η Κατερίνα. Δυό παιδιά στο δημοτικό και η Κατερίνα , κατά πως έλεγε η αυλή, δεν είχε μάτια για τον Τάσο , η καρδιά της για αλλού πετούσε. Γι'αυτό και κάποια απογεύματα ντυνότανε στην πένα και έβγαινε. Ίσως και να έφταιγε ο Τάσος που έπινε λιγάκι παραπάνω και αργούσε τα βράδια να γυρίσει . Και όταν γυρνούσε ήταν όλο νεύρα , που ήπιε, που δεν κρατήθηκε, που κύλησε πάλυ. Με το βρακί της την πήρε την Κατερίνα, την αγάπησε πολύ. Μα δυσκόλεψε η ζωή , και καλά δεν ζούσαν.
Αυτή ήταν η κομπανία που μοιράζονταν την αυλή. Την αυλή με τα τσιμεντένια πλακάκια και το σιδερένιο τραπέζι με τις οκτώ καρέκλες. Εκεί πηγαίναν σεργιάνι την ζωή. Ένα μεγάλο σχοινί για τις μπουγάδες και κοινά τα μανταλάκια. Ο ένας έμπαινε και ό άλλος έβγαινε. Υπήρχαν και οι  Κυριακές και οι αργίες. Τότε που η μοσχοβολιά από την μια κατσαρόλα , κυλούσε  μέσα στην άλλη.
Υπήρχαν  και η μουρμούρα και οι ζήλιες .Όταν έφθανε ο ένας με τις σακκούλες φορτωμένος και ό άλλος ήταν  σπασμένος από τις δέκα του μήνα. Υπήρχαν και τα κτυπήματα πίσω από την πλάτη, Καπάκι σε έφερνε κάποιες στιγμές η ζωή και ξέσπαγες άδικα στον άλλον, έτσι που ήσουν δεμένος στα στενά και στους κανόνες, και τον υποτιμούσες.
Υπήρχαν και οι γιορτές. Τότε που βγαίναν όλοι μαζί στην αυλή και τρώγανε κοτόπουλο στο φούρνο και κεφτέδες με κόκκινο κρασί.
Αυτή  ήταν η αυλή. Η αυλή τους. Εκεί τελείωνε περίπου με το ζόρι η μοναξιά έστω και χωρίς ιδανικές συνθήκες. Εκεί το στήριγμα. Ακόμα και στους σκυφτούς και στους βουβούς και στους μονάχους.
Δεν τους ανακοινώθηκαν ποτέ οι προθέσεις. Μια μέρα είδαν τους μηχανικούς να μετρούν την αυλή. Είχε πουληθεί λέει το οικόπεδο. Εντός διμήνου έπρεπε να φύγουν. Τα μαζέψανε σιγά σιγά. Η καθένας τώρα θα έφευγε μονάχος του. Τελείωσε την ξαπατώνουν την αυλή. Ο Δημήτρης ,ο δάσκαλος , αρνήθηκε στην αρχή. Στο πατάρι του σπιτιού του είχε κρυμμένη μια βαλίτσα με τα ρούχα του γιού τους που χάσανε πρόωρα και του φάνηκε σαν να του ζητούσαν να τον χάσει δεύτερη φορά.
Όταν ήρθαν οι μπουλντόζες , αναγκάστηκε να ακολουθήσει τους άλλους και να φύγει. Σάματις είναι η πρώτη φορά άκουσε που του είπανε. Μας έχουν  ξαναξεριζώσει, δεν θυμάσαι ; Θα τα καταφέρουμε , θα δεις. Εμείς μια φορά το αποφασίσαμε, απο τούτον τον τόπο δεν θα φύγουμε. Μπορεί να σκορπίσουμε,  μα δεν θα φύγουμε, από δω δεν ξεκολλάμε . Μια άλλη αυλή θα βρει ο καθένας μας, θα δεις.  Θα ξανακάνουμε σπίτι.  Αγάντα ρε αρχηγέ. Αγάντα!

Φωτογραφία Δημήτρης Χαρισιάδης
http://www.fotoart.gr/istoria/photographers/greeks/xarisiadis.htm