Η αυλή των ονείρων

Πέντε πόρτες βλέπανε στην αυλή.
Ούτε λιγότερος , ούτε περισσότερος αέρας για κανένα. Πέντε πατουνιές στο καθένα. Νέτα σκέτα νούμερα. Κοινή αυλή, κοινός αέρας, νύχτα μέρα.
Η πρώτη πόρτα του Μάρκου και της Άννας. Οχτώ χρόνια παντρεμένα τα παιδιά και αγαπημένα πολύ. Μοδίστρα η Άννα , ψυχτικός ο Μάρκος στην βάρδια οκτώ έξι. Παιδί δεν είχαν ακόμα, έτσι όπως δεν είχαν πάντα σταθερή δουλειά. Τα απογεύματα , καβαλούσαν το μηχανάκι και φεύγανε . Καμάρι τους είχε η γειτονιά για την αγάπη τους. Στα μάτια κοίταγε ο Μάρκος την Άννα. Και όταν είχε καλή δουλειά , φορτωμένος γύρναγε. Λουκούμια, παστέλια , ό,τι ήξερε πως της άρεσε. Κατά νου είχαν πάντα, πως αν ζορίζαν και άλλο τα πράγματα, θα έφευγαν για την Αυστραλία.
Η δεύτερη πόρτα της Ντόρας. Θοδώρα το κανονικό . Κοκκινομάλλα με λευκό δέρμα και φακίδες. Λεπτή κοπέλα και όμορφη πολύ.Κανείς δεν ήξερε τι δουλειά έκανε η Ντόρα κανονικά. Μια φορά , κάθε απόγευμα έβγαινε. ντυνότανε όμορφα και έβγαινε. Είχε τύχει να την συναντήσουν  , ξημερώματα που γύρναγε. Τρέχανε τότε στα μάγουλα της οι μπογιές των ματιών της,  και της δίναν μια όψη ολίγον τραγική. Χρόνια τώρα, από βδομάδα σε βδομάδα περίμενε το δοκιμαστικό που της είχαν τάξει. Αυτό που με επιτυχία θα περνούσε και θα της δίναν τότε τον δεύτερο ρόλο. Και μετά από αυτό '' ξεκίνησα'' όπως συνήθιζε να λέει η ίδια. Το δοκιμαστικό ακόμα εκκρεμούσε.
Η τρίτη πόρτα ήταν του Δημήτρη του δασκάλου και της γυναίκας του της Αναστασίας. Δασκάλα πιάνου, η Αναστασία . Δυο παιδιά είχαν. Το ένα το χάσανε πρόωρα . Αρρώστησε με καλπάζουσα ασθένεια , δεν το προλάβανε. Το άλλο ο Γιάννης θα έδινε για το Πολυτεχνείο φέτος. Να βοηθήσει και αυτός γιατί όλο και δυσκολεύανε τα πράγματα. Η Αναστασία είχε και την νευρασθένεια της από τότε που έχασε το παιδί, αρνιόταν να συνέλθει. Φάρμακα, γιατροί και σούρτα φέρτα, μειωμένο ωράριο, δεν βγαίνανε. Είχανε φέτος και τα φροντιστήρια.
Η τέταρτη πόρτα της χήρας. Βασική της ασχολία, ο κοινωνικός σχολιάσμός, κοινώς το κουτσομπολιό. Βασικό της εισόδημα η σύνταξη του ΝΑΤ του αδικοχαμένου.
Η πέμπτη πάνω στην σκάλα, του Τάσου και της Κατερίνας. Στον ΟΤΕ δούλευε ο Τάσος, κομμώτρια η Κατερίνα. Δυό παιδιά στο δημοτικό και η Κατερίνα , κατά πως έλεγε η αυλή, δεν είχε μάτια για τον Τάσο , η καρδιά της για αλλού πετούσε. Γι'αυτό και κάποια απογεύματα ντυνότανε στην πένα και έβγαινε. Ίσως και να έφταιγε ο Τάσος που έπινε λιγάκι παραπάνω και αργούσε τα βράδια να γυρίσει . Και όταν γυρνούσε ήταν όλο νεύρα , που ήπιε, που δεν κρατήθηκε, που κύλησε πάλυ. Με το βρακί της την πήρε την Κατερίνα, την αγάπησε πολύ. Μα δυσκόλεψε η ζωή , και καλά δεν ζούσαν.
Αυτή ήταν η κομπανία που μοιράζονταν την αυλή. Την αυλή με τα τσιμεντένια πλακάκια και το σιδερένιο τραπέζι με τις οκτώ καρέκλες. Εκεί πηγαίναν σεργιάνι την ζωή. Ένα μεγάλο σχοινί για τις μπουγάδες και κοινά τα μανταλάκια. Ο ένας έμπαινε και ό άλλος έβγαινε. Υπήρχαν και οι  Κυριακές και οι αργίες. Τότε που η μοσχοβολιά από την μια κατσαρόλα , κυλούσε  μέσα στην άλλη.
Υπήρχαν  και η μουρμούρα και οι ζήλιες .Όταν έφθανε ο ένας με τις σακκούλες φορτωμένος και ό άλλος ήταν  σπασμένος από τις δέκα του μήνα. Υπήρχαν και τα κτυπήματα πίσω από την πλάτη, Καπάκι σε έφερνε κάποιες στιγμές η ζωή και ξέσπαγες άδικα στον άλλον, έτσι που ήσουν δεμένος στα στενά και στους κανόνες, και τον υποτιμούσες.
Υπήρχαν και οι γιορτές. Τότε που βγαίναν όλοι μαζί στην αυλή και τρώγανε κοτόπουλο στο φούρνο και κεφτέδες με κόκκινο κρασί.
Αυτή  ήταν η αυλή. Η αυλή τους. Εκεί τελείωνε περίπου με το ζόρι η μοναξιά έστω και χωρίς ιδανικές συνθήκες. Εκεί το στήριγμα. Ακόμα και στους σκυφτούς και στους βουβούς και στους μονάχους.
Δεν τους ανακοινώθηκαν ποτέ οι προθέσεις. Μια μέρα είδαν τους μηχανικούς να μετρούν την αυλή. Είχε πουληθεί λέει το οικόπεδο. Εντός διμήνου έπρεπε να φύγουν. Τα μαζέψανε σιγά σιγά. Η καθένας τώρα θα έφευγε μονάχος του. Τελείωσε την ξαπατώνουν την αυλή. Ο Δημήτρης ,ο δάσκαλος , αρνήθηκε στην αρχή. Στο πατάρι του σπιτιού του είχε κρυμμένη μια βαλίτσα με τα ρούχα του γιού τους που χάσανε πρόωρα και του φάνηκε σαν να του ζητούσαν να τον χάσει δεύτερη φορά.
Όταν ήρθαν οι μπουλντόζες , αναγκάστηκε να ακολουθήσει τους άλλους και να φύγει. Σάματις είναι η πρώτη φορά άκουσε που του είπανε. Μας έχουν  ξαναξεριζώσει, δεν θυμάσαι ; Θα τα καταφέρουμε , θα δεις. Εμείς μια φορά το αποφασίσαμε, απο τούτον τον τόπο δεν θα φύγουμε. Μπορεί να σκορπίσουμε,  μα δεν θα φύγουμε, από δω δεν ξεκολλάμε . Μια άλλη αυλή θα βρει ο καθένας μας, θα δεις.  Θα ξανακάνουμε σπίτι.  Αγάντα ρε αρχηγέ. Αγάντα!

Φωτογραφία Δημήτρης Χαρισιάδης
http://www.fotoart.gr/istoria/photographers/greeks/xarisiadis.htm