Αφιερωμένο από τον Nick Cave σε μας.
Δύο κεραυνοί ήρθαν στο δωμάτιο μου δώρο από τον Δία...Στην Ελλάδα η νεότητα κλαίει από τα δακρυγόνα, αλλά εγώ μαυρίζω στην πισίνα του ξενοδοχείου μου...οι κεραυνοί είναι χαρά που μου έδωσε ο Δίας, και στο λίκνο της Δημοκρατίας ακόμα και τα περιστέρια φοράνε αντισφυξιογόνες μάσκες...οι άνθρωποι δεν επιστρέφουν , τους βλέπω τα βράδια να κοιμούνται και να κλαίνε ακατάπαυστα , όχι από τα δακρυγόνα , αλλά γιατί είμαστε σχεδόν χαμένοι πια...
Εμείς , τι λέμε εμείς ;
"Καταραμένε Έλληνα”
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπου να γυρίσω την σκέψη μου, όπου και να... στρέψω την ψυχή μου, μπροστά μου σε βλέπω, σε βρίσκω.
Τέχνη λαχταρώ, Ποίηση, Θέατρο, Αρχιτεκτονική, εσύ μπροστά, πρώτος και αξεπέραστος.
Επιστήμη αναζητώ, Μαθηματικά, Φιλοσοφία, Ιατρική, κορυφαίος και ανυπέρβλητος.
Για Δημοκρατία διψώ, Ισονομία και Ισότητα, εσύ μπροστά μου, ασυναγώνιστος κι ανεπισκίαστος.
Καταραμένε Έλληνα, καταραμένη Γνώση...
Γιατί να σε αγγίξω;
Για να αισθανθώ πόσο μικρός είμαι, ασήμαντος, μηδαμινός;
Γιατί δεν με αφήνεις στην δυστυχία μου και στην ανεμελιά μου;"
Φρίντριχ Σίλερ
Χθες διάβαζα το “Μέθα” του Μπωλνταίρ και ήθελα να σου το στείλω, σχετικό με το άλλο κείμενο σου, με πρόλαβες όμως και άλλαξες το θέμα. Δεν πειράζει, και τα δυό σαρώνουν σαν αστραπές τα σκοτάδια μας.
Πέρασε κι έφυγε η χθεσινή, κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μια νέα μέρα, μια Καλή Μέρα.
Ηλέκτρα (:-*) ³
Υπήρξαν σκοτεινές περίοδοι που πάλευα, με την Κλοθώ, με την Λάχεση και την Άτροπο, είδα την σκιά μου να μεγαλώνει, ένιωσα να ψηλώνω να γίνομαι κάτι σπουδαίο, άγνωστοι με χαιρετούσαν, μου πιάνανε κουβέντα για θέματα που δεν κατείχα, πιστεύοντας ότι η εφήμερη σκιά μου όλα τα γνώριζε και τα σκέπαζε επιμελώς. Μια παραφουσκωμένη γαλοπούλα είχα γίνει, ένα μελλοντικό σφάγιο των επίδοξων αυλοκολάκων μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεννημένη στους πρόποδες του Ολύμπου και, για καλή μου τύχη μεγαλωμένη στην οδό Ολύμπου της πόλης μου, είχα καλή σχέση με τους θεούς της, μοιραζόμασταν τα μυστικά και τις επιθυμίες μας, πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα την απόσταση μου από τον πατέρα Δία και την φαμέλια του... και άτσαλα αφίππευσα την κάλαμο μου.
Μέσα από την καταστροφή και τη δυστυχία γεννιέται η ζωή, είναι νόμος της μάνας φύσης, της δικής μας Φύσης. Ακόμα και στο παράδεισο δεν μπορείς να ζήσεις κλαίγοντας διαρκώς, καλή μου!
Ορέστης
Εμείς λέμε '' μαζί σου''
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιχάλης
Τι θέλετε και τα βάζετε μαζί τους? δεν μας φτάναν όλα τα άλλα δαιμόνια μας? Εδώ μπερδεύτηκαν τα καλώδια, άστραψαν και εξαφανίστηκαν μπροστά στα μάτια μας, βρέχει και βροντάει σαν να μην υπάρχει αύριο και κυριολεκτώ με αυτά που λέω! Αννίτα μου, τι ζαβολιά έκανες και τα βάλανε μαζί μας? Άντε τώρα να τους εξευμενίσεις!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛίγο χιούμορ δεν βλάπτει, απ'αυτό τουλάχιστον μας περίσσεψε...ακόμη!
Χρυσόθεμις;))