Σου γράφω προσπαθώντας να δαμάσω ένα κόσμο αφιλόξενο και ανοίκειο, τον κόσμο μας. Να αντιδράσω.. Σου γράφω και σου μιλώ και είναι σαν να γυρνώ από την εξορία , στην εστία μου. Παλεύω να φέρω έτσι μια αλλαγή , έστω και αμυδρή , σ΄αυτό που μέχρι τώρα μου φενόταν αμετάβλητο. Θέλω να σου γράψω ακόμα και για το ανεπανόρθωτο , για αυτό που δεν έχει παρηγοριά. Σαν η γραφή να είναι ένα είδος αντίστασης, έτσι ώστε οι συνθήκες της ζωής να μην με πνίγουν σε σημείο να παραλύω. Νιώθω πως αν μιλάμε μεταξύ μας , για όλα αυτά τα εξοντωτικά που μας συμβαίνουν , αν γράφουμε και επικοινωνούμε , οι συνθήκες δεν θα μας περιορίζουν πια. Σαν οι λέξεις να έχουν την ικανότητα να μας αποτοξινώνουν από την βάρβαρη καθημερινότητα και να ξαναγίνεται η ζωή πάλλουσα. Κτυπώ με τις λέξεις μου, τους τοίχους του διπλανού , δικού σου κελιού .
Σου γράφω γιατί δεν θέλω να μένω αδρανής , σ΄ένα κόσμο που στενεύει όλο και περισσότερο ανοίγοντας ένα χάσμα βαθύ , ανάμεσα σε μας, τα πειραματόζωα της Ευρώπης και στο χαοτικό μας περιβάλλον . Ένα κενό που έρχεται γρήγορα να το γεμίσει η απάθεια, ο κυνισμός και η απελπισία. Εδώ ανάμεσα στις εξοντωτικές συνθήκες που ο καπιταλισμός , μας όρισε να ζούμε. Ξεχνάμε να μιλάμε και να γράφουμε. Και παρατηρώ πως, όσο μιλούμε μονάχα σαν πολίτες της διένεξης , η γλώσσα μας γίνεται όλο και πιο επιφανειακή και σιγά σιγά μετατρέπεται σε μια σειρά από δοσμένα σχήματα και συνθήματα , αρχίζοντας απ' αυτά που εφευρίσκουν οι άμεσα εμπλεκόμενοι μηχανισμοί, υπουργεία, κόμματα, αστυνομία,στρατός, εκκλησία. Και γίνεται τότε ένας λόγος πονηρός και παραπλανητικός. Την ίδια ώρα που θα μπορούσαμε να μιλάμε άμεσα και οικεία σαν αδέρφια. Και όσο η κατάσταση γίνεται πιο αδιέξοδη , τόσο και η γλώσσα γίνεται πιο κοινότυπη και ο δημόσιος λόγος φτωχαίνει , περιοριζόμενος στις αιώνιες αλληλικατηγορίες , στα γνωστά κλισέ , στις προκαταλήψεις και στις γενικεύσεις.
Γι΄αυτό σου γράφω τώρα. Για να σου θυμίσω τα όνειρα μας. Να ξαναμιλήσουμε για όλα αυτά που θέλαμε να ζήσουμε. Για την παιδεία, την ανεργία , τις διαφορετικές συνθήκες μας. Για να σε παρακινήσω να θυμηθείς πως η γλώσσα μας , το ουσιαστικότερο συστατικό της πολιτισμικής κληρονομιάς , της κοινωνικής μας συνοχής και ταυτότητας πληγώνεται και καταρέει από την ανήμπορη παιδεία μας. Τα παιδιά μας φθάνουν να μεταφράζουν από τα αγγλικά στα ελληνικά για να μιλήσουν και το λεξιλόγιο τους όταν τελειώσουν το Λύκειο, με βία περνά τις πεντακόσιες λέξεις. Φθάσαμε τα παιδιά μας να μην μπορούν να κατανοήσουν Καβάφη ή Παπαδιαμάντη και αυτό να οφείλεται στην παιδευτική μας ένδεια και στο ότι τα κάναμε, πειραματόζωα στις πολιτικές μας συγκρούσεις. Να μιλήσουμε για την κριτική μας σκέψη και την φιλομάθεια που θα έπρεπε να είναι αυταξία και όχι εργαλείο για να βγάζεις λεφτά και πως αυτή η μάθηση , το δικό μας όπλο από τα πρώτα χρόνια του Δημοτικού εξανεμίζεται. Στο σχολείο , δηλαδή στην φάμπρικα΄των απολυτηρίων. Πόσοι από μας που καλούμαστε να ψηφίσουμε τώρα , υπό καθεστώς οικονομικής χούντας έχουμε διδαχθεί ποτέ κάτι για το πως λειτουργεί η διεθνής οικονομία, για το κραχ του 1929, για την Δημοκρατία της Βαιμάρης, για την πετρελαική κρίση. Σου γράφω για να σου θυμίσω πως στα όνειρα μας είχαμε μια παιδεία με βαθύ ορίζοντα δεκαετιών , που να μην ορίζεται από τους εκάστοτε κομματικούς προιστάμενους , με βιβλία γραμμένα από κομματικούς ευνοούμενους , που είχαν την τύχη να πάρουν την ''δουλειά'' και που στην καλύτερη περίπτωση σκέφτονται τον ορίζοντα μέχρι τις επόμενες εκλογές.
Σου γράφω για να σου θυμίσω , πως η σημερινή ανεργία έχει πάρει την μορφή χιονοστιβάδας , αλλά και η χθεσινή ανεργία είχε πάρει την μορφή σεμιναρίων. Αυτό ξέραμε να κάνουμε τους ανέργους μας . Ελεημοσύνες και χαρτζιλίκια, παίζοντας με τον ανθρώπινο πόνο και τις ανάγκες των μακροχρόνιων ανέργων. Εξευτελισμός , δια βίου κατάρτηση και άλλα παρόμοια, για να κρύψουμε την απόφαση μας να μην κάνουμε τίποτα για αυτούς γιατί έτσι και αλλιώς η ανεγία ήταν για να αυξηθεί και όχι για να καταπολεμηθεί.Έχω και άλλα πολλά να σου θυμίσω από αυτά που διαφορετικά θα θέλαμε να είναι.
Για αυτό σου γράφω , για να ξαναβάλουμε τους στόχους μας και οι καινούργιοι στόχοι να μας φέρουν και τα νέα υλικά. Να προσδιορίσουμε τα όρια μας, τα μεγέθη μας. Να μιλήσουμε για αφετηρίες , αλλά όχι ξανά με τους όρους μεταρρυθμίσεων. Με όρους θεμελίων. Γιατί μέχρι τώρα μιλούσαμε με όρους αναπαλαίωσης και ανακύκλωσης. Με όρους της πλαγίας οδού. Και πως να μιλούσαμε διαφορετικά με τόσο φόβο και χαμηλή αυτοπεποίθηση που κουβαλάμε ; Το σήμερα μας θέλει όμως αγωνιστές. Μας θέλει να σηκωθούμε και αντιδράσουμε για να διαμορφώσουμε το χρόνο και τις συνθήκες και όχι να περιμένουμε , τον χρόνο να έρθει. Να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας, τα ελαττώματα και τα προτερήματα του και να αγωνστούμε για να κερδίσουμε την στιγμή της ζωής μας. Και να συγκρουσθούμε με παλιές νοοτροπίες και παρωχημένες σκέψεις.
Σου μιλώ για να μου μιλήσεις και εσύ , να συννενοηθούμε και να αντισταθούμε.
Φωτογραφία Vivian Mayer
http://vivianmaier.blogspot.com/
http://vivianmaier.blogspot.com/
Και σου απαντώ ! Η τροχοπέδη, η απρονοησία και η αμετροέπεια των διαχειριστών και των αρμοδίων μας οδηγούσε πάντα σε σπατέλες και φυσικά σε ιδιοτέλεια και σε υποτέλεια. Το χρέος είναι το όχημα της επιβολής της σημερινής χούντας. μέγγενη δίπλα στο κοινοτικό χρήμα χρόνια τώρα και όχι άσκοπα και τυχέα φυσικά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου απαντ'ω και σου μιλώ με τα χέρια τεντωμένα , για να συννενοηθούμε! Και ότι μπορώ να το θυσιάσω και να το κόψω και να το απεμπολύσω δια παντός. Για το κοινό καλό!
Με εκτίμηση
ΣΛ
Καλά κάνεις κοριτσάκι και μιλάς και γράφεις και παραμένεις παιδί. Καλά κάνεις και με την αύρα σου την παιδική, με την πένα σου την ώριμη, μα πάντα φρέσκια, και το όνειρο το ανθρώπινο το αιώνιο, μας μιλάς και μας γράφεις. Άριστα κάνεις. Σήμερα, αν μου επιτρέπεις το σχόλιο, η γραφή σου (πάντα απολαυστική) είναι εναγώνια διαπιστωτική. Διαπιστώνεις ότι δεν μιλούμε μεταξύ μας την ίδια γλώσσα, γιατί δεν κατανοούμε όλοι την ίδια γλώσσα. Εστιάζεις με απόλυτη ακρίβεια στην ουσιαστική αιτία του ελλείματος της επικοινωνίας μας, και στην επέκεινα έλλειψη της βάσης της συνεννόησής μας. Αναγνωρίζεις την παιδεία, με την έννοια της ουσιαστικής μελέτης, της πνευματικής καλλιέργειας, της εσωτερικής αναζήτησης, της ηθικής και κοινωνικής ανάπτυξης ως τη βάση για το όνειρο. Καταγράφεις με αγωνία τις συνέπειες της έλλειψής της και την ανάγκη ανάδειξής της ως αυταξία. Αν συμφωνήσουμε ότι από εκεί ξεκινά το ταξίδι στο όνειρο, τότε δικαιούμεθα να προσδοκούμε την ασφάλεια, πως θα βρεθούν πολλοί να μας ξυπνήσουν, ότε και εάν το όνειρο ήθελε εξελιχθεί σε εφιάλτη. Αυτή είναι η δική μου πεποίθηση και υπό το πρίσμα αυτό σε ανέγνωσα, με την ίδια αγωνία να συνεννοηθούμε, σήμερα που ξέρουμε ότι το όνειρο ξεκίνησε λάθος, εξελίχθηκε σε εφιάλτη, αλλά δεν υπάρχουν πολλοί να μας ξυπνήσουν. Καλή σου ημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιούλη
ΥΓ: Πού είναι το κόμμα των εκπαιδευτικών, οέο;
Δυστυχώς όχι μόνο δεν είναι έτσι τα πράγματα, αλλά η Ελλάδα έχει γεμίσει με το σύνθημα που εμπεριέχει το διχασμό του " οι αυτοί και οι εμείς" , και μάλιστα από ένα κόμμα που θέλει να υπογράφει ως "ενωτικό κοινωνικό μέτωπο"!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο πιο φανερό μπορεί να γίνει σε όλους πως μιλάμε για μια βαθιά σχιζοφρενική πολιτική σκηνή?
Αυτά είναι τα αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης , κρίσης του καπιταλισμού και την ασυνειδητης πολιτικής σκηνής και εδώ εννοώ άπαντες δεξιά και αριστερά. Και κανέις κα πάλυ δεν ακούει και κανείς και πάλυ δεν μιλάει και κανείς και πάλυ δεν βάζει το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο. Μέχρι να ξεχάσουμε ακόμα και το χρώμα όχι μονάχα των ονείρων μας αλλά και της αγαπημένης μας. Καλύτερα είναι τα αμνήμονα , τα απαίδευτα μηχανήματα. Τι τον θέλουν οι βίδες , τα παξιμάδια και τα ρουλεμάν την μνήμη και την ποίηση. Πως αυξάνει η παραγωγικότητα με τον Καβάφη και τον Παπαδιαμάντη? ε ? πως...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιχάλης
Στην Ελλάδα του δήθεν , του πάνω από ολα΄να φαινόμαστε, στην Ελλάδα της μίζας και την καγέν , τι θέση μπορεί να έχει ο Κβάφης και ο Παπαδιαμάντης? πόσι διαφορετική θα έπρεπε να ήταν η Ελλάδα μας για να μην ανεχθεί τν τοποτηρητή πρωθυπουργό που με όχημα όπως γράφει ο συνάδρεφος θα προσπαθούσε να κερδίσει πόντους για να ξαναπλουτήσουν και άλλο τα μονοπώλια. Στην Ελλάδα της μοναξιάς , του σήμερα και της πνευματικής ένδειας πως θα ζήσουμε διαφορετικά , που θα βασιστεί ο κούκος για να φέρει την Άνοιξη , στα κομματόσκυλα ή στα μαντρόσκυλα. Έλαιος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΞένια
Επιτέλους! Ακούγεται κάτι, επιτέλους κάτι κουνιέται.Μπράβο σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτέλλα - Αθηνά
Ο κος Τομσεν , λίγες βδομάδες νωρίτερα, μας συμβούλεψε να πετάξουμε απο πάνω μας το ταμπού των απολύσεων. Αλλα και κος Ματίας Μός ο επικεφαλής της Κομισιόν της τροικας , πρόσθεσε το κερασάκι στη τούρτα και ευχήθηκε σε συνέντευξη του σε γεμανική εφημερίδα , στις επικείμενες εκλογές να κερδίσει ή η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ . Αυτα για το πως είναι διαμορφωμένο και απο ποιούς για να φθάσουμε εδώ , αλλά και για κάτι κροκοδείλια δάκρυα κάποιων συγκυβερνώντων , ότι, τώρα με τέτοιες ατάκες και παρεμβάσεις στην εσωτερική πολιτική, θίγεται η εθνική μας κυριαρχία και αξιοπρέπεια. Επειδή όμως εδώ που βρίσκομαι τώρα , δεν είναι η χώρα της ατάκες και της δημοσιογραφίας του ποδαριού, έχω να πω αυτό. Το κάλεσμα του ΚΚΕ υπάρχει. Με λάθη που έχουν γίνει δυστυχώς, αλλά στην εσωτερική στροφή, στην ενδοσκόπηση,που το έχω ξαναπεί αισθάνομαι πως είναι η επανάσταση του σήμερα, μπορούμε να συμβαδισουμε. Στην χώρα που ο ανθρωπος έχασε την αξιοπρέπεια του και η γλώσσα το παραδέχομαι ήταν απο τις μέγιστες απώλειες, στην χώρα που η ανθρωπιστική μελέτη, είναι ανύπαρκτη, πρέπει να συνεννοηθούμε. Η συνεννόηση όμως πρέπει να είναι το ζητούμενο για να επιτευχθεί. Και θέλει παραδοχές και αναγνωρίσεις. Αν και μας το εχεις απαγορεύσει, θα το πω. Ο τρόπος που γράφεις ακόμα και την διάγνωση του καρκίνου, είναι σαν να τυλιγεις τον αναγνώστη σου με βελουδο . Ένα σκέτο αληθινό , αυθεντικό βελουδο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΜ
Το κάλεσμα του ΚΚΕ αγαπητέ μου ΝΜ με γεμίζει πόνο και απόγνωση. Πόσο αυτάρεσκο μου φαίνεται! Πόσο λίγο, γι'αυτές τις τεκτονικές στιγμές που ζούμε και θα μπορούσαμε ν'αλλάξουμε την πορεία τους. Φαντάσου ένα κόμμα πραγματικά λενινιστικό στις κοινωνικές και πολιτικές του συμμαχίες, αυτές που σφυρηλατούν τον διάλογο στο εσωτερικό τών λαών και ωριμάζουν σ'ελάχιστο χρόνο τα υποκείμενα της ιστορίας. Τι διαδρομή θά'χαμε κάνει.Τι πίστη στο μέλλον μας, το μέλλον δικαιοσύνης με τα δικά μας χέρια θά'χαμε χτίσει. Τι τρόμο στην ολιγαρχεία θά'χαμε σταλάξει. Πού είμαστε τώρα; Δεν ξέρω τι θα ψηφίσω αγαπητέ μου ΝΜ. Αν ακούσω τα κόκκαλα του πατέρα μου, ΚΚΕ και θα το μετανιώσω δευτερόλεπτα μετά, πριν μου επιστρέψουν την ταυτότητα. Αν σεβαστώ τον θυμό μου γιά τον εργατισμό του κόμματος, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και θα το μετανιώσω δευτερόλεπτα μετά γιά την σχεδόν χαμένη μου ψήφο. Δίλημμα θλιβερό και υπαρκτώτατο, φίλε ΝΜ, γιά μας τους κομμουνιστές. Λύση ακόμα δεν βρίσκω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕρέχθειος
Αγαπητέ Ερεχθειε, είναι μονόδρομος και δεν είναι αυταρέσκεια το κάλεσμα του ΚΚΕ. Όταν ψήφιζαν την τροπολογία Σαχινιδη για την δημιουργία ειδικού λογαριασμού, εμάς μας λέγανε ότι ψηφίζουν δάνεια για πάρουν να δώσουν συντάξεις και δάνεια. Νομίζω πως η συντάκτρια της στήλης έχει γράψει πολλές φορές τι πρέπει να κάνουμε την απώλεια, και την θλίψη που μας φέρνει η απογοήτευση. Αν σε κερδίζει ο λόγος του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μην σταματάς. Σημαίνει πως η απογοήτευση σου εκει σε οδηγεί. Να ξέρεις όμως πως κάθε ζωντανός οργανισμός και το κόμμα είναι τέτοιο, προχωρά με τις ιδιομορφίες του. Απο απόσταση δεν μας βοηθάς. Έλα κοντά μας
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΜ
Είχαμε εδω και καιρό μεγάλο έλλειμα πνευματικών ανθρώπων, γιατί αν δεν είχαμε δεν θα είχαμε φθάσει και μέχρι εδω, που είμαστε τώρα. Θα μιλούσαν νωρίτερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαύλος Τ
Οι τελευταίες αναρτήσεις ολισθένουν σε περισσότερο γνώριμα στοιχεία πολιτικού και όχι ποιητικού λόγου.Ισως να φταίει το κλίμα των ημερών και η πολιτική ένταση που αγγίζει τα όρια του πολιτικού τυχοδιωκτισμού. Με αφορμή την παραπάνω ολίσθιση παρατηρώ οτι οι διενέξεις φανατικών αναγνωστών της στήλης σας γίνονται πιό έντονες και περισσότερο συχνές. Αν και οι περισσότεροι (απ'όσο φαίνεται) έχουν περάσει απο την ερωτοφωλιά της αριστεράς, αδυνατουν, αντιστέκονται όταν προβάλλετε με περισσότερο πολιτικούς όρους το αίτημα της συνενόησης. Ειναι κάτι που το έχουμε επισημάνει και παλιότερα στην στήλη σας. Ξέρετε αγαπητή μου, στις πραγματικές συνενοήσεις έχουμε και μετακινήσεις, θέσεων, αποψεων, ιδεών, ακόμη και παλαιών συνηθειών. Βλέπετε πολλούς έτοιμους απο καιρό για να τολμήσουν την δρασκελιά; Ομιλώ για μας, για όλους εμας και όχι για τους έφηβους και τα 25αρικα....
ΑπάντησηΔιαγραφήσπυρος
Σπύρο, βλέπω λίγους μα προσδοκώ περισσότερους. ίσως και για αυτό ολησθαίνουν...οι αναρτήσεις σε περισσότερο γνώριμα στοιχεία..'Αλλωστε δεν μας έταξε η πολιτική να απέχει απο την ποίηση πάντα...Είναι από μόνη της και αυτή μια αυταξία και θα μπορούσε να μας μαγέψει αν....και αν.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο με συγκινεί αυτή η γραφή! Πόσο άμεση , ζεστή σαν χάδι , στα κουρασμένα μας απαιδευτα μάγουλα. Σου αξίζουν, χίλια Μπράβο για τον ενθουσιασμό, την επιμονή, το βάθος που δουλεύεις, τον λόγο και την σκέψη. Σαν να σπερνεις και να οργώνεις νου και ψυχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘάνος