Κοιτώ την επικαιρότητα με λοξές ματιές σε μικρές δόσεις . Δόσεις πάλι, αλλά αυτή την φορά δόσεις αντιφάσεων. Άνθρωποι που γράφουν ποιήματα , απαγγέλουν Ελύτη και στον επόμενο τόνο πέφτουν με τα χίλια του θυμού τους πάνω στην αντίθετη γνώμη, χωρίς να κάνουν τον παραμικρό κόπο ούτε καν να την ακούσουν. Θέλοντας να κατασπαράξουν και αυτή και αυτόν που την είχε. Όμως όπως πάντα αυτοί που βιώνουν μια τραγωδία , δεν είναι ούτε αυτοί που βροντοφωνάζουν περί εθνικής τραγωδίας, ούτε περί dna της φυλής , ούτε αυτοί που κάθε τρείς λέξεις πετάνε την λέξη πατρίδα. Άνθρωποι δηλαδή που δεν φοβούνται να κοιταχτούν στον καθρέφτη, βιώνουν τις τραγωδίες.
Κι όμως είναι κάτι που σαλεύει.
Κάποτε είχαμε το νέφος που όλο πύκνωνε και μας έπνιγε. Τώρα πυκνώνουν τα προβλήματα της κρίσης, τα ποσοστά της ανεργίας , τα σημάδια της διαταραχής, οι αριθμοί των αυτοκτονιών, των αναπάντεχων ανατροπών. Μια διαρκώς υπό αίρεση καθημερινότητα.
Το νέφος το παλεύαμε με τα μονά ζυγά. Πως παλεύεται η ζωή όταν αλλάζει ταχύτατα και αρχίζει να νιώθει ο άνθρωπος πως δεν τον περιλαμβάνει ; Ποιές είναι οι διαφυγές μας σήμερα; Ο θυμός, η κατάπτωση, η σύγχυση, τα παράληρήματα. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι ούτε την δυνατότητα , ούτε την ψυχραιμία , ούτε την γνώση και την σοφία να διαχειρίζονται κρίσεις σαν αυτές που ζούμε.
Παλεύει μια κοινωνία πολιτών να ανακουφίσει ό,τι μπορεί, με ό,τι έχει . Ομάδες εθελοντισμού , δράσεις αλληλεγγύης. Παστίλιες για τον πόνο του άλλου. Να μαλακώσει ένας πόνος απρόβλεπτος και άνισος που κτυπά στο μυαλό και στην ψυχή. Μοιράζεται ο πόνος αν ξέρεις και μπορείς να εμπιστευθείς. Ίσως τελικά αυτό το μοίρασμα είναι που σαλεύει και βοηθά ένα κάτι άλλο να συνεχίσει. Αφού όλα πρέπει να συνεχίσουν και τίποτα δεν μπορεί να διακόψει αυτή την ροή.
Αυτά σκεφτόμουν και περπατούσα αφήνοντας πίσω μου πέντε '' αγοράζω χρυσό'' σε αδερφική διαδοχή με τα αντιφαστιστικά συνθήματα στις λαμαρίνες , τις φθαρμένες ταμπέλες με τα κόκκινα κεφαλαία '' εκποίηση'' και ΄΄κλείσαμε''. Μια εντελώς πρωτόγνωρη πραγματικότητα που διαδέχεται την ακριβώς προηγούμενη πραγματικότητα. Η δική μας κληρονομιά, η δική μας βιωμένη πραγματικότητα.Προχώραγα , οι ταμπέλες και τα συνθήματα υποχωρούσαν και άλλα διαδέχονταν τα προηγούμενα, μην μπορώντας να διακρίνω , αν τουλάχιστον λιγόστευαν. Σε μια μελαγχολική εναλλαγή.
Δεν λιγόστευε όμως η ευχή να συνεχίσει να σαλεύει , αυτό που σαλεύει. Αν είναι η πόλη που σαλεύει, ή τα συναισθηματα μας που σαλεύουν. Εμείς σαλεύουμε. Και η ευχή να μην συνηθίσουμε αυτή την πικρή εναλλαγή. Να την νιώθουμε πρόσκαιρη, παροδική, ξεπεράσιμη. Μήπως και αφήσουμε αυτή την Άνοιξη να μας πει κάτι για την ζωή.
Τέχνη του δρόμου
Δημοσιεύθηκε στο aixmi.gr
http://www.aixmi.gr/index.php/katinasalevei/
Δόσεις, έτσι μεγαλώσανε, με δόσεις, στο σπιτικό του δημοσίου υπαλλήλου τα πάντα ήταν σε δόσεις, το ψυγείο, η τηλεόραση, ο φούρνος, οι διακοπές, η φροντίδα, οι αγκαλιές. Έτσι μάθανε, μπολιάστικαν και αναπτυχθήκανε με μικρές δόσεις. Στο σπιτικό τα είχανε σχεδόν όλα, με γέλια και με κλάματα, μεγάλωνε το παιδιά του και προσπαθούσε να διοχετεύσει τις αρχές που είχε πάρει από τη μάνα του, τον πατέρα του τον είχε χάσει σε μικρή ηλικία από Λύκο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κόρη του, ένα μικροκαμωμένο πλάσμα, φορούσε με τη σειρά της τα ρούχα και τα παπούτσια του μεγαλύτερου αδερφού της. Μαράζι το είχε, να της αγοράσουνε ένα ζευγάρι της αρεσκείας της, το κρύβε μέσα της, το’ θαβε, κουβαλούσε μέσα της μια επιθυμία και μια δόση. Με τον καιρό, μπέρδευε τη δόση επιθυμίας με την επιθυμία δόσης. Μεγάλωσε, σπούδασε, έμαθε πέντε γράμματα και σαν έβγαλε τρείς δραχμές, έτρεχε να αγοράσει παπούτσια, χωρίς δοκιμή, αρκεί να εκπλήρωνε την επιθυμία της, κι ας μην τα φορούσε ποτέ. Κάτι άλλο δεν ζητούσε, δεν το ήξερε, δεν το γνώριζε, ολιγαρκή ταυτότητα και το παινευόταν, λίγα και καλά, έλεγε και ξεχνιόταν. Ανοιχτή, πρόσχαρη, φιλότιμη την αποκαλούσαν, παρατηρούσε το κύκλο της και δεν μιλούσε, αυτινής το μυαλό έτρεχε να ξεδιαλύνει την επιθυμία της, ούτε κι η ίδια ήξερε ποιά.
Μια μέρα ένα συνάδελφος τη πλησίασε να της μιλήσει, σκιάχτηκε στην αρχή, μετά από λίγο κάτι σα να κουνήθηκε μέσα της, ένας γλυκός πόνος, ευχόταν να πραγματοποιηθεί η επιθυμία της, το πρόσωπο του έλαμπε και τα μαλλιά του φάνταζαν στον ήλιο σας αχτίνες. Το είχε πάρει απόφαση να του μιλήσει, να του εξομολογηθεί το μαράζι της, ποτέ ως τώρα δεν το είχε επιχειρήσει, τώρα το ήθελε. Ήταν η πρώτη φορά που το μοιραζόταν, όταν ξεκίνησε να του λέει για τα παιδικά της χρόνια. Δεν είχαν περάσει 10 λεπτά όταν άνοιξε η γη και την κατάπιε, μέσα της αναδύθηκε η δόση, η δόση της απόρριψης. Έφυγε να κρύψει το πολυφορεμένο για αυτήν συναίσθημα, όσο η ακριβή ματιά του ήταν στο ντεκολτέ της παλιννοστούντος σερβιτόρας…
Αντριάνα
Δεν λιγόστευε η εύχη, σε μια αγαστή διαδοχή με την επιθυμία μας να βγούμε από εδώ που είμαστε και να συνεχίσουμε καλύτερα. Έστω και αν σε αυτό πρέπει να φθάσουμε χωρίς τις ιδέες του παρελθόντος , νέοι με καινούργια μυαλά, όσο δύσκολο και να είναι , παίξαμε, χάσαμε και η ανασυγκρότηση θέλει νέα μυαλά καινεα υλικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιχάλης
Καλημέρα Αννίτα μου, κατάρα σ' όλα τα κακά που μας ζώνουν, ας επιτρέψουμε την Άνοιξη να μπει στη ζωή μας, δεν μου φτάνει να μου πει κάτι μόνο, την θέλω στη ζωή μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρυσόθεμίς :)
Οι στιγμές δημιουργίας ή καλλιτεχνικής έκφρασης είναι στενά συνδεδεμένες με τα ανθρωπινά μας, με τον συναισθηματικό μας κόσμο, έτσι τα δέντρα πλέκονται αναμεταξύ τους και, το λευκό χέρι ελαφρά τα τινάζει, για να ελευθερωθούν τα άνθη τους στο παιχνίδι τ' ανέμου. Οι πατημασιές;... ή πορεία; η εξέλιξη; πρόσθετη παρέμβαση των περαστικών; Τι να πω, αλλοπρόσαλλοι καλλιτέχνες!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάπως έτσι διακρίνω τις λεπτομέρειες στην οθόνη μου, σα να σαλεύει, σα να φουντώνει η Άνοιξη στις εκφάνσεις συναισθημάτων!
ΣΤ
Σαλεύει ή δεν Σαλεύει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν χρησμός απ' το Μαντείο
έφτασε στα αυτιά μου
"Ήξεις αφήξεις" μίλησε η Πυθία
και σιώπησε εψές τη νύχτα
κλειδαμπαρώνοντας τα Πάντα γύρω της...
Μικρές δόσεις υγρού στοιχείου,
μια Ηλιαχτίδα σε στάση ύπνου,
μια μουσική το θυμικό παρηγοριά να’ χει,
Απόδραση…
Ένα παράπονο,
ένα συμπέρασμα
με λάθος εκτίμηση
η ατσάλινη πανοπλία,
ένα ξίφος που αφανίζει
το λάθος του λάθους...
Πέρασε κι ετούτη μέρα.
Αναλογίσου την Επόμενη…
Ηλέκτρα
Τα Παράθυρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νά ‘βρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θά ‘ναι παρηγορία.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τά ‘βρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θά ‘ναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.
Κ. Καβάφης
Εγκλωβισμός, μοναξιά, θλίψη, αίσθηση ανικανοποίητου, περιορισμός, καταπίεση, συνήθεια, έννοια και επιθυμία φωτός στα σκοτεινά σημεία.
Κι όλα αυτά μέσα σε οχτώ σειρές ο ημίθεος τα σκάλισε, κι εγώ, κάθομαι και γκρινιάζω από το πρωί ως το βράδυ, χρόνια τώρα. Εναλλαγές των ρούχων μου στην ίδια απόχρωση, στο χρώμα της μιζέριας μου.
Σύντομα έρχονται κι αυτά… καλή σου μέρα!
Κατερίνα