Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Έλα να κάνουμε μια ομορφιά




   
     Ένα σκυλί γαβγίζει στην μέση του δρόμου, στο αμάξι μιας κοπέλας. Η κοπέλα δυναμώνει το ραδιόφωνο , βοηθώντας ν΄αυξηθεί κι άλλο ο θόρυβος της πόλης. Κάποιοι μιλάνε πάλι για λεφτά, κάποιοι θα μιλάνε πάντα για λεφτά. Κάποιος περνάει το δρόμο. Πέντε δρόμους παραπάνω τα συναισθήματα κάνουν τους ανθρώπους να  φωνάζουν σε κάποια bar . Καλά κάνουν. Ζητιάνοι τριγυρνούν και ζητούν λεφτά.  Η κάρτα του κινητού τελειώνει και έχουμε τόσα πολλά να πούμε ακόμα. Θέλεις να πεις σε κάποιον όλα αυτά που ζεις,  να πεις για όλα όσα ζεις. Το ότι δεν έχουμε μονάδες είναι αδιάφορο.
Έλα να κάνουμε μια ομορφιά. Μια λίγο παράταιρη και άκυρη με όλο αυτό που συμβαίνει γύρω.
     Ποτέ όσο θυμάμαι , οι άνθρωποι δεν σκεφτόντουσαν τα χρήματα σαν τόσο μεγάλη έλλειψη όπως τώρα. Τα κεφάλια μας πρέπει όπως φαίνεται , να είχαν ήδη γίνει σιγά σιγά ταμειακές μηχανές, με κάποιο τρόπο που δεν το καταλάβαμε. Κάποιος όμως περνάει πάντα  το δρόμο πηγαίνοντας κάπου. Κάποιος περνάει το δρόμο, σαν να περνάει την σκακιέρα των ονείρων του. Αυτό δεν άλλαξε και δεν πρόκειται ν΄αλλάξει.
     Περνάει άλλο ένα αυτοκίνητο. Μέσα μπορεί να είναι ένας πολιτικός μηχανικός κουρασμένος απο την ζωή, κουρασμένος απ΄όλα. Μιλάει στο κινητό του. Θυμάμαι τις μέρες που μιλούσαμε όλοι στα κινητά μας. Θα νόμιζε κανείς ότι η Αθήνα είναι η πιο παραγωγική πόλη του κόσμου , βλέποντας όλους αυτούς τους εμπύρετους χρήστες κινητών να μιλάνε , να εξηγούν , να κανονίζουν και δίπλα τους να περνάει η ομορφιά.
     Η ομορφιά είναι τα τρια κορίτσια που μόλις τελείωσαν το φροντιστήριο. Είναι το παλιό μηχανάκι που το οδηγεί ένας παράξενος παππούς. Τα δυό αγόρια που κατεβαίνουν με το ποδήλατο την Ιπποκράτους , αφήνουν τα χέρια από το τιμόνι και γελάνε.
     Η ομορφιά είναι το ζευγαράκι  των δυό ελεύθερων νέων  που αποφάσησε να συζήσει σε πείσμα των καιρών. Μήνες ερωτευμένοι, δεν χρειάστηκαν ούτε χρόνο, ούτε χώρο, ούτε το ντουλάπι τους. Η επιλογή μου, ο εαυτός μου. Όλα αυτά τα ατελείωτα '' μου'' που ορκιζόμαστε σε μια δήθεν ανεξαρτησία . Μια δήθεν ελευθερία. Το κυνικό στρίψιμο της πλάτης μας σε ό,τι μας κάνει περισσότερο ανθρώπινους. Η αγάπη του ζευγαριού θα τριφτεί στον πιο άγριο βράχο. Θα συνυπάρξει με το στεγνό τέλος του μήνα. Με τον απλήρωτο λογαριασμό της ΔΕΗ, με μια ακόμα χωρίς λόγο αγορασμένη '' χρυσή ευκαιρία''.  Χωρίς ενδιάμεσες στάσεις, χωρίς επιφυλάξεις.  Ο έρωτας ενάντια στον κόσμο.
     ''Είναι δύσκολο πράγμα η ομορφιά '' έγραφε ο Πάουντ γύρω στο 1945. Αυτό δεν άλλαξε, ούτε πρόκειται ν΄αλλάξει. Για όλα τ΄άλλα στην τελική , δεν δίνουμε δεκάρα.


Φωτογραφία Camila Μassu  '' Θύελλα''
National Geographic


Δημοσιεύθηκε στο aixmi.gr
http://www.aixmi.gr/index.php/f-2ghhvhghh/?fb_action_ids=348842401894782&fb_action_types=og.likes&fb_source=timeline_og&action_object_map=%7B%22348842401894782%22%3A443567772386253%7D&action_type_map=%7B%22348842401894782%22%3A%22og.likes%22%7D&action_ref_map=%5B%5D
   

10 σχόλια:

  1. Θέλει ξενοιασιά η ομορφιά και για να τη δεις και για να την κάνεις. Και μας φόρτωσαν πολλές έννοιες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Την περίμενα μια τέτοια απάντηση. Αλλά για πες μου ο παππούς που κουτρουβαλάει με το παράξενο μηχανάκι δεν έχει σκοτούρες ;

      Διαγραφή
    2. Σωστό και αυτό, δε λέω. Κι εγώ που μιλώ έχω σίγουρα λιγότερες έννοιες από άλλους. Είναι όμως και αυτή η κυκλοθυμική διάθεση που με πιάνει και εκεί που σκάω, εκεί τραγουδάω. Αυτό ερμηνεύεται και αλλιώς βέβαια, αλλά αυτή συζήτηση θέλει και ντιβανάκι... Τέλος πάντων, σήμερα είναι μία καινούρια όμορφη μέρα και ο ουρανός μοιάζει ζωγραφιά (αφορολόγητη!). Να τη χαρούμε όλοι μας.
      Φιλιά,
      Γιούλη
      ΥΓ: Συγγνώμη, που δεν υπέγραψα το σχόλιο μου. Εκ παραδρομής.

      Διαγραφή
  2. Αληθινά Γεγονότα
    Το οίκημα παλιό, φτιαγμένο στα τέλη του 19ου αιώνα με τη δική του ιστορία, στρατηγοί, βασιλιάδες και μαθητές έχουνε γράψει πολλά εκεί μέσα. Το βασίλειο του 6 τετραγωνικά μέσα στο κτίριο, ένας μικρός θεός όσο η πόρτα είναι κλειστή, ένα μαθητούδι στους διαδρόμους του που σφυρίζει, φωνάζει και πειράζει τους πάντες. Γνωστός κι αλλοπαρμένος για τη μιλιά του. Οι ημερομηνίες τρέχουν, τα τηλέφωνα χτυπούν τρελά, η γυμνή ομορφιά ενάντια των σκληρών καιρών, το απανωτό κλικ του φωτογραφικού φακού ακούγεται και τον ζαλίζει, πως βρέθηκε εδώ άραγε, δεν υπάρχει χρόνος για flashback, δύο παιδάκια στο διάδρομο τον αποσυντονίζουν, το κοριτσάκι με τη φωνή του και το αγοράκι να μην χτυπήσει, το γέλιο να μην γίνει κλάμα. Περάσαν χρόνια και τώρα η επιθυμία του μετουσιώνεται σε ύλη. Μηνύματα στο αλισβερίσι τους για να γίνουν όλα όπως τα έχει μέσα του, για το κέφι του, για ένα όμορφο χαμόγελο.
    Όσο προσπαθεί να ανοίξει ένα νέο μυαλό με τα χέρια του και να χωρέσει τη λίγη γνώση, το τηλέφωνο ξαναχτυπάει, το κοιτά, τόμπολα λέει, απαντά όλο ευγένεια και φιλικότητα, κι εκεί τρέχει μια ημερομηνία στα κοντά, οι άλλες ημερομηνίες εκτός εργασίας, λυπούμεθα μας τελειώσαν κι, όταν το είχαμε δεν το θέλαμε, γλύτωσε. Το γάβγισμα αυτή τη φορά είναι αληθινό και όχι “σκηνοθετημένο” όπως το άλλο, ο έφηβος περιμένει να ολοκληρώσει για να χαθεί στο σχόλιο και στο θεραπευτικό του έπαινο. Η γραμμή κλείνει, για δευτερόλεπτα μια κοιτά τη συσκευή με το χέρι σε θέση πέναλτι προς το τοίχο και μια το παλικαράκι μπροστά του. Κράτα το μέσα σου, αποφασίζει, έταξες κάτι, μην χαλάσεις την ομορφιά τώρα, σε λίγο αρχίζει η γιορτή της, αρκετό παραγωγικό άγχος υπάρχει μη επωμισθείς κι άλλο άλλου. Κράτα το, ξαναλέει και διώχνει τα δηλητηριασμένα βέλη από τα μάτια του.
    Έξω βρέχει, ο άνεμος καθαρίζει το παράθυρο με τις σταγόνες του και το βλέμμα του, τα λιγοστά δέντρα του πάρκου χορεύουν μαζί του ένα βαλσάκι, ερωτοτροπούν με το κάλεσμα του. Όπου να’ναι έρχεται το τελευταίο μαθητούδι, σβήνει η μέρα, έξω ο κόσμος απεγνωσμένα διασκεδάζει με ένα κρασί σε πλαστικό ποτήρι, δεύτερο δεν δικαιούται.
    Μονολογεί μεσ’ τη βροχή,
    ας είναι κι έτσι,
    μπορεί προς στιγμήν
    να μη αγκαλιάζω
    ό,τι θα θελα,
    όσο διαπερνώ
    βράχους και βουνά,
    την ομορφιά μου
    δεν μου τη χαλάτε,
    κακομοίρηδες.

    ΥΓ. υπάρχει ένας γνωστός πίνακας (σταθμός) από τη σειρά Clown της Rosy Fernandez Diaz στα τέλη του ’50 με ένα κλόουν και ένα παιδί, σίγουρα η ίδια άλλαζε τους ρόλους της ανά πάσα στιγμή, πολλές Αποκριάτικες Καλημέρες!!!
    Ηλέκτρα (:-*) ͮ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εμ, δεν ήμασταν! αν ήμασταν, εδώ θα ήμασταν τώρα;
    Σε μια ομορφιά θα ήμασταν τώρα κι ας είναι δύσκολη για τον Πάουντ του '45, σάμπως ήξερε αν θα ήμασταν;

    Αντριάνα ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ήθελα να σε ευχαριστήσω και δεν ήρθαν βολικά τα πράγματα...Μου δίνεις μεγάλη χαρά Αντριάνα μου.

      Διαγραφή
    2. Ήχοι για το πρώτο καφέ, το πρώτο τσιγάρο, τις αγουροξυπνημένες κουβέντες και το μαλλί ανάκατο, γιατί έτσι μου αρέσει, μια ομορφιά στο σύνολο!
      http://www.youtube.com/watch?v=PBP5simCIME
      Καλή σου μέρα...
      Αντριάνα

      Διαγραφή
  4. Μια μεγάλη καλημέρα μέσα από την Ομορφιά που είμαι!!!
    Φιλιά
    Χρυσόθεμις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και καλό μας βραδάκι σην Ομορφιά! Νόνιζα θα είχες γράψει κάτι, δεν πειράζει όμως. Είναι δύσκολο πράγμα Κ. Πάουντ να νομίζείς ότι είναι δύσκολο;))
    http://www.youtube.com/watch?v=gLQrbo_i2Zw
    Ηλέκτρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή