Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Και μαθαίνεις...μαθαίνεις





Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως η Αγάπη δεν σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δεν σημαίνει ασφάλεια.

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις.

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με την χάρη μιας γυναίκας
και όχι με την θλίψη ενός παιδιού.

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους σου τους δρόμους σου στο σήμερα
γιατί το έδαφος του αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
ναι γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις
Πως ακόμα και η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια , μπορείς να αντέξεις

Και ότι αλήθεια έχεις δύναμη

Και ότι αλήθεια αξίζεις

Και μαθαίνεις...μαθαίνεις.



Ποίηση   Jorge Luis Borges

1 σχόλιο:

  1. Η Κική Δημουλά παραδέχθηκε - όταν πήρε την έδρα της ποίησης στην Ακαδημία Αθηνών - ότι η ποίηση βοηθάει σήμερα τον κόσμο, όσο ένα κερί σε ένα έρημο ξωκλήσι, με φευγάτους όλους τους αγίους! Επίσης παραδέχεται, ότι γράφει ποιήματα, επειδή δεν κατάφερε στην ζωή της να ζει ωραία! (δανεικό σχόλιο, με μεγάλη δόση αλήθειας, από το youtube).
    Ίσως τώρα να αρχίσει η σύνδεση από τον Καλικάντζαρο της Φυγής έως τα σήμερα και όχι κατά μονάς. Ίσως η πάροδος του Χρόνου είναι το σχολείο με τα πράσινα, μονοκόμματα θρανία (τα θυμάσαι άραγε;) και εμείς τα άγουρα ανυπόμονα μαθητούδια με ποδιές και τις σάκες μας σε εγρήγορση, μικροί επαναστάτες χωρίς αιτία.
    “…Και ότι αλήθεια έχεις δύναμη…”, αλλά και η δύναμη της αλήθειας είναι υπαρκτή, αυτή κι αν δεν είναι, όχι κάποιος κλώνος της. Άτσαλο, κάτω από τη ζώνη το χτύπημα, στην αρχή της, αλλά όταν καθαρίζει το μυαλό το έντονο φως ενοχλεί, το νιώθουμε σαν το εργαλείο που καυτηριάζει το δέρμα μας και ψάχνει τη ρίζα, να διεισδύει παντού. Και κάπως έτσι αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε το δικό μας φως, σαν μικρές αυτόφωτες, κούτσα-κούτσα ιπτάμενες, υπάρξεις! Όσο για “τα φτεροπούπουλα” ήταν για άλλες εποχές, για άλλους δράκους και σμίγκλ, δεν ανακυκλώνουμε υλικό, υποτιμούμε τους εαυτούς μας έτσι, καλή μου! Στη Λάρισα (κατά το ήμισυ και εγώ Λαρισινή!) οι παλιοί λένε “σε περνάω απ’ το ποτάμι και δεν βρέχεσαι”, τόσο καλά ξέρω να το κάνω, κυρία μου!!!
    http://www.youtube.com/watch?v=i93-hlwULUk καλή σου μέρα, όλη μέρα!!!
    Ηλέκτρα :-*

    ΑπάντησηΔιαγραφή