Θέλω μια μέρα να σε πετύχω τυχαία στο δρόμο. Θέλω να περπατήσουμε μαζί και να μιλήσουμε, έτσι ελεύθερα και ειλικρινά. Όπως αυτά που ξεχάσαμε.
Θέλω να αναρωτηθούμε τι σχέση έχει όλο αυτό το μίσος που ανταλλάσουμε. Ίσως καταφέρουμε να πούμε πως δεν ήμασταν φτιαγμένοι γι΄αυτά. Αυτό είναι όλο. Δεν ήμασταν φτιαγμένοι για να ζήσουμε αυτές τις μέρες. Δεν ήμασταν φτιαγμένοι να τρέχουμε καταπάνω σε όλα αυτά τα ζόρια.
Ήμασταν φτιαγμένοι για εκείνη την μακρινή παραλία, με τη παράταιρη καντίνα και τις παγωμένες μπύρες. Για μυστήριες γυναίκες και άντρες ποιητές. Ήμασταν φτιαγμένοι για πρωινές βόλτες και σακκούλες γεμάτες βιβλία τα σαββατοκύριακα.
Ήμασταν φτιαγμένοι να γνωρίσουμε την δυστυχία του κόσμου μόνο ως μυθιστόρημα , κακιά ανάμνηση , μελαγχολική τανία. Υπολογίζαμε πως θα κλαίμε μονάχα από έρωτα και εθυμοτυπικά. Άντε πότε πότε και κανένας θάνατος. Εμείς λογαριάζαμε ότι θα διαβάζουμε τους θεωρητικούς για λόγους κουλτούρας και θα τα βάζαμε με την υπερκατανάλωση και άλλες τέτοιες έννοιες. Δηλαδή δεν το αποφασίζαμε , αλλά κάπως έτσι έβγαινε.
Δεν το περιμέναμε ότι έπρεπε να ηττηθούμε πρώτα όπως οι άλλοι , αυτοί που κάποτε θαυμάζαμε, για να ξανά ελπίσουμε εκ νέου. Δεν περιμέναμε ότι θα μας ζητήσει η ζωή τον λόγο. Τώρα μείναμε να περπατάμε ανάμεσα στα λυσσασμένα για αίματα θύματα. Εξάχρονα παιδιά διδάσκονται την γλώσσα του μίσους . Νέα παιδιά πεθαίνουν από αναθυμιάσεις και εμείς αντί να πενθύσουμε παίρνουμε τις αντίπαλες γωνιές . Μεγάλο καταφύγιο το μίσος. Ίσως το πιο μεγάλο. Χαλασμός παντού γύρω. Και ξεχνάμε πως ο άνθρωπος στο πένθος του φαίνεται.
Ίσως κάναμε λάθος. Ίσως είμαστε αφελείς. Ίσως συνοψίσαμε το όνειρο σε ότι χωρούσε στην αγοραστική μας δύναμη.
Θα συμφωνήσουμε δεν ήμασταν φτιαγμένοι γι΄αυτό. Ύστερα θα κοιτάξουμε τριγύρω. Την Καραγιώργη Σερβίας, την Αιόλου, την Αθηνάς απ΄την Ομόνοια ως την πλάκα. Στην Κλαυθμώνος θα δούμε εκείνη την παλιά νέον ταμπέλα ΄΄welcome to the dark side'' να αναβοσβήνει και να σηματοδοτεί τι γίνεται τις νύκτες εκεί, για να μην μας μείνουν απορίες.
Ίσως αν καταφέρουμε και συννενοηθούμε, σταματήσουμε τον κρυφό πετροπόλεμο. Ίσως γυρίσεις μ΄ένα θυμό , όλο χαμόγελο και μου πεις από δω και πέρα δεν είμαστε φτιαγμένοι για να μας παγώνει ο φόβος. Απο δω και πέρα είμαστε φτιαγμένοι για να ζήσουμε.
Φωτογραφία Donata Wenders
Δημοσιεύθηκε στο veto.gr
http://www.vetonews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=15107&catid=85&Itemid=90#.UUq2yaLuv2g.facebook
http://www.youtube.com/watch?v=DLOth-BuCNY
ΑπάντησηΔιαγραφήThrough Your Wings,
Have a Nice Day!
Ameli
Αφού σήμερα είναι το μάθημα της Αγγλικής, ακολουθώ, με μεγάλο χαμόγελο στους Τυράννους μας :))
ΑπάντησηΔιαγραφήThink Positive, Κeep Smiling and Keep Walking!
ΣΤ
Πολλές φορές αγαπητή μου, η αποδοχή είναι το μεγαλύτερο και το δυκολότερο βήμα. Το να αποδεχθείς κάτι που μέχρι πριν σου έφερνε ακόμα και ντροπή. Η αίσθηση της ανικανότητας, της ανετοιμότητας, του φόβου της αποτυχίας, είναι κάπως έτσι , δεν είναι ; Φαντάζει όμως μονόδρομος η αποδοχή και η συνέπειες της ( ευεργετικές ) στην ζωή μας. Πόσο χαίρομια για την δυνατή σου πορεία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιχάλης
Και δεν ήμασταν, και νομίζουμε ότι ήμασταν και νομίζουν ότι ήμασταν και φαύλος κύκλος. Τουλάχιστονν αν πάψουμε να νομίζουμε , ίσως , κάπου κάποιοι , κάποτε αργότερα είναι πιο έτοιμοι και πιο δυννατοί γι ααλλάγές. Γιατί νομίζω πως τον επίλογο σου, δεν το έγραψες για αμς , αλλά για κάποιούς άλλους αργότερα. Το από δω και πέρα είναι αργότερα. πολύ αργότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞένια
Όσο περνάει ο καιρός, όσο περνούν τα χρόνια, όλο και περισσότερο εδραιώνεται μέσα μου η πεποίθηση πως ο άνθρωπος "φαίνεται" σε όλες τις φάσεις της ζωής του,σε όλες τις εκφάνσεις της δραστηριότητάς του, σε όλες του τις εκδηλώσεις. Και φαίνεται με την πραγματική του διάσταση, την "ανθρώπινη", την εξελικτική, την ευτελή, την περαστική, όταν γίνονται αντιληπτές όλες του οι πλευρές, όταν αναφανούν και αναγνωριστούν οι ατέλειές του, και τα πάθη του και τα λάθη του, παράλληλα με τις μεγαλειώδεις δυνατότητες του. Και μεγαλουργεί η ανθρώπινη κοινότητα, όταν επιλέξει τα θετικά της να υπερκεράσουν τα αρνητικά της. Γιατί ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για όλα.Και για τα καλά και για τα κακά. Μένει ο καθένας μας να τα αναγνωρίσει και να επιλέξει, ενσυνείδητα, με ποιά θα συνταχθεί και για ποιά θα παλέψει. Μεγαλύτερος ο φόβος από το ανένταχτο της συνείδησής μας, που επιτρέπει την ασυνεννοησία. Εδώ είναι ο Παράδεισος και η Κόλαση εδώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά,
Γιούλη
Το Κουτάβι
ΑπάντησηΔιαγραφήΖούμε ανάμεσα σε ανθρώπους ανήκουμε και μας ανήκουν, όχι με το ένστικτο της ιδιοκτησίας, αλλά με την εσωτερική μας ανάγκη, της συντροφικότητας, του διαλόγου, της παρέας, της σχέσης. Τους αγγίζουμε και τους επιτρέπουμε να μας αγγίξουν, κάτι σαν συμφωνία, σαν άγραφο συμβόλαιο, ο καθένας μας με τα στραβά του και τα καλά του. Τους τεστάρουμε και μας ζυγίζουν, τους έχουμε και μας έχουν ανάγκη, είναι η φύση μας τέτοια, που το αποζητούμε. Μέσα σ’ όλο αυτό το συνονθύλευμα χαρακτήρων με γκρινιάριδες, καλομαθημένους στη φόρμα και στη παντόφλα, υπομονετικούς, ανοιχτοχέρηδες στα όλα τους (ιδιαίτερα στο χρόνο), φασαρτζίδες, φωνακλάδες και, τέλος πάντων, κάθε λογής “πορτοκάλι”, προσπαθούμε να επιπλεύσουμε να ελιχτούμε, όσο μας το επιτρέπει η χρονική περίοδος και τα εργαλεία του φτωχικού μας νου στο να τα φέρουμε όλα βόλτα ώστε κάνεις να μη βγει παραπονεμένος στην αναφορά του λόχου. Το εσωτερικό μας καουτσούκ ανοίγει και κλείνει στις φωνές των ανθρώπων μας, δυστυχώς εμείς είμαστε συχνά και ο σάκος του μποξ για ότι τους συμβαίνει, ο αποδιοπομπαίος τράγος, παρόλα αυτά χαμογελούμε και συμπάσχουμε αληθινά στον δίπλα μας, πολύ διακριτικά τον συντροφεύουμε, κάποιες φόρες κρατάμε το στόμα μας κλειστό διότι έτσι αρμόζει εκείνη τη στιγμή ακόμη κι όταν νιώθουμε ότι μας αδικούν, λέμε ,δεν πειράζει, ας είναι καλά μονάχα εκεί που είναι και, το εννοούμε. Άλλοτε πάλι τους ακούμε να δίνουν εντολές σαν να μιλούν σε κουταβάκια, “έλα εδώ, κάτσε εκεί, τώρα ανάπνευσε, τώρα όχι”, εν γνώσει μας ότι πελαγώνουν εύκολα και ότι προσπαθούν να επιπλεύσουν σε απύθμενες κουταλιές σούπας (όπως έχω ξαναπεί!). Κοντολογίς, ανθρώπινες σχέσεις, άνθρωποι με τις αδυναμίες τους, υπέροχα μυαλά με θαμμένες πυξίδες, διεκδικούν το τέλειο αλλά η τσέπη τους μισοραμμένη στα ρούχα που φορούν.
Και εσύ, ζητάς ισορροπίες μέσα σου, σου πήρε πολύ καιρό να μάθεις να σέβεσαι τον εαυτό σου κι ας ανήκεις στην οικογένεια των εντόμων, έχεις να δώσεις, σου το αναγνωρίζουν, και λες, πάλι καλά κάτι είναι κι αυτό, κι αυτό που υποδεικνύεις με την συμπεριφορά σου στις ανθρώπινες σχέσεις και προσπαθείς με το φιμωμένο στόμα σου να πεις είναι μια και μοναδική λεπτομέρεια: αν ήσουν στη θέση μου έστω και για πολύ λίγο, θα ήθελες να σου συμπεριφερόμουν με αυτό τον τρόπο;
Από τον πυθμένα των προβληματισμών μου, πολλά φιλιά, έτσι έχω μάθει στον εαυτό μου να τα δίνω!!!
Ηλέκτρα