Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Το δέρμα



     Εγώ το δέρμα είμαι το όριο. Από κει και μέσα θα πρέπει να μπει μοναχός του. Στην αρχή αυτό, αυτός δεν το γνώριζε.  Εγώ το γνώριζα απο το πρώτο λεπτό της γέννησης μου . Απο το κλάσμα του δευτερολέπτου που με βάφτισε αποχωρισμένο. Δεν πήρα άλλο όνομα ποτέ . Ούτε ανεξάρτητο, ούτε αυτόνομο  με φώναξαν. Αποχωρισμένο. Μοιάζει λίγο με το ξεγραμμένο, μα στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτα κοινό.
     Από μένα και μέσα θα περπατήσει μονάχος. Με την δύναμη και την αντοχή του παρέα. Και είναι επώδυνη αυτή η πορεία. Με χιλιάδες απότομες κατηφοριές και δύσκολες ανηφοριές. Με κακοτράχαλα βράχια και απέραντα ξέφωτα. Φάρος εγώ απ΄έξω , ορίζω το όριο. Ακούω τώρα τις αναπνοές του , ακούω τους κτύπους, μετρώ τους παλμούς, τα αγκομαχητά. Τα βιαστικά βήματα . Μετρώ τους άλυτους κόμπους. Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου, να τον προλάβω , να τον δω , λίγο πριν την τελευταά στροφή που θα τον χάσω πια απο τα μάτια μου. Να προλάβω να δω την ακρούλα απο το αγαπημένο του γαλανό φουλάρι, να ανεμίζει στο αγέρα και αυτόματα να πλημμυρίσω την μυρωδιά του ιδρώτα του. Την μονάκριβη  μυρωδιά του ιδρώτα που χύναμε μαζί. Εγώ απο τους πόρους μου και αυτός από το κρυφό σαράκι του να την ξαναβρεί.
Προσπαθώ να καταλάβω αν προχωρά καλά. Αγωνιώ. Πέφτω τότε λιγάκι . Θαμπώνομαι απο την σκόνη που σηκώνεται. Ασθενώ. Είναι οι μέρες που αρχίζω να θυμάμαι και εγώ . Πως δεν κατάφερα να γίνω αυτόνομο και ανεξάρτητο που τόσο πολύ τώρα θα ήθελα να ήμουν απο τότε . Λιγοψυχώ , απελπίζομαι πως τίποτα δεν θα είναι για μένα το ίδιο σαν τα άλλα, των άλλων τα δέρμτα. Ψάχνω στα σκοτάδια τότε το χέρι της και τα λυτά μαλλιά της , το βλέμμα της,  την ώρα που με κράταγε , να δω, να ξαναδώ ,μήπως και έτυχε να με κοιτάξει τώρα. Ψάχνω τριγύρω μάταια την γλύκα του βυζιού της. Δεν είναι όμως μονάχα μόνο που δεν το βρίσκω , μα είναι και που φοβάμαι και τρομάζω , πως θα χαθώ και εγώ όπως και αυτή .
     Ξανασηκώνομαι. Αρχίζω να τον ψάχνω. Μου στέλνει μήνυμα με το καρδιοχτύπι του . Έφτασε μου λεέι σε σημείο κομβικό . Συναντά σημάδια της πια. Μα πρέπει να μείνει  ελαφρύτερος για να προχωρήσει παραπέρα. Αποφασίζει να αφήσει το σκληρό του κέλυφος, αυτό που έχτιζε μια ζωή για να την βγάλει καθαρή και το κράνος που φορούσε για να προστατέψει το κεφάλι του. Τώρα θα προχωρήσει απροστάτευτος. Τα έχει αυτά, αυτή η ιστορία. Μένει με τα μεσοφόρια του. 
     Δεύτερο μήνυμα. Καινούργια σημάδια, ήρθαν πιο γρήγορα τώρα. Πλησιάζει , είναι σίγουρος. Έγινε ο δρόμος γλαυκός , έχει και πούσι που και που , μα σύντομα καθαρίζει ο ουρανός και βλέπει και προχωράει. Βλέπει τριγύρω πρόσωπα γνωστά. Παλαιότερα και  νεώτερα. Λαξευμένα στο μάρμαρο λευκά κορμιά, κερένια χαμόγελα έτοιμα να λιώσουν , που τον καλωσορίζουν. Άλλα έχουν χρόνια να τον δουν , άλλα δεν τον θυμούνται καν και ούτε θυμούνται να τον είχαν γνωρίσει τότε, άλλα τον έχουν ακόμα  μές στα μάτια τους , σαν να ήταν χθες. Λες και ο χρόνος σταμάτησε.Μα εκείνος τους κουβαλούσε όλους μέσα του. Ακούραστα , ανελιπώς και έφτασε μέχρι εδώ για να τους ξαναδει και να κλείσει τους λογαριασμούς που μείναν ανοικτοί και τον πονούν σαν τότε.
     Στα αυτιά του φθάνει βουβός λιγμός. Είναι πολύ κοντά το νιώθει. Το νιώθω και εγώ.Λιγάκι κοκκινίζω. Ανοίγω τους πόρους μου να την αναπνέυσω, να ρουφήξω ότι και όπως κι αν μου το δώσει. Μου λείπει απο τότε.Συμπάσχω , συμπορεύομαι. Ακούω τα τελευταία του ρούχα , που ρίχνει καταγής. Μένει γυμνός. Εγώ ήμουν πάντα γυμνό και εκετεθειμένο. 
     Δυό ανάσες απόσταση. Πόσο κρατάνε δυό ανάσες; Δεν ξέρω από που θα πάρει δύναμη. Απο κάπου παίρνουμε όλοι. Απο την σπηλιά , από το λακκάκι στο λαιμό μας, από ένα χάδι στο λωβό του αυτιού, από την ηλεκτρισμένη γυμνή πατούσα που μας ερεθίζει. Απο κάπου , από όπου. Εγώ συμπάσχω, εγώ είμαι το όριο. Η πύλη που θα ανοίξει να βγεί στο φως όταν με το καλό γυρίσει. Τελευταία ανάσα. Τελευταία στιγμή, την βλέπει. Κουλουριασμένη, βρεγμένη κείτεται.. Φύγανε όλοι. Πετάξανε. Σκύβει, την αγκαλιάζει ευλαβικά, την φιλάει στο μέτωπο, στα χείλη, στα μαλλιά. Την βλέπει ίσως για τελευταία φορά. Αποχαιρετά την νεκρή μάνα Κρατώ την αναπνοή μου. Πέντε, τέσσερα, τρια, δύο, ένα, αρχίζει να τρέχει προς τα πίσω.Έρχεται σε μένα, στο δέρμα , στο όριο. 
     Αναπνέω ξανά.Ετοιμάζομαι να τον συναντήσω, να πέσω στην αγκαλιά του.Θα είναι ολόκληρος πια. Θα τον φιλήσω, τον άνθρωπο μου,τον δικό μου , τον αγαπημένο μου. Καθαρίζω.Αρχίζω να γίνομαι γυαλιστερό , βελούδινο. Θα με δει μετά από μέρες. Θέλω να με χαρεί. Θα αγκαλιαστούμε. Αυτός με το όριο του. Εγώ με τον σκοπό μου. Λεύτεροι πια.

 Φωτογραφίααπο την  ταινία Pickpocket του Robert Bresson
http://en.wikipedia.org/wiki/Pickpocket_(film)

14 σχόλια:

  1. Moυ κόπηκε η ανάσα. Μια ψυχή που θέλει να πετάξει είσαι κορίτσι μου...
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το δίχτυ έχει ονόματα βαριά , γραμμένα στην ψυχή μας. Άλλοι το λένε του κάτω κόσμου πονηριά , άλλοι τον λένε του πρώτου έρωτα σημάδι...πόσοι απο μας τολμούν να προχωρήσουν ακόμα και γυμνοί ...λίγοι. Πόσοι αποφασίζουν να πετάξουν το κέλυφος και μαζί του τα πυρομαχικά , τα όπλα και τον δυναμιτη. Εδώ βάζουμε πανοπλοίες και στους δίπλα μας, μην πανε και χαθόυν και τρέξουν γρήγορα και μας αφήσουν, να για το χάσιμο , την τρύπα που λες και εσυ ξέρουμε πια πως μόνο μεγαλωνει , αν δεν πάρουμε μέτρα και αν δεν προσπαθήσουμε την ζωή μας στα χέρια μας να πάρουμε. Γιατί τώρα δεν την έχουμε. Σε ευχαριστούμε Αννίτα

    Γιώργος αγκάθι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Άφωνη. Εμείς είμαστε...εμείς οι μόνοι , εμείς οι όλοι, εμείς οι αποχωρησμένοι...του κομμένου εξ αρχής λωρου. Με ταραξες..πόσο το φχαριστήθηκα όμως.
    Βάλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Να κρατηθώ λιγάκι , να πάρω δύναμη και κουράγιο να σκεφτώ ξανά τα θέλω μου και να κρατήσω τις σκέψεις σου στο προσκεφάλι μου σαν φυλαχτό. θέλει χρόνο, πολύ . Ζήτημα είναι αν θα προλάβω.
    Χρήστος Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Νιώθω σαν να διαβάζεις τα μέσα μου . Να μου τα περιγράφεις και να με παίρνεις και μένα απο το χέρι να τα γνωρίσω καλύτερα. Αλήθεια τι παράξενο πλάσμα ο άνθρωπος , με όλα αυτά τα πλεονεκτήματα , με όλα αυτά τα εφόδια να παιρνά την ζωή του με τόσο μόχθο για να φτάσει ενα στοιχειώδες επίπεδο ευτυχίας. Είναι πολύ δύσκολο σε ένα τέτοιο κείμενο , ψυχόγράφημα, κατάθεση βιώμματος και άρα ψυχής, να σου γράψει κανείς Αννίτα μου έστω και μια κουβέντα. Ενα να πω και σε παρακαλώ κράτησε το απο εμένα. Επειδή αυτά τα κείμενα φωτίζουν ότι πιο απροσπέλαστο έχουμε μέσα μας καλά κρύψει , έχε στο μυαλό σου πως αφορούν πολλούς και τα έχουν ανάγκη πολλοί .Και κινήσου με αυτή την ευχή και αυτή την παράκληση, μην μας και σε ξεχνάς..Σε ευχαριστώ απέραντα για ό,τι μου προσφέρεις.

    Αντώνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ψάχνω τα λόγια και δεν υπάρχουν...
    Μαρία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εδώ δεν μπορεί εύκολα κανείς να σχολιάσει. Εδώ κάθεται κρατά την αναπνοή του, αναλογιζεται , σκέφτεται , και προσπαθεί να καταλάβει όλα αυτά που μας συμβαίνουν , τα πως και τα γιατί. Εδώ μας ρίχνεις ένα γάντι που θέλει χρόνο δύναμη και αγάπη για να το αρπάξουμε, και να το καταλάβουμε. Να είσαι πάντα τόσο καλά , τόσο βελουδινη και τόσο δυνατή .σε ευχαριστούμε Άννα !!
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πυρινες λέξεις σε μια ιδιαίτερα φτωχή εποχή. Πες μου απο που έρχονται αυτές οι λέξεις , απο που αντλείς αυτή την μαγεία . Καθηλώθηκα και έμεινα να κοιτώ ξανα και ξανα τις σκέψεις σου ώρες. Και κάθε φορά που τις έβλεπα όλο και κατι νεο έβλεπα απ´αυτά που δεν είχα δει πιο πριν και όλο και χαιρομουνα για κάτι που τώρα κέρδιζα αφού με κέρδιζε...μα αυτό δεν μάθαμε πως είναι το διαρκές , το κλασσικό ; Αυτό που όσες φορές και να το διαβάσεις , μεγευεσαι και λιωνεις; Εκεί είσαι , εκεί... Ότι καλύτερο εγγραφές μέχρι σήμερα και απο τα πιο ωραία κείμενα που έχω διαβάσει ποτέ μου. Και λίγα λέω...πολυ λίγα.
    Σε ευχαριστώ απέραντα
    ΚΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Χρυσοψαρα στην γυαλα είμαστε τελικά..Τι κείμενο ήταν αυτό , που μας εστειλες ξέρεις άραγε; Κάποτε θα το ξέρεις είμαι σίγουρη πια...
    Άννα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Είσαι μια θάλασσα. Λες να ξέρουμε να κολυμπάμε ;
    Αντώνης Δ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αναζητήσεις γήινες, διαπιστώσεις ανθρώπινες, προσδοκίες αιώνων... Αννίτα μου, εξαιρετική, μου πήρε μέρες να διαβάσω τις γραμμές, να δεχτώ το νόημα, που χρόνια αποποιούμαι.
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ένα μόνο χαμόγελο , αν είναι απο πηγή , νικά !
    Οδυσσέας Ελύτης απο το ´´ Ο κήπος βλέπει ´´

    Σήμερα που έχει το καραβάκι μας μικρά γενέθλια γιατί κλείνει τους δυο μήνες που το ρίξαμε στη θάλασσα και ξεκίνησε το ταξίδι του, θελω να πω πως στην διαδρομή του ´αρχισα να ακούω ήδη στην κάθε αναπνοή του ,την ανάγκη να βρει την πηγή και να πιει νερό.´Οσο μοναχικό και αν είναι αυτό το ταξίδι , πάντα τριγύρω είναι οι συμπάσχοντες , συμπλέοντες. Είναι και αυτό απο τον τρόπο που έχει η ζωή, την κάθε θλίψη της και την κάθε δυσκολία της να την ντύνει ´´μαγικά´´ , για να μην της κακοπάθουμε. Συνυπάρχει η εξέλιξη μέσα στον κάθε ´´θανατό´´ και στη κάθε αποδοχή του. Για την κάθε κατάσταση...
    Ξανά ένα τεράστιο ευχαριστώ , βγαλμένο απο τα βαθύτερα μου ψυχοντουλαπάκια, στους συν ταξιδιώτες μου, τους συμπάσχοντες και τους συνπότες απο το κρασί της κάθε νέος κατάκτησης που μας οδηγεί στην Ιθάκη..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Den einai ena alpo karavaki ayto. Arxizei kai mou moiazei me thn kivvto tou Noe!

    A :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή