''.....Kαθαρίζεις τα σκατά του πατέρα σου γιατί πρέπει να καθαριστούν, αλλά μετά το καθάρισμα, όλα όσα μπορεί κανείς να νιώσει , τα νιώθεις μ΄΄ένα τρόπο ασύγκριτο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το συνειδητοποιούσα : άπαξ και παρακάμψεις την αηδία και αγνοήσεις την αναγούλα και υπερπηδήσεις όλες εκείνες τις φοβίες που έχουν γιγαντωθεί σαν ταμπού , ανακαλύπτεις ένα ολόκληρο απόθεμα ζωής που μπορείς να αγαπήσεις.
.....Να λοιπόν ποιά είναι η κληρονομιά μου από τον πατέρα μου. Κι όχι επειδή το καθάρισμα είχε κάτι το συμβολικό , αλλά ακριβώς επειδή δεν είχε, επειδή δεν ήταν τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από την συγκεκριμένη βιωμένη πραγματικότητα.
Αυτή ήταν η κληρονομιά του πατέρα μου : ούτε τα λεφτά ούτε το τεφιλίν ούτε το κύπελλο του ξυρίσματος, αλλά τα σκατά. ''
Απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο του Philip Roth '' Πατρική Κληρονομιά '' εκδόσεις '' Πόλις'' , μετάφραση Τάκης Κίρκης.
Φωτογραφία Martino Balesteri
Τα πρώτα βήματα, οι πρώτες βόλτες, οι πρώτες ζαβολιές, τα πρώτα αναπηδήματα, οι άκαρπες δοκιμές πτήσης, με τσέπες άδειες. Σαββατοκύριακα χωρίς εσένα, τότε που ο Πολιτισμός και το παιχνίδι της Λογικής σε είχαν απορροφήσει, ήξερα, ήταν μια αγκαλιά για σένα, μια διέξοδος. Μια βόλτα στο πάρκο, χωρίς εσένα, ένα τραπέζι με λειψά στρωμένα σερβίτσια, κι όλα, τα μετρούσες σε ασπρόμαυρα κουτάκια, ένιωθες αδικημένος στην επαρχία και ήσουν όντως, ακόμη και τώρα το λες. Οι υποσχέσεις που έδωσες στα τριάντα σου και μεταλαμπάδευσες ήταν άγκυρες για σένα. Μελλοντικοί Φάροι, οι κουβέντες σου, Κενό η απουσία σου στα στάδια της ανάπτυξης μου, ζήλευα στα ανυπόμονα χρόνια, τους προβολείς που σε κέρδιζαν καθημερινά… α! ώστε εσύ είσαι το παιδί του κ. Τάδε, μου λέγαν, ανασήκωνα ελαφρά τις άκρες στα χείλη και μέσα μου το κενό γιγάντωνε, να με καταπιεί. Ό,τι περνούσε από το χέρι σου, το έπραξες, μου το εξομολογήθηκες πολλές φορές, επαιτούσες ένα συγχωροχάρτι για την απουσία, για τη λάθος στροφή της ζωής σου, για την εσφαλμένη επιλογή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τα χρόνια πέρασαν, και εσύ μεγάλωσες, μαζί σου και εγώ και, η εγγονή σου. Εγώ το πάλεψα, συμβιβάστηκα, προστάτευσα τα στεγανά μου, το παίρνεις απόφαση, έτσι θα πάει δεν αλλάζει. Ακόμη ενοχλεί, στις γιορτές και στα καλοκαίρια, πάντα το σαράκι της απουσίας θα καραδοκεί, επιδεικτικά θα κουνάει τις κεραίες του και θα ανοιγοκλείνει τις δαγκάνες του, με τα χρώματα του πολέμου κι έτοιμο για επιδρομή.
Μα ξέρεις τι πονάει πιο πολύ απ΄όλα; Και το μαχαίρι γυρίζει τρελά στη πλήγη; Όταν η εγγονή αγνοεί την ύπαρξη σου… γιατί μου το κάνεις αυτό, γιατί Πατέρα;
ΥΓ. κρύβουμε πολλά μέσα μας, ένα κόσμο ολάκερο, όταν το νυστέρι ξύνει κι αφαιρεί κομμάτια γάγγραινας, στην αρχή ο πόνος κτυπάει στα μηνίγγια μας, μετά υποχωρεί και το δέρμα τρέφεται απ΄την αρχή, αλλά φεύγει η σκατούρα μια για πάντα. Δείξε μου έναν ή μία χωρίς τραύματα, όχι πολλούς, μιλάω για έναν ή μια. Κι αν τον-την βρεις, εγώ θα τρυπήσω και το άλλο αυτί μου, και την μύτη μαζί!
Ωραία ξεκινήσαμε την ημέρα μας, ελπίζω να γίνει καλύτερη, καλή σου μέρα Αννίτα μου!
Φιλία πολλά
Ηλέκτρα
Η μέρα μου
ΔιαγραφήΣήμερα αφού φορτίστηκα τόσο έντονα από το κείμενο που ανέρτισες, είπα να κάνω μια βόλτα να περπατήσω, καλό θα μου έκανε, αποφόρτιση. Νάσου και η ηλικιωμένη σπιτονοικοκυρά μου αγκαζέ με μια συνομήλικη φίλη για περίπατο. Κλασικές ατάκες, πως είστε, τι κάνετε, δεν μπόρεσα χθες να έρθω στην εκδήλωση είχα επισκέψεις, ανταλλάξαμε υποσχέσεις για την επόμενη στις 20 Απριλίου και όλα καλά. Από εδώ, μου λέει να σου γνωρίσω την φίλη μου, κυρία, με καπελάκι και σικ παλτό. Χειραψίες, εγκάρδια χαμόγελα, ξέρεις και ο γιός μου ασχολούνταν όπως εσύ, βέβαια, έγραφε, τραγουδούσε, όλο ζωντάνια, τότε ζούσαμε στην Αμερική, με τον άντρα μου και τους δύο γιούς μου. Αλήθεια; Όλο απορία εγώ, και τώρα τι κάνει ο γιός σας; Αχ! κορίτσι μου, μου λέει, είχα δυό γιούς και ένα άντρα… τους έχασα και τους τρείς κι είμαι μόνη μου εδώ και πολλά χρόνια…
Πάγωσα, με μιας τα ξέχασα όλα τα δικά μου ζαβά, αυτά είναι προβλήματα, καλή μου… Όσο για την σπιτονοικοκυρά μου; Έχασε ένα γιό, επίσης μικρό σε ηλικία, μάλλον αυτοκτόνησε και μετά από λίγο καιρό έσβησε και ο σύζυγος…
Ποιος παπάς και ποιος κουμπάρος κύριε Roth; Υπάρχουν ζόρια και ζόρια, διαλέγεις και παίρνεις…
Και επιμένω, όχι πολλούς αλλά έναν δείξε μου, χωρίς τραύματα σεβαστέ κύριε Roth!
Δεν υπάρχει τιποτα χωρίς τραύμα. Ακόμα και η χαρά αφήνει αποτύπωμα. Αγόρασε το βιβλίο.
ΔιαγραφήΜου γάνωσες τη ψυχή και τώρα μου λες, αγόρασε το βιβλίο.
ΔιαγραφήΆντε να δούμε πιό βιβλίο θα αποδώσει με απόλυτη ακρίβεια, τις εκφράσεις προσώπων, τις ανθρώπινες χροιές και τους αισθητήρες της αφής, και γράψτε, όσα βιβλία θέλετε, καλαμαράδες...τα είπα και ξέσκασα
Σε καλημέρισα ή το ξέχασα; τώρα τελευταία υπολειτουργώ, Καλή σου Μέρα, κούκλα μου!!!
Ηλέκτρα :-Ρ
περί κληρονομιάς και άλλα:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=kSCjwuA1Y20
ΚΑΛΗΜΕΡΑ,"με λένε Αντριάνα και είμαι καλά" κι όσο το λέω, τόσο περισσότερο το πιστεύω, απ΄τα πιό δυνατά ψυχοφάρμακα(1.000 mg και βάλε!), ούτε ντιβάνια, ούτε χαϊβάνια... εγώ με μένα ...και μόνο, και με (σαλονικιότικο) αρέσω πολύ!!! Μια ανάσα είναι, τραβάτε από δω παλιοσκιάχτρα, φωτιά να πέσει να σας κάψει, φωτιά που εγώ πυροδοτώ
Αντριάνα
Η κληρονομιά της βιωμένης πραγματικότητας σα να λέμε; Αξεπέραστη! Είναι αυτή που δεν πρέπει να ξεχάσουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας, νομίζω. Μία κληρονομιά γεμάτη από στιγμές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιούλη
Πόσο χαίρομαι που έπεσε αυτό το βιβλίο στα χέρια μου, Γιούλη. Αυτό είναι ! Το μην ξεχνάς τίποτα, αυτή είναι η βιωμένη μας πραγματικότηταμ αυτή είναι η περιουσία μας. Και όλα τ΄άλλα φήμες και ψευτιές και ανοησίες και στατιστικές.
ΔιαγραφήΣκέφτομαι τώρα εγώ ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε μια κατάκοιτη , ακρωτηριασμένη μητέρα ( με ότι συνεπάγεται αυτό μαζί με τον καθαρισμό , πληγές, βελόνες, φάρμακα κλπ κλπ κλπ ) ...συν έναν πατέρα με κίρρωση ΚΑΙ άνοια (ταυτόχρονα με την μητέρα) ... Δεν ζουν πια και οι δυο....
αλήθεια τι βιβλίο έπρεπε να έχω γράψει? ή μήπως δεν είναι ακόμα αργά ?
Κληρονομιά μου όμως δεν ήταν τα χρόνια αυτά... ήταν η αγάπη που μου έδωσαν όσο ήταν σταθερά στα δυο τους πόδια !!
Καλό βράδυ Ανν Λου :)
Νομίζω γράφεις το μοναδικό βιβλίο της ζωής σου και ίσως η πιο χρήσιμη συμβουλή που μας αφήνει Roth στο περβάζι του βιβλίου του, είναι το '' Μην ξεχνάς τίποτα'' , Όλα είναι μέσα στην εικόνα που θέλεις να έχεις μέσα σου. Μιας και αυτή η εικόνα των λατρευτών μας ανθρώπων είναι και η μόνη μας πατρίδα. Αυτά τα όλα , δεν είανι η βιωμένη μας πραγματικότητα; Αυτό δεν είναι η κληρονομιά μας ;
ΑπάντησηΔιαγραφήOποσδήποτε όλα μαζί συνθέτουν την ''κληρονομιά'' μας αλλά το μυαλό θέλει να ξεχνά τα δύσκολα που πέρασε, τα μαύρα χρόνια που πραγματκά όποιος δεν έχει ζήσει τέτοιες καταστάσεις είναι δύσκολο να τις αισθανθεί σε όλο το εύρος τους.
ΔιαγραφήΔεν έχει να κάνει μόνο με το πρακτικό μέρος και τις δυσκολίες του αλλά με το συναισθηματικό που γίνεται πραγματικά κουρέλι να βλέπεις αβοήθητους τους ανθρώπους σου κι εσύ απλά να είσαι το τίποτα δίπλα τους . Να υποφέρουν για όσα περνούν, να υποφέρουν για όσα σου προκαλούν, να υποφέρεις για τα ίδια ... δεν γίνεται να ξεχαστούν αλλά μέσα μου έχω το γέλιο τους αποτυπωμένο, την αγκαλιά τους κι όχι τα τελευταία τους δύσκολα χρόνια.
Ακούγεται σκληρό κοριτσάκι μου αλλά όχι , αυτά δεν θέλω να υπάρχουν στο μυαλό μου γιατί μόνο θλίψη μου προκαλούν!
Να έχεις μια όμορφη μέρα !