Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Η αυλή των ονείρων



Πέντε πόρτες βλέπανε στην αυλή.
Ούτε λιγότερος , ούτε περισσότερος αέρας για κανένα. Πέντε πατουνιές στο καθένα. Νέτα σκέτα νούμερα. Κοινή αυλή, κοινός αέρας, νύχτα μέρα.
Η πρώτη πόρτα του Μάρκου και της Άννας. Οχτώ χρόνια παντρεμένα τα παιδιά και αγαπημένα πολύ. Μοδίστρα η Άννα , ψυχτικός ο Μάρκος στην βάρδια οκτώ έξι. Παιδί δεν είχαν ακόμα, έτσι όπως δεν είχαν πάντα σταθερή δουλειά. Τα απογεύματα , καβαλούσαν το μηχανάκι και φεύγανε . Καμάρι τους είχε η γειτονιά για την αγάπη τους. Στα μάτια κοίταγε ο Μάρκος την Άννα. Και όταν είχε καλή δουλειά , φορτωμένος γύρναγε. Λουκούμια, παστέλια , ό,τι ήξερε πως της άρεσε. Κατά νου είχαν πάντα, πως αν ζορίζαν και άλλο τα πράγματα, θα έφευγαν για την Αυστραλία.
Η δεύτερη πόρτα της Ντόρας. Θοδώρα το κανονικό . Κοκκινομάλλα με λευκό δέρμα και φακίδες. Λεπτή κοπέλα και όμορφη πολύ.Κανείς δεν ήξερε τι δουλειά έκανε η Ντόρα κανονικά. Μια φορά , κάθε απόγευμα έβγαινε. ντυνότανε όμορφα και έβγαινε. Είχε τύχει να την συναντήσουν  , ξημερώματα που γύρναγε. Τρέχανε τότε στα μάγουλα της οι μπογιές των ματιών της,  και της δίναν μια όψη ολίγον τραγική. Χρόνια τώρα, από βδομάδα σε βδομάδα περίμενε το δοκιμαστικό που της είχαν τάξει. Αυτό που με επιτυχία θα περνούσε και θα της δίναν τότε τον δεύτερο ρόλο. Και μετά από αυτό '' ξεκίνησα'' όπως συνήθιζε να λέει η ίδια. Το δοκιμαστικό ακόμα εκκρεμούσε.
Η τρίτη πόρτα ήταν του Δημήτρη του δασκάλου και της γυναίκας του της Αναστασίας. Δασκάλα πιάνου, η Αναστασία . Δυο παιδιά είχαν. Το ένα το χάσανε πρόωρα . Αρρώστησε με καλπάζουσα ασθένεια , δεν το προλάβανε. Το άλλο ο Γιάννης θα έδινε για το Πολυτεχνείο φέτος. Να βοηθήσει και αυτός γιατί όλο και δυσκολεύανε τα πράγματα. Η Αναστασία είχε και την νευρασθένεια της από τότε που έχασε το παιδί, αρνιόταν να συνέλθει. Φάρμακα, γιατροί και σούρτα φέρτα, μειωμένο ωράριο, δεν βγαίνανε. Είχανε φέτος και τα φροντιστήρια.
Η τέταρτη πόρτα της χήρας. Βασική της ασχολία, ο κοινωνικός σχολιάσμός, κοινώς το κουτσομπολιό. Βασικό της εισόδημα η σύνταξη του ΝΑΤ του αδικοχαμένου.
Η πέμπτη πάνω στην σκάλα, του Τάσου και της Κατερίνας. Στον ΟΤΕ δούλευε ο Τάσος, κομμώτρια η Κατερίνα. Δυό παιδιά στο δημοτικό και η Κατερίνα , κατά πως έλεγε η αυλή, δεν είχε μάτια για τον Τάσο , η καρδιά της για αλλού πετούσε. Γι'αυτό και κάποια απογεύματα ντυνότανε στην πένα και έβγαινε. Ίσως και να έφταιγε ο Τάσος που έπινε λιγάκι παραπάνω και αργούσε τα βράδια να γυρίσει . Και όταν γυρνούσε ήταν όλο νεύρα , που ήπιε, που δεν κρατήθηκε, που κύλησε πάλυ. Με το βρακί της την πήρε την Κατερίνα, την αγάπησε πολύ. Μα δυσκόλεψε η ζωή , και καλά δεν ζούσαν.
Αυτή ήταν η κομπανία που μοιράζονταν την αυλή. Την αυλή με τα τσιμεντένια πλακάκια και το σιδερένιο τραπέζι με τις οκτώ καρέκλες. Εκεί πηγαίναν σεργιάνι την ζωή. Ένα μεγάλο σχοινί για τις μπουγάδες και κοινά τα μανταλάκια. Ο ένας έμπαινε και ό άλλος έβγαινε. Υπήρχαν και οι  Κυριακές και οι αργίες. Τότε που η μοσχοβολιά από την μια κατσαρόλα , κυλούσε  μέσα στην άλλη.
Υπήρχαν  και η μουρμούρα και οι ζήλιες .Όταν έφθανε ο ένας με τις σακκούλες φορτωμένος και ό άλλος ήταν  σπασμένος από τις δέκα του μήνα. Υπήρχαν και τα κτυπήματα πίσω από την πλάτη, Καπάκι σε έφερνε κάποιες στιγμές η ζωή και ξέσπαγες άδικα στον άλλον, έτσι που ήσουν δεμένος στα στενά και στους κανόνες, και τον υποτιμούσες.
Υπήρχαν και οι γιορτές. Τότε που βγαίναν όλοι μαζί στην αυλή και τρώγανε κοτόπουλο στο φούρνο και κεφτέδες με κόκκινο κρασί.
Αυτή  ήταν η αυλή. Η αυλή τους. Εκεί τελείωνε περίπου με το ζόρι η μοναξιά έστω και χωρίς ιδανικές συνθήκες. Εκεί το στήριγμα. Ακόμα και στους σκυφτούς και στους βουβούς και στους μονάχους.
Δεν τους ανακοινώθηκαν ποτέ οι προθέσεις. Μια μέρα είδαν τους μηχανικούς να μετρούν την αυλή. Είχε πουληθεί λέει το οικόπεδο. Εντός διμήνου έπρεπε να φύγουν. Τα μαζέψανε σιγά σιγά. Η καθένας τώρα θα έφευγε μονάχος του. Τελείωσε την ξαπατώνουν την αυλή. Ο Δημήτρης ,ο δάσκαλος , αρνήθηκε στην αρχή. Στο πατάρι του σπιτιού του είχε κρυμμένη μια βαλίτσα με τα ρούχα του γιού τους που χάσανε πρόωρα και του φάνηκε σαν να του ζητούσαν να τον χάσει δεύτερη φορά.
Όταν ήρθαν οι μπουλντόζες , αναγκάστηκε να ακολουθήσει τους άλλους και να φύγει. Σάματις είναι η πρώτη φορά άκουσε που του είπανε. Μας έχουν  ξαναξεριζώσει, δεν θυμάσαι ; Θα τα καταφέρουμε , θα δεις. Εμείς μια φορά το αποφασίσαμε, απο τούτον τον τόπο δεν θα φύγουμε. Μπορεί να σκορπίσουμε,  μα δεν θα φύγουμε, από δω δεν ξεκολλάμε . Μια άλλη αυλή θα βρει ο καθένας μας, θα δεις.  Θα ξανακάνουμε σπίτι.  Αγάντα ρε αρχηγέ. Αγάντα!

Φωτογραφία Δημήτρης Χαρισιάδης
http://www.fotoart.gr/istoria/photographers/greeks/xarisiadis.htm


14 σχόλια:

  1. Kαι πως να την κάνει την απαντοχή ο αρχηγός και πως να αγαντάρει μου λες. Με εξέγερση, χωρίς ? με ποιά πολεμοφόδια? που γέμισε με τρύπες και ερωτηματικα? που θα ξαναβρει την δύναμη να ξαναονειρευτεί? Το συναίσθημα σου, οι συμβολισμοί σου, αυτό το αγάντα βρε αρχηγέ,μου δίνει νερό να ξεδθψάσω. Μα που πάμε, που μέρα με την μέρα τον εαυτό μας χάνουμε όλο και πιο πολύ. Γιατί για να έχεις όραμα, θα έπρεπε να είχες μάθει να βάζεις όραμα και να μην διαψεύδεσαι συνεχώς και πάντα. Από που να πιαστεί ο αρχηγός , που είναι όλα ξεφτύλα και μπόχα της σαπίλας μυρίζουν. Από που?
    Δημήτρης Ξ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν θέλεις όμως να μην σου ανακοινώνουν τις προθέσεις . Ούτε θέλεις κάθε λίγο και λιγάκι να αναποσδιορίζεσαι ως τόπος, χρόνος και θέση που θα λάβεις , για να την βγάλεις καθαρή και όχι τίποτα περισσότερο δηλαδή. Ποιός θα μιλήσει σήμερα για όνειρα , γράμματα για πολύ λίγους. Πολύ λίγοι αυτοί που ακόμα μπορούν να ονειρεύονταΙ. Πολλοί λίγοι και ένας από αυτούς εσύ. Επειδή έχω την χαρά να σε γνωρίζω, θέλω να σου πω μια από τις αρετές σου Αννίτα μου, μια που την ζηλεύω και πολύ θα το ήθελα να την βγάζω και εγώ. Έχεις το φως το εσωτερικό εκείνο , που όπως στα κείμενα σου , την νοσταλγία σου την μετατρέπεις σε θετική ματιά για το μέλλον , έτσι καλωσορίζεις το δεν μπορώ, το δεν φθάνω του άλλου και το μετατρέπεις στο πιο πρόσφορο έδαφος για να βγει ό,τι πιο θετικό και αλώβητο έχει ο απέναντι και δίπλα σου. Είναι μαγικό. όπως και τα κείμενα σου αυτά που με αξιοσύνη προσπαθούν να ξυπνήσουν και να βγάλουν από μέσα μας ό,τι στην συντήρησα και αν διατηρήθηκε, για μαι αληθινή ζωή και όχι για μαι επιβίωση.
    Σε χαιρετώ και με την σημερινή μου συγκίνηση
    Ξένια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Βαθειά επιρρεασμένη , με ταλέντο φυσάς ζωή σε ήρωες που μοιάζουν με τα χνώτα μας . Και μιλάς με της ψυχής την γλώσσα , σε όλα τα ανείπωτα μας που δεν μπορούν διέξοδο να βρουν.
    ΣΛ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κάθε φορά που σε διαβάζω , σκέφτομαι μακάρι αυτή η μοναχική φωνή , να φθάσει μακριά και να σπάσει το φράγμα της πολύβουης εκκωφαντκής σιωπής μας. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι αυτό που επιθυμώ. Είναι δύσκολο με ένα ποίημα να βαθειά χαρά και ασφάλεια, μπορείς όμως να φωτίσεις την νύχτα. Φαντάζομαι πόσο επιρρεάστηκες από το θεατρικό , δεν μπορούσα να φανταστώ που θα σε έφθανε αυτό. Κάθε μέρα όλο και περισσότερο χάνουμε βουτηγμένοι σε μια συντηρητική ακρότητα που ο καπιταλισμός επιβάλλει, την οργάνωση της επιθυμίας. Αυτό που φαίνεται με διαύγεια δηλαδή στα έργα σου. Γιατί είναι στων λέξεων σου το κέντρο, η σύνθεση , της οργάνωσης του βλέμματος,της κοινής οπτικής που μπορεί να μας κάνει να ελπίσουμε ότι πλησιάζουμε στο χαμένο κοινό τόπο. Έστω και όσο κρατά μαι ανάγνωση. Γιατί μετά θα έρθει και μια δεύτερη και μια τρίτη, και το δώρο είναι εκεί για να μας περιμένει πάντα. Είναι μια βαθειά τροποποιητική πράξη η γραφή σου. Και επειδή η νύχτα μοιάζει να απλώνεται , ο αναγνώστης σου θα έχει πάντα την ανάγκη να επιστρέφει. Μιας και κοντά σου θα βρίσκει τμήματα της πολυκερματισμένης του ταυτότητας. Καλή σου συνέχεια σπουδαία μου.
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Επιστρέφω για να εκφράσω και τον ενθουσιασμό μου άλλη μια φορά για την επιλογή της φωτογραφίας και εδώ
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σε διαβάζω και σε απολαμβάνω. Είναι μια χαρά που κρατώ με συνέπεια για τον εαυτό μου.
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Στέκομαι με θαυμασμό απέναντι στα κείμενα. Με γεμίζει , κάτι μεγάλο μου δίνει η μεγάλη ικανότητα να συνταιριάζεις τις λέξεις, να τις πλάθεις και με περισσότερα ικανότητα να δίνεις πνοή στους ήρωες σου. Πολλές οι εικόνες, πολλοί οι ήρωες , πολλά τα συναισθήματα. Σε ποσά δεν βρήκα εμένα, τους γειτονους, τους φίλους. Γεμάτο Ελλάδα το κείμενο.ακους τα κλειδιά, τα πατήματα, την μυρωδιά της κατσαρολας, τους θυμός, τις απελπισίες. Μεγάλο το χάρισμα σου. Δίκιο έχουν που σε λένε , της τέχνης κόρη. Πολλοί τυχεροί όλοι εμείς. Και είμαι σίγουρος, πως έρχονται πολλα και σπουδαία μπροστά. Σου αξίζουν πολλα , συγχαρητήρια. Για την αξιοσυνη, κυρίως όμως για την φλόγα.
    Ορφέας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Είχα την μεγάλη τύχη να παρακολουθήσω, την θεατρική παράσταση, Η αυλή των Θαυματων´´ στο εθνικό θέατρο , σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Το κείμενο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, μεταφέρει με τον πιο αριστοτεχνικό τροπο, ολόκληρο το ελληνικό μαράζι, της μεσαίας τάξης. Το σημερινό μου κείμενο, προσπάθησε να αποδώσει, την παράσταση με το δικό του τρόπο. Μου ήταν αδύνατον , να μην το κάνω. Τα συναισθήματα που μου δημιούργησε το κείμενο του Καμπανέλλη, ήταν πολύ έντονα. Σας ευχαριστώ, πολύ για την αγάπη και την συμμετοχή στο καραβάκι μας. Η κάθε ανανοή σας στο κάθε κλικ, με γεμίζει δύναμη και χαρά.
    Καλή μας συνέχεια. Καλή μας δύναμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αερικό είσαι κυρά μου και μπαινοβγαίνεις στα άδυτα των αδύτων. Αερικό και δεν σε πιάνουμε. Αερικό και φέρνεις μαζί σου την δύναμη. Αερικό και σαν αερικό μένεις άπιαστο. Ταξίδια ξεκινούν με τις σκέψεις σου. δεν ξέρω ,μα σαν να βλέπω τα χέρια σου να σπρώχνουν το καραβι του καθενός μας , για να σαπλάρει. Σάλπισμα να ξεκινήσουμε, σε ένα πιο ανθρώπινο δρόμο να περπατήσουμε. Μου είπαν να επισκεφθώ την σελίδα, φεύγω καταγοητευμένος. Πολύ ερωτική η γραφή σου !
    Φοίβος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. H αυλή των θαυμάτων , στηνν οδό ονείρων με την μελωδία της γλώσσας της ψυχής , που είναι η γλώσσα σου. Δεν έχω λόγια να σε πεγεντήσω.
    Αποστόλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Και λίγα σου γράφουν. Κεραυνός και αστραπήπου δεν κρατά τίποτα μέσα της!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μια καλημέρα από μένα , με μια αφιέρωση ξανά..http://www.youtube.com/watch?v=yQMwM7rROM4 Του Μεράντζα την Δίκοπη ζωή. Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη σήμερα.
    Καλή μας δύναμη κατά πως λες κυρία μου.
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Το κάνω ανάρτηση αμέσως Νίκο, το λατρέυω!!! Σε ευχαριστώ πολύ! Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Μόλις το διάβασα. Ελληνικός ασπρόμαυρος νεο-ρεαλιστικός κινηματογράφος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή