Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Κάτι να σαλεύει




     Κοιτώ την επικαιρότητα με λοξές ματιές σε μικρές δόσεις . Δόσεις πάλι, αλλά αυτή την φορά δόσεις αντιφάσεων. Άνθρωποι που γράφουν ποιήματα , απαγγέλουν Ελύτη και στον επόμενο τόνο πέφτουν με τα χίλια του θυμού τους πάνω στην αντίθετη γνώμη, χωρίς να κάνουν τον παραμικρό κόπο ούτε καν να την ακούσουν. Θέλοντας να  κατασπαράξουν και αυτή και αυτόν που την είχε. Όμως όπως πάντα αυτοί που βιώνουν μια τραγωδία , δεν είναι ούτε αυτοί που βροντοφωνάζουν περί εθνικής τραγωδίας, ούτε περί dna της φυλής , ούτε αυτοί που κάθε τρείς λέξεις πετάνε την λέξη πατρίδα. Άνθρωποι δηλαδή που δεν φοβούνται να κοιταχτούν στον καθρέφτη, βιώνουν τις τραγωδίες.
     Κι όμως είναι κάτι που σαλεύει.
 Κάποτε είχαμε το νέφος που όλο πύκνωνε και μας έπνιγε. Τώρα πυκνώνουν  τα προβλήματα της κρίσης, τα ποσοστά της ανεργίας , τα σημάδια της διαταραχής, οι αριθμοί των αυτοκτονιών, των αναπάντεχων ανατροπών. Μια διαρκώς υπό αίρεση καθημερινότητα.
     Το νέφος το παλεύαμε με τα μονά ζυγά. Πως παλεύεται η ζωή όταν αλλάζει ταχύτατα και αρχίζει να νιώθει  ο άνθρωπος πως δεν τον περιλαμβάνει ; Ποιές είναι οι διαφυγές μας σήμερα; Ο θυμός, η κατάπτωση, η σύγχυση, τα παράληρήματα. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι ούτε την δυνατότητα , ούτε την ψυχραιμία , ούτε την γνώση και την σοφία να διαχειρίζονται κρίσεις σαν αυτές που ζούμε.
     Παλεύει μια κοινωνία πολιτών να ανακουφίσει  ό,τι μπορεί, με ό,τι έχει  . Ομάδες εθελοντισμού , δράσεις αλληλεγγύης. Παστίλιες για τον πόνο του άλλου. Να μαλακώσει ένας πόνος απρόβλεπτος και άνισος  που κτυπά στο μυαλό και στην ψυχή. Μοιράζεται ο πόνος αν ξέρεις και μπορείς να εμπιστευθείς. Ίσως τελικά αυτό το μοίρασμα είναι που σαλεύει και βοηθά ένα κάτι άλλο να συνεχίσει. Αφού όλα πρέπει να συνεχίσουν και τίποτα δεν μπορεί να διακόψει αυτή την ροή.
     Αυτά σκεφτόμουν και περπατούσα αφήνοντας πίσω μου πέντε '' αγοράζω χρυσό'' σε αδερφική διαδοχή με τα αντιφαστιστικά συνθήματα στις λαμαρίνες , τις φθαρμένες ταμπέλες με τα κόκκινα κεφαλαία '' εκποίηση'' και ΄΄κλείσαμε''. Μια εντελώς πρωτόγνωρη πραγματικότητα που διαδέχεται την ακριβώς προηγούμενη πραγματικότητα. Η δική μας κληρονομιά, η δική μας βιωμένη πραγματικότητα.Προχώραγα , οι ταμπέλες και τα συνθήματα υποχωρούσαν και άλλα διαδέχονταν τα προηγούμενα, μην μπορώντας να διακρίνω , αν τουλάχιστον λιγόστευαν. Σε μια μελαγχολική εναλλαγή.
    Δεν λιγόστευε όμως η ευχή να συνεχίσει να σαλεύει , αυτό που σαλεύει. Αν είναι η πόλη που σαλεύει, ή τα συναισθηματα μας που σαλεύουν. Εμείς σαλεύουμε. Και η ευχή να μην συνηθίσουμε αυτή την πικρή εναλλαγή. Να την νιώθουμε πρόσκαιρη, παροδική, ξεπεράσιμη. Μήπως και αφήσουμε αυτή την Άνοιξη να μας πει κάτι για την ζωή.


Τέχνη του δρόμου

Δημοσιεύθηκε στο aixmi.gr
http://www.aixmi.gr/index.php/katinasalevei/

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Πατρική Κληρονομιά



''.....Kαθαρίζεις τα σκατά του πατέρα σου γιατί πρέπει να καθαριστούν, αλλά μετά το καθάρισμα, όλα όσα μπορεί κανείς να νιώσει , τα νιώθεις μ΄΄ένα τρόπο ασύγκριτο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το συνειδητοποιούσα  : άπαξ και παρακάμψεις την αηδία και αγνοήσεις την αναγούλα και υπερπηδήσεις όλες εκείνες τις φοβίες που έχουν γιγαντωθεί σαν ταμπού , ανακαλύπτεις ένα ολόκληρο απόθεμα ζωής που μπορείς να αγαπήσεις.
.....Να λοιπόν ποιά είναι η κληρονομιά μου από τον πατέρα μου. Κι όχι επειδή το καθάρισμα είχε κάτι το συμβολικό , αλλά ακριβώς επειδή δεν είχε, επειδή δεν ήταν τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από την συγκεκριμένη βιωμένη πραγματικότητα.
     Αυτή ήταν η κληρονομιά του πατέρα μου : ούτε τα λεφτά ούτε το τεφιλίν ούτε το κύπελλο του ξυρίσματος, αλλά τα σκατά. ''



Απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο του  Philip Roth '' Πατρική Κληρονομιά '' εκδόσεις '' Πόλις'' , μετάφραση Τάκης Κίρκης.



Φωτογραφία Martino Balesteri   

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

A life less ordinary



     Εντωμεταξύ μάθαμε να ζούμε μέρα με την μέρα, περιμένοντας να κτυπήσει το τηλέφωνο στο οποίο κάποιος άγνωστος θα επιμένει να ανακοινώσει τα χειρότερα δυνατά νέα.
Εντωμεταξύ μάθαμε να περπατάμε κάνοντας σλαλομ ανάμεσα σε ανθρώπινα ερείπια και σε τρομαγμένους .
      Την ώρα αυτή πιάνουμε τον εαυτό μας , όλο και πιο συχνά να αναζητάμε πότε αμήχανα και πότε λυσσαλέα , ένα αντίβαρο, κάτι να αντιτάξουμε το ζόφο. Αλληλοβοήθεια, αυτοσχέδιες γιορτές, λοξή δημιουργικότητα, δράσεις αλληλεγγύης, αυτοοργάνωση, οι αγαπημένοι πιο κοντά από ποτέ.
     Λοιπόν με πιάνω να ελπίζω σε όλα και γι΄ αυτό επιμένω να γράφω για όλα. Κάτι σαν το τραγούδι των ash '' a life less ordinary'', μπας και πάρουμε δύναμη και αποφύγουμε εκείνη την ρημάδα την μέρα που δεν θα έχουμε τίποτα να πούμε.
     Γιατί στις μέρες που χάθηκαν οι έννοιές, τα όχι, η θέληση και χωρίς να ερωτηθεί καν η βούληση, δεν μπορεί θα πρέπει και κάτι άλλο να υπάρχει πέρα από τo παθητικό μηρίκασμα απέναντι στους δέκτες μας.



φωτό Ανν Λου

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Και ο έρωτας;




    Τι είναι η πραγματικότητα ;
Είναι αυτό που μας διακόπτει την αιώνια νεότητα . Είναι αυτό που μας πετάει έξω από την απέραντη  ζεστή αγκαλιά που θα θέλαμε να βυθιστούμε για δυό ζωές.
     Και θυμάσαι εκείνο το άπληστο χάδι του έρωτα, το τυφλό βόγκο που μπορεί να μη ανατρέπει ακριβώς το  καθεστώς , αλλά έχει την τεράστια δύναμη να σου υπενθυμίσει ότι υπάρχει και ένας κόσμος πέρα από τον κυνισμό των ισχυρών, των όποιων στρατηγών , πέρα από την απληστία της κάθε κατανάλωσης. Έχει την μοναδική δύναμη να σε κάνει να νιώσεις μια ξένη πόλη σπίτι σου, έστω και για λίγο. Να σε κάνει να περπατάς ανέμελος κοιτάζοντας κλεφτά κάθε τόσο δίπλα σου. Να μετράς χαρτονόμισμα , χαρτονόμισμα το αντίτιμο του ενός δωματίου σε όλες τις Κάτω Χώρες των νησιών.
     Που χαθήκατε σήμερα ερωτευμένοι ; Που είσαστε όλοι εσείς οι Ρωμαίοι  και οι Ιουλιέτες ; Όλοι εσείς που βάζατε το κεφάλι σας στο μαξιλάρι αποσβολωμένοι γιατί μόλις είχατε ανακαλύψει πως τελικά ολόκληρος ο κόσμος χωράει στο βλέμμα μιας Μόνα Λίζας. Που ξεχνάγατε σε ένα φτεράκι μιας νεράιδας  , όλα αυτά που  γνωρίζατε μέχρι πριν ακριβώς ένα λεπτό ;
    Υποθέτω πως κάποιους θα τους κατάπιαν οι γάμοι τους. Κάποιους άλλους θα τους εκκαθάρισαν τα εκκαθαριστικά. Κάποιοι θα γλυστρούν στις φλυαρίες για τις συνέπειες τις κρίσης.  Που καλύτερα από τα τείχη μιας κρίσης να χτιστούν οι σιωπές; Απαγορευμένα σώματα. Άνεργες καρδιές. Μονόφθαλμοι περίπολοι, τριγυρνούν στα καθιστικά , αποφεύγοντας να ξεμακρίνουν από τους καναπέδες.μήπως και πέσουν καταπρόσωπο μ΄ένα ξεχασμένο '' σ΄αγαπώ '' τους. Χωρίς έρωτα η ζωή το  καταφέρνει και  αυτό , κάνει το χρόνο χρήμα. Εγκαταλείπεις τότε την πίστα της αυταπάτης σου, νικήμένος όμως.
     Σε είχα δει  τότε που έσβησες την μηχανή , να μην σηκώσει στο πόδι την γειτονιά το καρδιοκτύπι σου , μέχρι ν΄ανοίξει η κουρτίνα της. Τώρα πήρες τα ρέστα σου και έφυγες.
     Ξέχασες τον τρόπο που πλησιάζει ένα χέρι ένα άλλο. Αν καταφέρεις και θυμηθείς , θα δεις πως στον έρωτα δεν φθάσαμε ποτέ από το περίσσευμα μας. Με το έλλειμα μας φθάναμε. Την έχουν αυτή την αρετή τα ελλείματα και χωρίς να σε ρωτούν , σε στελνουν ατσαλάκωτο εκεί στο μεγάλωμα του χρόνου, στο άνοιγμα του χώρου, στην υγρασία του σχήματος σου.
     Γυρνάς λίγο μπατίρης τώρα. Φοβάσαι τον φόβο σου. Κλειδαμπαρώνεις να μην σου βγει ο χρόνος σου. Ξέχασες τι θα κάνεις χωρίς  τις αποδείξεις σου.
Να μην σε βρει η επιθυμία εκτεθειμένο και σου επιβάλλει την νεότητα, την απειρία , την αδεξιότητα. Δεν αφήνεσαι , να σε τραβήξει ο έρωτας. Φοβάσαι μήπως και ερωτευθείς το ανεύφικτο και φανερωθεί η ανιστόριτη νέα γη. Εκεί που θα ερωτευθείς την πιο μικρή ελίτσα του ώμου του. Εκεί που θα ξαναερωτευθείς από την αρχή το κορίτσι σου , αυτό που πίνει χρόνια τώρα από το ίδιο φλυτζάνι τις ίδιες μνήμες. Χωρίς βεβαιότητες.
     Κάποτε είχα διαβάσει πως ο Νίκος Καρούζος πλήρωνε τα ποτά του με αυτοσχέδια ποιήματα σε χαρτοπετσέτες . Μου θυμίζει τους ξυπόλυτους άντρες και τις ξυπόλυτες γυναίκες με τ άλλατισμένα μαλλιά και τις κόκκινες μύτες. Τους άντρες και τις γυναίκες του Αύγουστου.  Μου θυμίζει την παρέα που κλαίει γελώντας και την βουβαμάρα του καταστρώματις της επιστροφής. Μου θυμίζει την διανόηση που φτύνει τον κόρφο της όταν την αποκαλείς διανόηση και αυτούς που τραγουδούν τραγούδια χωρίς στίχους μόνο λα λα λα. Μου θυμίζει τους αδύναμους. Αυτούς που τους αρέσει να προσέχουν παιδιά που παίζουν μπάλα πάνω κάτω  σε παιδικές χαρές και σε τεράστια γήπεδα. Και ο έρωτας ; Αυτά δεν είναι ο έρωτας ;
     O πραγματικός κόσμος. Η αλήθεια, το τέλος  και η άκρη του νήματος.







Κολάζ Οδυσσέας Ελύτης
 

Ζωγραφική M.Shagal



Κυριακάτικο







Ζωγραφική Nicola Jarvis

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

21-3-2013








Τα κελάρια

Τα σπίτια που έφτιαχναν άλλοτε, έμεναν κούφια από κάτω, και τους
χώρους εκείνους τους έλεγαν τότε ''κελάρι''. Εκεί μέσα φυλάγονταν
διάφορα πράγματα : παλαιός ρουχισμός , υποδήματα, τιμαλφή και
ωραία γυαλιά, παγερά νυφικά και λευκώματα, υπολλείματα επίπλων
με δύσκολο όνομα και , συχνά , κάποια πρόσωπα που πολύ
αγαπήθηκαν.

 Στην περίπτωση αυτή, τα φιλούσαν σφιχτά και τα κλείδωναν , και
αμέσως μετά χτίζαν όλες τις πόρτες, για να μην τις ανοίξουν και
φύγουν.

Και καθώς δεν υπήρχε διέξοδος, και οι τοίχοι γερά μαγκωμένοι,
εκρατούσαν καλά των παλιών οι αγάπες , και τις νόμιζαν όλοι γι΄αθάνατες.



Ποίημα της Τζένης Μαστοράκη




Χθες ήταν η παγκόσμια μέρα ποίησης. Με όλα αυτά που συμβαίνουν δεν μπορούσα να την γιορτάσω. Ένιωθα την μέρα σαν άλλοθι.



Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Δευτέρες με λιακάδα


       Αυτό το κράτησες , ξυπνάς στις 7. Δυό μήνες τώρα άνεργος δεν το άλλαξες. Μηχανικά κάνεις τις ίδιες κινήσεις. Λίγα δευτερόλεπτα και θυμάσαι ξανά , δεν έχεις να πας πουθενά. Αλλάζεις πλευρό. Στριφογυρίζεις. Μια ολόκληρη μέρα ανοίγεται απειλιτικά μπροστά σου. Άπλετος χρόνος, χωρίς προθεσμίες, χωρίς ημερομηνίες, γενικά χωρίς τίποτα. Επιλέγεις να σηκωθείς.
      Βάζεις για καφέ. Ρίχνεις μια ματιά στο mail. Ξεραίλα. Για δευτερόλεπτα περνούν από μπροστά σου , οι παλιές μέρες , που δεν προλάβαινες να απαντήσεις. Τότε που η μέρα έτρεχε σαν βολίδα. Σε αντοχές, σε παραγγελίες, σε υποθέσεις και διεκδικήσεις. Να πας, να προλάβεις , να βρείς , να φέρεις. Ήσουν καλός, πολύ καλός . Το ήξερες. Αγαπούσες την δουλειά σου και σε αγαπούσε και αυτή. Μέρα με την μέρα, οι αρμοδιότητες σου αυξάνονταν . Έδινες και έπαιρνες. Έδινες και γέμιζες. Ήσουν εσύ.
       Ποιός είσαι τώρα; Άνεργος. Τελειωμένος είπε κάποιος.  Την ίδια ακριβώς φράση που χρησιμοποιούν οι γέροντες στα γηροκομεία. Ένας γεροντικός νέος. Ένας φυλακισμένος. Αν σκεφθείς πως η ανεργία είναι φυλακή. Ένας μη απασχολίσιμος. Ένας σε λίγο γνωσιακά παρωχημένος. Και άλλα νιώθεις να είσαι.
     Σου λένε διάφορα του τύπου '' κάθε εμπόδιο για καλό'', ''ευκαιρία για μια νέα αρχή'' . Δεν κατάλαβες ποτέ γιατί σου τα λένε , αφού δεν τα πιστεύει κανείς. Απομεινάρια και αυτά μιας άλλης εποχής. Πετάς μόνος σου σε μια  χαμηλή πτήση θλίψης, θυμού, ντροπής, μέχρι να καταφέρεις να προσγειωθείς στην πραγματικότητα. Κάποιοι σε αποφεύγουν, μην τους μεταδώσεις το κολλητικό . Εξαφανίζεσαι, κολλάς σε ουρές, κάνεις δήθεν τον πολυάσχολο γιατί δεν θέλεις να καταλάβουν άλλοι, απομονώνεσαι, κλείνεσαι, αντιπαθείς, μισείς, αγχώνεσαι, επιτήθεσαι, θυμώνεις, φωναχτά ή βουβά, στέλνεις βιογραφικά, επιστρατεύεις ότι σου έχει μείνει από τον παλιό σου εαυτό. Δεν πείθεις, τελικά. Ούτε την ερώτηση ''ποιος είμαι''  τώρα  απαντάς.
     Ο καφές ετοιμάστηκε. Ίσως πας μια βόλτα να τραβήξεις καμιά φωτογραφία. Πάντα ήθελες και δεν είχες χρόνο. Παλεύεις να δώσεις μια απάντηση μέσα σου. Να της δώσεις σάρκα και οστά. Κοιτάς τα νούμερα. Σκαρφαλώνει λέει η ανεργία. Πως γίνεται να σκαρφαλώνει κάτι που εσένα σου τρώει τα σωθικά;  Όσοι μιλούν με νούμερα, αδυνατούν να καταλάβουν το νόημα που ταλαντεύεσαι να δώσεις εσύ ο ίδιος στην ανεργία σου. Καλά καλά εσύ και δεν το ξέρεις.
     Οι μέρες κυλούν και εσύ ψάχνεις την απάντηση και την χαμένη περηφάνια σου. Αν είσαι τυχερός , θα τα καταφέρεις να σβήσεις το αίσθημα της αποτυχίας σου . Θα ξέρεις πως δεν έφταιξες εσύ. Θα μπορέσεις να πεις '' είμαι ο Κώστας 52 χρονών και είμαι άνεργος'', '' είμαι η Γιάννα 28 χρονών και είμαι άνεργη''. Έχω ακόμα τις οικονομίες μου , βοηθά και η υπόλοιπη οικογένεια. Θέλω να αρχίσω ξανά , θέλω να ξαναζήσω με παρόν και μέλλον. Με αξιοπρέπεια. Είναι θεσμοθετημένη βία η ανεργία, είναι αδικία  ,  και φοβάμαι. Είμαι μια παράπλευρη απώλεια ενός απάνθρωπου συστήματος, που έχει στήσει εκατόμβες θυμάτων. Δεν ξέρω αν θα έχεις ελπίδες τότε για να βρεις δουλειά.Το πιθανότερο όχι.  Ξέρω όμως πως θα έχεις συμφιλιωθεί με την νέα πραγματικότητα. Θα έχεις απαντήσει την ερώτηση που σ΄έκαιγε.  Θα έχεις πατήσει τα πόδια σου στη νέα γη. Θα ξέρεις ποιός είσαι. Θα έχεις πράγματα να κάνεις. Πράγματα για να αγωνιστείς.  Δεν θα ντρέπεσαι, δεν θα φταίς.  Και οι Δευτέρες θα έχουνε λιακάδα.


Φωτογραφία από την ταινία '' Δευτέρες με λιακάδα'' του Φερνάντο Λεόν Ντε Αρανόα

http://www.provoles.gr/movie's_04-05/050318.htm

Δημοσιεύθηκε στο vetonews.gr
http://www.vetonews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=15149:2013-03-20-06-31-10&catid=85:2012-09-02-10-34-45&Itemid=90      

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Χαραγματιές που αφήνουν ωραία σημάδια





     Οι σπεκουλαδόροι των βασάνων σου, θα είναι πάντα παιδιά που δεν έμαθαν το μάθημα τους, προφανώς γιατί ποτέ δεν ερωτεύθηκαν. Σίγουρα δεν ερωτεύθηκαν . Πόθησαν , όπως μπορεί κάποιος να ποθήσει ένα αυτοκίνητο ή μια τηλεόραση ή ένα σπίτι. Έκαναν τα πάντα για να πραγματώσουν τους πόθους τους αλλά καμιά χαραγματιά στα χέρια τους δεν έγινε ποτέ επειδή από κάπου έπρεπε να βγει ο πόνος, δεν νιώσανε κανένα εξευτελισμό σαν λύτρωση . Βολεύτηκαν σε μια ηδονή που είχε σχέδιο αρχιτεκτονικό. Που να ξέρανε τι σημαίνει καταστροφή για τους ερωτευμένους. Η καταστροφή που μας οδηγεί ο έρωτας είναι μια πράξη αυτογνωσίας. Όπως είχε γράψει ο Δημήτρης Δημητριάδης '' η ευγενέστερη απόπειρα του ανθρώπου να δει ποιός είναι. ''






Σ΄ευχαριστώ  πολύ Αντριάνα !




Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Έλα να κάνουμε μια ομορφιά




   
     Ένα σκυλί γαβγίζει στην μέση του δρόμου, στο αμάξι μιας κοπέλας. Η κοπέλα δυναμώνει το ραδιόφωνο , βοηθώντας ν΄αυξηθεί κι άλλο ο θόρυβος της πόλης. Κάποιοι μιλάνε πάλι για λεφτά, κάποιοι θα μιλάνε πάντα για λεφτά. Κάποιος περνάει το δρόμο. Πέντε δρόμους παραπάνω τα συναισθήματα κάνουν τους ανθρώπους να  φωνάζουν σε κάποια bar . Καλά κάνουν. Ζητιάνοι τριγυρνούν και ζητούν λεφτά.  Η κάρτα του κινητού τελειώνει και έχουμε τόσα πολλά να πούμε ακόμα. Θέλεις να πεις σε κάποιον όλα αυτά που ζεις,  να πεις για όλα όσα ζεις. Το ότι δεν έχουμε μονάδες είναι αδιάφορο.
Έλα να κάνουμε μια ομορφιά. Μια λίγο παράταιρη και άκυρη με όλο αυτό που συμβαίνει γύρω.
     Ποτέ όσο θυμάμαι , οι άνθρωποι δεν σκεφτόντουσαν τα χρήματα σαν τόσο μεγάλη έλλειψη όπως τώρα. Τα κεφάλια μας πρέπει όπως φαίνεται , να είχαν ήδη γίνει σιγά σιγά ταμειακές μηχανές, με κάποιο τρόπο που δεν το καταλάβαμε. Κάποιος όμως περνάει πάντα  το δρόμο πηγαίνοντας κάπου. Κάποιος περνάει το δρόμο, σαν να περνάει την σκακιέρα των ονείρων του. Αυτό δεν άλλαξε και δεν πρόκειται ν΄αλλάξει.
     Περνάει άλλο ένα αυτοκίνητο. Μέσα μπορεί να είναι ένας πολιτικός μηχανικός κουρασμένος απο την ζωή, κουρασμένος απ΄όλα. Μιλάει στο κινητό του. Θυμάμαι τις μέρες που μιλούσαμε όλοι στα κινητά μας. Θα νόμιζε κανείς ότι η Αθήνα είναι η πιο παραγωγική πόλη του κόσμου , βλέποντας όλους αυτούς τους εμπύρετους χρήστες κινητών να μιλάνε , να εξηγούν , να κανονίζουν και δίπλα τους να περνάει η ομορφιά.
     Η ομορφιά είναι τα τρια κορίτσια που μόλις τελείωσαν το φροντιστήριο. Είναι το παλιό μηχανάκι που το οδηγεί ένας παράξενος παππούς. Τα δυό αγόρια που κατεβαίνουν με το ποδήλατο την Ιπποκράτους , αφήνουν τα χέρια από το τιμόνι και γελάνε.
     Η ομορφιά είναι το ζευγαράκι  των δυό ελεύθερων νέων  που αποφάσησε να συζήσει σε πείσμα των καιρών. Μήνες ερωτευμένοι, δεν χρειάστηκαν ούτε χρόνο, ούτε χώρο, ούτε το ντουλάπι τους. Η επιλογή μου, ο εαυτός μου. Όλα αυτά τα ατελείωτα '' μου'' που ορκιζόμαστε σε μια δήθεν ανεξαρτησία . Μια δήθεν ελευθερία. Το κυνικό στρίψιμο της πλάτης μας σε ό,τι μας κάνει περισσότερο ανθρώπινους. Η αγάπη του ζευγαριού θα τριφτεί στον πιο άγριο βράχο. Θα συνυπάρξει με το στεγνό τέλος του μήνα. Με τον απλήρωτο λογαριασμό της ΔΕΗ, με μια ακόμα χωρίς λόγο αγορασμένη '' χρυσή ευκαιρία''.  Χωρίς ενδιάμεσες στάσεις, χωρίς επιφυλάξεις.  Ο έρωτας ενάντια στον κόσμο.
     ''Είναι δύσκολο πράγμα η ομορφιά '' έγραφε ο Πάουντ γύρω στο 1945. Αυτό δεν άλλαξε, ούτε πρόκειται ν΄αλλάξει. Για όλα τ΄άλλα στην τελική , δεν δίνουμε δεκάρα.


Φωτογραφία Camila Μassu  '' Θύελλα''
National Geographic


Δημοσιεύθηκε στο aixmi.gr
http://www.aixmi.gr/index.php/f-2ghhvhghh/?fb_action_ids=348842401894782&fb_action_types=og.likes&fb_source=timeline_og&action_object_map=%7B%22348842401894782%22%3A443567772386253%7D&action_type_map=%7B%22348842401894782%22%3A%22og.likes%22%7D&action_ref_map=%5B%5D
   

Το βαλσάκι




Ευχαριστώ πολύ Χρυσοθέμις

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Καλημέρα



    Μια στιγμή μας χωρίζει από την γέννηση μας. Και αυτή η στιγμή ούτε ανακόπτεται, ούτε πισωγυρίζει.  Τα ίδια με την Άνοιξη.
Όσο για τις ερωτήσεις. Δεν ξέρω ποιά είναι η ερώτηση. Εννοείται πως δεν ξέρω ποια είναι η απάντηση. Ξέρω όμως πως ή με την πλευρά των ερωτήσεων θα είσαι, κουτρουβαλώντας πάντα σ΄ένα ανοιξιάτικο λιβάδι ή με την πλευρά των απαντήσεων. Επιλογές.




Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Ποιά είναι η ερώτηση ;



    Αγαπητή Ευτυχία

    Ξανακοιτάζω  τις ερωτήσεις σου. Δεν γνωρίζω τις απαντήσεις. Από τότε που διάλεξα την πλευρά των ερωτήσεων , τις φαντάζομαι να πολλαπλασιάζονται επ΄άπειρον , αναβάλλοντας το τέλος. ΄Η μάλλον οδηγώντας σ΄αυτό. Σ΄ ένα ανοιχτό τέλος που δεν κλείνει καμιά απάντηση. Διάβασα κάπου πως πεθαίνοντας η Γετρούδη Στάιν, ρώτησε την Άλις Μπ Τόκλας :
- Βρήκες την απάντηση ;
-Όχι
- Σ΄αυτή την περίπτωση, ποιά είναι η ερώτηση ;


Σ΄αυτή την περίπτωση ποιά είναι η ερώτηση ;


Χρήστος Αγγελάκος  '' Χαρτί απορίας''


Γλυπτική Marisol Escobar

http://www.tumblr.com/tagged/marisol%20escobar

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Ένα ελαφρύ τίποτα




   
     Τι ζητάει μια γυναίκα ;
     Όρθιες , χωρίς ακριβώς να γνωρίζουν πως. Πατώντας περισσότερο  πάνω σ΄ ένα κράμα αυτοπεποίθησης, πόνου, χρόνου, δύναμης, πείσματος, υπομονής και λιγότερο στις ρίζες.
      Από μακριά αναγνωρίσιμες, παλεύουν  τα κύματα ,τις μεταλλάξεις. Σαν τον δρόμο  που υπήρχε πάντα για να σε οδηγεί στο ίδιο σπίτι. Αγνώστου ηλικίας. Μιλούν ευθυτενώς και κουμαντάρουν  τις ρυτίδες τους , για να παλέψουν τον χρόνο, να μην τις ξεγελάσει.Γνωρίζοντας κουβαλούν το μεγαλείο του βάρους τους, στο γλυκό της Κυριακής, στο άνοιγμα της μιας στιγμής.
      Δεν είναι πάντα όμορφες. Φωτιές που καίνε ταπεινά και πρέπει να τις αναγνωρίσεις αν θέλεις να ζεσταθείς. Φλόγες που περισσότερο τις μαντεύεις, παρά τις βλέπεις, αφού συνήθως δεν διαλαλούν , ούτε κουνούν σημαίες. Χωράνε σ' ένα βλέμμα. Ο δρόμος για να αγαπηθείς.
Της απληστίας σου απόρθητες.  Πριν και μετά από γέννες, πέρα από άντρες, μέσα- μόνο μέσα- απ΄αυτούς, κυρίως γι΄αυτούς Γυναίκες!
     Συναντώ όλο και πιο σπάνια αυτό το συγκερκριμένο είδος . Και κάθε φορά ζηλεύω.
Τώρα τις βλέπω συχνά μόνες. Να περπατούν ποθητές και σε φόρμα. Να ψαρεύουν μέσα στην τσάντα τους κάτι ανάμεσα σε , κλειδιά, κινητό, φωτογραφίες παιδιού, πορτοφόλι. Πάνε μόνες διακοπές. Στα σαράντα πολλές κουβαλούν ένα δυό παιδιά και ένα διαζύγιο.
     Οι νόμοι αλλάζουν . Η χειραφέτηση μπορεί να ολοκληρώθηκε βουβά σχεδόν μέσα σε μια δεκαετία,αλλά οι νοοτροπίες αλλάζουν αργά αργά.
Οι γυναίκες κυνηγάνε και τρομάζουν. Τρομάζουν πολλούς λουφαγμένους συνομηλίκους τους , τρομάζουν και οι ίδιες όταν η μητρότητα τους κτυπήσει την πόρτα με δύναμη και ορμή.Στον παράλληλο δρόμο οι άντρες. Κρύβονται και αναβάλλλουν. Διαστέλλουν την εφηβεία , χρυσώνουν την μοναχικότητα.
    Και η ένωση ; Διαπιστώνω τις παράλληλες μοναξιές , τις ασύμπτωτες πορείες. Ο ένας φοβάται τον άλλο. Τα εργένικα σπίτια δεν ενώνονται. Η μοναξιά παραμένει εις διπλούν. Μαζί και το εισόδημα εις διπλούν και αυτό πολλές φορές. Παράλληλες μοναξιές, σε βαθύ παράπονο μη-σχέσης, που βγαίνει βόλτα στις παρέες και στα ψυχαναλυτικά ντιβάνια. Γυναίκες και άντρες που βολοδέρνουν ακόμα και σε μα΄ταιες καριέρες. Δυσκολεμένες οικογένειες. Πολλές φορές χωρίς συντροφιά, χωρίς άγγιγμα, αγάπη.
     Ίσως γιατί αυτό που ζητάει μια γυναίκα, είναι κάτι πολύ μικρό. Κάτι που ίσως δεν ξέρει ούτε το όνομα του, ούτε την προφορά του.  Ένα  ελαφρύ τίποτα. Ένα ακερδές χάδι.  Ένα ελαφρύ καλοκαιρινό κουβερτάκι που απρόσμενα θα της ρίξει κάποιος  στα πόδια της, τα καλοκαιρινά βράδια στην βεράντα.  Και ίσως αυτό το κουβερτάκι, την ζεστάνει και την αφήσει να βγάλει ένα επιφώνημα . Αυτό δηλαδή που και εσύ περιμένεις , για να ξεθαρέψεις λιγάκι.

Φωτογραφία η Μάνια Παπαδημητρίου
στην ταινία '' θα το μετανιώσεις''


Δημοσιεύθηκε στο maga.gr
http://maga.gr/2013/03/10/ena-elafri-tipota/

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Τι μπορώ να κάνω;





       - Τι μπορώ να κάνω για να με καταλάβουν ;
       - Τι μπορώ να κάνω για να τους βοηθήσω να με καταλάβουν ;
       - Τι μπορώ να κάνω για να μιλώ πιο απλά ;
       - Tι μπορώ να κάνω για να ελευθερωθώ ;

       - Γίνε ο χώρος


Άλλωστε είπαμε

Το σπίτι το κουβαλάς μέσα σου. Άλλωστε το σπίτι δεν είναι τόπος. Νιώθεις σπίτι σου, μέσα στον εαυτό σου. Καμιά φορά περνά όλη η ζωή και ψάχνεις το σπίτι σε λάθος μέρος. Θυμώνεις, αγριεύεις  τότε. Αναζητάς να ΄΄δείξεις '' σε όλους αυτούς που συναντάς στο δρόμο και δεν σε προσέχουν.

Γίνε ο χώρος.

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Δεν ήμασταν



    Θέλω μια μέρα να σε πετύχω τυχαία στο δρόμο. Θέλω να περπατήσουμε μαζί και να μιλήσουμε, έτσι ελεύθερα και ειλικρινά. Όπως αυτά που ξεχάσαμε.
    Θέλω να αναρωτηθούμε τι σχέση έχει όλο αυτό το μίσος που ανταλλάσουμε. Ίσως καταφέρουμε να πούμε πως δεν ήμασταν φτιαγμένοι γι΄αυτά. Αυτό είναι όλο. Δεν ήμασταν φτιαγμένοι για να ζήσουμε αυτές τις μέρες. Δεν ήμασταν φτιαγμένοι να τρέχουμε καταπάνω σε όλα αυτά τα ζόρια.
     Ήμασταν φτιαγμένοι για εκείνη την μακρινή παραλία, με τη παράταιρη καντίνα και τις παγωμένες μπύρες. Για  μυστήριες γυναίκες και άντρες ποιητές. Ήμασταν φτιαγμένοι για πρωινές βόλτες και σακκούλες γεμάτες βιβλία τα σαββατοκύριακα.
      Ήμασταν φτιαγμένοι να γνωρίσουμε την δυστυχία του κόσμου μόνο  ως μυθιστόρημα , κακιά ανάμνηση , μελαγχολική τανία. Υπολογίζαμε πως θα κλαίμε μονάχα από έρωτα και εθυμοτυπικά. Άντε πότε πότε και κανένας θάνατος. Εμείς λογαριάζαμε ότι θα διαβάζουμε τους θεωρητικούς για λόγους κουλτούρας και θα τα βάζαμε με την υπερκατανάλωση και άλλες τέτοιες έννοιες. Δηλαδή δεν το αποφασίζαμε , αλλά κάπως έτσι έβγαινε.
    Δεν το περιμέναμε ότι έπρεπε να ηττηθούμε πρώτα  όπως οι άλλοι , αυτοί που κάποτε θαυμάζαμε, για να ξανά ελπίσουμε εκ νέου. Δεν περιμέναμε ότι θα μας ζητήσει η ζωή τον λόγο. Τώρα μείναμε να περπατάμε ανάμεσα στα λυσσασμένα για αίματα θύματα. Εξάχρονα παιδιά διδάσκονται την γλώσσα του μίσους . Νέα παιδιά πεθαίνουν από αναθυμιάσεις και εμείς αντί να πενθύσουμε παίρνουμε τις αντίπαλες γωνιές . Μεγάλο καταφύγιο το μίσος. Ίσως το πιο μεγάλο. Χαλασμός παντού γύρω. Και ξεχνάμε πως ο άνθρωπος στο πένθος του φαίνεται.
     Ίσως κάναμε λάθος. Ίσως είμαστε αφελείς. Ίσως συνοψίσαμε το όνειρο σε ότι χωρούσε στην αγοραστική μας δύναμη.
     Θα συμφωνήσουμε δεν ήμασταν φτιαγμένοι γι΄αυτό. Ύστερα θα κοιτάξουμε τριγύρω. Την Καραγιώργη Σερβίας, την Αιόλου, την Αθηνάς απ΄την Ομόνοια ως την πλάκα. Στην Κλαυθμώνος θα δούμε εκείνη την παλιά νέον ταμπέλα ΄΄welcome to the dark side'' να αναβοσβήνει και να σηματοδοτεί τι γίνεται τις νύκτες εκεί, για να μην μας μείνουν απορίες.
     Ίσως αν καταφέρουμε και συννενοηθούμε, σταματήσουμε τον  κρυφό πετροπόλεμο. Ίσως γυρίσεις μ΄ένα θυμό , όλο χαμόγελο και μου πεις  από δω και πέρα δεν είμαστε φτιαγμένοι για να μας παγώνει ο φόβος. Απο δω και πέρα είμαστε φτιαγμένοι για να ζήσουμε.
   

Φωτογραφία Donata Wenders


Δημοσιεύθηκε στο veto.gr

http://www.vetonews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=15107&catid=85&Itemid=90#.UUq2yaLuv2g.facebook

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Το σπίτι




       Δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλοτάβανο. Τέσσερα δωμάτια , μωσαικό . Τοίχοι χοντροί, πέτρινοι κρατούσαν μυστικά . Περνάς απ΄έξω συχνά. Κάποτε ακούς κάποιους μέσα. Άλλες φορές δεν είναι κανείς. Όλο και κάπου χρειάζεται να πεταχτούν , μακριά από την ανάμνηση. Κάποια γιορτή, ένα μνημόσυνο, οι έγνοιες , όλα αυτά που αλλάζουν τον ρυθμό.
     Η αλήθεια είναι πως πάντα σε περιμένουν. Το ξέρεις και γι΄αυτό όταν σε βγάλει ο χρόνος περνάς, από το σπίτι της παιδικής σου ηλικίας. Ποτέ δεν κατάλαβες πως με το που μπαίνεις μέσα , από το χωλ έρχεται και σε συναντά η ίδια πάντα μυρωδιά της βραδινής ντοματόσουπας. Λάδι, ντομάτα, και τριμμένο τυρί. Μπαίνεις , ρουφάς δυο κουταλιές. Στο καναπέ η ίδια κουβέρτα. Τέσσερα τετράγωνα σε επανάληψη. Μωβ, κόκκινο, κίτρινο,  μπλέ. Ανοίγεις την πόρτα , ξαναφεύγεις.
     Δεν είναι για όλους το ίδιο. Ο Χ είπε προχθές πως έφτασε  στην δική του γειτονιά και δεν βρήκε τίποτα. Πέρασε ψάχνοντας από το σχολειό, το πανεπιστήμιο, το στέκι . Τίποτα. Τριγύρω άνθρωποι που δεν τον πρόσεχαν, σαν να μην τον έβλεπαν. Ντράπηκε που γύρισε και δεν βρήκε τίποτα. Σαν να έχασε τον δρόμο,να ξέχασε.
     Περπατούσε στην ίδια πόλη, που εργάζεται. Εκεί που ζει. Δεν θα έψαχνε το σπίτι , αλλά μια ανεπαίσθητη κίνηση στον δεξιό ώμο , σχεδόν αντανακλαστική, τον προβλημάτισε. Ανασήκωσε τον ώμο όταν το spray σημάδεψε την πόλη, όταν η φωτιά την έκαιγε, όταν το σφυρί την ξήλωνε. Τα έβλεπε όλα αυτά , ανασήκωνε τον ώμο του και συνέχιζε τον δρόμο του.
     Κάτι δεν πήγαινε καλά. Προσπάθησε να ξαναθυμηθεί. Θυμήθηκε δικούς του . Η χαρά που τον είδαν μετά από καιρό, του έκανε καλό. Τον έκανε να νιώσει πως κάπoυ ανήκει. Προσωρινά, δεν κράτησε πολύ.
     Ακόμα συνεχίζει να νιώθει ξένος, ανέστιος. Συνέχισε να περπατά στην πόλη , αναζητώντας να θυμηθεί. Στο δρόμο συναντούσε αγνώστους. Η ασθενική του μνήμη τον βασάνιζε. Και τότε θυμήθηκε πως από παλιά δεν υπήρχε τόπος για εκείνον, πουθενά. Ούτε στο σχολειό, ούτε με τα άλλα παιδιά, ούτε στην οικογένεια, ούτε όπου κι αν ταξίδεψε. Πάντα από κάπου απ΄έξω κοίταζε τους άλλους μέσα. Και πάντα ήθελε να τους δείξει. Να δείξει σε όλους εκείνους που τον ξέχναγαν, που τον κορόιδευαν, που τον αφήναν πίσω. Να τους κάνει να τον προσέξουν. Να τους τιμωρήσει, που ήταν δίπλα και δεν τον έβλεπαν. Που ήταν δίπλα και τον προσπέρναγαν.
- Αν σε προσέξουν τώρα θα νιώσεις σπίτι σου ; ακούστηκε μια φωνή.
- Δεν υπάρχει σπίτι απάντησε. Εξακολούθησε να προχωρά, απομακρύνθηκε. Παρέμεινες εκεί, να κλωτσάς αμήχανα πετραδάκια, ενώ τον κοιτούσες να φεύγει.
   Θυμάσαι καλά το σπίτι. Από την πίσω μεριά κοίταζε την θάλασσα και είχε ψηλά κυπαρισσιά πατζούρια. Στο ίδιο περιβάλλον δυό άνθρωποι να βλέπουν τόσο διαφορετικά τον κόσμο.
    Το σπίτι το κουβαλούσες μέσα σου. Άλλωστε το σπίτι δεν είναι τόπος. Νιώθεις σπίτι σου, μέσα στον εαυτό σου. Καμιά φορά περνά όλη η ζωή και ψάχνεις το σπίτι σε λάθος μέρος. Θυμώνεις, αγριεύεις  τότε. Αναζητάς να ΄΄δείξεις '' σε όλους αυτούς που συναντάς στο δρόμο και δεν σε προσέχουν. Σε όλους αυτούς που ενώ σε βλέπουν αδιαφορούν . Δεν ξέρεις ακριβώς τι θέλεις να δείξεις, κάτι που να κάνει φασαρία  και να είναι σκληρό.Κάτι που να τους κάνει  να σε δούν επιτέλους μια στιγμή. Μήπως καταφέρεις και μέσα σ΄εκείνη την μοναδική στιγμή νιώσεις σπίτι σου. Τι κι αν   πολύ κοντά σου , υπάρχει ένα χωραφάκι με χαμομήλια, που αναζητάει να χτίσεις ένα σπίτι με τα χέρια σου. Εσύ δεν το πιστεύεις. Δεν έχεις μάθει να εμπιστεύεσαι.
     Η ζωή δεν είναι  για όλους το ίδιο.

Εικόνα από την έκθεση unexposed_ 40 ιρανών γυναικών  εικαστικών που ζουν και δημιουργούν στο Ιράν και για πρώτη φορά εκθέτουν έργα τους

     

Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

Το κυνήγι μιας λέξης



     Πρέπει να αποτύχεις για να επιτύχεις. Και ρωτώ, πότε ξέρεις αν πέτυχες; Aν ορίσεις εσύ ο ίδιος , κάτι ως επιτυχημένο τότε πάλι μια αποτυχία βιώνεις. Χαρακτηριστικό της γνώρισμα να μην αναγνωρίζεται.
 Και τι είναι λοιπόν επιτυχία;
Πότε ξέρεις ότι πέτυχες;
Αν νιώσεις ότι είσαι επιτυχημένος , τότε ακριβώς θέλεις να σταματήσεις να είσαι δημιουργικός. Σαν να τα έκανες όλα.
Έγινες ο καλύτερος καλλιτέχνης που ήθελες; o καλύτερος δάσκαλος; ο καλύτερος συμπαραστάτης;  ο καλύτεριος φωτογράφος ; μήπως ο καλύτερος γιατρός; θεωρείς δηλαδή πως είσαι άξιος να γνωρίζεις που σταματά το καινούργιο ;
Ξέρεις τι καταλαβαίνω; Πως αυτό που έχει συμπικνωθεί στην λέξη '' επιτυχία '' είναι ένα συνοθύλευμα εννοιών και συναισθημάτων , που είναι επιτυχία και μόνο που τα έχεις. Είναι βέβαια λιγάκι δυσνόητα , γιατί δεν ξέρεις ποιά είναι όλα αυτά. Γι΄αυτό είναι και λίγο εγωισμός να πεις πως το έχεις νιώσει. Είναι λίγο ανούσιο τελικά να θεωρήσεις κάτι επιτυχία. Στην τελική για να  καταλήξεις σ΄αυτή την μια επιτυχημένη πιθανότητα, απέρριψες πολύ περισσότερες άσχετα από την ποιότητα τους.   Η αγωνία είναι ένδειξη ότι θέλεις να πετύχεις και θα το κατανοείς γιατί αν αντέχεις θα την νιώθεις πάντα. Σε όλα . Για όλα.
     Θα σε ωθεί στο επόμενο βήμα . Εκεί που θα διαλέξεις να εξαντλήσεις άλλη μια πιθανότητα.Να την κατανοήσεις και ν΄αναρωτηθείς γι΄αυτή που επακολουθεί. Επιτυχία είναι να μην σταματάς ποτέ να προσπαθείς να φτάσεις σ΄αυτή.


Φωτογραφία Peter Linderbergh



Σκέψεις ύστερα από ένα φωτεινό πρωινό στο Αερόστατο

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

Για να είσαι μεγάλος



Για να είσαι μεγάλος , να είσαι ολόκληρος : τίποτα
Από τον εαυτό σου  μην υπερβάλλεις ή αποκλείεις.
Να είσαι ολόκληρος  εσύ σε κάθε πράγμα. Βάλε τον εαυτό σου
Στο μικρότερο πράγμα που κάνεις.


Έτσι και η σελήνη ολόκληρη σε κάθε λίμνη λάμπει
Και λάμπει , γιατί ζει ψηλά.


Φερνάντο Πεσσόα από την συλλογή '' Η μάσκα πίσω από τις μάσκες'' εκδόσεις μεταίχμιο

Ζωγραφιή 
Ysabel Mel May

http://www.ysabellemay.com/portfolio