Μπορούμε να ζούμε με δυό τρόπους. Να ζούμε πέντε λεπτά και να χρειαζόμαστε μια μέρα μετά για να τα περιγράψουμε ή να ζούμε μια μέρα και να την περιγράφουμε μέσα σε πέντε λεπτά.
Μοιάζει ο χρόνος η μεγάλη μας αυταπάτη. Υπάρχουμε μέσα στο χρόνο και όμως την ίδια στιγμή ποθούμε τις στιγμές. Σαν να ζητάμε χώρο για να τις απολαύσουμε. Γνωρίζουμε τις στιγμές όταν χανόμαστε στην μαγεία της μουσικής, της ποίησης, όταν μας βρίσκουν ξύπνιους τα χαράματα, όταν φυτεύουμε λουλούδια, όταν μαζεύουμε τα μαραμένα γιασεμιά. Χωράμε τις στιγμές μας, στην ανάποδη παλάμη μας , όταν σκουπίζουμε τον ιδρώτα του κόπου μας, στο βλέμμα , στο δάκρυ μας. Kαι για μια στιγμή ανοίγουμε τις πιο μεγάλες τρύπες και χύνεται ο χρόνος έξω.
Μέσα σε στιγμές γνωρίζουμε την χαρά, διακρίνουμε την ομορφιά, θυμόμαστε τι σημαίνει είμαι ζωντανός. Χρειάζεται ένα μόνο λεπτό για να διασχίσουμε τα όρια από το χρόνο στην στιγμή. Σε μια στιγμή γνωρίζεις την αγάπη σου, σε μια στιγμή θα ξεκινήσεις, σε μια στιγμή θα φύγεις. Και το μόνο που χρειάζονται οι στιγμές από μας, είναι να θελήσουμε να ρισκάρουμε , να σταματήσουμε τόσο όσο είναι αρκετό για να τις ακούσουμε.
Αντί γι΄αυτό ο χρόνος γύρω μας , συνεχώς επιταχύνεται , ξεπερνώντας τις ικανότητες πες και τις συνήθειες. Ακατάλληλες συνθήκες για να διακρίνεις μέσα στο χάος το καινούργιο , το αναδυόμενο, ακόμα και αν αυτό αναδύεται εντός σου. Πόσο μάλλον εκτός σου. Και πως θα καταφέρεις άραγε να αφουγκραστείς μέσα σε τόση φασαρία τα παρόντα και τα μέλλοντα. Σκέψου να πρέπει να υπηρετήσεις και τ΄όνειρο σου γκρεμίζοντας τείχη προκαταλήψεων και διαχωριστικών.
Πως να καταφέρεις να έρθεις κοντά σε μια στιγμή , που θα κλείσεις πίσω σου την πόρτα και θα πεις '' Εδώ είμαι . Εδώ θα παλέψω, εδώ θα δουλέψω. Αυτό είναι το σπίτι μου, αυτός ο άνθρωπος μου, αυτή η πόλη μου, αυτή η πατρίδα μου, αυτή η διαδρομή μου, αυτό είναι το μεταξύ μας. Και θέλω να το χαρώ και θέλω να το υπηρετήσω και να το αναδείξω.''
Απλώνεις το χρόμο στον χώρο με μανταλάκια ξύλινα. Εκεί κάτω από το σχοινί ρισκάρεις, εκτείθεσαι στους διαφορετικούς κόσμους που σε περιβάλλουν, στα βρεγμένα , στα φρεσκοπλυμένα και στις διαθέσεις του αέρα. Όλα μυρίζουν σαπούνι και μαλακτικό και εσύ ακούς με υπομονή να σου μιλούν για όλα τα αρνητικά που με τα χεράκια σου , έφτιαξες . Και λες '' ναι φταίω και εγώ'' Δεν θα είσαι άλλωστε ο μόνος. Δίνεις, παίρνεις, συνδέσαι . Κάνεις χώρο στην έκλπληξη , στην έμπνευση.
Γίνεσαι νερό και πάνω σου κυλά ο χρόνος, μα δεν σε απειλεί πια . Όπως δεν σε απειλούν ούτε οι πράξεις , ούτε οι συνέπειες τους. Δεν αργοπορείς, δεν αναβάλεις.
Γιατί μέχρι να αποφασίσεις να εκτεθείς , και να αναλάβεις το ρίσκο σου, το μόνο που ζητούσες ήταν να αποφύγεις τον χρόνο της ευθύνης, να παραμείνεις στο ατάραχο παρόν σου , έτσι που το μέλλον να έρθει μοναχό του.
Το μέλλον δεν προκύπτει όμως αυτόματα με την επόμενη μέρα. Θέλει δουλειά μέσα και έξω μας με επιμονή και υπομονή. Θέλει δουλειά για να σε κρατήσουν τα πόδια σου να σηκωθείς και να ακούσεις τα ίδια σου τα λόγια, να κυλούν από το πιο βαθύ σου μέσα.
'' Καλοί μου φίλοι , θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, το πως φαντάζομαι την ζωή μου. Φαντάζομαι λοιπόν ότι ξυπνάω κάθε πρωί από ήχους παιδιών που παίζουν στις πλατίες , από ήχους μουσικής , ήρεμα και χωρίς νευρικότητα , σηκώνομαι, τεντώνομαι και φιλάω τον ώμο του αγαπημένου μου. Μετά περνώ πηγαίνοντας στην δουλειά μου μπροστά από χιλιάδες πράσινες πλατείες που έχουμε χτίσει. Θέλω να βλέπω όλες τις γωνίες της πόλης μας, σαν φωλίες εραστών και φίλων και όχι σαν κουβούκλια μισοτελειωμένων, στεγνών ανθρώπων -μηχανών. Θέλω...''
Δεν είναι τα θέλω που σταματούν. Αντιθέτως γίνονται πιο βίαια και ασυγκράτητα. Μας περιμένουν να αποφασίσουμε αν θα τα πάρουμε σοβαρά, αν θα ρισκάρουμε για να ολοκληρωθούν.
''Ο χρόνος που μετράει
σε λίγο δεν θα είναι εδώ
θα τον φάω ή θα με φάει ,
αυτά είχα να σου πω.''
Ζωγραφική Jeffrey Larson
http://www.jeffreytlarson.com
Δημοσιεύθηκε στο
http://www.vetonews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=14377:2013-02-02-07-59-01&catid=85:2012-09-02-10-34-45&Itemid=90
"Στο επίπεδο της ύπαρξης που μπορεί να ονομαστεί κβαντικό πεδίο, εσωτερική τάξη ή εσωτερική συνειδητότητα δεν υπάρχει χώρος, δεν υπάρχει χρόνος, ένα αποτέλεσμα δεν εξαρτάται από μια και μόνον αιτία αλλά όλα αλληλοεπηρεάζονται μέσα στον αδιάσπαστο χωρόχρονο, δεν υπάρχουν αυτοτελή όντα, καταστάσεις, συμβάντα και όλα αντιστοιχίζονται προς τον ορισμένο παρατηρητή του οποίου γίνονται αντικείμενα παρατήρησης και λαμβάνουν μορφή όταν ο παρατηρητής παρατηρεί.Νους και σώμα είναι εκφράσεις μιας μορφοποιημένης πραγματικότητας, δηλαδή έχουν λάβει μια ορισμένη νοητική και υλική μορφή, αυτή τη γνωστή εικόνα που προσλαμβάνουμε μέσω των αισθήσεων, ενώ σε βαθύτερο και αληθέστερο επίπεδο είμαστε ενέργεια, κενό και συνειδητότητα.Πέρα από αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς ως χώρο και χρόνο υπάρχει μια ανώτερη παγκόσμια συνειδητότητα. Και είναι το μόνο που πραγματικά υπάρχει. Η συνειδητότητα παρουσιάζεται ως ένα κβαντικό πεδίο, ενιαίο και αδιαίρετο όπου τα υποατομικά σωματίδια είναι αλληλοσυνδεόμενα και πέρα από το χρόνο και το χώρο. Το πεδίο περιλαμβάνει όλες τις εν δυνάμει μορφές όντων αντικειμένων, πράξεων, γεγονότων και την απειρόμορφη πιθανότητα εκδήλωσής τους. Κάτι που έχει ήδη ειπωθεί από τον Πλάτωνα και τον Αναξαγόρα.Μπορούμε να επηρεάσουμε δραστικά την πραγματικότητα και συνεπώς τον κόσμο στον οποίο ζούμε, με τον τρόπο που σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε και το βαθμό που διαχέουμε στον κόσμο τα αισθήματά μας. Στην προσπάθειά μας αυτή, ελευθερωνόμαστε καθώς συνδεόμαστε όλο και δυνατότερα με την κβαντική ή πρωταρχική συνειδητότητα. Αποκτώντας έτσι επίγνωση της πρωταρχικής συνειδητότητας θυμόμαστε την ξεχασμένη ανάμνηση πως αυτή είναι η αιτία όσων υπάρχουν και των εκδοχών όσων θα μπορούσαν να υπάρξουν και πως κι εμείς υπήρξαμε-υπάρχουμε ως συνδημιουργοί και συστατικά της ταυτόχρονα."(Από: "Ανάμεσα σε δυο Αγγέλους") Καλημέρα Αννίτα, συγχαρητήρια για το κείμενό σου! (Συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου σχολιασμού.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι παλιοί λένε “αυτού κ’ αυτού, αυτού κ’ αυτού”, με υπομονή κ’ επιμονή όλα μπορούν να γίνουν και δεν εννοώ για άρρωστα, διεστραμμένα μυαλά. Η δύναμη που κρύβεται μέσα μας είναι πανίσχυρη, κορίτσι μου. Λίγο επαναστατικό το κομμάτι μου σήμερα http://www.youtube.com/watch?v=UrnZtytsJFQ, μάχες, πόλεμοι, εφιάλτες, όνειρα μέσα στα όνειρα και το may the Force with you στην ελπιδοσύριγγα! Πολλές οι σκηνές που ολοκληρώθηκαν μέσα μου με το κείμενο σου, σα να ηρέμησε λίγο το κύμα μέσα μου. Καλή σου μέρα, κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μια νέα μέρα, με το θέλω να μου κρατάει παρέα και τα χείλη μου στο λαιμό του…
ΑπάντησηΔιαγραφήΗλέκτρα (:-*)³
Η ανάγνωση πάντα κυριαρχείται από την ερμηνεία της προσωπικής ματιάς και η τελευταία κατακλύζεται από τη στιγμή που διέρχεται ο αναγνώστης. Έτσι, η ματιά μου στο κείμενο σήμερα σταμάτησε εκεί που ο νους μου σήμερα γυρίζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, χωρίς να με μετακινεί:"Δεν αργοπορείς, δεν αναβάλεις. Γιατί μέχρι να αποφασίσεις, το μόνο που ζητάς είναι να αποφύγεις το χρόνο της ευθύνης, να παραμείνεις στο ατάραχο (??) παρόν, έτσι που το μέλλον να έρθει μονάχο του. Το μέλλον όμως δεν προκύπτει αυτόματα με την επόμενη μέρα"... Η σκέψη πρέπει να γίνει πράξη, μου είπες σήμερα, και η ενέργεια πρέπει να βρει δίοδο, να μετεξελιχθεί. Κάποιες φορές αισθάνομαι πως γράφεις, σαν από μηχανής θεός. Gracie, signora!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα,
Γιούλη
Άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου και απολαμβάνω τον ζεστό καφέ μου με το κείμενο σου Αννίτα μου, τόσο ελπιδοφόρο, τόσο ανοιξιάτικο, χάρμα οφθαλμών στο σύνολο του. Συμφωνώ μαζί σου, δεν μπαίνουν όλα κάτω από το χαλί, πόσα θα χωρέσει το καημένο; Brava!
ΑπάντησηΔιαγραφήAλίνα ;)
Τρία Πρόσωπα του Χρόνου
ΑπάντησηΔιαγραφή“…κάποτε της έγραψα ένα μικρό μπιλιέτο που το’ σκισα την ίδια στιγμή. Της έγραφα: φοβισμένο μου γλυκό πλάσμα, γιατί να φοβάσαι τόσο τους ανθρώπους αφού τόσο τους αγαπάς; Και γιατί να τους αγαπάς αφού τόσο τους φοβάσαι;…” από “Τα πλοία που δεν άραξαν”, Μ. Λουντέμης.
Η πίστωση χρόνου στη ζωή μας και στους ανθρώπους μας μεταφράζεται σε υποκειμενικές καμπυλότητες (μπορεί να είναι λίγο έτσι, μπορεί όμως και λίγο αλλιώς), σε βάθος (για ένα φυσικό), σε μήκος (για ένα μαθηματικό), σε χτύπο καρδιάς (για ένα μουσικό), σε μια πολύχρωμη ζωγραφιά (για ένα μικρό κορίτσι) σε βελτίωση προσωπικού ρεκόρ (για ένα αθλητή). Αλλά και όλους μαζί αν τους κλείσεις σ’ ένα δωμάτιο έχουν όλα τα δίκια του κόσμου και δεν σου αφήνουν περιθώρια με επιχειρήματα να τους αντικρούσεις. Έρχεται ο ένας μετά τον άλλο και σου ζητάει πίστωση, αρχίζει το παζάρι, το πάρε-δώσε, άντε λίγο εσύ, άντε λίγο εγώ, πάει αυτός, ο επόμενος παρακαλώ, ποιος έχει σειρά; και πάει λέγοντας, κι αν είχες παππού μπακάλη, είσαι τυχερός, κοιτάς να μη σε φάνε λάχανο στο ζύγι. Για λίγο νιώθεις τραπεζίτης με τη πίστωση που δίνεις, βάζεις και τους αντίχειρες σου στο ριγέ γιλέκο που φοράς, ανάβεις και ένα εισαγόμενο τρανό τσιγάρο, τα πόδια πάνω στο γραφείο και μονολογείς αργά, όλα ζάχαρη ψιλή!
Σύντομη επίσκεψη με την Ηλιαχτίδα σε χώρο εργασίας. Αααα! Εσύ είσαι η κόρη του νέου μας κ. Μπουρδουκάτι του ιδρύματος μας; Σφήνα στην ερώτηση εγώ, ξέρεις ήρθαμε για λίγο δεν χρειάζεται να… η μικρή ήδη έχει κάτσει στη φαρδιά περιστρεφόμενη καρέκλα, έχει πάρει ένα χαρτί, στυλό, μαρκαδόρους πάνω από το γραφείο, τρώει πίτα, γεμίζει ψίχουλα παντού, εγώ τα μαζεύω και η γραμματέας συνεχίζει να μου μιλάει ακόμη στο πληθυντικό. Σε λίγο φεύγουμε, περίμενε με εδώ της λέω, σηκώνει το βλέμμα της κοιτάει τον τοίχο απέναντι της και το κατεβάζει πάλι χωρίς να μου απαντήσει. Γυρίζω σε κάνα 20λέπτο έχει τελειώσει με την πίτα της, δεν πειράζει κ. Μπουρδουκάτι μας, ακούω την τσιριχτή φωνή να μου λέει, θα τα μαζέψω εγώ τα ψίχουλα, αυτό μου έλειπε τώρα σκέφτομαι, τα της κόρης μου εσύ. Η μικρή έχει τελειώσει τη ζωγραφιά της και μου τη δίνει, σου τη χαρίζω μου λέει χαμογελαστά, φοράει το μπουφάν της όσο κοιτώ το χαρτί, έχει σκιτσάρει ένα χαμογελαστό ήλιο, λουλούδια, ένα ουράνιο τόξο και στη μέση το μεγάλο ρολόι του τοίχου που έβλεπε, με τους δείκτες του να δείχνουν ανάποδα την ώρα, κάτι σαν καθρέφτισμα του χρόνου!
Στο επαγγελματικό σκάκι υπάρχει η ορολογία “κίνηση de force” που σημαίνει ότι αφού έχεις δει μέσα σου όλες τις πιθανές κινήσεις σου καθώς και του αντιπάλου σου, ωθείς με μια υποχρεωτική κίνηση πιονιού, και τους δύο σας, προς λήξη ή αποσυμφόρηση της παρτίδας. Παιχνίδι διάφανης και στυγνής λογικής, o κάθε παίκτης έχει το δικό του ρολόι, στις πρώτες δύο ώρες όμως οφείλει υποχρεωτικά ο καθένας τους να κάνει 40 κινήσεις. Από εκεί και μετά ο χρόνος ελευθερώνεται, αλλάζει η χρησιμότητα του, στην αρχή της παρτίδας όμως δρα ουσιαστικά ως επιτηρητής και κριτής του παιχνιδιού!
ΥΓ. ευτυχώς ο υπεύθυνος του ταξιδιωτικού γραφείου ακύρωσε την εκδρομή μου, δεν είχα καμιά όρεξη μ’ αυτό το κρύο να τρέχω δεξιά κι αριστερά σε ταξιδάκια,
http://www.youtube.com/watch?v=dF_DstLM-zU, όμορφη κ’ ήρεμη μέρα να’ χεις, Χρονοθυρευτή!!!
Σπύρος Τ.
στοίχοι και ήχοι
ΑπάντησηΔιαγραφή-Σφάγια της ύπαρξης μας, σπαράγματα ψυχής είναι οι στίχοι. Και για να γεννήσεις θα πονέσεις. Και η ποίηση γέννα είναι, όχι στο μαιευτήριο αλλά στο κρεματόριο της/ κρεμασμένοι οι στίχοι στο τσιγκέλι της «από λύπην» υπάρξεως μας/…και να τρέχει ζωντανό το αίμα. (Γ. Τζήκας)http://www.youtube.com/watch?v=aAixIlKUpaE
Καλή σου μέρα!!!
Δεν θυμάμαι πότε, αλλά το θυμάμαι πολύ καθαρά στην μνήμη μου, ότι βοηθάει. Έτσι μου το είχαν διατυπώσει, δεν το πίστεψα, βοηθάει και κουραφέξαλα, έλεγα μέσα από τα δόντια μου. Ξύπνησα ένα πρωινό και σκέφτηκα, λες να με βοηθήσει; Έστω λιγάκι, είναι κάτι από το τίποτα τουλάχιστον. Δοκίμασα με μεγάλη προσπάθεια να κουνήσω την δεξιά πλευρά του, τόσο δύσκολο, τόσο επίπονο, σε δευτερόλεπτα εγκατέλειψα την προσπάθεια μου. Κοροϊδεύω τον εαυτό μου, είπα με οργή. Περίμενα λίγο να ξαποστάσω και ξαναδοκίμασα, πάλι στην ίδια πλευρά, σταγόνες ιδρώτα γλιστρούσαν στο μέτωπο μου, μπορώ έλεγα μέσα μου, η φωνή δυνάμωνε, τα μηνίγγια κτυπούσαν σαν τρελά, κατέβασα την δεξιά πλευρά και άρχισα με την αριστερή, ο ίδιος και ακόμη μεγαλύτερος ο πόνος, τώρα ο ιδρώτας είχε γεμίσει το σώμα μου. Σταμάτησα με λαχανιασμένη την ανάσα μου, ένιωθα θα λιποθυμήσω, το σώμα μου χύθηκε στο καναπέ από την εξάντληση και μάτια μου δακρύζαν. Σηκώθηκα με μεγάλη προσπάθεια, τώρα και τις δύο πλευρές, φώναξα στο αδειανό δωμάτιο μου, στάθηκα μπροστά στο καθρέφτη να το επιχειρήσω, να το προσπαθήσω, να το απολαύσω. Έσφιξα το στομάχι μου, τα χέρια μου τρέμανε και εγώ συνέχιζα. Σιγά-σιγά τα παρατηρούσα να σηκώνονται με την εντολή μου, ναι το είχα καταφέρει, ναι μπορούσα, το έβλεπα μπροστά μου. Είχα καταφέρει το ακατόρθωτο έστω και για πολύ λίγο, αλλά ήταν μια ιερή αφετηρία για μένα, είχα καταφέρει μετά από πολύ καιρό να σηκώσω τις άκρες των σκυφτών χειλιών μου προς τα πάνω, είχαν ανατείλει…
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. αυτή η μνήμη αναδύθηκε απ’ το μυαλό μου μόλις διάβασα το κείμενο σου, καλή σου μέρα και καλή εβδομάδα με πολλά χαμόγελα!
Ιφιγένεια