tag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post8226305758637111549..comments2023-12-18T12:49:14.014+02:00Comments on Ανν Λου: Κάτι να σαλεύειAνν Λουhttp://www.blogger.com/profile/18372173919941912914noreply@blogger.comBlogger6125tag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-44550470643657999712013-04-01T07:36:07.599+03:002013-04-01T07:36:07.599+03:00Τα Παράθυρα
Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που π...Τα Παράθυρα<br /><br />Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ<br />μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ<br />για νά ‘βρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει<br />ένα παράθυρο θά ‘ναι παρηγορία.—<br />Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ<br />να τά ‘βρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.<br />Ίσως το φως θά ‘ναι μια νέα τυραννία.<br />Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.<br /><br />Κ. Καβάφης<br /><br />Εγκλωβισμός, μοναξιά, θλίψη, αίσθηση ανικανοποίητου, περιορισμός, καταπίεση, συνήθεια, έννοια και επιθυμία φωτός στα σκοτεινά σημεία.<br />Κι όλα αυτά μέσα σε οχτώ σειρές ο ημίθεος τα σκάλισε, κι εγώ, κάθομαι και γκρινιάζω από το πρωί ως το βράδυ, χρόνια τώρα. Εναλλαγές των ρούχων μου στην ίδια απόχρωση, στο χρώμα της μιζέριας μου.<br />Σύντομα έρχονται κι αυτά… καλή σου μέρα!<br />Κατερίνα<br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-16452578248055832832013-03-31T23:34:22.504+03:002013-03-31T23:34:22.504+03:00Σαλεύει ή δεν Σαλεύει;
Σαν χρησμός απ' το Μαν...Σαλεύει ή δεν Σαλεύει;<br /><br />Σαν χρησμός απ' το Μαντείο <br />έφτασε στα αυτιά μου<br />"Ήξεις αφήξεις" μίλησε η Πυθία<br />και σιώπησε εψές τη νύχτα<br />κλειδαμπαρώνοντας τα Πάντα γύρω της...<br /><br />Μικρές δόσεις υγρού στοιχείου,<br />μια Ηλιαχτίδα σε στάση ύπνου,<br />μια μουσική το θυμικό παρηγοριά να’ χει,<br />Απόδραση…<br /><br />Ένα παράπονο,<br />ένα συμπέρασμα<br />με λάθος εκτίμηση<br />η ατσάλινη πανοπλία,<br />ένα ξίφος που αφανίζει<br />το λάθος του λάθους...<br /><br />Πέρασε κι ετούτη μέρα.<br />Αναλογίσου την Επόμενη…<br /><br />Ηλέκτρα<br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-39845100597917485572013-03-30T18:25:11.379+02:002013-03-30T18:25:11.379+02:00Οι στιγμές δημιουργίας ή καλλιτεχνικής έκφρασης εί...Οι στιγμές δημιουργίας ή καλλιτεχνικής έκφρασης είναι στενά συνδεδεμένες με τα ανθρωπινά μας, με τον συναισθηματικό μας κόσμο, έτσι τα δέντρα πλέκονται αναμεταξύ τους και, το λευκό χέρι ελαφρά τα τινάζει, για να ελευθερωθούν τα άνθη τους στο παιχνίδι τ' ανέμου. Οι πατημασιές;... ή πορεία; η εξέλιξη; πρόσθετη παρέμβαση των περαστικών; Τι να πω, αλλοπρόσαλλοι καλλιτέχνες!!! <br />Κάπως έτσι διακρίνω τις λεπτομέρειες στην οθόνη μου, σα να σαλεύει, σα να φουντώνει η Άνοιξη στις εκφάνσεις συναισθημάτων!<br />ΣΤ<br /><br /><br /><br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-91178530381297107162013-03-30T10:15:43.813+02:002013-03-30T10:15:43.813+02:00Καλημέρα Αννίτα μου, κατάρα σ' όλα τα κακά που...Καλημέρα Αννίτα μου, κατάρα σ' όλα τα κακά που μας ζώνουν, ας επιτρέψουμε την Άνοιξη να μπει στη ζωή μας, δεν μου φτάνει να μου πει κάτι μόνο, την θέλω στη ζωή μου.<br />Χρυσόθεμίς :)Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-67225715766930073892013-03-30T09:39:55.279+02:002013-03-30T09:39:55.279+02:00Δεν λιγόστευε η εύχη, σε μια αγαστή διαδοχή με την...Δεν λιγόστευε η εύχη, σε μια αγαστή διαδοχή με την επιθυμία μας να βγούμε από εδώ που είμαστε και να συνεχίσουμε καλύτερα. Έστω και αν σε αυτό πρέπει να φθάσουμε χωρίς τις ιδέες του παρελθόντος , νέοι με καινούργια μυαλά, όσο δύσκολο και να είναι , παίξαμε, χάσαμε και η ανασυγκρότηση θέλει νέα μυαλά καινεα υλικά.<br />ΜιχάληςAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-79438816239200979132013-03-29T23:02:45.886+02:002013-03-29T23:02:45.886+02:00Δόσεις, έτσι μεγαλώσανε, με δόσεις, στο σπιτικό το...Δόσεις, έτσι μεγαλώσανε, με δόσεις, στο σπιτικό του δημοσίου υπαλλήλου τα πάντα ήταν σε δόσεις, το ψυγείο, η τηλεόραση, ο φούρνος, οι διακοπές, η φροντίδα, οι αγκαλιές. Έτσι μάθανε, μπολιάστικαν και αναπτυχθήκανε με μικρές δόσεις. Στο σπιτικό τα είχανε σχεδόν όλα, με γέλια και με κλάματα, μεγάλωνε το παιδιά του και προσπαθούσε να διοχετεύσει τις αρχές που είχε πάρει από τη μάνα του, τον πατέρα του τον είχε χάσει σε μικρή ηλικία από Λύκο. <br />Η κόρη του, ένα μικροκαμωμένο πλάσμα, φορούσε με τη σειρά της τα ρούχα και τα παπούτσια του μεγαλύτερου αδερφού της. Μαράζι το είχε, να της αγοράσουνε ένα ζευγάρι της αρεσκείας της, το κρύβε μέσα της, το’ θαβε, κουβαλούσε μέσα της μια επιθυμία και μια δόση. Με τον καιρό, μπέρδευε τη δόση επιθυμίας με την επιθυμία δόσης. Μεγάλωσε, σπούδασε, έμαθε πέντε γράμματα και σαν έβγαλε τρείς δραχμές, έτρεχε να αγοράσει παπούτσια, χωρίς δοκιμή, αρκεί να εκπλήρωνε την επιθυμία της, κι ας μην τα φορούσε ποτέ. Κάτι άλλο δεν ζητούσε, δεν το ήξερε, δεν το γνώριζε, ολιγαρκή ταυτότητα και το παινευόταν, λίγα και καλά, έλεγε και ξεχνιόταν. Ανοιχτή, πρόσχαρη, φιλότιμη την αποκαλούσαν, παρατηρούσε το κύκλο της και δεν μιλούσε, αυτινής το μυαλό έτρεχε να ξεδιαλύνει την επιθυμία της, ούτε κι η ίδια ήξερε ποιά.<br />Μια μέρα ένα συνάδελφος τη πλησίασε να της μιλήσει, σκιάχτηκε στην αρχή, μετά από λίγο κάτι σα να κουνήθηκε μέσα της, ένας γλυκός πόνος, ευχόταν να πραγματοποιηθεί η επιθυμία της, το πρόσωπο του έλαμπε και τα μαλλιά του φάνταζαν στον ήλιο σας αχτίνες. Το είχε πάρει απόφαση να του μιλήσει, να του εξομολογηθεί το μαράζι της, ποτέ ως τώρα δεν το είχε επιχειρήσει, τώρα το ήθελε. Ήταν η πρώτη φορά που το μοιραζόταν, όταν ξεκίνησε να του λέει για τα παιδικά της χρόνια. Δεν είχαν περάσει 10 λεπτά όταν άνοιξε η γη και την κατάπιε, μέσα της αναδύθηκε η δόση, η δόση της απόρριψης. Έφυγε να κρύψει το πολυφορεμένο για αυτήν συναίσθημα, όσο η ακριβή ματιά του ήταν στο ντεκολτέ της παλιννοστούντος σερβιτόρας…<br />Αντριάνα<br />Anonymousnoreply@blogger.com