Καλή στους απολογισμούς δεν ήμουν ποτέ. Σχεδόν με ανακούφιζε όταν έφευγε η τελευταία μέρα του χρόνου και ερχότανε η Πρωτοχρονιά.
Το 2012 ήταν μια χρονιά που πίκρανε , πόνεσε, μελαγχόλησε, λύπησε ( πολλούς και δεν αποτελώ εξαίρεση) .Κυρίως όμως διέψευσε. Μύθους και φαντασίες . Χαμόγελα και υποσχέσεις εκλεγμένων που ακόμα και τα τελευταία λεπτά του χρόνου δεν μπόρεσαν να πουν στάλα αλήθειας. Το σεντόνι έπεσε και έμεινε γυμνός ο Άνθρωπος. Οι λαοί γίνανε ζητιάνοι και μετανάστες για να επιβιώσουν. Άδικοι επιβραβεύθηκαν και αθώοι έχασαν. Ικανοί αποχώρησαν. Τράπεζες μετατράπηκαν σε ναούς προσευχής. Εποχή της ματαιότητας των προσωπικών επιδόσεων.
Στο όνομα της δήθεν αντεπίθεσης, τιμή και δόξα μέχρι τελευταίας πνοής στον άκρατο εγωισμό. Απίστευτες σκηνές φρίκης με θύματα αθώους , τρομακτική επίδειξη βαρβαρισμού για την επίσης δήθεν δίκαιη τιμωρία. Νήματα που κινούνται υπογείως . Ισχυροί για άλλη μια φορά οι ανώνυμοι, των αχόρταγων αγορών. Ο κραταιός καπιταλισμός γνώρισε πρωτόγνωρα βάθη γκρεμού και εμείς μάθαμε για τα καλά ό,τι δεν υπάρχει βυθός.
Ζούμε σε μια ιστορία απ΄αυτές που συνηθίζουμε να λέμε σ΄ εμένα δεν θα συμβεί ποτέ. Μπροστά στα μάτια μας και εμείς μαζί , άνθρωποι ροκανίζουν το δέντρο της ζωής με δυνατά και φονικά δόντια και χέρια και μυαλά.
Και αφού δεν ήρθε πριν καμιά δεκαριά μέρες το τέλος του κόσμου, λέω να υπερασπιστώ μιαν Αρχή. Όπως όταν περπατάς στην καρδιά της νύχτας και από ένα σημείο και πέρα αρχίζει και κερδίζει χρόνο το φως. Κερδίζει η ελπίδα χώρο μέσα μου, ίσως και από ανάγκη. Γιατί υπάρχουν όλες αυτές οι άπειρες μικρές στιγμές, για τον καθένα μας, οι ανάσες της ζωής. Αυτές που κάνουν την ζωή να μην είναι μόνο άσπρο ή μαύρο.
Καινούργια χρονιά και εγώ σου εύχομαι να μην πεινάσεις ποτέ από αγάπη. Εύχομαι επίσης το 2013 να πάψουν να επιπλέουν οι φελλοί. Να αποκτηθεί εκείνο το ειδικό βάρος , που θα τους πετάξει έξω , εδώ μπρος στα μάτια μας. Ανεπιστρεπτί. Εύχομαι ανυπακοή και αμφισβήτιση αλλά όχι άκοπες και λόγια του αέρα. Ζουμερές και ουσιαστικές, για να σπάσουν τα άλατα από τις μπετόν αρμέ νοοτροπίες μας και όχι για να ξαναβολευτούμε σε καινούργιες νιρβάνες πλούσιου παραμυθιού . Ο άνθρωπος έχει τρομερό οπλοστάσιο δύναμης και ανθεκτικότητας. Δεν υπάρχουν όρια σ΄αυτό που μπορεί να κάνει.Κάτι που με υπομονή δημιουργούμε και με μεράκι χτίζουμε , δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει. Και ούτε άλλο διαλέγω , άλλο θέλω, άλλο εμπιστεύομαι. Αυτά είναι καμώματα της συγκάλυψης και το μάθαμε πια, η συγκάλυψη μυρίζει θάνατο.
Μακάριοι , μοιραίοι και ζηλευτοί . Και όχι άλλαξε ο Μανολιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.
Μεγάλο το άνοιγμα στο φεγγίτη της σκέψης μας. Να μπει γερά ο χρόνος.
Δημοσιεύθηκε στο vetonews.gr 31/12/2012
http://www.vetonews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=13963%3A2012-12-31-15-37-19&catid=85%3A2012-09-02-10-34-45&Itemid=90
Κατάφερα και βρήκα την εκτέλεση που αποτυπώθηκε στο μυαλό μου σε μορφή μεγάλης αναλογικής κασέτας και μου έφτιαξε τη διάθεση. Πολύ επίκαιρη και πολύ σοφή. Άκουσε, δες και αφήσου…
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=upbFf9nLrak
Όλα ανάποδα τα βλέπει
Της γειτονιάς μας ο τρελός
όλα ανάποδα τα βλέπει
μες στου μυαλού του τον καθρέφτη,
μες στου μυαλού του τον καθρέφτη.
Πάει στις κηδείες και γελάει,
στα γεννητούρια πάει και κλαίει,
κι όλα ανάποδα τα λέει,
κι όλα ανάποδα τα λέει.
Στους πλούσιους και στους αρχοντάδες
δεν τους μιλάει με το έτσι θέλω,
κι αλλού γυρνάει το κεφάλι,
κι αλλού γυρνάει το κεφάλι.
Ενώ στους γεωργούς και στους χτιστάδες
τους βγάζει αμέσως το καπέλο
λες κι είναι άρχοντες μεγάλοι,
λες κι είναι άρχοντες μεγάλοι.
Θε μου, τι ομορφιά, τι φως
της γειτονιάς μας ο τρελός.
Γλυκαίνεσαι να τον ακούς.
Να ’χαμ’ ακόμα άλλους δυο τέτοιους τρελούς.
Της γειτονιάς μας ο τρελός
όλα ανάποδα τα βλέπει
μες στου μυαλού του τον καθρέφτη,
μες στου μυαλού του τον καθρέφτη.
Από το φούρνο του Τσαλίκη
έκλεψε ένας πεινασμένος
ένα καρβέλι απ’ το κοφίνι
και μάρτυρα πάνε τον τρελό στη δίκη.
Και τον ρωτούν ποιος είν’ ο κλέφτης
και αυτός το φούρναρη τους δείχνει.
Θε μου, τι ομορφιά, τι φως
της γειτονιάς μας ο τρελός.
Γλυκαίνεσαι να τον ακούς.
Να ’χαμ’ ακόμα άλλους δυο τέτοιους τρελούς
(στίχοι Σώτια Τσώτου, 1972)
Σπύρος Τ.
“Αν είχαμε δύο ζωές, θα ζούσαμε την πρώτη σαν πρόβα, σα δοκιμή για να
ΑπάντησηΔιαγραφήμάθουμε να ζήσουμε όπως θα θέλαμε τη δεύτερη. Αν πεθαίναμε δύο φορές,
είναι σχεδόν βέβαιο ότι τη δεύτερη θα πεθαίναμε καλύτερα από την
πρώτη. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Η ζωή μας είναι μόνο μία, και μάλιστα
μικρής διάρκειας. Αυτό το θέατρο μπορούμε να το παίξουμε μόνο μία
φορά. Χωρίς πρόβα, χωρίς δοκιμή. Γι' αυτό πρέπει να το παίξουμε όσο
γίνεται καλύτερα πρώτα από όλα για εμάς τους ίδιους. Εμείς (κατά
κανόνα) γράφουμε το σενάριο που μας αξίζει. Εμείς φτιάχνουμε τα
σκηνικά που μας αρέσουν. Εμείς επιλέγουμε τους ηθοποιούς. Εμείς
είμαστε οι πρωταγωνιστές και ταυτόχρονα οι θεατές. Στο τέλος εμείς θα
το απολαύσουμε ή δε θα το απολαύσουμε. Εμείς θα το χειροκροτήσουμε ή
δε θα το χειροκροτήσουμε....”
Σταύρος Μπουραντάς (από το βιβλίο “Όλα σου τά'μαθα, μα ξέχασα μια λέξη”)
Πρόβα Σιωπής
…Σαν έφυγε η Ηχώ, ξωπίσω της, μονάχα Σιωπή…
Πόσο οικεία σκηνή μου φάνηκε, όταν ένας μάστορας μπροστά μου έπιασε ένα κομμάτι ξύλου στα αγριεμένα χέρια του και το γεύτηκε με τις αισθήσεις του όπως ακριβώς η φρεσκομάνα μυρίζει το σπλάχνο της. Άνθρωποι με αγάπη και ταλέντο στο αντικείμενο τους, αλλά και συχνά ιδιότροποι, υποχόνδριοι, σχολαστικοί κι απόμακροι. Ο καθένας τους σε κατάσταση στενής μέθεξης και ερωτικής διάθεσης με το πάγκο και τα πολύτιμα εργαλεία τους. Σμιλεύουν και μιλούν, φτιάχνουν ψιθυριστούς διαλόγους όσο γεμίζουν με ιδρώτα το ζωντανό κορμί των υλικών τους, δεμένοι από το παρελθόν συνυπογράφουν το μέλλον τους μ’ αυτά. Απομονωμένοι από τον έξω κόσμο σε μικρά εργαστήρια με νοητές απαγορευτικές ταμπέλες ολούθε στο χώρο για τους “αγεωμέτρητους” της Ακαδημίας. Τόπος λατρείας για τους λίγους, τους εκλεκτούς, τους εραστές της Τέχνης.
(το σπάω σε δυό για να χωρέσει…γκρρρ!)
Όλα αυτά τα χρόνια ο επιδέξιος τεχνίτης έμαθε να δουλεύει με τον ήχο, με την χροιά του και την θέρμη του, με την ηχώ και με το σβήσιμο της. Έξω απ’ το δικό του εργαστήριο ανάπνεε όμως μια διαφορετική πραγματικότητα, τα πάντα είναι ντυμένα με ξένους ήχους και όχι δικά του δημιουργήματα. Στην αρχή του φάνηκε σαν παιχνίδι, σφάλιζε τα μάτια του άκουγε έναν ήχο και στο σκοτάδι αναγνώριζε την πηγή του, με τον καιρό έμαθε να τον ντύνει, να του δίνει φύλο, ένα όνομα. Από ένα σημείο και μετά του ήταν εύκολο και προβλέψιμο. Αποφάσισε να δυσκολέψει τους κανόνες του αυτοσχέδιου παιχνιδιού του και δοκίμασε να διεισδύσει στη σιωπή μιας δισδιάστατης εικόνας, μιας σκηνής, να ανακαλύψει την προοπτική της, το χρωματισμό της φωνής. Πίστευε, η σιωπή ήταν σαν τις παύσεις της μουσικής, που ενώνουν τις νότες μεταξύ τους και αναδύουν τη μαγεία της. Δημιούργησε μια τράπεζα ήχων και δοκίμαζε μια-μια τη χροιά που θα ταίριαζε στο σιωπηλό αντικατοπτρισμό. Με τα εργαλεία ακριβείας του προσπαθούσε να αποκρυπτογραφήσει την ανθρώπινη διάσταση του με τις αδυναμίες της και τους φόβους της. Αυτοσάρκαζε μπρός στο κάτοπτρο, άκουγε και δε μιλούσε, μόνο αγόραζε κουβέντες. Αργότερα, πρόσθεσε δεξιά κι αριστερά δύο ακόμη κάτοπτρα και έπαιζε με τις γωνίες και τα είδωλα που σχηματίζονταν ανάμεσα τους, έστηνε το αυτί του και περίμενε, περίμενε τα πολλαπλά είδωλα να αρθρώσουν έστω μια συλλαβή ή ένα φωνήεν. Μα του κάκου, όσο κι αν προσπαθούσε να δημιουργήσει ένα σταυρόλεξο ήχων και σκέψεων, τόσο περισσότερο θόλωνε τα είδωλα της οφθαλμαπάτης του με την γρήγορη ανάσα του. Πλέον η σιωπή είχε γεννοβολήσει κι άλλα κομμάτια της, κι αυτός, αργά-αργά βυθιζόταν στο βάλτο τους, τα άκρα του πάγωναν πόντο με το πόντο. Το τέλμα φάνταζε ένα αχανές βασίλειο πια, άβουλα περνούσε στην απέναντι όχθη, κοίταζε πίσω του κι η νοητή γραμμή είχε απομακρυνθεί. Η σιωπή είχε πάρει την αληθινή της όψη, το μόνο που του έμελε ήταν να γονατίσει μπροστά της κι ο ίδιος να γίνει δουλικό της. Με μια ταυτόχρονη κίνηση των χεριών του έσπρωξε με όση δύναμη του είχε απομείνει τα δύο φύλλα του γυαλιού προς τα μέσα σπάζοντας μια για πάντα το άντρο της Σιωπής σε χιλιάδες θραύσματα.
ΔιαγραφήΠεσμένος στο μπάνιο του σκεπασμένος με μικροσκοπικά θρύμματα του καθρέπτη, ψηλαφίζει την τελευταία του σκέψη με κλειστά βλέφαρα, μια ηχώ στην εκπνοή της να τον καλεί να πετάξει ψηλά.
ΥΓ. σα να ξανάδα στα μέρη μου ένα ξωτικό, τελικά με θυμήθηκε ο Αι Βασίλης ;)
Χρόνια πολλά στην ακούραστη οικοδέσποινα της σελίδας. Χρόνια σίγουρα όχι άκοπα αλλά ζουμερά το βλέπουμε αυτό και το καμαρώνουμε. Και στο σημερινό σου αποχαιρεισμό-απολογισμό του 12, δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο πέρα από το ότι είναι ένα κείμενο εξαιρετικό και νιώθω πολύ τυχερό τον εαυτό μου που διαβάζει τέτοια άρθρα. Δεν μπορώ να ευχηθώ παρά να σε διαβάζουν όλο και περισσότεροι . Και το κάθε άρθρο δυό τρεις φορές...ή μόνο έγω έχω αυτή την μανία?
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΜ
Το Μούτρο
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα ξεκίνησαν σήμερα το πρωί, όσο έψαχνα στο διαδίκτυο ένα τραγούδι. Ξέρεις, σ’ αυτές τις περιπτώσεις μπαίνεις σ’ ένα αργό ντόμινο και δεν ξέρεις που θα καταλήξεις. Τα τουβλάκια πέφτουν ένα-ένα όσο αλλάζεις τις ιστοσελίδες, και λες, για να δω τι έχει, άντε λίγο απ’ εδώ να κοιτάξω, άντε λίγο απ’ εκεί, άντε λίγο παραπέρα, αυτό έχω καιρό να το κοιτάξω, αυτό έχω καρό να το διαβάσω και πάει λέγοντας.
Από μικρός κληρονόμησα την τρέλα του σινεάκ, βυθιζόμασταν στα καθίσματα του και γαντζωνόσασταν στη γιγάντια παντιέρα του όσο ο άνεμος της ταινίας μας ταξίδευε. Στα δικά μας τηλεοπτικά κρατικά κανάλια είχαμε τη δυνατότητα να γνωρίσουμε τα μεγάλα ονόματα του ευρωπαϊκού και του αμερικάνικου στερεώματος. Οι ταινίες μας μάγευαν και μας καθοδηγούσαν στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας. Με τον καιρό τα μάτια των μαθητευόμενων τηλεθεατών γινόταν πιο γρήγορα, πιο εύστροφα, από την αρχή της ταινίας προσπαθούσαμε να μαντέψουμε τον καλό ή τον κακό του σεναρίου, κάποιες φορές το πετυχαίναμε κάποιες όχι, το θετικό ήταν το κριτήριο που χτίζαμε μέσα μας για τους ανθρώπινους χαρακτήρες, τους ρόλους που υποδύονταν οι ηθοποιοί και γενικότερα το μεγάλο σχολείο της ζωής που μεταφερόταν στη μικρή ή στη μεγάλη οθόνη. Η παρατηρητικότητα μας δυνάμωνε κι αυτή, κάποιοι από εμάς συγκρατούσαν κείμενα σεναρίων, ολόκληρους διαλόγους ή ατάκες, μικρά εφόδια στο παιχνίδι μας και όχι στην επίδειξη γνώσης. Οι λεπτομέρειες της σκηνής, του φωτισμού, της μουσικής ήταν τα κλειδιά μας στο ρόλο του βοηθού σκηνοθέτη. Ζούσαμε το τέλειο έγκλημα μας επί σκηνής.
Αυτό όμως που συνειδητοποίησα σε βάθος χρόνου και έχοντας καταναλώσει χιλιάδες μέτρα καρουλιών, όσο κι αν το αρνιόμουνα και προσπαθούσα να αποδείξω το αντίθετο στον εαυτό μου, ότι πάντα μα πάντα υπήρχε μια αμελητέα λεπτομέρεια, ένα ψεγάδι, ένα κατιτίς στο σενάριο και στο τέλος ο κακός έχανε και ο καλός νικούσε. Το έγκλημα έπαυε να είναι τέλειο και ένιωθες μια ευφορία, ένα υπεράνω φαρδύ γέλιο σαν προσωπικός στόχος, αναμένοντας το επόμενο πιο πολύπλοκο σενάριο, αλλά και κρυφά καταγοητευμένος με την ευφυΐα και την επαγγελματική μαεστρία του “εγκληματία”. Κάτι τέτοιο μου συνέβη και σήμερα και, είχα το flashback των νιάτων μου. Η αντίδραση μου στιγμιαία ήταν, “έρε Μούτρο απίστευτο!” αναφώνησα γελώντας με την καρδιά μου, αφού είχα λύσει το γρίφο!!!
ΥΓ. λόγω της ημέρας, για τους εορτάζοντες και της νέας χρονιάς φυσικά, ας μου επιτραπεί το αισιόδοξο κομμάτι “this bitter earth” με την υπέροχη φωνή της Dinah Washington να το αφιερώσω σ’ ένα Μούτρο λοιπόν.
Σπύρος Τ.
Καλή χρονιά Αννιώ !
ΑπάντησηΔιαγραφήΞένια
Χρόνια πολλά Αννίτα , καλή χρονιά . Με δύναμη και ευαισθησία σαν την τωρινή , με την έμπνευση και το μεράκι σου να ανάβουν φωτιές και να κρατούν καλά ανοιγμένο όχι μονάχα τον φεγγίτη αλλά την ψυχή μας ολόκληρη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟρφέας
Πανέμορφο, δυναμικό! Μια καλή χρονιά και σε σένα Ανν Λου, με διαφορετικά μυαλά..
ΑπάντησηΔιαγραφή"Όσα χωρούνε στο όνειρο και όσα ο νους σας βάνει
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ νέος χρόνος που 'φθασε δώρα να σας τα κάνει !!!! "
Καλή χρονιά,
Γιούλη