'' Ζούμε όλοι στα υπόγεια , όμως μερικοί από εμάς κοιτάνε τ ΄αστέρια'' . Κάπως έτσι , παραφράζοντας τον Όσκαρ Ουάιλντ.
Περπατώ με την προσοχή μου στραμμένη λίγα μέτρα κάτω από τα πόδια μου, σ΄ένα σχεδόν κρυμμένο υπόγειο κόσμο, που ζει ανασαίνει , ελπίζει , κοιμάται, ξαγρυπνάει, προσεύχεται, περιμένει , κανά δυό ορόφους κάτω από την γη. Εκεί που οι περισσότεροι από μας δεν θα διανοούνταν , ούτε καν να ζήσουν , πόσο μάλλον να ονειρευτούν.
Τα υπόγεια. Μια φορά και ένα καιρό τα παλιά σπίτια στην Αθήνα είχαν και υπόγεια. Χιλιάδες υπόγεια. Η Αθήνα δεν κατάφερε ποτέ ν΄απαλλαγεί απ΄αυτά. Τα υπόγεια απαγορεύονται . Την ίδια στιγμή συνεχίζουν να χτίζονται , να εγκρίνονται και να κατοικούνται. Όχι από εμπορεύματα , ούτε από κούτες . Από ανθρώπους.
Παλιοί αγωγοί , υπόγεια ρεύματα, σκεπασμένα ποτάμια, μια κρυφή ζωή που δεν θέλουμε να ξέρουμε. Λες και είμαστε κάτι ανώτερο από το απλό ανθρώπινο είδος και στέλνουμε τα λύματα μας κατευθείαν στην στρατόσφαιρα. Σωλήνες που περνούν πολύ πιο ρηχά απ΄όσο θα έπρεπε, δεν καταφέρνουν να αποχετεύσουν τα υπόγεια. Συσσωρευμένα βρωμόνερα οδηγούνται προς άγνωστη κατεύθυνση και απειλούν να πνίξουν. Άνθρωποι που πλημμυρίζουν από βροχές και δεν βλέπουν ήλιο ποτέ.
Περπατώ και κάτω από τα πόδια μου έρχονται μυρωδιές από κάρυ , γαρύφαλλο, εξωτικά μπαχάρια. Ανάλογα με την ώρα ακούω παιδικές φωνές, ή ροχαλητά, μουσικές σε ακαταλαβίστικες γλώσσες. Το καλοκαίρι αν δεν φοβούνται , μπορείς να τους δεις, να προσεύχονται , να δειπνούν, να κοιμούνται , να μαλώνουν πάντα σε κοινή θέα, αφού τα παράθυρα τους είναι στο δρόμο.
Κουρτινάκια, γλάστρες και λούτρινα ζωάκια. Μικροπράγματα που προσπαθούν να μετατρέψουν το τίποτα σε σπιτικό. Λίγο παραπάνω , στο άλλο επίπεδο περνούν τα πόδια μας. Το καλοκαίρι οι ξεγυμνωμένοι αστράγαλοι μας.
Περνώ απ΄έξω και κοιτώ τα πλακάκια στα πεζοδρόμια. Δεν θέλω να κοιτάζω τα πλακάκια. Προσπαθώ να τα αποφύγω. Τα πλακάκια έχουν μια ενσωματωμένη μαυρίλα, την αναδεικνύουν, την σερβίρουν, την διαφημίζουν. Κι όμως δεν υπάρχει διαφυγή. Έχω την αίσθηση πως η μαυρίλα αναριχάται. Μαύροι τοίχοι , μαύρα ταβάνια στις στοές. Κι όμως πολλοί θα ενδιαφερόντουσαν να κάνουν όμορφες τις στοές, αν μπορούσαν. Οι άνθρωποι αυτοί προς το παρόν δεν μιλούν. Στους μαύρους τοίχους γκράφιτι. ΄΄Πόλη σε μισώ , πόλη μας μισείς΄΄ φωνάζουν οι λιπόσαρκες φιγούρες των ετοιμοθάνατων από φυματίωση στους τοίχους. Το φωνάζουν χρόνια τώρα, πολύ πριν από την έναρξη της κρίσης. Το φωνάζουν τα αδιέξοδα, το φωνάζουν τα υπόγεια.
Περπατώ τώρα πιο γρήγορα. Περνώ και από άλλα υπόγεια. Ποιοι ζουν τώρα στα υπόγεια; Οι ματανάστες. Πως λέγονται τα παιδιά των μεταναστών; Μετανάστες δεύτερης γενιάς. Ναι αλλά δεν είναι . Απλά γιατί δεν είναι μετανάστες. Συμπολίτες ; Πληρώνουν ΙΚΑ , εφορία, μιλούν πολύ καλά ελληνικά, πηγαίνουν στα σχολειά μας, μαθαίνουν ιστορία. Δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα. Δεν τους δίνουμε.
Ποιά είναι τα παιδιά στα υπόγεια ; Η καρδιά τους το ξέρει. Κι εμείς; Τώρα που σε κάποιες γειτονιές οι χρυσαυγίτες δέρνουν τους μετανάστες και μερικοί από μας τους Έλληνες έχουν άρχίσει να πιστεύουν ότι έτσι θα λυθεί το πρόβλημα . Εμείς ποιοί είμαστε εμείς ; πως ονομαζόμαστε ;
Είμαστε αυτοί που περπατάμε στα μουτζουρωμένα πλακάκια. Μπαίνουμε στις στοές με τα μαύρα ταβάνια. Αποφεύγουμε να κοιτάξουμε ψηλά και γενικώς αρκούμαστε που φθάνουμε στο σπίτι μας σώοι. Εννοείται έχοντας ήδη ξεχάσει τα υπόγεια. Είμαστε αυτοί που κατα βάθος νομίζουμε πως όλα αυτά, δεν μπορούμε να τ ΄αλλάξουμε ποτέ. Είμαστε εμείς και η μικρή μας αυτοπεποίθηση.
Δημοσιεύθηκε στο vetonews.gr
http://www.vetonews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=14827:2013-02-27-07-44-31&catid=85:2012-09-02-10-34-45&Itemid=90
Γωνιές και παύσεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΠετάει
Με τα ταξίδια στα χέρια
Συντροφιά με το γελάκι της
Διαφανής -Προσοχή στο στόμα της
- Περίεργα τα δάχτυλά της
Που και που αρνιέται να πιστέψει
Ρωτάει συχνά
Τα ίδια πράγματα
Τα πρωινά
Πιστεύει
Τα βράδια
Δυσπιστεί
Κολυμπάει
Στις ποσότητες
Κλαίει
Για τις ποσότητες
Ντρέπεται
Στα τζάμια γυρνά τη πλάτη
Νίκος Κυριακίδης
Αυστηρά και Μόνο για το κοριτσάκι στη φωτογραφία είναι οι στίχοι του αγγελιοφόρου από τη χώρα του Ποτέ-Ποτέ! Σύντομα θα έρθει και το Ταξίδι… θα το δεις, τα σατανικά μυαλά το καταστρώνουν!!!
Την καλημέρα μου από την πόλη με την ενσωματωμένη μαυρίλα και χωρίς πολλά γκράφιτι, αν κι αυτά τα λίγα που έγιναν κατά παραγγελία των λαμογιοαρχόντων μας για να φιλοτεχνήσουν τα “ντουβάρια” στρατοπέδων, οι ομάδες των παιδιών πλήρωσαν ακόμη και τα σπρέι που χρησιμοποίησαν… Ελλάς το μεγαλείο σου!
Ηλέκτρα :))
Σκέψεις και Γεγονότα εντός και εκτός
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάνω το λάθος κι ανοίγω το χαζοκούτι, λες δεν βαριέσαι καλό σαν τραπεζάκι έγινε ας πατήσω και το κουμπί της να δω αν ακόμη λειτουργεί αυτό το μαραφέτι. Φαρδύς πλατύς ο άρχοντας Προβόπουλος, μου μιλάει για ανεργία με το χρυσό του χαμόγελο και το χρυσό του ρολόι, καθότι ο χρόνος του μεταφράζεται σε τρελά νούμερα και, κατευθείαν στο ζάπινγκ, κάτι θα βρω που θα πάει, απαντώ στη γκίνια σου και εμφανίζεται από το φέρετρο του ο Μητσοτάκης να χαροπαλεύει για την υστεροφημία του με τον ορό στο χέρι σε μια κατάμεστη αίθουσα. Ξουτ! απ’εδώ και εσύ και τέλος για σήμερα η τηλεθέαση. Πάμε έξω για βόλτα, τα καφέ γεμάτα κόσμο, τι έγινε ρε μεγάλε; Όλοι αυτοί άνεργοι είναι ή συνταξιούχοι; Παραδίπλα σκουρόχρωμα δέρματα με σκούρες φωνές κινούνται σε ταχύτατους ρυθμούς, σουλάτσο πέρα δώθε σε σημείο που σε αγχώνει η πολύ κίνηση. Μάλλον αυτοί δεν είναι άνεργοι σαν τους προηγούμενους καταλήγω κουνώντας το κεφάλι και προσπαθώντας να αποφύγω την “ρίζα του κακού” για κάποιους ανεγκέφαλους, αφού ήδη έχω αγοράσει ένα χειροποίητο βραχιολάκι της τύχης, όπως μου είπε το παλικάρι σε μισά ελληνικά και μισά αγγλικά, ντώσε ότι τέλει, μου λέει και μου παίρνει μέσα από το χέρι μου 5 ευρώ, βγάζοντας με από την δύσκολή θέση. Τον κοιτάω, χαμογελάω, καλημέρα brother του λέω και φεύγω, ρε τον μπαγάσα μονολογώ, καλός και γρήγορος διαπιστώνω, όσο οι πασάδες απολαμβάνουν τον καφέ τους ακόμη. Παρακάτω ένας αναρχικός κοντεύει να πιαστεί στα χέρια με έναν, μάλλον ή δήθεν, χρυσαυγίτη, πίαστ’ αυγό και κούρευε σκέφτομαι, εσείς θα μας σώσετε, είδαμε και τους άλλους. Περνάω στο απέναντι πεζοδρόμιο καθότι αυτοί έχουν και παρελθόν μεταξύ τους, με μαχαίρια, μπουκάλια μπύρας να φεύγουν σε ψιλές στροφές και δεν συμμαζεύεται.
Μου στείλανε σήμερα μια φωτογραφία χωρισμένη στα δύο σε μέιλ, η μια πλευρά παχουλά χέρια να κρατάνε σημαιάκια προεκλογικής καλής εποχής του ‘80 και η άλλη διαξιφιζόμενα αδύνατα χέρια να προσπαθούν να πάρουν μια σακούλα τομάτες από το κοινωνικό παντοπωλείο.
Η κυρία που καθαρίζει σπίτια σε σπαστά ελληνικά με καλημερίζει και με προσπερνάει φουριόζα να προλάβει όλους να τους εξυπηρετήσει για το μεροκάματο της, οι άλλοι ακόμη πίνουν το καφεδάκι τους, μη το ξεχνάς.
12-14 χρόνια πίσω, δεν θα ξεχάσω τον ρατσισμό που έζησα ως φοιτητής σε χώρα, με τότε επίσημα νούμερα ακροδεξιών 20-22%, με πολίτες, με υπηρεσίες και αστυνομικούς. Σήμερα είναι ακόμη πιο δύσκολα να νοικιάσεις σπίτι εκεί, τον ουρανό με τ’ άστρα απαιτούν σε χαρτιά. Σημειωτέον, για σπουδές αν θα πας, για σκέψου για δουλειά εκεί;
Έρχονται το καλοκαίρι στη πόλη μου και τους κάνουμε τεμενάδες, τρώνε μια χωριάτικη σαλάτα με μισό κιλό κρεμμύδι, μιλάνε για πολιτισμό και η σαγιονάρα τους είναι από την λαϊκή αγορά της χώρας τους, όσο η ανάσα τους αναδύει την μπυροκρεμμυδίλα.
ΥΓ. Έχω χάσει το μπούσουλα, ένα τεράστιο ερωτηματικό έχω γίνει… πραγματικά δεν ξέρω προς τα πού κατευθυνόμαστε, συμφωνώ με την άποψη σου και το περίτεχνα καλογραμμένο κείμενο σου, αλλά… το μόνο που λέω, πάλι καλά που ακόμη κλείνω τα μάτια και ξεκουράζομαι λιγάκι μέσα στα ζόρια μου και στον γκαϊλέ μου!!!
ΣΤ
Άλλοτε υπεργείως και άλλοτε υπογείως τα μεταμορφωμένα αερικά σαν αποδημητικά πουλιά σουλατσάρουν πέρα δώθε στις μουτζουρωμένες πόλεις μας, ώσπου να ‘ρθούνε φύγανε κιόλας.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=Qg44qKSbsdQ αν δεν την έχεις δει, στην προτείνω ανεπιφύλακτα, αλλάζει τη διάθεση των καιρών σε κλάσματα δευτερολέπτων! ΚΑΛΗΜΕΡΑ :))
Χρυσόθεμις