Τι ζητάει μια γυναίκα ;
Όρθιες , χωρίς ακριβώς να γνωρίζουν πως. Πατώντας περισσότερο πάνω σ΄ ένα κράμα αυτοπεποίθησης, πόνου, χρόνου, δύναμης, πείσματος, υπομονής και λιγότερο στις ρίζες.
Από μακριά αναγνωρίσιμες, παλεύουν τα κύματα ,τις μεταλλάξεις. Σαν τον δρόμο που υπήρχε πάντα για να σε οδηγεί στο ίδιο σπίτι. Αγνώστου ηλικίας. Μιλούν ευθυτενώς και κουμαντάρουν τις ρυτίδες τους , για να παλέψουν τον χρόνο, να μην τις ξεγελάσει.Γνωρίζοντας κουβαλούν το μεγαλείο του βάρους τους, στο γλυκό της Κυριακής, στο άνοιγμα της μιας στιγμής.
Δεν είναι πάντα όμορφες. Φωτιές που καίνε ταπεινά και πρέπει να τις αναγνωρίσεις αν θέλεις να ζεσταθείς. Φλόγες που περισσότερο τις μαντεύεις, παρά τις βλέπεις, αφού συνήθως δεν διαλαλούν , ούτε κουνούν σημαίες. Χωράνε σ' ένα βλέμμα. Ο δρόμος για να αγαπηθείς.
Της απληστίας σου απόρθητες. Πριν και μετά από γέννες, πέρα από άντρες, μέσα- μόνο μέσα- απ΄αυτούς, κυρίως γι΄αυτούς Γυναίκες!
Συναντώ όλο και πιο σπάνια αυτό το συγκερκριμένο είδος . Και κάθε φορά ζηλεύω.
Τώρα τις βλέπω συχνά μόνες. Να περπατούν ποθητές και σε φόρμα. Να ψαρεύουν μέσα στην τσάντα τους κάτι ανάμεσα σε , κλειδιά, κινητό, φωτογραφίες παιδιού, πορτοφόλι. Πάνε μόνες διακοπές. Στα σαράντα πολλές κουβαλούν ένα δυό παιδιά και ένα διαζύγιο.
Οι νόμοι αλλάζουν . Η χειραφέτηση μπορεί να ολοκληρώθηκε βουβά σχεδόν μέσα σε μια δεκαετία,αλλά οι νοοτροπίες αλλάζουν αργά αργά.
Οι γυναίκες κυνηγάνε και τρομάζουν. Τρομάζουν πολλούς λουφαγμένους συνομηλίκους τους , τρομάζουν και οι ίδιες όταν η μητρότητα τους κτυπήσει την πόρτα με δύναμη και ορμή.Στον παράλληλο δρόμο οι άντρες. Κρύβονται και αναβάλλλουν. Διαστέλλουν την εφηβεία , χρυσώνουν την μοναχικότητα.
Και η ένωση ; Διαπιστώνω τις παράλληλες μοναξιές , τις ασύμπτωτες πορείες. Ο ένας φοβάται τον άλλο. Τα εργένικα σπίτια δεν ενώνονται. Η μοναξιά παραμένει εις διπλούν. Μαζί και το εισόδημα εις διπλούν και αυτό πολλές φορές. Παράλληλες μοναξιές, σε βαθύ παράπονο μη-σχέσης, που βγαίνει βόλτα στις παρέες και στα ψυχαναλυτικά ντιβάνια. Γυναίκες και άντρες που βολοδέρνουν ακόμα και σε μα΄ταιες καριέρες. Δυσκολεμένες οικογένειες. Πολλές φορές χωρίς συντροφιά, χωρίς άγγιγμα, αγάπη.
Ίσως γιατί αυτό που ζητάει μια γυναίκα, είναι κάτι πολύ μικρό. Κάτι που ίσως δεν ξέρει ούτε το όνομα του, ούτε την προφορά του. Ένα ελαφρύ τίποτα. Ένα ακερδές χάδι. Ένα ελαφρύ καλοκαιρινό κουβερτάκι που απρόσμενα θα της ρίξει κάποιος στα πόδια της, τα καλοκαιρινά βράδια στην βεράντα. Και ίσως αυτό το κουβερτάκι, την ζεστάνει και την αφήσει να βγάλει ένα επιφώνημα . Αυτό δηλαδή που και εσύ περιμένεις , για να ξεθαρέψεις λιγάκι.
Φωτογραφία η Μάνια Παπαδημητρίου
στην ταινία '' θα το μετανιώσεις''
Δημοσιεύθηκε στο maga.gr
http://maga.gr/2013/03/10/ena-elafri-tipota/
Γελάω και γελάω...μπράβο, πολύ καλό, να'σαι καλά κούκλα μου, μου έφτιαξες τη διάθεση, πλανιόμουν ανάμεσα σε αρρώστιες και σε παλλόμενες χορδές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά εύγε, όλοι μετανιώνουμε κάποια στιγμή...ωωωωωωωωωω!!! (το επιφώνημα μου ήταν αυτό, μέρα που είναι, να την χαιρόμαστε, έρε κάθαρματάκια που είμαστε εμείς οι Γυναίκες τελικά)
πολλά φιλούδια, ακόμη γελάω :))
Ηλέκτρα!
Δεν ξέρω τί έκανε την Ηλέκτρα να ξελιγωθεί. Το βρήκα πολύ γήινο και αληθινό. "Θαρετές" διασκεδάζουμε τις δικές μας ανασφάλειες και φροντίζουμε των άλλων τις πληγές. Μέσα από τους άλλους και για τους άλλους ζούμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας, παλεύοντας να κερδίσουμε ένα στοίχημα, που ποτέ δε βάλαμε. Ίσως ένα κουβερτάκι να είναι όντως μία μοναδική ανάγκη, που ούτε ξέρουμε πως την έχουμε, αφού ποτέ δεν την αναζητήσαμε αληθινά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά
Γιούλη
Συνειρμικά το συνέδεσα με ένα πρόσωπο που σκιτσάριζα και με βασάνιζε από το πρωί να το ολοκληρώσω, μια θαμπή ασπρόμαυρη, θηλυκή φιγούρα με μελαχρινά αμυγδαλάτα μάτια που με κοιτούσαν επίμονα έτοιμα να βγουν από την κορνίζα τους και να μου πιάσουν τη πάρλα, τόσο εκφραστικά προσπαθούσα να τα φτιάξω. Έτσι μου βγήκε πηγαίο το γέλιο μου που ήθελα να το αναφέρω, ίσως λάθος, ίσως και όχι όμως. Με κουράζουν οι καθωσπρεπισμοί μου κατά τη διάρκεια της ημέρας μου και, το κείμενο της Αννίτας με χαλάρωσε πολύ, ίσως και η ίδια αφού το είχε γράψει. Γι’ αυτό και το επιβράβευσα στη κυριολεξία.
ΔιαγραφήΣυμφωνώ μαζί σου Γιούλη μου, δεν χρειαζόμαστε πολλά στη τελική, αν το καλοσκεφτούμε, οι μικρολεπτομέρειες μας λείπουνε, η σπίθα του “είμαι εδώ και νιώθω οικεία” απ’ τη στιγμή που μπαίνουμε στη διαδικασία να το αναγνωρίζουμε, ξαλαφρώνουμε, κατεδαφίζουμε κομμάτια από το τοίχος του αίσχους μας. Το στοίχημα, θα μου επιτρέψεις, είναι δική μας πατέντα όμως, το επινοήσαμε εμείς οι ίδιες, δεν μας το χρεώσαν, δεν μας το χαρίσαν, δεν μας το επέβαλαν, ακόμη και έτσι να έγινε όμως, γιατί η στοιχειώδη ευφυΐα μας δεν μας χτύπησε το καμπανάκι; Ακόμη και στο όνομα της οικογενείας, στη φωτεινή επιγραφή “είμαστε όλοι καλά εδώ” εγώ το ερμηνεύω “προσπαθούμε συλλογικά για το επιθυμητό”, όταν ο ένας είναι στην ανατολή και ο άλλος στη δύση, χαΐρι δεν γίνεται και το ξέρουμε καλά όλοι μας αυτό. Κι αν είσαι και παθών-ούσα το φυσάς και δεν κρυώνει, Γιούλη μου.
Ηλέκτρα
Το στοίχημα είναι στοίχημα και δεν έχει ποιός το βάζει , Κάθε φορά το βάζει άλλος από τον προηγούμενο. Η πατέντα είναι η μεταφορά στερεοτύπων στην σκέψη μας. Είναι σαν να λέμε ζούμε σ΄έαν κόσμο που μας έχει περιγραφεί και σύμφωνα μ΄αυτό βαδίζουμε. Τα καλά μας λοιπόν να πάψουμε να ζούμε κατά τας περιγραφάς.
ΔιαγραφήΔεν είναι περιγραφή όμως, δεν βαδίζουμε πάντα στα πόδια μας, μπουσουλάμε στις εντολές των άλλων, εκεί είναι και η ένσταση μου. Βάζω στοίχημα, πρώτα για μένα, να πετύχω ένα στόχο, να βελτιωθώ ως οντότητα, να κερδίσω κάτι που θα με πάει ένα βήμα εμπρός, ακόμη και για το ελαφρύ τίποτα και όχι 1000 πίσω. Ένα βήμα για προσωπική εσωτερική εξέλιξη, κι όταν το κερδίσουμε πάμε στο επόμενο στοίχημα, πάλι πρώτα με τον εαυτό μας, βράστους τους άλλους, μόνο οι άλλοι και οι άλλοι... τι αλλομανία σε έχει πιάσει, βρε κούκλα μου; κάτι σε Αννιτοσυμπάθεια δεν έχει;
ΔιαγραφήΗλέκτρα
Μάλλον δεν κατάφερα να με καταλάβεις.
ΔιαγραφήΜάλλον δεν προσπάθησες αρκετά...γι' ακόμη μια φορά, απ'ο,τι καταλαβαίνω. Η πράξη από τη θεωρεία των κελιών απέχει τόσο πολύ τελικά;
ΔιαγραφήΗλέκτρα
Η μέρα του άντρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο ήμουν έξω άκουγα τα ποσοστά των διαζευγμένων (ένας στους δύο) που επικρατούσαν και έλεγα στον εαυτό μου, αποκλείεται να συμβεί σε μένα κάτι τέτοιο, εγώ θα έχω άλλη τύχη, εγώ είμαι από άλλη πάστα, εγώ, εγώ, εγώ… ο κοινός βίος ένα τσουβάλι με 999 φίδια και ένα χέλι, βάζεις το χέρι σου μέσα και το ματαιόδοξο μάτι σου πείθεται από την οφθαλμαπάτη της στιγμής, πιστεύεις ακράδαντα, το χέλι σου ανήκει και του ανήκεις. Σέρνεις δεξιά κι αριστερά τη σιγουριά σου και γράφεις χιλιόμετρα, πολλά χιλιόμετρα για να αποστομώσεις τους πάντες, κλείνεις στόμα και βλέφαρα, το σώμα κυρτώνει από τη κούραση κι από τις πολλές κουβέντες που ακούς και σε τρυπούν σαν αρίδες τρυπανιού, όσο κλείνεις τη μία ουλή ανοίγει άλλη. Δεν έχεις πολλά δάχτυλα ελεύθερα πια, το πύον τρέχει και εσύ να τρέχεις να προφτάσεις, να φρενάρεις τα μελλούμενα. Το σύμπαν σου όλο σε μια μικρή αποθήκη, όλος ο υπόλοιπος χώρος για το εκκολαπτόμενο δράμα σου, όλα έχουν μετενσαρκωθεί σε μη και σε δεν… μη, μη, μη, δεν, δεν, δεν… λες και ξαναλές δεν παντρεύτηκα για να χωρίσω, λες και ξαναλές για να το πιστέψεις στη τελική. Εκρήξεις μεγάλες κι ακόμη μεγαλύτερες μέσα σου. Μπροστά στο τιμόνι κάνεις διαλόγους, τουλάχιστον εκεί ακούς τη μουσική που σου αρέσει φουκαρά, ο αυτοσαρκασμός στο μεγαλείο του, γελάς και γελάς με τα χάλια σου, τα αυτιά ξεβουλώνουν στη κατηφόρα σου και τα μάτια ξεθολώνουν στην ανατολή σου, το στόμα μένει μόνο κλειστό, κράτα το το ρημάδι λίγο ακόμη κλειστό, γιατί ο οχετός που θα βγεί από μέσα σου θα τα παρασύρει όλα, μα όλα… να βράσω τους τίτλους, τα ταξίδια και τα βιβλία, άχρηστα όλα, μάταια…
Αϊ σιχτίρ όλοι σας, αγοράστε κάποιον άλλον, σκατάνθρωποι…
Αργά ή γρήγορα έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, όσο γεμάτος να είσαι, όσο έμπειρος να είσαι η μέθη της σιγουριάς κάποια στιγμή αποβάλλεται από το σώμα σου, το μεγάλο όνειρο κατεδαφίζεται, από την ρουτίνα, από το περιβάλλον, από το ένστικτό σου στη τελική. Ακόμη μια φορά δεν σε διέψευσε, θυμώνεις κι εξοργίζεσαι με όλους και με όλα, κι ο τελευταίος στη λίστα είσαι εσύ, αυτός που σου αφήνει την μεγαλύτερη πικράδα στο στόμα, ο εαυτός σου. Όλους με τον καιρό τους ταχτοποιείς σε μια σειρά, σ’ ένα ράφι, σε μια ταζέρα, σ’ ένα χάρτινο φτηνό κουτί, τα ακριβά είναι για άλλες περιπτώσεις, για ιδιαίτερες στιγμές, για εκείνους που σε αγγίξαν και, χαμογελάς κλείνοντας το μάτι στον καθρέπτη!
Καλύτερος άνθρωπος μέσα μου μπορώ να γίνω; Να δώσω και να δώσω κι ίσως μου δώσουν κι εμένα… και να μη μου δώσουν δεν πειράζει, κι αυτό το φόρεσα στο πετσί μου.
ΥΓ. να δεις που η φιλενάδα σου η Ηλέκτρα, συνδύασε 3 φράσεις από το κείμενο, το “τι ζητάει μια γυναίκα;” με “Αυτό δηλαδή που και εσύ περιμένεις, για να ξεθαρέψεις λιγάκι” και με το τίτλο της ταινίας “θα το μετανιώσεις”, έτσι λέω εγώ και γελάω με τη σειρά που τα διαβάζω!!!
Μπράβο για τις Αριστογραμμένες Αλήθειες σου!
Καλημερούδια κι ας βρέχει.
Σπύρος Τ.
Ξέρετε η αλήθεια δεν νομίζω ότι είναι συνδιαστική έννοια. Το κάνουμε αυτό εμείς οι άνθρωποι , ίσως γιατί έχουμε ξεχάσει τους άλλους τρόπους προσέγγισης της αλήθειας. Η αλήθεια αναβλύζει και δεν θέλει συνδιασμούς.
ΔιαγραφήΜΠΡΑΒΟ κορίτσι μου, συγχώρεσε με αλλά στα 60 μου όλοι η γενιά σας είναι παιδιά μου. Έχω ένα ρητορικό ερώτημα, ασχολούμαι εδώ και 30 χρόνια με την ειδησεογραφία την παρακολουθώ καθημερινά, έχει σχέση με την δουλειά μου, απορώ όλο αυτό τον καιρό ένας νοήμων και ιδιοκτήτης ειδησεογραφικού site δεν σου έκανε μια πρόταση για συνεργασία σε εβδομαδιαία βάση με τα κείμενα σου; Η πένα σου κάθε φορά είναι γνώση 5-10 βιβλίων, ένας θηλυκός Μ. Πλωρίτης του καιρού μου, που τρέχαμε όλοι για να τον διαβάσουμε και να ανοίξουμε τα μάτια μας. Απορώ, όλα αυτά τα χρόνια με την τόση σαβούρα που κυκλοφορεί στο χώρο της δημοσιογραφίας και αναπαράγει με χείριστο τρόπο την καθημερινότητα μας, ένας δεν βρέθηκε να πει, αυτό το κορίτσι είναι το κάτι άλλο στα φλέγοντα θέματα της κοινωνίας μας; Δεν πλέκω εγκώμια, δεν τα χρειάζεσαι έτσι κι αλλιώς, είναι κρίμα, πραγματικά κρίμα για το χώρο της ενημέρωσης
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλογραμμένο το κείμενο σου, συγχαρητήρια και πάλι, τράβα μπροστά.
Καλή σου μέρα
Φρόσω (Κατερίνη)
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΓια την Γιούλη
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν κατάλαβα καλά, αυτό που λέμε συνειδητοποίησα πόσες μικρές αλήθεις, ασήμαντες και καθημερινά ξεχασμένες, μου ήταν απολύτως αναγκαίες , ανακουφίστηκα. Εκεί είναι Γιούλη μου που ένιωσα πως είμαστε τελικά φτιαγμένοι για να ευτυχίσουμε εδώ σ΄αυτή την ζωή και όχι σε μια άλλη. Αυτό το '' ελεφρύ τίποτα'' στην μυρωδιά εν΄ςο καλομαγειρεμένου σπιτικού φαγητού, στο ξαφνικό και ακερδές χάδι, στο άγγιγμα μιας νέας ζωγρφίας, ενός νέου βιβλίου. Όχι δηλαδή πως θα πάψουμε να βάζουμε στόχους, ούτε πως δεν θα έρχονται οι απογοητεύεσεις, οι διαπιστώσεις, οι λαικισμοί, οι φτήνιες να μας κεραυνοβολούν, ο΄θτε πως δεν θα μας θλίβουν τόσα και τόσα. Αλλά κοντά σ΄αυτά θα έρχεται και το ελεφρύ βοριαδάκι του τίποτα να μας ξεκολλάει. Εκεί είναι νομίζω που γινόμαστε χώρος. Για να το νιώσουμε και να του δώσουμε την αξία του. Καλημέρα μας!
πάντα έχεις ένα πήχυ στα κείμενα σου. Ψηλά και είναι φορές που πάνε πα΄νω και απ΄αυτό. Αυτό ξεπερνά τον πήχυ.Ίσως είανι η ανθρωπιά του, ίσως η απλότητα του. Ίσως είναι τα λόγια που έψαχνα. Ίσως όλα αυτά τα ίσως μαζί όπως σου αρέσει να γράφεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιχάλης