Για να είσαι μεγάλος , να είσαι ολόκληρος : τίποτα
Από τον εαυτό σου μην υπερβάλλεις ή αποκλείεις.
Να είσαι ολόκληρος εσύ σε κάθε πράγμα. Βάλε τον εαυτό σου
Στο μικρότερο πράγμα που κάνεις.
Και λάμπει , γιατί ζει ψηλά.
Φερνάντο Πεσσόα από την συλλογή '' Η μάσκα πίσω από τις μάσκες'' εκδόσεις μεταίχμιο
Ζωγραφιή
Ysabel Mel May
http://www.ysabellemay.com/portfolio
Κάτι ανοιχτόχρωμο και λαμπερό
ΑπάντησηΔιαγραφή“Η λαμπρότητα ενός ωραίου ηλιοβασιλέματος, με καταθλίβει μ' όλη του την ομορφιά. Μπροστά σ' ένα τέτοιο θέαμα πάντα λέω: πόσο ευχαριστημένος πρέπει να νιώθει ένας ευτυχισμένος άνθρωπος αντικρίζοντας αυτόν τον ήλιο”
Κάτι σκουρόχρωμο και τραγικό
“Είναι εύκολο να απομακρύνεις τους ανθρώπους. Αρκεί να μην τους πλησιάζεις”
Κάτι επίπονο κι αληθινό
“Εγώ, τη μέρα, είμαι ένα τίποτα και τη νύχτα είμαι εγώ”
Ακόμα δεν αποφάσισα τι θα φορέσω απ’ αυτά σήμερα! Έχει γράψει τελικά πολλές σοφίες ο κύριος Πεσσόα. Πέρασε κι αυτό το φεγγάρι με τα καλά του και τα στραβά του, αλλά λάμπει γιατί ζει ψηλά!
Τα σέβη μου στην Οικοδέσποινα
Ηλέκτρα :-*
ΧΧΧVI
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν ποιητές που είναι τεχνίτες
Και δουλεύουν τους στίχους
Όπως οι μαραγκοί το ξύλο!
Τι λυπηρό να μην ξέρεις ν’ ανθίζεις!
Να’ χεις να βάζεις στίχο σε στίχο, όπως αυτός
Που χτίζει έναν τοίχο
Και βλέπει αν στέκει καλά
Και τον γκρεμίζει αν δεν είναι έτσι!
Αλλά το μόνο έργο τέχνης είναι η Γη μας
Που αλλάζει, και πάντα η ίδια είναι και πάντα ωραία…
Το σκέφτομαι, όχι όπως ο οποιοσδήποτε σκέφτεται,
Αλλά όπως αυτός που αναπνέει.
Κοιτάζω τα λουλούδια και γελάω…
Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνουν ούτε κι εγώ αν τα καταλαβαίνω…
Γνωρίζω όμως ότι η αλήθεια μαζί τους και μαζί μου είναι
Στην κοινή μας θεότητα
Που μας αφήνει να φύγουμε, να ζήσουμε για τη Γη,
Ευτυχισμένοι στα χέρια τις εποχές να σηκώνουμε
Ν’ αφήνουμε τον άνεμο να μας αποκοιμίζει
Και στα όνειρά μας, όνειρα να μην έχουμε.
Όποιος έχει λουλούδια ανάγκη τον Θεό δεν έχει.
Φερνάντο Πεσσόα
Πάντα η κάθε ανάγνωση ενός αποφθέγματος ή ενός ποιήματος μας δημιουργεί εικόνες και συναισθήματα και, πολλές φορές ταυτιζόμαστε με αυτό που διαβάζουμε, αυτή είναι άλλωστε και η ομορφιά ενός ποιήματος. Αλλά βιώνουμε ακόμη περισσότερες εσωτερικές εκρήξεις όμως στη 2η ή στη 3η ανάγνωση του και, τότε το ψυχοτρύπανο μας σκάβει και ψάχνει τα σημεία που άγγιξε αυτό που αισθανθήκαμε, όχι τις πληγές αλλά τις πηγές που αναβλύζουν ιαματικά νερά και θεραπεύουν με το χρόνο τα σημάδια μας.
Καλή σου Μέρα!
ΣΤ
Περνάει η μισή ζωή μας χωρίς να γνωρίζουμε τις δυνατότητες μας και η άλλη μισή χωρίς να μπορούμε να ξεχωρίσουμε το σημαντικό από το ασήμαντο. Γερνάμε και πολλοί από μας δεν μπορούν να ξεχωρίσουν καλά γιατί ήρθαν σ΄αυή την ζωή . Μιλώ πάντα για μια ζωή που θα θέλαμε να ζούμε , όχι μόνο με όρους πρέπει και ευθυνώνν αλλά με όρους και χαράς και απόλαυσης. Ντυνόμαστε τους μανδύες μιαςκοινωνικής κουλτούρας που διαιωνίζεται από την μια γενιά στην άλλη και ξεχνάμε το κελαίδισαμ των πουλιών, την δροσιά των αγρών, την αλμύρα της θάλασσας Πως να συγκεντρωθεί ο άνθρωπος σε μια ελπίδα, όταν η ζωή τον φέρνει συνεχώς σε τέτοιες οριακές καταστάσεις, που ξεχνά τα αυτονόητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε δύναμη από την Θεσσαλονίκη.
Στέλιος
Από τη στιγμή που απογαλακτιζόμαστε και αποφασίσουμε να ζήσουμε, να συμμετέχουμε στον όποιο κοινωνικό μας ιστό, έχοντας ήδη χρεωθεί το αμείλικτο DNA που ρέει μέσα μας με όλα τα θετικά και τα σακατιλίκια του, δεν πιστεύω ότι θα καταφέρουμε ποτέ να απαγκιστρωθούμε εξολοκλήρου από το status quo, ακόμη και στο μικρότερο πράγμα που θα κάνουμε (κατά τον ποιητή). Μέσα στις Τέχνες η δήλωση της υπερβολής είναι ουσιαστικό στοιχείο για να αγγίξει ο καλλιτέχνης και τον πιο αδαή, και έτσι οφείλει άλλωστε, για να καταφέρει να διακριθεί στο στερέωμα ο πραγματικά ταλαντούχος (με μεγάλη επιφύλαξη οι λέξεις : επιτυχημένος ή δημοφιλής). Επαναστάτες, κουρσάρους της Πένας θα τους χαρακτήριζα, γι’ αυτό και η Ιστορία τους έχει δικαιώσει με δαφνοστέφανα, είναι εφικτό όμως ο μέσος άνθρωπος να ακολουθήσει κατά γράμμα τις ρίμες ενός επώνυμου Ποιητή, ασχέτως ερμηνείας ή παρερμηνείας αυτών; Ίσως σε κάνα ξερονήσι θα μου απαντούσατε, αλλά με ή χωρίς τον Παρασκευά του Ροβινσώνα Κρούσου; Εδώ είναι το μέγα ερώτημα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦρόσω (Κατερίνη)
Το πεπρωμένο δεν είναι κανένα στόμα μυθικού τέρατος που μας καταπίνει. Το πεπρωμένο καθορίζεται κυρίως από μας τους ίδιους. Η τύχη μας ρίχνει σε ένα περιβάλλον. Σωστά. Μας ρίχνει με μια ιδιοσυγκρασία και πάλυ σωστά. Μέχρι εκεί η ανευ δικής μας παρεμβολής ουσία. Όλη η υπόλοιπη ουσία , είμαστε εμείς και η διάθεση μας να γνωρίσουμε τον εαυτό μας σε βάθος και αν πρέπει να τον υπερβούμε. Άπειρα τα παραδείγματα εδώ. Σε ιστορικό αλλά και σε ατομικό επίπεδο. Το DNA τρέχει, αλλά καθορίζει κάτι πολύ λίγο. Λίγο σε σχέση με αυτό που εμείς και η αγάπη μας για τον εαυτό μας μπορεί να καθορίσει. Η απάντηση μου στην ερώτηση σας, είναι ναι, είναι εφικτό. Μπορεί για κάποιον ποιο εύκολα , για κάποιον πιο δύσκολα. Αλλά είναι εφικτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα είναι εφικτά, όλα, αρκεί να το επιδιώξουμε πραγματικά, το εύκολα ή το δύσκολα κι αυτό μέσα μας το έχουμε και το ζυγίζουμε, έχουν κι αυτά στόματα και μας μιλάνε πολύ, αλλά μυθικά τέρατα δεν είναι σε καμιά περίπτωση!
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=C663g-kUqrA
Χρυσόθεμις :))
Ακριβώς , αλλά δυστυχώς με το στόμα μας μιλάμε πολλές φορές όχι ακριβώς εμείς αλλά μια κοινωνία που αυτά αφέθηκε να ξέρει μέχρι τώρα. Γι΄αυτό λέω η υπέρβαση μας, είναι εφικτή. Όχι όμως και απαρραίτητα αρεστή από το περιβάλλον μας! Καλή μέρα σε όλους!
ΑπάντησηΔιαγραφήXΧΧ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν θέλουν να έχω μυστικισμό, εντάξει, τον έχω.
Είμαι μυστικιστής, αλλά μονάχα με το σώμα.
Η ψυχή μου είναι απλή και δεν σκέφτεται.
Ο μυστικισμός μου συνίσταται στο να αρνείται τη γνώση.
Μόνο να ζω θέλω, κι αυτό να μην το σκέφτομαι.
Δεν ξέρω τι είναι φύση: την τραγουδώ.
Ζω στην κορφή ενός λοφίσκου,
Σ’ ένα ασβεστωμένο σπίτι, μοναχικό.
Κι αυτός είναι ο ορισμός μου.
Βρήκα και αυτό του ίδιου! Καλή σου μέρα Όμορφη Κόρη!
Ηλέκτρα :-*
Μας έκανε καλή παρέα αυτός ο κος Πεσσόα , αυτές τις πρώτες ανοιξιάτικες στιγμές. Τι καλά!
ΔιαγραφήΥπάρχουν στιγμές, με το χέρι στη καρδιά μου, που εύχομαι στον εαυτό μου να μπορούσα να μπω στο μύθο του Φάουστ, να πουλούσα την ψυχή μου στο διάβολο, έστω και για λίγο. Να κατάφερνα να μεταφερόμουνα στο χώρο και στο χρόνο για να αγκαλιάσω το πόνο και το κενό που μας αφήνουν κάποιες ατυχίες της ζωής μας, κι εκεί σαν σφουγγάρι να τα ρουφούσα όλα μεμιάς, χωρίς να ανταλλάξω άχρηστες και περιττές κουβέντες. Εκεί, που όσο θα μου το επέτρεπε ο Μεφιστοφελής, θα καθόμουνα στη σιωπή να κρατήσω στη ζέστη το ανθρώπινο κουβάρι και να του δείξω ότι όλα θα πάνε καλά, όλα. Κάποια στιγμή στη ζωή μου είχα εξομολογηθεί στο καθρέφτη του σπιτιού μου: … και εκεί είναι που γαντζώνεσαι, βγάζεις το κεφάλι στην επιφάνεια και απεγνωσμένα προσπαθείς να ξαναγεμίσεις τους πνεύμονες σου με οξυγόνο… με ελπίδα…
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχώρεσε με αν είναι εκτός διδακτέας ύλης οι κουβέντες μου.
Αντριάνα
Δεν θα μπορούσα να βρω σκέψεις πιο κοντά στην πιο βαθειά διαδακτέα ύλη, αυτή της γνησιότητας . Και τόσο φωτεινή που είναι η αλήθεια, με πιάνει χαμηλώνω το κεφάλι που ήρθε να με συνατήσει και να με τιμήσει. Και σ΄ευχαριστώ, για το μοίρασμα και την έγνοια σου . Σ΄ευχαριστώ πολύ Αντριάνα μου
Διαγραφή"Προσπαθώ σκληρά να μην είμαι το ίδιο πράγμα πάνω από τρία λεπτά στη σειρά, γιατί κάνει κακό στην υγιεινή της αισθητικής", έγραφε ο Φερνάντο Πεσσόα!
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ξέρεις τι είναι να γράφεις με δεκάδες ψευδώνυμα και να γνωρίζεις ότι δεν θα σου αποδοθεί ποτέ αυτό που (ίσως) δικαιούσαι" έγραφε. Στα "ετερώνυμά" του διαλέγει 72 μάσκες. Πρόσωπα υπαρκτώς ανύπαρκτα και εν τούτοις παραλόγως υπαρκτά. Mε την πένα του μιλούν ο Aλμπέρτο Kαέιρο, ο Pικάρντο Pέις, ο Aλβάρο ντε Kάμπος, ο Aλεξάντερ Σερτς, ο Mπερνάντο Σοάρες, ο Aντόνιο Mόρα κι άλλοι. Δεν είναι ψευδώνυμα αυτά είναι "φανταστικές προσωπικότητες, που ενσαρκώνουν το συγγραφέα έξω από τη δική του προσωπικότητα", καθώς εξηγούσε ο ίδιος. Παράλογο; Κι όμως ένα απόσπασμα αρκεί:
" Κάποια άλλη φορά βρήκα ένα απόσπασμα από δικό μου κείμενο γραμμένο στα γαλλικά. Θα πρέπει να το έγραψα πριν δεκαπέντε χρόνια. Ποτέ δεν πήγα στην Γαλλία, ποτέ δεν συζήτησα με Γάλλους, ποτέ δεν χρησιμοποίησα αυτή την γλώσσα, ώστε τώρα να την έχω ξεσυνηθίσει. Σήμερα διαβάζω τόσο καλά γαλλικά όσο και τότε. Είμαι μεγαλύτερος, έχω τώρα περισσότερο πρακτική σκέψη; θα έπρεπε λοιπόν να έχω προοδεύσει. Κι όμως, αυτό το γαλλικό κείμενο που έγραψα στο μακρινό παρελθόν, δείχνει μια σιγουριά στην χρήση της γαλλικής γλώσσας, σιγουριά που δεν έχω σήμερα... Το ύφος είναι άνετο. Και εγώ δεν θα μπορούσα να γράψω με άνεση σε αυτή την γλώσσα. Υπάρχουν ολόκληρα αποσπάσματα, τέλειες φράσεις, μορφές και τρόπος έκφρασης που δείχνουν μια γνώση αυτής της γλώσσας που τώρα μου έχει διαφύγει, χωρίς να θυμάμαι ότι την είχα ποτέ άλλοτε. Πώς εξηγείται αυτό; Ποιόν αντικατέστησα μέσα στον εαυτό μου;
Ξέρω καλά ότι είναι εύκολο να διατυπώσω μια θεωρία σχετικά με την ρευστότητα των πραγμάτων και των ψυχών, να συνειδητοποιήσω ότι είμαστε ένα ενδόμυχο χρονικό διάστημα της ζωής, να φανταστώ ότι δεν είμαστε παρά μια μεγάλη ποσότητα όντων, ότι τάχα είμαστε ο εαυτός μας και ότι κάποτε υπήρξαμε άλλοι πολλοί. Όμως σε αυτό το σημείο, υπάρχει κάτι διαφορετικό από ένα χρονικό διάστημα που διανύει η προσωπικότητα μέσα στα ίδια τα περιθώρια: υπάρχει το άλλο απόλυτο, ένα άγνωστο ον, που κάποτε ήταν εγώ. Ας χανόταν, όσο θα μεγάλωνε η ηλικία μας, η φαντασία, η συγκίνηση, ο βαθμός της εξυπνάδας, η ποιότητα των αισθημάτων. Αυτά όλα, αν και θα με λυπούσαν, δεν θα με εξέπλητταν. Όμως γιατί όταν διαβάζω τα παλιά κείμενα νομίζω ότι βρίσκομαι κοντά σε έναν άγνωστο; Πού τάχα βρίσκομαι όταν βλέπω τον εαυτό μου από μακριά, στην άλλη όχθη;
Άλλες πάλι φορές συναντώ κομμάτια από κείμενα που δεν θυμάμαι να έχω γράψει-πράγμα που δεν είναι αξιοπερίεργο-αλλά που ούτε καν θυμάμαι να μπορούσα να γράψω... Και αυτό είναι που με τρομάζει. Μερικές φράσεις ανήκουν σε κάποιον με εντελώς διαφορετικό τρόπο σκέψης. Είναι σαν να βλέπω μια παλιά προσωπογραφία μου με άλλο παράστημα, με άγνωστα χαρακτηριστικά, αλλά, που είναι αναμφίβολα δική μου, τρομακτικά δική μου.
Στο τέλος αυτής της μέρας μένει αυτό που έμεινε και χθες και που θα μείνει και αύριο: η απεριόριστη και ανικανοποίητη αγωνία να είσαι πάντα ο ίδιος και κάποιος άλλος.
Πόσα προσωπεία φοράμε, κι άλλα τόσα κάτω απ' αυτά στην όψη πάνω της ψυχής μας;
Kι ύστερα, όταν η ψυχή ξεμασκαρεύεται, από μια στιγμιαία ιδιοτροπία, ποιος θα μπορούσε να το πει πως είναι αυτή η μάσκα η τελευταία και πως το πρόσωπο απόμεινε γυμνό;
H μάσκα η αληθινή δεν ξέρει ότι βρίσκεται πίσω απ' την άλλη μάσκα, αλλά κοιτάζει μέσα της, με μάτια όμοια μασκαρεμένα.
"Από παιδί είχα τη τάση να δημιουργώ γύρω μου έναν πλαστό κόσμο, να περιτριγυρίζομαι από φίλους και γνωστούς που δεν υπήρξαν ποτέ."
"Εγώ είμαι το alter ego μου".
Αμελή...